Motocultor Festival @ Festivalweide, Carhaix, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Vier podia aflopen als fotograaf / journalist: je begrijpt dat ik een massa bands maar half gezien en gehoord hebt. Voeg daaraan toe dat de innerlijk mens ook af en toe wat versterkt moet worden en je begrijpt dat dit geen full-verslag is, maar eerder een impressie. Geniet er van zoals ik zelf enorm van het festival heb genoten. –

Op dag twee van Motocultor Festival kregen we af en toe wat lichte regen te verwerken. Het drukte de pret geenszins en ook de vele bezoekers – een heel pak meer dan op de openingsdag – stoorden er zich zo goed als niet aan dat er af en toe wat regen uit de lucht viel.

*Foto’s: Boisson Divine / Gorod*

Een festival dag openen is nooit de gemakkelijkste opgave. Het Franse Boisson Divine deed het dan ook uitstekend. Bijna vanaf de eerste klanken van hun opgewekte folk metal sound creëerde dit gezelschap een gezellige ambiance. We zien en horen een enthousiaste band op het podium van de “Bruce Dickinscène” en dat vertaalt zich ook direct in het feit dat het reeds aanwezige publiek meegevoerd wordt op de knappe klanken die Boisson Divine hier neer zet. Het eveneens Franse Gorod mag openen op de mainstage. Hun technical death metal klinkt compleet anders dan wat we in de tent kunnen horen, meer ook dit gezelschap levert ene goed ontvangen set af. Nadeel, vind ik dan toch, is het feit dat er ook een korte drumsolo in de setlist steekt. Ja, ik weet het elk bandlid wil zijn technisch kunnen onderstrepen, maar als je slechts veertig minuten de tijd hebt, vind ik het persoonlijk beter om voor een (extra?) nummer te kiezen. Maar goed, dat is waarschijnlijk wat muggenzifterij want Gorod zorgde wel degelijk voor knap opgebouwde, vrij lang uitgesponnen, nummers.

*Foto’s: Psychonaut / Carthagods*

Het Belgische Psychonaut kan reeds op een vrij stevige aanhang rekenen in Frankrijk als we de volle tent van “Massey Ferguscène” onder ogenschouw nemen. Terecht eigenlijk wel als je het ons vraagt, want hun mix van sludge, post metal en psychedelica staat als een muzikaal huis. Het trio weet op verbluffende wijze heftige momenten af te wisselen met eerder rustiger stukken zodat een daverend geheel ontstaat met de nodige contrasten. Wie nog volledig wakker was, zal dat wel zijn bij de energiek en gedreven gebrachte set van Psychonaut. Op hetzelfde moment zorgde Carthagods voor een heel knappe set traditional heavy metal op de “Supositor Stage”. Deze band uit Tunesië beschikt in de persoon van Mehdi Khema over een schitterende vocalist. Zijn stem snijdt door merg en been en doet me vooral denken aan die van Jorn Lande en aan die van de absolute grootmeester in heavy metal middens: Ronnie James Dio. Waarom de band, nog steeds, niet de bekendheid heeft die ze verdienen, weten we absoluut niet. Hun beide albums zijn toppertjes in het (sub)genre en ook hun live performance mag gezien en gehoord worden. Carthagods overtuigde ons in ieder geval en om me heen zag ik niets enthousiaste mensen die gretig uit de bol gingen bij zoveel schoons.

*Foto’s: Hrafngrimr / Crisix*

Iets compleet anders krijgen we dan van Hrafngrimr, een Franse band die een vorm van neo folk brengt die wat aansluiting vindt bij de sound van bijvoorbeeld Skáld wat betreft invloeden uit de Noordse / Viking mythologie, maar dan wel een stuk donkerder en dreigender klinkt. In ieder geval gaat een volgelopen tent voor de bijl bij de enorm knappe sound van Hrafngrimr. Enig minpuntje – Ja, ik weet het: het is muggenzifterij en het heeft niets met het muzikale aspect te maken. – zijn de laarzen die de vocaliste aan had die niet zo goed pasten bij de overige outfits. Later sprak ik nog even met oprichter Mattjö Haussy die me vertelde dat hij voor deze naam heeft gekozen omdat een heel pak Fransen dat onmogelijk kunnen uitspreken! Intussen pakte het Spaanse thrash ensemble Crisix een echt wel goed gevulde weide voor het hoofdpodium in met hun energiek en gedreven gebrachte agressief klinkende sound. We noteerden op onze spiekbriefjes onder andere: “wat een energiek bommetje … agressief, krachtig, gedreven, … precies zoals thrash metal hoort te klinken”. Ja, de set van Crisix beviel ons opperbest.

*Foto’s: Althesia / Déluge*

Het Franse Althesia verving in laatste instantie nog het eveneens Franse Esthesis. Althesia staat voor progressive metal en om de band extra te duiden zouden we durven zeggen dat men vooral inspiratie haalt bij Opeth, al zal er nog heel wat water naar de zee moeten stromen vooraleer men op datzelfde hoge niveau terecht komt. Al bij al zorgt het gezelschap voor een set die liefhebbers van het (sub)genre weet te boeien. Ook Déluge is een Franse band. Muzikaal kan je de band ergens situeren tussen black metal en post hardcore in. In ieder geval overtuigd dit ensemble ons allerminst zodat we enkel “een oké performance zonder meerwaarde” kunnen noteren voor Déluge.

*Foto’s: GGGOLDDD / Arka’n Asrafokor*

Met het Nederlandse GGGOLDDD krijgen we iets compleet anders te verwerken. Weg zijn de zware metal klanken, want die ruimen plaats voor veel elektronica en de erg breekbare, maar sublieme, stem van vocaliste Milena Eva die er met haar uitstraling alleen al voor zorgde dat je kippenvel kreeg bij deze muziek. Onder de noemer GGGOLDDD vertelt ze het verhaal van hoe ze als negentien jarige verkracht werd door de jongen waarop ze verliefd was. Het zorgt voor heel donker gekleurde muziek die niet echt in een bepaald vakje te plaatsen is. Naar mijn eigen smaak hoor ik te veel elektronica, maar een meer dan goed gevulde weide voor het podium denkt daar ongetwijfeld anders over. In compleet contrast daar tegenover staat de energieke en gedreven set van Arka’n Asrafokor, een band uit Togo die metal combineert met Afrikaanse ritmes en klanken zodat een heel zinderend en energiek geheel ontstaat. Het geheel klinkt enorm aanstekelijk en dansbaar, maar straalt ook enorm veel kracht en gedrevenheid uit. Heel wat liefhebbers van folk metal kunnen dit dan ook enorm waarderen en gaan uit de bol bij zoveel aanstekelijke energie. Dat bewijst alvast de overvolle tent van de “Bruce Dickinscène”. Nu maar hopen dat we Arka’n Asrafokor ook eens op een Belgisch podium mogen verwelkomen.

*Foto’s: Hypno5e*

Het wordt steeds moeilijker om elke band te gaan fotograferen wegens het feit dat je als fotograaf slechts drie nummers mag fotograferen en wegens het feit dat er een pak volk op de festivalweide is, zodat het bijna een onmogelijke taak wordt om je vlot van ‘A’ naar ‘B’ te verplaatsen. Zo lieten we de set van het Zweedse progressive deathcore gezelschap Humanity’s Last Breath volledig aan ons voorbij gaan. – Onze excuses aan de band! – Het Franse avant garde metal gezelschap Hyno5e overtuigde ons niet compleet tijdens hun doortocht op deze editie van Motocultor Festival. Al zal dat ongetwijfeld te maken hebben met onze muzikale smaak, want een overvolle, om niet te zeggen uit zijn voegen barstende, tent geniet wel van de sound van Hypno5e. Ik vind het alvast het ideale moment om de innerlijke mens wat te versterken.

*Foto’s: Insomnium / Lili Refrain*

Het kleine “dipje” die ik had bij de vorige bands, werd al meteen compleet weggespoeld dankzij Insomnium. Deze Finse melodic death metal band zorgde met een fantastische set waar kracht, agressie en melodie samen gaan, voor een fantastisch moment. Voeg daar een pak enthousiasme en energieke gedrevenheid aan toe, en je verkrijgt een ideale cocktail om je op uit te leven. Een volle weide geniet met overvolle teugen van de flitsende gitaarsolo’s en de sublieme agressieve kracht die het viertal van Insomnium hier neer zet. Toch is niet iedereen fan van dit melodieuze geweld. Getuige hiervan is de volgelopen tent van de “Bruce Dickinscène” waar de menigte zich laat onderdompelen in de sound van Lili Refrain. Deze Italiaanse artieste doet het compleet in haar eentje en zorgt voor een eigenzinnige mix van o.a. psychedelica, rock, dark wave en folk. Haar hypnotiserende sound pakt die volgelopen tent vlot in met haar dreunende klanken. Lili Refrain zorgt zowel voor de samples, als voor gitaar, als voor de drumpatronen. Eigenzinnig, maar wel knap gebracht.

*Foto’s: Terror / Vio-Lence*

Tja, over het Amerikaanse Terror kunnen we eigenlijk kort zijn: “energie te koop verpakt in gedreven nummers”. Een uit zijn voegen barstende “Massey Ferguscène” tent, waar de eerste rijen als sardientjes in een blik op elkaar staan geperst, geniet met volle teugen van deze enorm enthousiast en vakkundig neer gezette set getekend door hardcore / hip hop band Terror. Maar ook de Bay Area thrash metal van legende Vio-Lence kan op een groot aantal liefhebbers rekenen. Terecht overigens, want dit gezelschap zorgt voor knap opgebouwde tracks waar pakken agressie en toch ook voldoende melodie in te vinden zijn. Voeg daar een charismatische persoonlijkheid als vocalist Sean Killian aan toe en je beschikt over een krachtige cocktail. Uit de set van Vio-Lence noteerden we krachtige versies van o.a. ‘Officer Nice’ en van het titelnummer van het eerste album: ‘Eternal Nightmare’.

*Foto’s: Carcass / Luc Arbogast*

We kregen opnieuw twee uitersten aangeboden tussen 19u25 en 20u15. Want zeg nu zelf wat hebben het Britse Carcass en de Franse artiest Luc Arbogast immers gemeen? Carcass wordt beschouwd als een van de eersten die grindcore en goregrind op de wereld los lieten. Intussen kan je de sound van de band eerder als melodic death omschrijven, want het gitaarspel bij deze band is echt wel enorm melodieus en schitterend te noemen. Toch vergeten de heren niet om de nodige kracht en energie in hun nummers te verwerken. Dit resulteert tegenwoordig in schitterend opgebouwde nummers die de heren heel vakkundig en enthousiast weergeven tijdens live concerten. Dit was ook nu weer het geval en het bewijst andermaal dat Carcass vlot een groot publiek weet te begeesteren. Luc Arbogast won zo’n tien jaar terug de Franse versie van “Voices”. Deze tenor sopraan kan met zijn stem enorm veel kanten op en kiest tegenwoordig voor een heel mooie sound die we het best kunnen omschrijven als medieval folk waarin dus vooral ruimte is voor zijn betoverende stem en akoestische instrumenten. De tent was tot in de nok gevuld voor de set van deze bard.

*Foto’s: Haken / Deicide*

Nog meer contrasten kregen we met Haken en Deicide, al is dit keer het contrast toch minder groot. Het Britse Haken staat voor progressive metal en kiest ook hier voor vrij lang uitgesponnen nummers waar het technisch kunnen van de heren aan bod komt. Toch is het vooral de krachtige en mooie stem van Ross Jennings die op ons de meeste indruk nalaat. De band opteert nog steeds voor hun “bloemetjes-hemden” die alle bandleden aantrekken tijdens een live concert. Het Amerikaanse Deicide staat dan weer voor death metal en zorgde hier voor de integrale uitvoering van het tweede album van de band: ‘Legion’ (1992). Een krachtige, agressieve en gedreven sound was ons deel, maar dat had je alvast reeds begrepen.

*Foto’s: Epica / Uuhai*

Bij het Nederlandse Epica is de podiumaankleding steeds een extra visuele factor. Dat deze symphonic metal band ook pyro’s laat knallen voegt ook al een extra visueel aspect toe. Toch blijft het muzikale gedeelte ook steeds opnieuw op hoog niveau staan. Dit is ook nu weer het geval en het gezelschap zorgt voor een knap opgebouwde set waar elke muzikant zijn deeltje in de spotlight mag / kan opeisen zonder dat de sound of de nummers op zich daaronder lijden. Epica is steeds een waar festijn voor de liefhebbers van het (sub)genre en ook nu weer zorgde de band voor een totaal spektakel. De prachtige stem van Simone Simons is, als je het mij vraagt, nog steeds de extra troefkaart voor deze band, zonder dat ik de bijdrages van de overige muzikanten wil minimaliseren. Opboksen tegen zo’n klasse band is een moeilijke taak, maar kijk … Uuhai vulde heel vlot de “Bruce Dickinscène”. Tot ver erbuiten stonden liefhebbers te kijken (als ze al een glimp van een van de bandleden konden opvangen) en te luisteren naar de folk metal van dit gezelschap. Uuhai combineert rock en metal met de door Unesco beschermde traditionele Mongoolse keelzang. Als we nog extra duiding moeten geven denken we in de eerste plaats aan The Hu. In ieder geval klinkt ook dit gezelschap enorm gedreven en energiek en wordt je vlot meegesleurd op hun opzwepende ritmes en aanstekelijke vibes.

*Foto’s: Health*

Misschien maakte ik toch de verkeerde keuze tussen Napalm Death (korte nummers, enthousiast, energiek en gedreven) en Health (een heel eigenzinnige mix van progressive metal met industrial klanken). In ieder geval was er geen doorkomen meer aan toen ik me richting “Supositor Stage” wilde begeven om nog wat foto’s van Napalm Death te schieten. De muzikale cocktail van Health (ook al in volgepropte tent) is helemaal niet “my cup of tea” en liet ik dus ook grotendeels aan me passeren.

*Foto’s: Wardruna / Hanabie*

Wardruna is ondertussen groot geworden, heel groot zelfs. De weide voor het “Dave Mustage” podium stond echt wel afgeladen vol voor dit gezelschap dat inspiratie haalt uit oud Noorse runenschriften en de Noorse mythologie. Dit vertaalt zich in eigenzinnig geheel met Oud-Noordse teksten gebracht met authentieke instrumenten. Het weinige licht en de video projectie achter de band zelf zorgen ervoor dat de band moeilijk te fotograferen is, maar draagt anderzijds wel bij tot het duistere geheel dat Wardruna wil weergeven. Dit is een enorm beklijvende muzikale ervaring die steeds opnieuw naar meer smaakt. Tegen zo’n muzikale oerkracht en overmacht moet Hanabie opboksen. Deze all female metalcore band uit Japan deed dan ook zijn stinkende best en dat er ook een publiek is die voor deze vorm van poppy metalcore kiest, bewijst een andermaal volgelopen “Bruce Dickinscène”. Zelf vinden we het geheel te gemaakt, te perfect, te … Het is met, zoals zoveel muzikale bands / projecten uit Japan, technisch perfect “af”, maar ik mis de juiste bezieling, de foutjes die tijdens live concerten mogen gemaakt worden, … het eens af treden van de geijkte patronen en staplijnen op een podium. Dit is leuk om eens te zien en mee te maken, maar voor meer van dat is Hanabie bij mij, helaas misschien, aan het verkeerde adres.

*Foto’s: Marduk / Katatonia*

Het Zweedse Marduk is een van de absolute grondleggers van wat we tegenwoordig beschouwen als black metal. Bij deze vorm van black metal gaat men vooral uit van kracht, kilte en duistere dreiging. En dat is precies wat je krijgt van dit viertal. Zonder veel tierlantijntjes of franjes dramt dit kwartet je nummer na nummer door de strot. Dat je daarna nog onvast op de voeten staat is een understatement van formaat, want Marduk raast als een bezeten pantserwagen over je heen en verpletterd ondertussen alles wat het op zijn weg kan tegen komen. Vernieuwend is het absoluut niet, maar doeltreffend is het zeker. Al even donker en duister klinkt Katatonia, maar dit eeveneens Zweedse gezelschap doet dit aan de hand van melodieuze en melancholische death / doom metal. Zoals steeds is er tijdens een Katatonia concert weinig licht en ook, zoals steeds, verbergt vocalist Jonas Renske zich achter zijn lange zwarte haren. Die stem wordt meestal als belangrijkste troef beschouwd bij Katatonia, terwijl ik zelf steeds opnieuw het, meestal erg melodieuze, gitaarwerk én de stem van Anders Nyström als belangrijkste troef naar voor schuif.

Beide afsluiters van dag twee – Ic3peak en Brieg Guerveno – liet ik opnieuw compleet aan me voorbij gaan. Mijn excuses aan die bands.

Met speciale dank aan Yann, Angie en Camille. Dank aan het complete team van Motocultor Festival voor de schitterende samenwerking.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.