Motocultor Festival @ Festivalweide, Carhaix, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Vier podia aflopen als fotograaf / journalist: je begrijpt dat ik een massa bands maar half gezien en gehoord hebt. Voeg daaraan toe dat de innerlijk mens ook af en toe wat versterkt moet worden en je begrijpt dat dit geen full-verslag is, maar eerder een impressie. Geniet er van zoals ik zelf enorm van het festival heb genoten. –

De kleine regenbuien bleven dit maal weg boven Carhaix zodat we een rustig weertje kregen met heel wat zonneschijn. Niet te warm ook zodat Motocultur Festival zowat een ideaal festivalweertje kreeg. Een massa volk dacht daar blijkbaar ook zo over want het was enorm druk op de festivalweide.

*Foto’s: Rectal Smegma / Pogo*

De twee bands die deze derde festivaldag mochten openen spraken alvast niet tot mijn verbeelding. Noch het Nederlandse Rectal Smegma, dat voor een mix van goregrind en death metal staat, noch Pogo, dat kiest voor een eigenaardige mix aan stijlen met enorm veel elektronica, weten me te boeien, laat staan te overtuigen. Ik hoop alvast op (veel) beter, al zie ik wel heel wat mensen genieten voor de mainstage en in de reeds goed gevuld tent van “Bruce Dickinscène”.

*Foto’s: Sylvaine / Brutal Sphincter*

Dat (veel) beter kwam er reeds aan in de vorm van Sylvaine, het project rond de Noorse multi-instrumentaliste en vocaliste Kathrine Shepard. Dit gezelschap zorgt voor een beklijvende mix waarin we onder andere elementen uit post rock, black metal en blackgaze in ontdekken. Muzikaal heel gevarieerd dus en dankzij de prachtige stem van Kathrine ook vocaal indrukwekkend. Dankzij Sylvaine zijn we dus weer bij de les. Heel anders klinkt het Belgische Brutal Sphincter die aan een stevige opmars bezig lijkt te zijn, want na HellFest en Alcatraz nu dus ook op Motocultor Festival. Dit gezelschap uit de buurt van Luik zorgt voor een heel agressieve, brutale en krachtige mix van death metal en goregrind die men op een aanstekelijke manier aan de man / vrouw weet te brengen. Voor de allereerste keer werd er zelfs een circle pit gehouden met enkel vrouwen. En dat op vraag van de heren van Brutal Sphincter die dus ook voor de nodige sfeer zorgen voor het podium.

*Foto’s: T.T.T. / Not Scientists*

T.T.T. Staat voor Tribute To Thrash. Zo weet je meteen wat je te horen krijgt: een reeks aan thrash metal klassiekers opgevoerd door door vier ervaren Franse muzikanten die duidelijk het klappen van de metal zweep reeds lang kennen. De nummers worden goed gebracht maar een echte meerwaarde vind ik dit persoonlijk niet. Misschien ook wel omdat ik niet echt voeling heb met de meeste bands waar deze muzikanten normaal mee actief zijn. Onderwijl probeerde het eveneens Franse Not Scientists ons te overtuigen van hun kunnen. Niet dat we iets hebben tegen een mix van punk rock en post rock maar ons echt overtuigen deed Not Scientists niet zodat we dus op onze spiekblaadjes “goed, maar niet veel dan dat” hebben genoteerd.

*Foto’s: Pénitence Onirique / Fuoco Fatuo*

Een beetje jammer dat twee black metal ensembles dan op hetzelfde tijdstip geprogrammeerd stonden. Toch voor de liefhebbers van dat (sub)genre. Toch klinken beide bands total verschillend van elkaar. Zo kiest het Franse Pénitence Onirique voor een eerder pure black metal benadering, terwijl we in de sound van het Italiaanse Fuoco Fatuo ook elementen uit doom en death metal ontdekken. Ook qua benadering zijn er duidelijk verschillen waar te nemen. Zo presenteert Pénitence Onirique zich compleet in het zwart met maskers en Fuoco Fatuo met wat corpsepaint. Die eersten kiezen meer voor eerdere snellere uptempo nummers en meer variatie in de nummers, terwijl het tempo bij de tweede band duidelijk een stuk langzamer en meer slepend te noemen is. Wie dan de betere van dit tweetal is, hangt vooral af van uw muzikale smaak en voorkeur.

*Foto’s: Coilguns / Oi Boys*

Het Zwitserse post metal kwartet van Coilguns beschikt over een enorm energieke vocalist / gitarist die, als je het ons op de man af vraagt, hoogstwaarschijnlijk zijn medicatie was vergeten deze morgen. Hij loopt, springt, kruipt, rolt, … over het podium terwijl hij ook zijn teksten probeert uit te spuwen over de menigte. Ik sta er een beetje perplex naar te kijken om me tenslotte hoofdschuddend af te wenden van Coilguns wegens “niet slecht, maar niet echt “my cup of tea”. Het Franse Oi Boys is een duo in studio, maar een kwartet tijdens live concerten. Je krijgt Franstalige teksten te horen in een muzikale mix van post rock, post punk en new wave. Door de elektronica overheerst in de sound van Oi Boys is ook dit niet echt “my cup of tea”.

*Foto’s: Akiavel / Birds In A Row*

Dé verrassing komt van het Franse Akiavel. Nu ja, een echte verrassing was het niet want we zagen deze melodic death band reeds aan het werk op d emeest recente editie van HellFest waar ze ons daadwerkelijk hadden omver geblazen. Dat deed het gezelschap hier nog eens over met een krachtige agressieve sound die ook de nodige melodie bevat. Maar de grootste troefkaart voor Akiavel lijkt ons vocaliste Auré te zijn die met haar stem zowat alle kanten op kan gaande van poeslief tot uiterst brutaal, agressief en gedreven met alles wat daar tussen ligt. Voeg daaraan toe dat de dame in kwestie een enorme uitstraling heeft eens ze op een podium komt te staan. Het is zoiets van “hey, kijk naar mij”. En als je dan ook nog weet dat ze omringd wordt door heel gedreven en enthousiaste muzikanten dan hoop je stilletjes dat dit Akiavel op de drempel van de grote doorbraak staat. Ik ben al alvast razend enthousiast over deze band. Het was dan ook moeilijk om toch nog iets mee te gaan pikken van het eveneens Franse Birds In A Row, een trio dat voor een mix van hardcore en punk kiest. Ook deze heren zorgden voor heel wat sfeer en ambiance voor het podium middels hun heel energieke en gedreven enthousiasme. We zien dat een volle tent uitermate geniet van deze Birds In A Row.

*Foto’s: Bleed From Within / Washington Dead Cats*

Bij Bleed From Within weet je zo goed als steeds wat je kan verwachten: een aanstekelijke neer gezette sound verpakt in enorm veel enthousiasme. Het zorgt er dan ook voor dat een volle weide geniet van de door Bleed From Within gebrachte metalcore. Met andere woorden: de fans eten uit de hand(en) van deze heren. Een overvolle tent geniet ondertussen ook van de Washington Dead Cats, een Franse psychobilly band met twee blazers in de rangen die het enthousiasme in de tent stelselmatig de hoogte in jagen. De refreinen worden door een groot gedeelte van dat publiek luidkeels meegebruld zodat een enorm aanstekelijke cocktail ontstaat die de band naar een hoger niveau stuwt. Voor mezelf was dit een aangename kennismaking met deze Washington Dead Cats.

*Foto’s: Gatecreeper / Sortilège*

Bij het Amerikaanse Gatecreeper hink ik vaak op twee gedachten. Hun death metal sound kruiden ze af en toe met wat black metal, wat ik op zich geen probleem vind. Ook hun albums weet ik steeds opnieuw te waarderen, al blijf ik om een of andere reden toch steeds op mijn honger zitten. Die gemengde gevoelens blijven in ieder geval van kracht tijdens live concerten van dit gezelschap. Ja, je krijgt een stevige portie kracht en agressie te verwerken, maar persoonlijk mis ik dan begeestering, uitstraling en enthousiasme bij de vocalist. Enkel daarom had ik Akiavel al boven dit Gatecreeper geplaatst. Begrijp me echter niet verkeerd want dit concert was zeker niet slecht, maar overtuigde me niet compleet. Het Franse Sortilège is bijna een legende in de wereld van traditional heavy metal. Deze band ging immers in 1981 van start en hield het in 1986 voor bekeken na drie full-albums. Sinds 2019 lijkt de band terug actief. Op Motocultor Festival kregen we dus die traditional heavy metal sound opnieuw te horen en die lijkt nog niets aan kracht of aanstekelijkheid te hebben ingeboet. Dat de heren pakken ervaring hebben zie je ook al en dat ze hun nummers vol enthousiasme de zaal, eh de tent, insturen zorgt ervoor dat de speelvreugde ook vlot over slaat op de fans in de overvolle tent. Een knappe set “old school heavy metal” van Sortilège is dus ons deel.

*Foto’s: Brutus*

Intussen is de festivalweide enorm gevuld geraakt met liefhebbers van allerlei pluimage zodat het een onmogelijke taak is geworden om vlug vlug van het ene podium naar het andere te hollen om foto’s te schieten van de twee bands die op die momenten samen actief zijn. De twee volgende bands op de podia zijn muzikaal gezien niet echt “my cup of tea”. Het Belgische alternative rock gezelschap Brutus mag de mainstage inpalmen en doet dit erg vakkundig. Ik heb er eigenlijk niets op aan te merken, maar de sound van Brutus is niet echt mijn ding. Idem voor wat betreft de sound van het Amerikaanse Dog Eat Dog die zich eerder situeert in punk maar dan met een poppy randje.

*Foto’s: Der Weg Einer Freiheit*

Het is dan ook kiezen vanaf nu. Zodoende miste ik compleet de set van Russian Circles (“Massey Ferguscène”) en koos ik voor de atmospheric black metal van het Duitse Der Weg Einer Freiheit. Dit gezelschap bouwt zijn vrij lang uitgesponnen nummers steeds heel mooi op en weet een heel pak variatie te leggen in hun sound op gebied van kracht, dreiging, tempo en ritme. Ik geniet van die variatie terwijl ik rondom me toch wat negatieve kritieken hoorde opborrelen omdat de band het gaspedaal niet altijd even stevig wil indrukken. Maar goed, voor ons vlogen de vijftig minuten die Der Weg Einer Freiheit mocht opvullen in een oogwenk voorbij.

*Foto’s: Sodom*

Nog meer Duits metal geweld kregen we van Sodom te horen. Deze Duitse thrash metal grootheid zorgde voor ene heel gedreven en energiek gebrachte set thrash metal waar agressie en kracht in gelijke mate aan bod kwamen. Dat de heren, ondanks al die jaren, nog steeds heel gedreven en enthousiast staan te musiceren siert hen dan ook. Tussen de vele Sodom klassiekers door hoorden we onder andere een uiterst sterke versie van ‘Sodom & Gomorra”. Wij doen alvast ons hoedje af voor de prestatie van dit gezelschap die we als “af” beschouwen. Geen Ludwing Von 88 zo voor ondergetekende.

*Foto’s: Watain*

Als we moeten kiezen tussen Scarlxrd en Watain is de keuze voor ons heel vlug gemaakt. Onze excuses dus voor eerstgenoemde band, maar een legendarische black metal band die telkens opnieuw kiest voor een grandioze show waar een pak vuur bij te kijken komt, kunnen we onmogelijk links laten liggen. En wat een waar voor ons geld kregen we. Al meteen van af het eerste nummer zorgde Watain voor spektakel. Nadat vocalist Erik Danielsson met een toorts de vuren vooraan op het podium had aangestoken en ook de toortsen achter hem had doen branden, wierp hij de nog brandende toorts naar iemand in het publiek die het gevaarte handig opving. Daarna verpulverde de band alles wat op zich weg kwam middels ene enorme krachtige dreiging die precies uit de diepste krochten van de hel afkomstig lijkt te komen. De show van Watain was zoals steeds top, de sound was dik in orde, en het publiek geniet van zoveel kille dreiging en duistere kracht. Meer hebben wij alvast niet nodig om ons black metal hart te laten verwarmen.

*Foto’s: Bullet For My Valentine*

Voor een overvolle weide mag Bullet For my Valentine zijn duivels ontbinden op de mainstage. En dat doen de heren dan ook uiterst vakkundig met hun heel gedreven en energiek klinkende metalcore die ook nog eens heel aanstekelijk klinkt. Zo hoorden we dat de fans, zeker op de eerste rijen – alle teksten vlot mee brulden. Dankzij de dynamiek op het podium en hun toewijding en enthousiasme zorgde Bullet For My Valentine voor een machtige zee aan ambiance op de overvolle weide. Terwijl we ons kort voor het einde van dit spektakelstuk richting “Supositor Stage” begeven, zien we ook nog een overvolle tent (“Bruce Dickinscène”) genieten van de punk / pop van The Toy Dolls.

*Foto’s: Gama Bomb*

Als we eerlijk zijn hadden we, op puur muzikaal vlak, moeten kiezen voor onze landgenoten van Amenra in plaats van post te vaten voor Gama Bomb. Het is niet zo dat we de vrij melodieuze thrash metal van Gama Bomb minderwaardig vinden, integendeel zelfs, maar het is wel zo dat we bij een Amenra concert zo goed als geen licht hebben, en ook nog eens veel rook te verduren krijgen zodat goede foto’s nemen bijna een onbegonnen werk is. Gama Bomb zorgde dus voor een aangename set zonder dat ze ons omver bliezen. We kunnen genieten van de sound van deze band uit Noord Ierland, maar missen toch een portie kracht en agressie om ons daadwerkelijk volledig over de streep te trekken.

Na nog even stil te staan buiten de overvolle tent (“Massey Ferguscène”) waar Amenra van jetje – wat een beklijvende sound zet dit gezelschap toch neer – hielden we het, wat betreft dag drie van Motocultor Festival, voor bekeken. Onze excuses dus aan zowel Little Big als The Exploited. Achteraf hoorden we dat het inderdaad opnieuw en helse opdracht was geweest om goede foto’s te schieten van Amenra, maar dat ze muzikaal de perfectie benaderden.

Met speciale dank aan Yann, Angie en Camille. Dank aan het complete team van Motocultor Festival voor de schitterende samenwerking.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.