Calico Jack is een Italiaanse band afkomstig uit Milaan en opgericht in 2011. Met een naam die rechtstreeks verwijst naar de piraat Jack Rackham – bijgenaamd Calico Jack – moet u niet ver zoeken waar de band haar inspiratie haalt. Kortom Calico Jack speelt het soort van folk metal dat ook wel door het leven gaat als simpelweg “piratenmetal”. Hoewel de band intussen toch een behoorlijk lange periode actief is, vormt ‘Isle De La Muerte’ slechts het tweede album. Er was in 2013 een EP getiteld ‘Panic In The Harbour’ maar dan duurde het tot 2019 voor er een echt debuutalbum verscheen dat simpelweg ‘Calico Jack’ als titel kreeg. Vier jaar later zijn de Italianen klaar om terug het ruime sop in te duiken en komen ze met ‘Isle De La Muerte’ op de proppen. En eerlijk is eerlijk, bij een eerste luisterbeurt zijn we niet meteen overstag gegaan. We horen geregeld leuke riffs en vooral up-tempo melodieën maar gelet op het thema vinden we dat alles in eerste instantie nogal serieus klinkt – ondanks de aanwezige viool. Enkele luisterbeurten later kunnen we niet anders dan onze mening bijstellen. ‘Isle De La Muerte’ bevat echt veel leuke elementen én is bovenal een op en top metal-album geworden. De zang is rauw waarbij in hoofdzaak gebruik wordt gemaakt van een gruntstem – hetgeen naar ons gevoel het album het “serieuzere” karakter meegeeft. Pas als de zang overschakelt naar het diepere gegrom klinkt het meer zoals wij piraten in ons hoofd hebben zitten maar we beseffen terdege dat dit een geweldig subjectief idee is. Absolute meezinger is ‘Three Cheers To The Shanty Man’ dat ons in eerste instantie over de streep trekt om het album op repeat te zetten. Niet alleen zet het nummer in met een meerstemmige zang ondersteund door de ritmesectie, het is bovenal pure fun en volledig zoals je piratennummers verwacht. Hier komt de frivole viool ook enorm tot zijn recht. Als er één nummer op het album live zal aanzetten tot een feestje, is het ongetwijfeld dit wel. Het is ook één van de kortste nummers op ‘Isle De La Muerte’ en het geeft meteen weer waar voor ons qua fun-gehalte het schoentje wringt bij een aantal andere nummers waaronder de titeltrack: ze duren te lang om als feestnummer te dienen. Zo gaat de titeltrack meteen vlot over de tien minuten. Afsluiter ‘Sandokan’ gaat zelfs richting de zestien minuten. Dat dergelijke lange nummers niet van begin tot einde als knallende feestjes door het leven gaan, is bijna evident. Hoewel we daar aanvankelijk dus moeite mee hebben, moeten we toegeven dat deze nummers na verloop van tijd ook hun charmes tentoonspreiden. Ze bevatten een enorme variatie én tonen het kunnen van de band. En jawel, ze klinken onmiskenbaar serieuzer dan de korte knallers maar het weerspiegelt ook de melancholie die zich op lange, zware zeereizen meester maakte van zelfs de ruwste piraat. En welk instrument is er meer geslaagd dan een viool om melancholisch te klinken? Calico Jack is er naar ons gevoel in geslaagd om ondanks het jongensachtige thema dat pure onnozelheid in zich meedraagt een niettemin bijzonder volwassen album af te leveren. Wie fan is van folk metal en het piratenthema hoog in het vaandel draagt, moet deze Calico Jack absoluut eens uitproberen. Aan te raden bij een goed glas rum – uiteraard.

K.H. (90)

Rockshots Records

Tracklist: 1. Broadside Attack 2. Isla De La Muerte 3. Bad Fortune 4. Antigua 5. Three Cheers To The Shanty Man 6. Marauder 7. Queen Anne’s Revenge 8. Haul Away Joe 9. Sandokan