Prophecy Fest @ Balver Höhle, Balve, Duitsland.

Dag twee van het eigenlijk Prophecy Fest, of dus dag drie als je de akoestische prelude meetelt, opende op de mainstage waar het Zwitserse E-L-R ons al meteen trakteerde op heel beklijvende gebeurtenis. Het drietal zorgt voor een mooie combinatie van post metal en atmospheric doom die ze uiterst sfeervol en knap weten neer te zetten. Enig minpuntje als je ons het vraagt, is het feit dat beide dames – I.R. (bass, vocals) en S.M. (gitaar, vocals) – er erg statisch bijstaan zodat er niet zoveel beweging op het podium te bespeuren valt. Maar muzikaal zet E-L-R wel een enorm goede set neer die bij ons overduidelijk naar meer smaakt.

*Foto’s: E-L-R*

Dat de organisatie het Britse Gospelheim op het tweede podium heeft geplaatste, kunnen we heel goed begrijpen. Dit gothic metal gezelschap werd pas in 2019 opgestart en zorgde voorlopig nog maar voor een full-album. We misten door omstandigheden een groot stuk van de eerste set, maar vonden hun tweede set best wel goed klinken. Het viertal staat gedreven en energiek te musiceren al openen ze die tweede set met een nummer dat ze als “a ballad” bestempelen. Wij horen een energiek en gedreven klinkend nummer. Met het al even gedreven ‘Satan Blues’ gaan ze dan verder. Op het einde van de set breekt vocalist Ricardo Calhau nog een kruisbeeld op de grond. En heel beklijvende set dus van Gospelheim die, zoals we rondom ons hoorden, voor en tegenstanders telde.

*Foto’s: Gospelheim*

Wij hebben onze bedenkingen bij het Noorse Slagmaur. Het is immers niet omdat je wat vreemde kostuums draagt en gemaskerd bent dat je top bent in de (avant garde) black metal wereld. Wij zien en horen een wat eigenzinnige band aan het werk waar de frontman met veel gebaren actief is, terwijl de sound ons heel repetitief in de oren klinkt. Het geheel beukt er meestal rechttoe rechtaan op los zonder veel nuances. Slechts een paar keer krijgen we een kort sfeervol moment aangeboden. Slagmaur brengt te weinig variatie in zowel show, als klank om ons over de streep te trekken.

*Foto’s: Slagmaur*

Wat een contrast met het Deense doom gezelschap Saturnus! Dit gezelschap werd reeds in 1993 opgestart, maar liet tussen 2012 en 2022 zo goed als niets van zich horen. Tijdens hun doortocht op Prophecy Fest zorgde dit gezelschap voor een heel sterke set waar doom de dienst uitmaakt maar met ook wat knipogen richting melodic death metal. Opvallendste gegeven bij Saturnus zijn de schitterende vocalen van Thomas Akim Grønbæk Jensen, zonder dat we het werk van de overige muzikanten willen minimaliseren. Voeg daaraan toe dat dit gezelschap vol enthousiasme staat te musiceren en dat we hét kippenvel moment van het complete festival te verwerken kregen toen Thomas samen met Paul Kuhr (Novembers Doom) een duet afwerkten met enkel de schitterende intense pianoklanken van Mika Filborne als begeleiding. Kijk voor zo’n momenten zakken we met enorm veel plezier naar een festival af. De tranen stonden ons in de ogen van zoveel schoonheid.

*Foto’s: Saturnus*

Ook het Amerikaanse Illudium zorgde op donderdag reeds voor een akoestische set. Al moeten we dat toch wat nuanceren, want het was enkel vocaliste / gitariste Shantel Amundson die voor de akoestische set zorgde. Hier wordt ze ondersteund door bass en drums al is het haar gitaarspel en prachtige stem die met de meeste aandacht wegloopt. We kregen twee knappe sets te horen waarin we heel wat wisselingen in tempo en ritme konden horen. Misschien was de sound en de beleving van Illudium ook nog beter tot zijn recht gekomen tijdens één set op het hoofdpodium.

*Foto’s: Illudium*

Een band die in zijn korte bestaan nog niet eerder een concert weg gaf is het Duitse Gràb. We keken er dan reeds vooraf reikhalzend naar uit, ook al omdat het enige full-album van de band, ‘Zeitlang’, ons weet te overtuigen. Toch loste Gràb de (torenhoge) verwachtingen niet volledig in. De meestal typische furieuze en gedreven black metal wordt wel doorspekt met sfeervolle intermezzo’s, maar toch vinden we dat er te weinig variatie te bespeuren is in de nummers onderling. Dat men vrij rauw en intens uit de hoek komt kon onze kritische blik niet wijzigen.

*Foto’s: Gràb*

Het Amerikaanse Novembers Doom staat voor, normaal voor, een eerder melodieuze versie van death / doom. Dit keer koos de band ervoor om vooral uit ouder werk te putten – de heren hebben elf full-albums op de markt! – en dat vinden een pak “nieuwere” liefhebbers iets te eentonig. – Vraag van vocalist Paul Kuhr: “hoe kunnen we een setlist gaan samenstellen om in een oude grot te brengen?”. Antwoord van gitarist Larry Roberts: “Dan is enkel oud werk goed genoeg.” – Wij vonden het geheel wel heel sterk – vooral dan de vocalen – maar moeten ook ruiterlijk toegeven dat de sound – hoe energiek, gedreven en enthousiast ook neer gezet – toch nogal vaak dezelfde kant opging. Toch zullen we ook de set van Novembers Doom niet snel vergeten.

*Foto’s: Novembers Doom*

Dé verrassing van de dag, nee van deze editie van Prophecy Fest, willen we op conto schrijven van het Wit-Russische Dynma Lotva! Dit gezelschap staat geboekstaafd als doom / post metal band in de grote ‘Encyclopaedia Metallum’. Wij horen echter veel, en heel veel, meer. Elementen uit pagan, neo folk en black metal om het maar bij die te houden. Beide korte sets waren even intens en krachtig van karakter. Dit heeft vooral te maken met de fantastische vocalen van de energieke en gedreven Nokt die over een getormenteerde stem beschikt waar in je woede, dreiging, angst, leed, smart, pijn en verdriet in terug hoort. Die door merg en been snijdt terwijl ze ondertussen heel energiek te werk gaat. Dit smaakt naar enorm veel meer. Wie deze band op zijn podium durft te zetten, krijgt een enorm energiek en gedreven set te zien / horen waar niets, maar dan ook helemaal niets op aan te merken valt en die elke toeschouwer met verstomming zal slaan. Dymna Lotva zorgde ook voor hét statement van het weekend. Met de vlag van Oekraïne aan de microfoonstandaard draagt Nokt dit concert op aan alle bands in Oekraïne die door een oorlog het land niet uit kunnen. “Ik wil alle bands hier een stem geven, en die vervloekte agressor laten ophouden!”

*Foto’s: Dymna Lotva*

Het Duitse Dornenreich zat gevangen tussen beide sets van Dymna Lotva in, maar weet ons wel te overtuigen met hun visie op black metal. Deze band zorgt immers voor een melodieus geluid en mede door het feit dat er in de sound een heel prominente rol is weg gelegd voor viool, krijgt de sound ook een folky tintje. Voeg daar heel wat variatie in tempo en ritme aan toe en je verkrijgt een set die “af” is en waarvan we genieten van bij het prille begin tot en met de laatste tonen. Helaas zat de set van Dornenreich dus gevangen tussen de twee meest intense en beklijvende sets op het tweede podium, anders was dit misschien wel de revelatie van het festival geworden.

*Foto’s: Dornenreich*

Ook al heel sterk, enorm dreigend en duister was de set van het Noorse Vemod. We hebben dit gezelschap ondertussen reeds een aantal keer gezien en gehoord tijdens live concerten, zodat het “verrassende” er wat van af is. Dat betekent niet dat dit gezelschap ons niet boeit of dat ze hier een minder concert hebben afgeleverd. Integendeel, ook nu weer worden we meteen bij de strot gegrepen en krijgen we een intens en beklijvend geheel te horen waar furieuze momenten worden afgewisseld met iets minder intense fragmenten, en waar kracht en melodie toch mooi samensmelten. Vemod weet ons zo heel makkelijk te boeien.

*Foto’s: Vemod*

Een heel stuk minder vinden we het Zwitserse Tar Pond, dat, naar onze smaak, toch een beetje de vreemde eend de bijt is hier. Oké, ook dit gezelschap brengt doom, maar dit keer wel met een punky vibe die ons alvast een heel stuk minder bevalt. En we zijn de enigen niet die Tar Pond minder weten te smaken als we afgaan op de aanwezigen voor het tweede podium.

*Foto’s: Tar Pond*

Darkher was eerst ingepland op vrijdagnamiddag, maar mag uiteindelijk het plaatsje van een ziek geworden Arthur Brown opeisen. Darkher staat of valt natuurlijk met de speciale stem en het uitstekende gitaarspel van frontvrouw Jayn Maiven die zich enkel laat begeleiden door drums. We krijgen haar visie op doom te horen die ze brengt met een toch breekbare stem. De set werd vrij goed ontvangen, maar toch leek het alsof elkeen de adem in hield voor wat nog komen moest, en misschien had een energieker gebrachte set hier voor veel meer beweging kunnen zorgen. We vinden het best goed, maar het mocht toch iets meer zijn.

*Foto’s: Darkher*

Dat “iets meer” kregen we uiteindelijk van afsluiter Agalloch. Wat zeggen we, dat “iets meer” was “meer, en enorm veel meer dan iets meer”. Agalloch zorgde voor dé set op deze editie van Prophecy Fest. Dit Amerikaanse gezelschap werd in 1995 opgestart, zorgde voor vijf full-albums, vijf ep’s en een paar splits vooraleer men er in 2016 mee ophield. Agalloch staat voor een fantastische mix van o.a. atmospheric black metal, folk, doom en post metal en werd onlangs opnieuw opgestart. Kijk, als je na zeven jaar stilte zo terug komt met een eerste concert, dan ben je groots, enorm groots. De Balver Höhle was enorm gevuld en iedereen die de band aan het werk heeft gezien, zal het beamen: dit was absolute top, dit was “af”. We zagen de fans op de eerste rijen meebrullen met de vocalen, we zagen doorheen de massa een enorm massa headbangende hoofden, we zagen fans die met gesloten ogen intens stonden te genieten van de beklijvende geluiden die de band door de speakers liet knallen, … Wie niet gegrepen wordt door zo’n ervaring waar kracht, melodie, dreiging, duisternis en kilte worden samengebracht in een zinderend geheel, begrijpt niet wat een schoonheid er verscholen zit in black metal. Dank u Prophecy Fest voor zo’n weergaloze ervaring, dank u Agalloch om ons dit laten meemaken.

*Foto’s: Aggaloch*

Prophecy Fest 2023 was opnieuw een uiterst geslaagde, en nagenoeg perfect georganiseerde editie waar muziekliefhebbers echt komen om te genieten van de muziek. We bedoelen maar: waar vind je een festival zonder crowdsurfers, zonder mosh en circle pit, waar – een paar uitzonderingen niet te na gesproken – geen zatlappen rondlopen? Ja, inderdaad: Prophecy Fest. Wat een schitterende organisatie, wat een prachtige sfeer, wat een machtige locatie, …

Met dank aan Gunnar Sauermann, Prophecy Productions en Prophecy Fest.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.