Eind 2017 zag Shūnyatā het levenslicht. Het betreft hier de boeddhistische black metal band uit Massachusetts (Verenigde Staten), dus niet te verwarren met Shunyata (zelfde bandnaam maar zonder de ‘tilde’ = ~) want dat is een Nederlandse stoner band uit Gelderland. Shūnyatā werd opgericht door zanger / gitarist Valukatva en drummer Null nadat Valukatva eerder een jaar doorbracht in een Tibetaans boeddhistisch klooster. Dat de man sowieso voordien al geïnspireerd was door religie bleek reeds bij Soul Annihilation, de band waarbij hij destijds actief was. Shūnyatā mag dan wel door het leven gaan als een boeddhistische black metal band, qua stijl klinkt het eenvoudigweg als een Scandinavische black metal band uit de jaren ’90 en hoor je dus niks dat ook maar ergens doet denken aan Tibet of aan boeddhisme. Wat je wél hoort, is wat de band omschrijft als een soort van eerbetoon aan pioniers van het genre zoals Emperor, Vinterland of Dissection om er enkele uit te pikken. Feit is dat het geluid ons bij momenten effectief meevoert naar de jaren ’90 waardoor je meteen ook zou kunnen zeggen dat Shūnyatā niet geweldig bijster origineel uit de hoek komt. Ergens klopt dat – het is niet dat je het meest vernieuwende geluid voor de kiezen krijgt – maar toch vinden we best een aantal te pruimen passages op dit debuutalbum. Er is veel aandacht voor variatie in de muziek en Shūnyatā schuwt de rustige passages niet. Misschien zijn ze er zelfs net té gul mee. Zo is er niet enkel geregeld een akoestische gitaar te bespeuren maar is er met ‘Loss’ een integraal muzikaal intermezzo dat dermate rustig is dat menig romantische ziel er wellicht goede punten mee zou scoren bij de geliefde. Het doet in ieder geval nergens vermoeden dat Valukatva op andere momenten welhaast de stembanden kapot lijkt te schreeuwen. Nu hebben we geen bezwaar tegen eens een rustpunt te midden al het brute black metal geweld maar nadat we bij ‘Loss’ al ruimschoots het gevoel hadden plots bij een singersongwriter beland te zijn die enkel tokkelt op zijn gitaar is het bij ‘Sweetness And Sorrow’ zes minuten lang van het hetzelfde laken een broek en dat is voor ons toch van het goede teveel. ‘The Dark Age’ bevat zeker en vast enkele leuke nummers maar over het algemeen weet het ons toch niet geheel te boeien.

K.H. (68)

Black Lion Records

Tracklist: 1. Dawn 2. The Dark Age 3. Loss 4. The Human Predicament 5. The Path 6. Sweetness And Sorrow 7. Renunciation 8. The Cycle