Mass Deathtruction Festival @ Ferme Du Biereau, Louvain-la-Neuve.

Mass Deathtruction Festival is een goed georganiseerd festival dat zich vooral toespitst op black metal en death metal. Telkens opnieuw weten de organisatoren voor een knappe affiche te zorgen met zowel binnenlandse als buitenlandse bands. Voeg daar dan een mooie locatie aan toe en je hebt alles voorhanden om een knap festival te hebben. Enkel het weer kan dan nog als spelbreker opduiken, maar dat heb je nooit zelf in de hand. Gelukkig hadden de weergoden het ergste al afgeleverd, zodat we op zaterdag 4 november toch vlot in Louvain-la-Neuve kwamen en konden genieten van zo maar liefst zestien bands!

Er zit zo goed als geen tijd tussen de sets van de verschillende bands daar men gebruikt maakt van twee zalen, al is het tweede zaaltje toch wel wat aan de kleine kant als je het ons vraagt. Omstreeks twaalf uur mag Pestifer als eerste op het podium in de grote zaal. Deze Belgische band, uit de buurt van Luik, zorgt voor technical death metal en opent het festival met een goed opgebouwde set die hun technische kunnen in de verf zet. Voeg daar dan de nodige kracht en agressie aan toe en je verkrijgt een goede set. Enkel qua beleving op het podium zelf, mag het, als het ons vraagt, toch nog een beetje energieker zijn.

*Foto’s: Pestifer*

Ook Räum is afkomstig uit de buurt van Luik, maar zorgt wel voor black metal. Er is maar heel weinig licht te ontwaren tijdens de set van dit gezelschap, maar dat past natuurlijk in het black metal gegeven waar duisternis, kilte en dreiging als vanzelfsprekend worden beschouwd. Dat is precies hoe we de sound van dit viertal kunnen omschrijven. Voeg daar dan een vrij enthousiaste podium présence aan toe en verkrijgt een heel knappe performance van dit viertal dat naar meer smaakt.

*Foto’s: Räum*

Wie het Spaanse Crisix al eens eerder aan het werk zag en hoorde tijdens een live concert, weet wat je kan verwachten: een enorm energiek, gedreven en enthousiast gebrachte set waar rarcht en agressie samen smelten tot een zinderend geheel. Dat was ook nu weer het geval en door die enthousiaste instelling eet het publiek als het ware uit de hand van dit gezelschap. De band heeft zo dan ook geen enkele moeite om iedereen mee te krijgen in zijn muzikaal verhaal zodat een volle zaal heel vlot overstag gaat. Kortom, dit is thrash metal zoals het hoort te klinken tijdens een live concert.

*Foto’s: Crisix*

Terug naar de “kleine zaal” waar het Franse black metal ensemble Hats Barn voor heel wat dreiging en duisternis zorgt. Het viertal zorgt voor een heel intense en beklijvende sound die ons vanaf de eerste tonen bij de keel grijpt. Voeg daar een knappe podium présence aan toe – vooral de mime van de vocalist grijpt ons erg aan en het doet ons zelfs wat denken aan de podium présence van A.A. Nemtheanga (Primordial) –, én een pak furieus zwart getint geweld waarbij we onze nekwervels goed kunnen testen, en je begrijpt dat we het best naar onze in hebben met dit viertal. Nog een band die we wel eens meer willen gaan zien.

*Foto’s: Hats Barn*

Muzikaal iets compleet anders krijgen we te horen van het Zweedse Enforcer dat eerder zorgt voor een set traditional heavy metal / speed metal. Maar ook dit viertal weet heel vlot een volle zaal te overtuigen. Nadat zowat de helft van de zaal het aankondigingsnummer ‘Diamonds & Rust’ (Judas Priest) had meegezongen, barstte een enorm gedreven en energiek feestje los. Kracht, melodie en heel wat speed zorgen voor een opwindend gevoel dat het viertal met klasse, enthousiasme en energieke gedrevenheid de zaal in slingert. Maar hebben wij, maar ook ene heel pak andere liefhebbers, niet nodig om compleet mee te gaan.

*Foto’s: Enforcer*

Het Britse Abduction zet in de kleine zaal het zwartgeblakerde geweld verder middels een donkere set dreigend en krachtig geweld. Net als zo goed als elke band in het kleine zaaltje worden de fotografen niet echt op de wenken bediend op gebied van licht, maar het draagt natuurlijk bij tot de kille en dreigende sfeer die ook dit gezelschap weet neer te zetten. Toch minder intrigerend dan de vorige bands hier op het tweede podium.

*Foto’s: Abduction*

Ook het half Nederlandse Asagraum kan ons niet volledig overtuigen. Of liggen onze verwachtingen iets te hoog nadat we danig onder de indruk zijn gekomen van het meest recente werkstuk van de dames? – We vinden ‘Veil Of Death, Ruptured’ immers enorm sterk! – Hoe dan ook, het viertal zorgde wel voor een beklijvende set black metal, maar het werd, naar onze smaak dan toch, iets te statisch af geleverd. Er was ook zo goed als geen interactie met het publiek en dat scheelde toch ook weer een slok op de borrel. Maar, begrijp ons niet verkeerd, qua dreiging, intensiteit en kille duisternis oproepend, zit het wel goed bij Asagraum.

*Foto’s: Asagraum*

Nog meer black metal krijgen we te verwerken in de kleine zaal tijdens de set van Britse Ante-Inferno. Ook dit gezelschap zorgde voor een heel goede set waar dreiging en kille duisternis hand in hand gaan met furieuze krachtige uitbarstingen. Voldoende rauw en ruw gebracht ook om elk black metal hartje wat sneller te doen slaan, maar toch missen we dat iets extra’s die van een “goede” band een “zeer goede” band kan maken.

*Foto’s: Ante-Inferno*

Nog een band die toch wat onder onze verwachtingen bleef, is het Zweedse Demonical. Ja, de band zorgt voor een krachtige sound, waar een pak agressie en brutaliteit in voor komen, maar het geheel mist de uitstraling van de toppers in het (sub)genre. Zonder dat we afbreuk willen doen aan de krachtige sound die goed wordt neergezet, hadden we ook de indruk dat er toch een deel van het publiek minder enthousiast was bij de set van dit gezelschap.

*Foto’s: Demonical*

Het Finse Before The Dawn zorgt voor een mix van melodic death metal en gothic metal en zorgde zo toch wel voor een stijlbreuk in de kleine zaal. De heren zorgen voor knap opgebouwde nummers die mooi tot hun recht komen. Zowel op gebied van kracht en als op gebied van melodie weet het gezelschap te bekoren. Nog een extra troef lijkt ons de vocalist die zowel krachtig en rauw weet uit te pakken met zijn grunts, om ons dan weer compleet omver te blazen met een heel melodieuze cleane stem. Heel knappe set van dit gezelschap!

*Foto’s: Before The Dawn*

Het Amerikaanse Whiplash wordt aangekondigd als thrash metal band. Wij horen hier eerder een mix van traditional heavy metal en thrash metal weerklinken. En … echt onder de indruk zijn we niet van dit gezelschap dat reeds in 1984 werd opgestart. Het klinkt best wel “oké”, maar veel meer dan dat is er, naar onze mening dan toch, niet aan.

*Foto’s: Whiplash*

Na black metal en melodic death metal was het nu de beurt aan grindcore in het kleine zaaltje. Brutal Sphincter is een van de bands die het genre terug echt nieuw leven in blaast. Dit gezelschap uit de buurt van Luik lijkt ons eigenlijk wel de ideale band om kennis te maken met het (sub)genre dat ze telkens enorm enthousiast, heel gedreven en energiek weten neer te zetten zodat het publiek massaal uit de bol gaat. Dat was nu niet anders en vanaf de eerste tonen krijg je een enorme enthousiaste menigte te zien die het kleine zaaltje zowat in een grote moshpit weet te veranderen. Zeg je dus Brutal Sphincter, dan zeg je, naast kracht en energieke beleving op het podium, ook een enthousiaste menigte.

*Foto’s: Brutal Sphincter*

Nog een band waar we, op deze twaalfde editie van Mass Deathtruction Festival, extra naar uitkijken is Wolfheart. Dit gezelschap staat voor een mix van melodic death metal en black metal en zorgde reeds voor zes full-albums die ons stuk voor stuk overtuigen. Onder leiding van gitarist en vocalist Tuomas Saukkonen zorgt dit gezelschap ook keer op keer voor geweldige live concerten die de heren krachtig en vol vuur over de aanwezigen heen blazen. Dit was ook nu weer het geval. Vanaf de eerste tonen krijg je een pakkende melodie te horen die de heren ondersteunen middels veel kracht, dreiging en de nodige agressiviteit. Voeg daar een mooie podium aankleding aan toe, geweldige vocalen en schitterende gitaarsolo’s en je zit goed bij Wolfheart. Een heel knappe opgebouwde set was zodoende ons deel.

*Foto’s: Wolfheart*

Meer grindcore was ons deel middels de set van Coffin Feeder, en nog vrij jonge band met o.a. Sven de Caluwé (Aborted) in de rangen. Ook van dit gezelschap kregen we de nodige energieke injecties aangeboden in een zeer gedreven set. Naar onze smaak toch net iets minder dan de grindcore set die we er net voordien hadden gezien en gehoord, maar wel voldoende om ons te overtuigen en ons met een voldaan gevoel richting volgende band te sturen.

*Foto’s: Coffin Feeder*

Als absolute headliner hadden de organisatoren niemand minder het Duitse thrash ensemble Destruction voor zien. Tja, wat moeten we daar nog over schrijven of melden dat nog niet eerder werd neer geschreven? Destruction is de laatste jaren immers opnieuw een echt garantie op een fantastisch muzikaal spektakel dat heel energiek, gedreven en krachtig op het publiek wordt over gebracht. Het gezelschap straalt een bepaalde onoverwinnelijkheid uit op het podium en de agressieve sound van de band slaat iedereen met verstomming. Qua beleving op het podium krijg je een enorm enthousiaste band te zien. Het lijkt wel of bassist / vocalist Schmier aan zijn tweede, of is het reeds derde, jeugd begonnen is. Destruction is tegenwoordig “energie, gedrevenheid, enthousiasme en agressie verpakt in één zinderend geheel”. Een absoluut top concert.

*Foto’s: Destruction*

Het eveneens Duitse Stillbirth staat voor een mix van deathcore, death metal en grindcore. Het gezelschap houdt, naar we vermoeden, ook wel van surfen, want de heren presenteren zich met identieke surf shorts en een paar surfplanken sieren het kleine podium. Het is muzikaal een stuk minder ons ding, maar ook hier bemerken we veel beleving en enthousiasme op het podium. De nog aanwezigen laten zich nog een laatste keer vlot meedrijven met het brutale en agressieve geweld dat uit de speakers spat en sluiten op die manier mooi het festival af.

*Foto’s: Stillbirth*

Ook deze twaalfde editie van Mass Deathtruction Festival bracht opnieuw wat we hadden verwacht. Misschien bleven een paar bands onder onze verwachtingen, maar daar tegenover staat dan weer dat we een aantal bands aan het werk hebben gezien en gehoord die we heel graag nog eens terug willen zien en horen. Op naar editie dertien van Mass Deathtruction Festival?

Met dank aan Pedro en het complete team achter Mass Deathtruction Festival.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.