Met ‘Tetragrammaton’ is het Iers-Franse Gravefields aan zijn tweede full-album toegekomen. Het gezelschap – op dit album hoor je Thomas Blanc (vocals), Alan Hurley (gitaar, drums) en Paul Girvin (bass) – zorgt voor een mix van death metal en black metal. ‘Tetragrammaton’ telt negen tracks die je meenemen op een heel stevige en zware trip doorheen een heel duister en dreigend landschap. De heren verweven elementen uit black metal en death metal met elkaar en zo ontstaat een enorm agressief klinkende album dat gehuld is in kille duisternis en omgeven wordt door een een immense dreigende atmosfeer. Dat de heren niet over een nacht ijs gingen blijkt overduidelijk als je de teksten van naderbij bekijkt: iets wat we eigenlijk zelden of nooit doen omdat we vooral willen meegezogen worden in het geheel van muziek en teksten. Dit keer hadden we er dus wel wat aandacht voor, al moeten we soms wel hard ons best doen om die te ontcijferen, want de grunts, screams en heel rauwe vocalen van Thomas ontcijfer je niet in één, twee, drie. In ieder geval grijpt men hier terug naar verhalen uit de zeventiende eeuw, die op zich al een duistere periode was als we de geschiedenisboeken mogen geloven. Het was immers een periode waar een pak mensen op de komst van een messias, een verlosser, zaten te wachten en dus hoopten op een betere, andere, vorm van religie. Thema’s als rebellie, spiritualisme, en opstand tegen de gevestigde waarden komen hier aan bod. Op muzikaal vlak vertaalt men dat richting heel duistere klanken die aan een heel stevig tempo, om niet te zeggen furieus”, uit de speakers knallen. Dat het trio zwartgeblakerd en enorm dreigend uit de hoek komt, hoef ik jullie al niet meer te vertellen. Voeg daar een immens kracht aan toe met ook nog bakken agressiviteit en je kan je misschien een beeld vormen wat je kan / mag verwachten van Gravefields. Echt toegankelijke muziek kunnen we dit allerminst gaan noemen, zodat je wel een paar luisterbeurten nodig zal hebben om alles goed te doorgronden. De goed opgebouwde tracks bevallen ons stuk voor stuk en laten heel wat variatie horen. Wat dacht je bijvoorbeeld van ‘Schasm’ dat opent als een godsdienstige psalm om daarna, via een hels en furieus geluid, af te dalen naar de diepste krochten van de hel. ‘Tetragrammaton’ is overduidelijk niet voor de gevoelige zieltjes onder ons, maar wel een krachtig album dat ons bij de lurven neemt, ons heel stevig door elkaar weet te schudden, om ons dan leeggezogen in een hoekje te droppen. Liefhebbers van het (sub)genre zullen hier heel wat werk aan hebben en er dan uiteindelijk ook een duivels genoegen in scheppen.

Luc Ghyselen (90)

Satanath Records SAT 362

Tracklist: 1. Forbidden Psalms 2. The Ascendancy 3. Archmessiah 4. The Blessed Pariah 5. Pilgrims Of Amirah 6. Seraphim 7. Vagrant 8. Schasm 9. Our Allegiance