Alcatraz @ festivalweide, Bad Godesberglaan, Kortrijk.

– Noot van de redactie: met slechts drie mensen die accreditatie kregen is het echt mogelijk om een “full report” te maken van een festival met vier podia natuurlijk. Die kregen nog wat extra “hulp” op gebied van teksten, maar toch … Onze excuses dus aan de bands die minder, of echt niet, aan bod komen in deze review! Hier vindt je alvast de werken van het MUSIKA-team. –

De derde en laatste dag Alcatraz en we kunnen u alvast meegeven dat het al op voorhand een enigszins frustrerende dag wordt voor ondergetekende wegens een programmatie waarbij we helaas al te vaak voor verscheurende keuzes worden gesteld. De keuze valt meestal uit in het voordeel van bands die we niet zo recent – of eenvoudigweg nog niet – aan het werk hebben gezien. Voorts willen we hierbij ook nog eens even onderstrepen dat we op het vlak van programmatie écht wel kunnen appreciëren dat er zoveel aandacht wordt gegeven aan vaderlandse artiesten die – en dat mag ook nog eens benadrukt worden – geenszins uit de toon vallen om niet te zeggen een absolute meerwaarde bieden aan de line-up! Nog even deze kleine kanttekening meegeven. We hoorden van meerdere mensen de roep om te voorzien in meer toiletten op meer locaties – of bereikbaar via meerdere zijden. Nu was de toegang tot de toiletten met name aan El Presidio te smal en waren er daar te weinig toiletten hetgeen zorgde voor vaak lange wachtrijen. (KH)

11h20-12h00: Annisokay (Prison)

De Duitse post hardcore band Annisokay betoverde het festival als eerste act op het hoofdpodium. Met een explosieve set, inclusief het krachtige nummer ‘STFU’ van het album ‘Aurora’, wisten ze de menigte al vroeg te betrekken. De band’s podiumdynamiek en interactie met het publiek, geleid door frontman Christoph Wieczorek, zorgden voor een meeslepende ervaring. Ondanks het feit dat dit de eerste act was, waren de fans talrijk aanwezig en het enthousiasme was duidelijk voelbaar. Annisokay bewees zichzelf als een waardige openingsact op het hoofdpodium, met een onvergetelijke post hardcore show. (DV-KV)

12h00-12h40: Serpents Oath (Swamp)

Serpents Oath, een Belgische black metal band, betoverde en verontrustte het publiek tijdens hun optreden in de Swamp, een locatie die zijn naam eer aan deed qua sfeer en geur. Gehuld in kostuums doordrenkt met een substantie die op bloed leek, bracht de band een performance die het publiek wel wakker leek te schudden. (DV-KV)

*Foto’s: Serpents Oath / Aeveris*

12h10-12h50: Aeveris (La Morgue)

De Belgische metalband Aeveris zag pas in 2021 het daglicht, toen leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons de handen in elkaar sloegen. Muzikaal halen ze hun inspiratie bij Lamb of God, Killswitch Engage, Slipknot, At the Gates en Trivium. Hun unieke combinatie van melodieuze riffs, technisch stickwerk en een verscheidenheid aan zangtechnieken legde blijkbaar geen windeieren. Het gitaarwerk is snel en agressief zonder de melodie te overstemmen. Ze slagen erin om je van bij de eerste noot bij je nekvel te grijpen. De voorstelling van hun debuutalbum ‘White Elephant’ in Brugge zorgde er misschien wel voor dat ze nu al op grote podia mogen spelen. (AM)

We beginnen de dag alweer met een passage langs de Morgue waar we vandaag menig uur zullen slijten wegens fantastische Belgische bands die er eens temeer hun opwachting maken. Zo wordt er vandaag afgetrapt met het West-Vlaamse Aeveris. Deze vrij jonge band – opgericht in 2021 – weet met amper één album onder de arm de tent méér dan vol te krijgen én mee te slepen met een knalprestatie! Ze bevestigen al het goede wat we al hoorden op hun album ‘White Elephant’ en tonen live nóg sterker voor de dag te komen. Dat het vijftal ruimschoots zijn strepen verdiende bij andere bands – zoals o.a. Fields Of Troy, Thorium en Lethal Injury – komt duidelijk naar boven in hun podium présence. (KH)

12h25-13h10: Grave Digger (Prison)

Grave Digger leverde een epische perfomance vol Duitse heavy metal die zowel oude fans als nieuwe fans kon overtuigen.. Tijdens het concert waren er ook enkele welgekozen verrassingen uit het verleden. Ze gaven het publiek een nostalgische blik in het verleden door twee nummers van het album ‘Tunes Of War’ ten gehore te brengen. Deze waren ‘The Dark Of The Sun’ en ‘Rebellion’. Natuurlijk kon het nummer ‘Excalibur’ niet ontbreken in de setlist. Ze sloten hun set af met het iconisch nummer ‘Heavy Metal Breakdown’ waarbij het publiek met genot meezong. (DV-KV)

*Foto’s: Grave Digger / My Diligence*

12h40-13h20: My Diligence (Helldorado)

Door een ongelukkige shuttleverbinding moesten we My Diligence noodgedwongen missen op HellFest dus waren we erop gebrand om dit keer geen seconde van hun passage op Alcatraz te missen. Het slechte nieuws is dat de band – toch wel tot onze verbazing – begon voor een bijna lege tent voor het Helldorado-podium. Gelukkig is het goede nieuws dat vanaf My Diligence er een lap op gaf, de tent voller liep naarmate het optreden vorderde wat toch enkel een goed teken is. De Brusselaars staan gekend voor hun psychedelische rock met uitstapjes richting stoner rock. Dat het trio rockt als de be(e)sten bewezen ze op Alcatraz dubbel en dwars! (KH)

13h10-13h55: Archspire (Swamp)

De Canadezen van Archspire laten bij de intro al zien dat ze niet bang zijn om een grote scheut humor toe te voegen aan de live performance. De intro laat namelijk weten dat het optreden geannuleerd werd maar ter vervanging hadden ze vijf kalende alcohol verslaafden kunnen op de kop tikken. Maar laat je niet misleiden, éénmaal de eerste song begint is het al snel duidelijk de techniciteit van ieder afzonderlijk lid van een hoogstaand niveau is, wat een set vol songs die een unieke mix van deathcore / rap met zich meebrengt. (DV-KV)

*Foto’s: Archspire / Slaughter The Giant*

13h20-14h00: Slaughter The Giant (La Morgue)

Van Helldorado en My Diligence repten we ons spoorslags terug naar de Morgue om er zoveel mogelijk mee te pikken van Slaughter The Giant. De melodische death van de band zette de tent in vuur en vlam. Zelfs in die mate dat we onze visie over het vredelievende metalvolk plots drastisch moesten bijstellen. Volledig in lijn met de bandnaam werden achtereenvolgens een dinosaurus vakkundig vermoord en nadien een krokodil duchtig gemolesteerd! Akkoord, het betrof opblaasdieren maar toch… Om maar te schetsen dat de sfeer er méér dan inzat. Helaas konden we gezien ons eigen programma het optreden niet volgen tot het einde. (KH)

13h40-14h25: Sacred Reich (Prison)

Sacred Reich bracht een knallende set vol thrash metal kracht. De legendarische aftrap met ‘The American Way’ zette de toon voor een tijdloze performance. Ze brachten ook nieuwe nummers zoals ‘Salvation’ en ‘Awakening’ van het album ‘Awakening’. Dit gaf een hedendaagse draai aan hun klassieke geluid. Ze gaven ons een goede mix tussen oude klassiekers en nieuwe singles. Ze sloten hun set af met de tijdloze hit ‘Surf Nicaragua’. Sacred Reich bewees hun toewijding aan de thrash metal scene en hun vermogen om tijdloze nummers te creëren. (DV-KV)

*Foto’s: Sacred Reich / Psychonaut*

13h50-14h35: Psychonaut (Helldorado)

De status van Psychonaut begint welhaast mythische proporties aan te nemen. Kort na de middag blijkt – de toch aanzienlijke tent – Helldorado grandioos te klein voor de interesse. We waren duidelijk niet de enigen die enigszins de wenkbrauwen fronsten bij het vroege uur waarop de band moest aantreden want de opkomst was ronduit overweldigend. We dachten dat iedereen die louter uit nieuwsgierigheid de band eens aan het werk wou zien die kans de afgelopen maanden al ruimschoots gekregen had. We kunnen bijgevolg enkel concluderen dat de fanschare enkel blijft toenemen. Dat hun prestatie ook nu weer bewees dat dit niet meer dan logisch en terecht is, werd onderstreept doordat de handen na elk nummer tot ver buiten de tent enthousiast op elkaar gingen. Absolute climax was slotnummer ‘The Fall Of Consciousness’ dat we stilaan mogen omdopen tot nieuwe nationale hymne. Kippenvel van de eerste tot de laatste noot en de perfecte afsluiter van een ronduit magistraal concert. (KH)

14h25-15h10: Shirenc Plays Pungent Stench (Swamp)

Martin Schirenc blies de pionier van death metal en grindcore nieuw leven in met een eerbetoon aan zijn Pungent Stench-verleden. Ze brachten onder andere het nummer ‘Shrunken and Mummified Bitch’, waarin duistere vocalen en beukende riffs samensmolten. Schirenc’s podiumkunsten toonden zijn meesterschap en passie.

*Foto’s: Shirenc Plays Pungent Stench / Mantah*

14h35-15h20: Mantah (La Morgue)

Van het ene hoogtepunt door een Belgische band, rechtstreeks naar het volgende wat ons betreft. Mantah toonde in de Morgue dat er bands zijn die maar één album nodig hebben om meteen een hoop volk op de been te brengen. Voor de zoveelste keer bleek de tent te klein voor de toestroom. Het aanwezige publiek had duidelijk zin in een zwaar feestje. Een moshpit van begin tot einde was het deel. Ook nog eens even onderstrepen hoe de Morgue zorgt voor een bijzonder contact tussen bands en publiek door als enige tent zonder afscheiding voor het podium garant te staan voor stagedivers en stralende gezichten op het podium. Crowdsurfers vliegen als het ware tot op het podium waar ze enthousiast onthaald worden door de bands en duiken dan weer in het publiek om te zorgen voor een continue stroom aan energie. Mantah zou overigens in het West-Vlaams synoniem kunnen staan voor ‘Mahtih’, als ze ooit een naamswissel zouden overwegen… geen dank voor de suggestie. Wél dank voor een knaller van een prestatie! We waren in ieder geval nog niet op adem gekomen na Psychonaut maar Mantah gunde geen milliseconde rust, integendeel. Een absolute energiebom! (KH)

15h00-15h50: Bleed From Within (Prison)

Op een boogscheut van hun twintigste verjaardag begonnen deze muzikanten met Lamb Of God-covers te spelen, maar het stond toen al vast dat er meer in de pipeline zat. Ze ontwikkelden zich geleidelijk tot een eigenzinnige metalcore-act. Op Graspop 2013 mocht Bleed From Within invallen voor een geannuleerde band, niet wetende dat dit een platencontract zou opleveren. Intussen is de band doorgegroeid tot een straight-forward (met grunts aangevuld) agressief geluid, dat moderne deathcore en melodische deathmetal met een groovy feel combineert. In de zomer van 2022 kwam intussen hun zesde album ‘Shrine’ uit. (AM)

*Foto’s: Bleed From Within / Gaupa*

15h05-15h55: Gaupa (Helldorado)

De beleving van de vijfjarige rijzende sterren van de internationale undergroundscene op het podium kunnen we nagenoeg uniek noemen. Het streamen van hun “concerten” tijdens corona droeg bij aan hun groeiende populariteit. In het zwart gehuld met een zwarte kap over hun hoofd breekt Gaupa de muren af tussen genres. Dit vijftal uit het Zweedse Falun zorgt voor een flinke brok progressieve stoner rock, gecombineerd met doom, folk en psychedelische invloeden. Kenmerkend hierbij zijn hun surrealistische teksten, als je al kan begrijpen wat gezongen wordt. (AM)

15h50-16h40: Gatecreeper (Swamp)

Met een krachtige en indrukwekkende uitvoering liet de Amerikaanse death metal band Gatecreeper hun muzikale vakmanschap zien, terwijl ze diep in de kern van het genre doordrongen. Hoewel de start wat moeizaam verliep vanwege technische geluidsproblemen, werden deze snel en efficiënt verholpen. Met een setlist die bol stond van technische virtuositeit, slaagden ze erin om het publiek te inspireren en mee te voeren in een wervelwind van intense emoties. (DV-KV)

*Foto’s: Gatecreeper / Hexa Mera*

15h55-16h40: Hexa Mera (La Morgue)

Het feestje in de Morgue – dat eigenlijk al de hele dag aan de gang was – werd lustig voortgezet door Hexa Mera. Iets minder overvolle tent dan bij Mantah maar met optredens op de andere podia van Gatecreeper, Evil Invaders als vervangers van Overkill en Celeste mag dat ook niet zo verwonderlijk zijn. Dat de Mechelaars er zin in hadden, was overduidelijk en het publiek deed niet onder. Topmoment was ongetwijfeld de jongen (we schatten amper een tiener) die als crowdsurfer door zanger Yannick Schmit op het podium werd geholpen, prompt weer het publiek indook, tot aan de PA op handen werd gedragen en helemaal terug tot aan het podium waarna hetzelfde tafereel zich voltrok. Kortom, dolle pret. Dat de band tussendoor even etaleerde over een lading ijzersterke nummers te beschikken, leek al bijna bijzaak. Het maakte eenvoudigweg niet uit of ouder werk dan wel werk van het recente ‘Methuselarity pt. 1’ werd gespeeld, het knalde sowieso. (KH)

16h25-17h15: Celeste (Helldorado)

Dit Franse kwartet uit Lyon werd in 2005 door zanger en bassist Johan Girardeau opgericht. Celeste brengt een mix van black metal, sludge en post-hardcore, een cocktail die zijn tijd nodig had om ook over de landsgrenzen op te vallen. Misschien kwam dat door hun toevoegingen van intensiteit en brutaliteit Tijdens hun tournee in 2017 trokken ze de aandacht van het grote Nuclear Blast waardoor ze vorig jaar nog ‘Assassine(s)’ uitbrachten. Het album bouwt een betonnen riffmuur, overgoten met ijzingwekkende melodieën die de luisteraar bij de keel grijpen. Het past perfect bij de teksten waar ze vertellen over een ooit hartstochtelijke liefde die nu verandert in een genadeloze moordenaar. (AM)

*Foto’s: Celeste / Evil Invaders*

16h25-17h15: Evil Invaders (Prison)

Door het uitvallen van Overkill kwam er een plaatsje vrij in de line-up en dit mocht ingevuld worden door wat we ondertussen ook wel één van onze Belgische pareltjes mogen noemen: Evil Invaders. Terecht uitgegroeid tot een internationale topband, en dat kan iedereen die ze al eens live aan het werk heeft gezien beamen, mogen ze ook vandaag nogmaals het beste van zichzelf geven. Aan energie opnieuw geen gebrek, van de eerste tot laatste noot zo strak als maar kan en de high pitch vocalen van Joe snijden door het veld en de agressieve songs doen de massa headbangen alsof hun leven er van af hangt. Bijna halfweg de set werd er toch plaats gemaakt om het atypisch maar niettemin fantastisch nummer ‘Deepest Black’ te spelen wat ook op heel wat bijval kon rekenen om daarna het tempo tot het einde van de set terug op te trekken om toepasselijk af te sluiten met ‘Raising Hell’. (DV-KV)

17h15-18h10: Reject The Sickness (La Morgue)

Volgende Belgische band in het rijtje van de dag – en in de Morgue – was Reject The Sickness. De opkomst was eerder aan de lage kant of minstens lager dan wij verwacht hadden. Er stonden natuurlijk op dat moment wel weer een aantal publiekstrekkers op de andere podia met Dying Fetus, Gloryhammer en Elder. Reject The Sickness liet het allerminst aan zijn hart komen en speelde met het enthousiasme zoals we van hen gewend zijn. Zanger Guy Vercruysse kreeg de smile niet van zijn gezicht en de aanwezigen bouwden een feestje van jewelste. Eigenlijk deed het optreden ons terugdenken aan dat van Bear een jaar eerder waar de belangstelling naar ons gevoel ook onterecht laag was voor naar ons gevoel dé prestatie van de dag. Wij vinden de riffs van Reject The Sickness van een bijzonder aanstekelijk niveau en drummer Jannick Govaert is eenvoudigweg een beest achter de drumkit – getuige daarvan het breken op het einde van de baskit tijdens afsluiter ‘We All Burn’. Met tussendoor ook onze persoonlijke favoriet ‘Burning Soil’ – duidelijk niet enkel bij onszelf een smaakmaker – bezorgde de band ons alweer een optreden om duimen en vingers af te likken! (KH)

*Foto’s: Reject The Sickness / Dying Fetus*

17h15-18h05: Dying Fetus (Swamp)

Dying Fetus mag dit jaar tweeëndertig kaarsjes uitblazen. Ze ontstonden tijdens het hoogtepunt van de death metal en klommen hogerop als uitmuntende songwriters, met een niveau van technische virtuositeit. Een wervelwind aan line-up wisselingen zorgde er jammer genoeg voor dat hun weg naar de top afgesnoerd werd. Zanger / bassist Sean Beasley herstelde het evenwicht in de band en werd deel van de kenmerkende vocale tandem met de enige overgebleven oprichter John Gallagher. In hun laatste worp uit 2017 vinden we opnieuw een weelde aan complexe songstructuren, afstraffende breakdowns, slam riffs en blast beats. (AM)

17h50-18h45: Elder (Helldorado)

17h50-18h50: Gloryhammer (Prison)

Christopher Bowes, die de dag ervoor al met Alestorm mocht aantreden, had niemand minder dan Tom Jones meegebracht om het astrale feestje te openen. ‘Delilah’ zorgde voor een uitgelaten stemming die nooit meer verdween. De Britse ruimte warriors van Gloryhammer lieten met onder andere ‘Universe On Fire’ alle unicorns en andere intergalactisch gepeupel een uur uit hun dak gaan. (AM)

Gloryhammer was een episch avontuur in de wereld van mythen en machtige muziek. Met Christopher Bowes die de dag ervoor iedereen aan het feesten kreeg werden we vandaag meegenomen op een reis door betoverende verhalen en legendarische liederen. Het publiek werd ondergedompeld in een sfeer van mystiek, gehuld in kostuums die ons nog dieper in hun magische universum trokken. De muziek van Gloryhammer bracht ons naar een land vol eenhoorns en wonderen, een plek waar de kracht van de power metal ons liet zweven. (DV-KV)

*Foto’s: Gloryhammer / Brutal Sphincter*

18h45-19h40: Brutal Sphincter (La Morgue)

Het Luikse Brutal Sphincter lijkt het moeilijk te hebben om de taalgrens over te steken. Misschien liggen de brute klappen die deze grindgore vijanden uitdelen wel aan de basis hiervan. Ze onderscheiden zich door hun off-beat en satirische stijl in hun muziek en met smerige teksten die doorspekt zijn met politieke thema’s. Hiermee verzetten ze zich tegen vormen van extremisme terwijl ze de vrijheid van meningsuiting steunen. Live dacht ik dat er varkens op het podium liepen, maar dat was duidelijk een deel van de energieke show. (AM)

18h45-19h45: Kataklysm (Swamp)

Dat de heren van Kataklysm niet stil hebben gezeten sinds de jaren negentig hoeven we niet te vertellen, de “Northern hyperblast” mag dit jaar de Swamp van Alcatraz onder vuur nemen. Gewapend met hun recent verschenen album ‘Goliath’ maakten ze hier een goede beurt, de blastbeats met hier en daar een hoekje af aangevuld met snedige riffs kwamen keihard aan en werden goedgekeurd door een mee headbangende menigte. (DV-KV)

*Foto’s: Kataklysm / Stake*

19h25-20h20: Stake (Helldorado)

Van de Belgische feestdag in de Morgue trokken we naar een andere Belgische klepper in Helldorado waar Stake dit keer de boel tot een overrompeling maakte. Dat Brent Vanneste en de zijnen méér dan een stukje kunnen rocken wisten we al veel langer dan vandaag maar ook zij braken de tent eens temeer bijna letterlijk af. Het was drummen om enigszins een plaatsje in de tent te bemachtigen. Met een setlist die zowat het hele oeuvre van de band omvatte, kwam iedereen aan zijn trekken ook al was de tijd wellicht voor de meesten ontoereikend. Crowdsurfers en circle pits in overvloed maar Brent vond niettemin dat het publiek zich in twee moest splitsen van podium tot PA om over te gaan tot massieve wall of death. Onnodig te zeggen dat het vuur bijzonder hoog werd opgestookt. Met nog slechts een handvol optredens in het vooruitzicht vooral de band een tijdje de luwte opzoekt om nieuw materiaal uit te werken, leek het alsof iedereen nog even wou meegenieten van het moment. Missie méér dan geslaagd alvast. (KH)

19h30-20h30: Blind Guardian (Prison)

Blind Guardian bracht een setlist die voornamelijk putte uit het legendarische album ‘Nightfall In Middle Earth’, met nummers als ‘Mirror Mirror’, ‘Nightfall’ en ‘Time Stands Still (At The Iron Hill)’, wisten ze de sfeer te laten bruisen. Maar ze verrasten ons ook met een knaller van hun recente album ‘The God Machine’: ‘Deliver Us From Evil’. Deze perfecte mix van tijdloze klassiekers en nieuwe singles liet het publiek volledig uit zijn dak gaan. (DV-KV)

*Foto’s: Blind Guardian*

20h20-21h15: Gang Green (La Morgue)

20h30-21h30: Deicide (Swamp)

Nog zo een legende de de swamp mocht omverblazen was Deicide. De live ervaring van Deicide was een viering van duisternis, kracht en meesterschap over het genre. De band bewees opnieuw waarom ze tot de grootheden van de death metal behoren en lieten een blijvende indruk achter op iedereen die aanwezig was, met als persoonlijke favoriet ‘Scars Of The Crucifix’ die trouwens nog steeds zichtbaar zijn op het voorhoofd van Glen. (DV-KV)

*Foto’s: Deicide / Brutus*

21h00-22h00: Brutus (Helldorado)

Met Stefanie Mannaerts vonden bassist Peter Mulders en gitarist Stijn Vanhoegaerden een gepaste drummer. Ze lieten iedereen perplex achter door hun kenmerkende geluid met elementen uit prog, mathcore, black metal en post-rock, die we op hun debuut ‘Burst’ in 2017 te horen kregen. De drumster bewees zich verder als zangeres die gemakkelijk schakelde tussen krachtige cleane en harde vocalen. Iets toegankelijker dan zijn voorgangers laat ‘Unison Life’ een powertrio horen dat nog steeds evolueert. Brutus is een indrukwekkende passage, die fotografisch moeilijk vast te leggen was. (AM)

21h10-22h20: Killswitch Engage (Prison)

Zoals eerder aangegeven, was het voor ondergetekende een dag van moeilijke keuzes. Zo lieten we met pijn in het hart Brutus compleet aan ons voorbijgaan om op de Prison stage het optreden van Killswitch Engage bij te wonen. De Amerikaanse metalcore band blaast binnen afzienbare tijd vijfentwintig kaarsjes uit en heeft – ondanks een aantal opmerkelijke wissels in de bezetting doorheen de jaren – een ijzersterke reputatie uitgebouwd. Frontman van het eerste uur Jesse Leach is er na een onderbreking van tien jaar inmiddels alweer tien jaar bij om te tonen wat hij vocaal in zijn mars heeft. En dat blijkt nog steeds indrukwekkend veel, zelfs na een operatie aan de stembanden in 2018. De band speelde retestrak en gedreven en bracht welhaast een “best of” met een selectie aan nummers uit hun studio-albums over de jaren. Bijna was het jammer dat ze met ‘Holy Diver’ van Ronny James Dio hulde brachten aan de man maar vanzelfsprekend brachten ze een schitterende versie van het nummer. Het is dat we niet weten hoe sterk Brutus voor de dag kwam maar dat Killswitch Engage zo hoog op de affiche stond op het hoofdpodium was naar ons gevoel méér dan terecht. (KH)

*Foto’s: Killswitch Engage / Depressive Age*

22h00-23h00: Depressive Age (La Morgue)

Door hun combinatie van thrash metal met cleane vocalen maakte het Duitse Depressive Age een blijvende indruk tijdens de eerste helft van de jaren negentig. Ik durf wedden dat elke zichzelf respecterende technische thrash fan ‘First Depression’ en ‘Lying in Wait’ op zijn schap staan heeft. Als ze wat later het roer meer alternatieve metal lieten omkeren, werd de band minder succesvol en ging uiteen. Een heropflakkering met zanger Jan Lubitzki als enig stichtend lid in 2003 bleek van korte duur. Fast forward naar augustus 2022, wanneer ze een verklaring uitbrachten dat Depressive Age in 2023 uit zijn as zou herrijzen en dat er aan een nieuw album werd gewerkt. (AM)

22h20-23h20: Bloodbath (Swamp)

Bloodbath gaf een verpletterend optreden op het Swamp podium, waar ze met death metal de menigte overweldigden. Met een explosieve start, ‘So You Die’ van ‘Resurrection Through Carnage’, liet de band hun brute kracht en melodische vaardigheden zien. Het hoogtepunt was ongetwijfeld het legendarische nummer ‘Eaten’, waar publiek en band in duistere eenheid versmolten. Bloodbath leverde een gedenkwaardige, intense show. (DV-KV)

*Foto’s: Bloodbath / Russian Circles*

22h40-23h40: Russian Circles (Helldorado)

Russian Circles is een Amerikaanse post metal band uit Chicago die instrumentale, groovende nummers brengt en niets meer of minder dan een absolute pletwals is. Het trio etaleerde dit met brio in een aardig volgelopen maar dit keer niet-uit-zijn-voegen-barstende Helldorado. Ergens zorgde dit toch voor de bedenking dat bijvoorbeeld Psychonaut ook op dit moment van de dag de tent had kunnen platspelen. Soit, niemand kan zeggen dat Russian Circles de plek op de affiche niet verdiende maar het verpletterende enthousiasme van bij Psychonaut was er niet. Hoe steengoed we hen ook mogen vinden, net zoals bij een aantal andere bands binnen het genre, zijn we de mening toegedaan dat Russian Circles beter tot zijn recht komt in een concertzaal dan in een festivaltent. Muggenzifterij van onze kant wellicht want de prestatie van de band was er niettemin eentje om ‘U’ tegen te zeggen. Het trio speelde eens temeer op een bijzonder hoog niveau en viel op geen zwak moment te betrappen. Wel blijft het enigszins jammer dat met het ontbreken van een microfoon ook de interactie met het publiek afwezig blijft. Toch een zeker gemis wat ons betreft. (KH)

23h20-00h50: Electric Callboy (Prison)

Vorig jaar maakten ze al een spetterende indruk op het hoofdpodium en dit jaar namen ze een reuzenstap voorwaarts door terug te keren als de gewaardeerde headliner: Electric Callboy. Deze Duitse metalcore / electronicoreband wist de meningen flink te verdelen, maar één ding is zeker: of je nu tot hun groep fans behoort of niet, hun optreden was onvergetelijk. Het startschot werd gegeven met ‘Tekkno Train’, een nummer dat meteen de toon zette voor de rest van de set. De band slaagde erin om een onweerstaanbare energie over te brengen naar het publiek, waarbij de rauwe vocalen en krachtige gitaarriffs werden aangevuld met elektronische elementen die het geheel naar een hoger niveau tilden. Tijdens hun set verrasten ze ons met gewaagde covers zoals ‘Everytime We Touch’ en ‘Let It Go’. Maar het hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld hun kenmerkende nummer ‘HYPA HYPA’. Dit nummer bracht een onweerstaanbare danssfeer teweeg in het publiek, waarbij headbangen en dansen naadloos in elkaar overgingen. En zoals het een waardige headliner betaamt, sloten Electric Callboy hun optreden op spectaculaire wijze af. Kleurrijke confetti vulde de lucht, vuurwerk spatte uit elkaar en het nummer ‘We Got The Moves’ zorgde voor een laatste uitbarsting van energie. Het terrein was nu volledig klaar voor het komende “Camping Kitsch” weekend, maar Electric Callboy had al bewezen dat ze de perfecte sfeer konden creëren voor elke gelegenheid. (DV-KV)

*Foto’s: Electric Callboy / Holy Moses*

23h45-00h45: Holy Moses (La Morgue)

Het is bijna niet te geloven dat deze Duitse thrash metal band al tweeënveertig jaar geleid wordt door Sabina Classen, de eerste frontvrouw die de growl techniek gebruikte. Zelf verklaarde ze ooit dat je een goede zangeres bent als je het mystiek gevoel in je lichaam naar buiten kan brengen met je stembanden. Door inspiratie te halen bij de groten, zoals Kreator, Slayer en Destruction, bleven de nummers op hun eerste twee albums te rauw voor een groot publiek. ‘Finished With The Dogs’ uit 1998 en de opvolger ‘The New Machine Of Liechtenstein’ waren iets toegankelijker en dat opende meteen wat meer deuren, waardoor ze voor Sacred Reich mochten openen. Twaalf studioproducties later doen ze nog steeds hun ding al is Holy Moses naar eigen zeggen bezig aan hun afscheidstournee. (AM)

00h20-01h30: Hypocrisy (Swamp)

Voor wie nog wat kracht in de nekspieren had kon zeker nog zijn hart ophalen bij het uit Zweden afkomstige Hypocrisy. Naast de klassiekers zoals ‘Roswell 47’, ‘Eraser’, ‘The Final Chapter’ was er ook ruimte voor wat nieuwer werk waar Peter Tägtgren zijn gedachtengang kan promoten zoals in het ongetwijfeld uit corona ontsproten ‘Chemical Whore’. Ze sloten de swamp voor 2023 af met een knal en bewezen nogmaals dat ze een vaste waarde zijn waar we nu eenmaal niet omheen kunnen.

*Foto’s: Hypocrisy*

00h25-01h30: Cult Of Luna (Helldorado)

Met Cult Of Luna kwamen we aan het einde van een schitterend festivalweekend én aan de laatste moeilijke keuze want op hetzelfde moment stond in de Swamp met Hypocrisy een andere klepper geprogrammeerd. Om op de laatste festivaldag na middernacht te mogen aantreden, is wellicht even hard een vloek als een zegen. Laat ons zeggen dat we tegen dat moment meerdere zombies op het terrein ternauwernood wisten te ontwijken, terwijl wellicht ook een deel van het publiek intussen huiswaarts was gekeerd omdat hun favorieten intussen gepasseerd waren. Het maakte dat we zonder al teveel moeite rustig helemaal vooraan ons plekje konden zoeken voor het Helldorado-podium. Het feit dat de Zweden met zijn zessen het podium bevolken, zorgt voor een apart én rijkelijk gevuld geluid dat met keyboards en extra percussie de band een geheel eigen sound bezorgt. Met vijfentwintig jaar aan ervaring op de teller, bezorgde Cult Of Luna iedereen die nog tot het absolute einde van het festival wou genieten een zwaar maar boeiend afsluitend optreden. Misschien niet de meest voor de hand liggende band om als afsluiter te voorzien maar hulde aan de organisatie om op meerdere vlakken te durven in programmatie! Wij vinden het alvast een meerwaarde al durven we in één adem toegeven dat we niet in het minst op de laatste dag ook frequent gevloekt hebben door de verplichte keuzes die we moesten maken. Maar dat is dan weer enkel een toonbeeld van de weelde.

We zijn dan ook nu al benieuwd naar de verrassingen die we ongetwijfeld in een volgende editie voor de kiezen geschoven krijgen. Deze vijftiende verjaardagseditie eindigde alvast in schoonheid! (KH)

Met dank aan de organisatie van het Alcatraz Hard Rock & metal Festival.

Teksten: Andy Maelstaf (AM), Koen Hollants (KH), David en Kiara Vandewalle (DV-KV).

Foto’s: Andy Maelstaf en Bianca Lootens.

P.S.: Meer foto’s vind je op onze facebookpagina: www.facebook.com/LucGhyselen/