Motocultor Festival @ Festivalweide, Carhaix, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Vier podia aflopen als fotograaf / journalist: je begrijpt dat ik een massa bands maar half gezien en gehoord hebt. Voeg daaraan toe dat de innerlijk mens ook af en toe wat versterkt moet worden en je begrijpt dat dit geen full-verslag is, maar eerder een impressie. Geniet er van zoals ik zelf enorm van het festival heb genoten. –

Een nieuwe editie van Motocultor Festival in het Franse Bretagne: daar kijk ik alvast steevast naar uit. Ik was dan ook enorm benieuwd naar de nieuwe locatie. Eerder edities van het festival gingen door in St. Nolff, nu was dat voor het eerst in Carhaix. Ik moet durven stellen dat die verandering een echte verbetering is. Er is een pak meer ruimte, de opstelling van de podia is een stuk beter, er zijn veel plaatsen waar je in de schaduw kan toeven, … En … er is zelfs nog ruimte om te gaan groeien! Of dat laatste echt nodig is, weten we niet want voor deze editie werden 54000 tickets aan de man / vrouw gebracht! De vier podia hebben allen een “special naam”: Dave Mustage, Massey Ferguscène, Bruce Dickinscène en Supositor Stage. Op ieder tijdslot zijn twee bands actief. Dave Mustage is het hoofdpodium en is outdoor. Ook het “kleinste podium”, Supositor Stage is outdoor, terwijl de twee andere podia zich in een tent bevinden.

Op donderdag gingen de deuren reeds om 14u00 open, terwijl de eerste bands pas omstreeks 15u45 op het podium werden verwacht. Zodoende was er voldoende tijd om de locatie en het terrein eens rustig te “inspecteren” en om de eerste vrienden en kennissen te begroeten. Daarna draaide de muziek rollercoaster op volle toeren, want met twintig bands op de eerste dag, die zich muzikaal laten gelden in tal van (sub)genres uit het hardere en steviger muzikale geweld, krijgt zo goed als iedereen wel een band te zien en te horen die in zijn / haar smaak valt.

*Foto’s: Grade 2 / Komodor*

Het festival werd enerzijds geopend door Grade 2 op de mainstage, “Dave Mustage”, en anderzijds Komodor op de “Bruce Dickinsonscène”. Grade 2 is een Britse punk rock band die in 2013 van start ging. We vinden de band best oké als opener, maar, als het van ons alleen afhangt, zal de band niet veel meer stijgen op de waarderingsladder. Nee, dan vinden we Komodor we een stuk beter om naar te luisteren en te kijken. Dit Franse gezelschap zorgt voor een mix van psychedelica, hard rock en classsic rock. Met ook nog wat bluesy invloeden doet het gezelschap ons wat denken aan Blues Pills, maar dan natuurlijk zonder vrouwelijke vocalen.

*Foto’s: Lost In Kiev / Warbringer*

De volgende keuze was er tussen Lost In Kiev, in de tent van de “Massey Ferguscène”, en Warbringer op de “Supositor Stage”. De instrumentale post rock van het Franse Lost In Kiev vinden we heel zeker niet slecht, integendeel zelfs, want de nummers worden goed neer gezet. En toch … we missen een vorm van enthousiasme en uitstraling. En, heel eerlijk, vocalen zouden het geheel naar een hoger niveau kunnen tillen. Het Amerikaanse Warbringer zorgt dan weer voor een heel energieke, gedreven en krachtige set met voldoende agressie. De heren brengen immers old school thrash metal en doen dat heel goed. We genieten en zien rondom ons een heel pak gelukkige gezichten.

*Foto’s: Burning Witches / The Psychotic Monks*

De dames van Buring Witches zorgen er voor dat een heel pak liefhebbers van traditionele heavy metal richting mainstage komen om te genieten van een knap opgebouwde set. Wij hebben de ban al een aantal keer aan het werk gezien en zijn dan ook iets minder onder de indruk, al levert het vijftal wel opnieuw een sterke prestatie af. Dat Burning Witches het publiek mooi weten te bespelen, dat hun sound zowel kracht als energie uitstraalt, dat de vocalen stevig en krachtig klinken, en dat de dames energiek en gedreven uit de hoek weten te komen, zal er ook nu weer voor zorgen dat ze een pak nieuwe zieltjes hebben gewonnen. Met andere woorden: een knappe set van dit kwintet. Daarnaast kon je ook naar The Psychotic Monks gaan zien en luisteren. Dit gezelschap uit de buurt van Franse hoofdstad zorgt voor een mix van noise rock, psychedelica en elektro. Dat laatste ingrediënt komt, naar onze smaak, iets te veel aan bod in hun sound, zodat het gezelschap ons maar matig kan boeien. Slechts ene halfvolle tent deelde onze mening niet en bleef de heren van The Psychotic Monks stevig toejuichen.

*Foto’s: AA Williams / Worst Doubt*

De alternatieve dark / post rock van AA Williams zorgt eerder voor een rustpunt dan voor energieke gedrevenheid. Het mag wel eens op een festival, maar drie kwartier lang is ook voor ons toch net iets te lang. Die energie kregen we wel te horen bij Worst Doubt, een gezelschap uit de buurt van Parijs dat voor een heel gedreven en energieke mix kiest waarin we elementen uit metal, hardcore en crossover in ontdekken. Het is eigenlijk muzikaal minder ons ding dan wat AA Williams brengt, maar op een festivalweide klinkt het ons aangenamer in de oren zodat Worst Doubt het, voor ons dan toch, nu haalt op punten.

*Foto’s: Ugly Kid Joe / Royal Republic*

Met het Amerikaanse Ugly Kid Joe is het voor ons een terug keren naar lang vervlogen tijden. Dit hard rock / classic rock gezelschap zorgde immers in de jaren negentig voor ene paar heel goed scorende hits: ‘Everyting About You’ en ‘Cats In the Cradle’ bijvoorbeeld. Nog steeds zorgen deze heren voor veel ambiance en aanstekelijkheid zodat een meer dan goed gevulde tent zijn gading vind bij Ugly Kid Joe. Wij gingen toch ook een kijkje nemen bij het Zweedse Royal Republic. Dit gezelschap werkt al even enthousiast en aanstekelijk en de vocalist zorgt met enkele gesmaakte kwinkslagen ervoor dat we geboeid blijven luisteren naar hun versie van alternative rock die soms vrij poppy overkomt. Het werkt dus allemaal heel goed en we zien een goed gevulde weide genieten van de set van dit Royal Republic dat zelfs even de bluesy toer opgaat middels gebruik van akoestische gitaar en harmonica. Een knappe set die ons nog een tijdje zal bij blijven alhoewel we van het muzikale (sub)genre niet zo’n grote fan zijn.

*Foto’s: Hällas / Angelus Apatrida*

Het Zweedse Hällas zagen we eens op HellFest en die bekoorden ons toen wel met hun visie op heavy metal / progressive metal. Hun zeer melodieuze sound houdt een pak liefhebbers in de ban. Wij zijn echter minder onder de indruk dit keer en missen wat gedrevenheid en enthousiasme op het podium. We houden het dan ook al snel voor bekeken bij Hällas en gaan een stuk meepikken van het Spaanse Angelus Apatrida. Deze speed / thrash metal band zorgt wel voor de nodige gedreven energie. We krijgen een heel enthousiaste band te zien en te horen die vol overgave staat te musiceren. We krijgen pakken melodie te horen en toch ook voldoende agressie die de stijl zo kenmerkt. De heren van Angelus Apatrida kijkt op geen druppel zweet en dat terwijl ze een kleine vijftien uur later ergens in Spanje op het podium moeten.

*Foto’s: Wolfmother*

Het Australische Wolfmother brengt slecht sporadisch nieuw werk op de markt. De band rond gitarist en vocalist Andrew Stockdale zorgde voor twee fantastische albums – ‘Wolfmother’ (2005) en ‘Cosmic Egg’ (2009) – die hier grijs werden gedraaid. Daarna verloren we de band wat uit het oog, al weten we dat men intussen nog voor vier full-albums zorgde. Wolfmother kan je in het vakje classic rock onderbrengen. Hun sound bevat elementen uit hard rock, blues rock, stoner en psychedelica. Daar ik deze band nog nooit eerder live aan het werk had gezien en gehoord, was de keuze heel vlug gemaakt. De knap opgebouwde set greep ons meteen bij de keel en de volgende zeventig minuten vliegen dan ook om in een vingerknip. Meer van dat, AUB. Zodoende miste ik spijtig genoeg – je moet tegenwoordig soms hartverscheurende keuzes maken op een festival – de set van Zeal & Ardor nagenoeg compleet en ik kan er dan ook maar weinig zinnigs over vertellen.

*Foto’s: Coroner / Kadavar*

Het Zwitserse Coroner wordt vaak in het vakje thrash metal onder gebracht. Wij horen echter veel meer dan thrash in hun sound die ook erg donker gekleurd is en waar heel wat melodie in te vinden is. Het gebruik van samples of keyboards heeft de sound zelfs soms een wat industrial randje mee. Hoe dan ook, de heren van Coroner zorgden voor een heel knap opgebouwde set die met de nodige energieke gedrevenheid werd afgeleverd. De donker getinte sound paste ondertussen perfect bij de ingevallen duisternis. Het Duitse Kadavar zorgt voor een mix van stoner rock, hard rock en psychedelica. We zagen en hoorden de heren al een aantal keer eerder aan het werk op een podium en waren toen telkens enorm verrast door de gedrevenheid en het energieke enthousiasme die ze uitstraalden. Dit keer zien we een band – het drietal is ondertussen een viertal geworden – die eerder wat op automatische piloot staat te spelen. Enkel bassist Simon Bouteloup maakt op ons nog steeds dezelfde gedreven en energieke indruk. Dat neemt niet weg dat de heren wel voor nummers zorgen van hoog niveau. Zo verliest dit Kadavar weliswaar een deel van streepjes in ons aanzien.

*Foto’s: Hatebreed / Steve ‘n’ Seagulls*

Hatebreed mag de lichten doven op het “Dave Mustage” podium. Dit Amerikaanse gezelschap heeft geen introductie nodig bij liefhebbers van metalcore die dan ook in grote getale de weide voor het podium inpalmden. We kregen, zoals we wel konden verwachten, een heel energieke en gedreven set te horen en te zien die men heel enthousiast aflevert. Dat de vonken daarbij vlot overslaan naar het publiek is een understatement zodat er pakken energie vrijkomen. We moeten dan ook stellen dat Hatebreed een heel waardige hoofdact is op een festival. Heel anders ging het eraan toe in de volgelopen tent van het “Bruce Dickinscène” podium, want daar kregen we het Finse Steve ‘n’ Seagulls te zien en te horen. Dit gezelschap zorgt voor een al even aanstekelijk enthousiasme die ze neerzetten aan de hand van country en bluegrass zodat authentieke instrumenten hier aan bod komen. Een overvolle tent geniet enorm van de folky klanken die gezwind uit de speakers rollen zodat Steve ‘n’ Seagulls hier zeker hun plaats hebben verdiend als afsluiter op dit podium.

De twee laatste bands – onze excuses aan Long Distance Calling en Extinction A.D. – liet ik aan me voorbij gaan wegens het feit dat de vermoeidheid toch toesloeg en omdat er ook nog drie intense dagen Motocultor Festival volgden.

Met speciale dank aan Yann, Angie en Camille. Dank aan het complete team van Motocultor Festival voor de schitterende samenwerking.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.