HellFest @ Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

De slotdag van HellFest werd een langgerekte Belgische opening. Helaas ondervonden we alweer een probleem met onze shuttle-verbinding waardoor we de opening van Doodseskader op de Valley stage compleet misten. We waren de dag véél liever anders begonnen om te kunnen vaststellen hoe dit duo naar verluidt ook de aanwezigen op HellFest overstag lieten gaan. (KH)

*Foto’s: Aleister / Skynd*

Naast Doodseskader misten we zo natuurlijk ook Do Or Die en Blóð en waren we maar net op tijd om vlug vlug wat mee te pikken van het Franse thrash gezelschap Aleister en het Australische Skynd. Over Aleister kunnen we echt kort zijn: thrash dus, maar zeker niet zo dat we de band meteen terug willen zien of horen. Dat geldt eigenlijk ook voor Skynd waar we een eigenzinnige band aan het werk zien / horen die naast drums en gitaar vooral elektronica gebruikt. Het is de vocaliste die de meeste aandacht trekt al zijn de teksten enorm, maar dan ook echt enorm, banaal! Ook Beyond The Styx misten we zo voledig.(LG)

*Foto’s: Wolvennest / Strigoi*

Gelukkig waren we wél op tijd om op de Valley te zien hoe Wolvennest op een ruime belangstelling kon rekenen. Marc De Backer – met eeuwige zonnebril en hoed – vuurde de troepen aan. Dat kon je vrij letterlijk nemen want Wolvennest opteerde niet geheel ten onrechte voor een eerder up-tempo setlist. We hebben hen al meermaals mogen zien in zaal waarbij er geregeld gekozen wordt voor een meer intieme, ingetogener reeks nummers. Nu op dit vroege uur, in volle daglicht zou dit wellicht minder tot magie geleid hebben. Hoe dan ook, het werkte ook nu weer wonderwel ondanks het feit dat de regen trachtte om spelbreker te zijn. (KH)

Verder kon ook black metal / death metal band Strigoi ons bekoren. Ons boekje kwam terug boven om te gaan noteren dat we dit gezelschap nog wel eens wilden weerzien, zonder dat men ons daadwerkelijk omver blies. Florence Black (Mainstage 1) lieten we ongemoeid links liggen. (LG)

*Foto’s: Schizophrenia / The Old Dead Tree*

Intussen waren de hemel sluizen compleet open gedraaid en viel het water met enorme hoeveelheden neer. We beslisten dan maar om in de tenten (Altar en Temple) te vertoeven en alle andere podia te laten voor wat het was. Zo misten we een heel pak concerten van bands die onze interesse ook wel opwekten, maar goed, het zij zo. – Vandaar dus niets over Thundermother, Resolve, H09909, Empire State Bastard, The Distillers, End, Hollywood Undead of Legion Of Doom. – (LG)

Op de Altar-stage was er veel aandacht voor trashmetal op de slotdag. Hoe fijn is het om vast te stellen dat de organisatie ook daarvoor de weg weet te vinden naar Belgische bands! De eerste was Schizophrenia. Hoewel er ongetwijfeld volk kwam schuilen voor de regen die intussen met bakken naar beneden kwam, hadden we bepaald niet de indruk dat de tent anders leeg was gebleven. Van vroeg in de setlist werd er voor het podium een stevig feestje in gang gezet. Nochtans dreigde de start volledig fout te lopen. Het geluid in de tent viel al na enkele seconden compleet weg al had de band dat niet meteen door – wellicht omdat dit op het podium niet te merken viel. Gelukkig was het bijzonder snel terug in orde en zo kende de circle-pit pas een einde na de laatste noot. Ook achterin de tent zagen we menig headbanger. (KH)

Een heel stuk minder ons ding, ondanks een knappe podium aankleding, is The Old Dead Tree. Oké, dit Franse gezelschap zorgt voor mooi opgebouwde nummers, maar we missen energie, gedrevenheid en vooral kracht in de sound van deze gothic metal band. (LG)

*Foto’s: Evil Invaders / Treponem Pal*

Het Belgische trash feestje kende een stomend vervolg door Evil Invaders. Dat de heren ervaring hebben met het brengen van een energieke set, is een open deur intrappen. De eerste passage ooit van Evil Invaders op HellFest was in ieder geval eentje waarbij de handen vlot op elkaar gingen tot helemaal achteraan. Ze stelden zichzelf dan wel de vraag of ze de volle tent niet deels te danken hadden aan het schuiloord voor de regen maar met die opmerking deden ze zichzelf naar ons gevoel oneer aan. De sfeer zat er goed in en Evil Invaders speelde zoals steeds aan een rotvaart. De enige hapering kwam op naam van één van de vuurwerkfonteinen vooraan het podium die nogal sputterde. Als minpunt compleet te verwaarlozen durven we denken. (KH)

Ook de industrial metal van het Franse Treponem Pal kon ons niet echt bekoren zodat we vonden dat de “tweestrijd” (België / Frankrijk) stevig in het voordeel van onze landgenoten uitdraaide! (LG)

*Foto’s: Halestorm*

De volgende trashband op de Altar stage was Vektor. Noem ons gerust chauvinistisch maar wij vonden de set van deze Amerikanen niet half zo interessant als de passages van onze landgenoten. Na een vijftal nummers hielden we het dan ook wijselijk voor bekeken. De regen was intussen gestopt en dankzij de geweldige infrastructuur op HellFest – gebetonneerde paden en een echte vloer van klinkers voor de podia – konden we zonder risico op natte voeten post gaan vatten voor de mainstage. (KH)

Daar was ondertussen Halestorm van start gegaan. We zijn zeker niet de grootste fan van dit alternative rock / metal gezelschap, maar moeten wel toegeven dat we genoten hebben van de charismatische verschijning van vocaliste Elizabeth “Lzzy” Hale die het publiek voor het podium moeiteloos weet in te palmen. Cane Hill op Warzone moest het zodoende zonder mensen van MUSIKA doen. (LG)

*Foto’s: Dozer / She Past Away*

De stoner rock / metal van Dozer kerft diep op ons in en zorgt er zo voor dat we opnieuw ons nota boekje moeten boven halen om te gaan noteren dat we de band nog wel eens terug willen zien. Maar omdat we ook nog iets van She Past Away wilden meepikken, liepen we al snel richting Temple. Achteraf gezien een niet zo uitmuntende keuze, want de dark wave / new wave / electro sound van dit tweetal was in onze oren eerder slaapverwekkend, zodanig zelfs dat ik me afvroeg of ik ofwel op het verkeerde festival zat of dat de band compleet verkeerd geprogrammeerd stond. Het viel me ten andere op dat de tent niet eens halfvol stond! (LG)

Hatebreed is een naam als een klok in hardcore middens en ver daarbuiten. De Amerikanen onder aanvoering van zanger Jamey Jasta speelden continu met een smile op het gezicht en genoten zichtbaar van de respons van het Franse publiek. Hatebreed zien optreden zonder immense moshpit voor het podium is uit den boze en dat was nu niet anders. Of ze nu krakers speelden zoals ‘Destroy Everything’ of onze persoonlijke favoriet ‘Live For This’ of recentere nummers, het maakte niets uit, de kolkende massa was een constante. (KH)

*Foto’s: Holy Moses*

Op het naastgelegen hoofdpodium trad nadien Electric Callboy aan. De aandacht voor deze band is zonder enige twijfel immens. De naar ons gevoel complete nonsens die de band brengt, zorgt eender waar voor een talrijk publiek dat telkens weer massaal uit de bol gaat. Wij snappen eerlijk gezegd nog steeds niet waarom. Electric Callboy is ‘not our cup of tea’ en dus lieten we hen grotendeels links liggen in tegenstelling tot héél veel anderen die dit zootje ongeregeld duidelijk wél konden smaken. (KH)

Ook Paleface kon ons niet overtuigen om richting Warzone te stappen / glijden en we kozen dan maar voor Holy Moses. Dit Duitse tharsh metal gezelschap is bezig aan zijn afscheidstour. We zagen hen een tijdje eerder aan het werk en waren net echt overtuigd. Nu krijgen we de indruk dat de band beter op elkaar is ingespeeld en dat zorgt er dan voor dat het muzikale niveau toch een pak hoger ligt. Nog steeds is Holy Moses niet onze favoriete thrash band, maar het kan er dit keer heel zeker mee door. (Een stuk beter bijvoorbeeld dan op Huginns Awakening Fest). (LG)

*Foto’s: Amon Amarth*

De Vikingen van Amon Amarth mogen we al jaren tot de gevestigde waarden rekenen. Ze waren merkbaar opgetogen hun opwachting nog eens te mogen maken op Hellfest en toonden zich naar goede gewoonte zeer gedreven én dankbaar voor het enthousiaste publiek. Één van de hoogtepunten was ongetwijfeld het moment waarbij zo ongeveer in de buurt van het podium ging zitten om dan op het ritme van de muziek een massale roeibeweging in te zetten alsof de wei een immense drakar vormde. Indrukwekkend beeld en dat vond de band duidelijk ook. De show van Amon Amarth werd mede verzorgd door een steeds wisselende aankleding op het podium en traditiegetrouw door een schijngevecht tussen twee krijgers. Ambiance van begin tot einde was verzekerd. (KH)

Vandaar dat we Mutoid Man (Valley) en Grave Pleasure (Temple) links lieten liggen. Ook al omdat er een heel pak mensen zich tussen ons die twee podia bevonden (LG)

*Foto’s: Benediction / Lord Of The Lost*

Benediction is een Britse death metal band die zich stilaan mag opmaken om het vijfendertig jarig bestaan te vieren. Hoewel zeker en vast gekend bij een vrij groot publiek is Benediction eigenlijk nooit uitgegroeid tot een echte publiekstrekker. En eerlijk is eerlijk, in het ganse weekend hebben we niet zoveel lege plekken tussen het publiek gespot in de tent als bij Benediction. Niet dat er geen belangstelling was uiteraard maar van een overrompeling was dit keer toch geen sprake. Zelf leken ze best wel tevreden met de respons want het feit dat ze in het holst van de nacht moesten opstaan om op tijd op HellFest te arriveren werd naar eigen zeggen volledig goedgemaakt door het enthousiasme van het publiek. Soit, wij vonden Benediction degelijk zoals je van zo een ervaren band mag verwachten maar ook niet meer dan dat. In geen geval het optreden dat ons het meest zal bijblijven van het weekend. (KH)

Crisix verving helemaal op het laatste moment nog Incubus, maar zowel Crisix als The Amity Affliction lieten we aan ons voorbij gaan. (LG)

In afwachting van de doortocht van Pantera op Mainstage 2, namen we nog een stukje mee van Tenacious D op Mainstage 1. Kan aan ons liggen maar de programmatie van deze band zo hoog op de affiche ontgaat ons volledig. Vocaal en muzikaal verre van het sterkste wat er te beleven viel dit weekend en wij zien er eerlijk gezegd bitter weinig in dat ons zou kunnen aanspreken. Wat ons betreft, mag Jack Black zich verder focussen op zijn acteercarrière. (KH)

Dan waren we beter af met Lord Of The Lost. Niet dat dit gezelschap tot onze absolute lievelingsbands wordt gerekend, maar deze band zorgt wel voor ene stevig feestje als je houdt van gothic rock / metal. De heren struinen het podium af, poseren gewillig voor de lens van elke fotograaf en zorgen ondertussen voor een knappe sound. Ja, zodoende belandt ook de naam Lord Of The Lost in ons boekje “willen we wel eens terug zien”.

*Foto’s: Dark Angel*

Ook wat Pantera betreft, gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat we er véél minder reikhalzend naar uitkeken dan een groot deel van het publiek. Het moet gezegd, sinds Phil Anselmo van absolute badboy is gegroeid tot een veel rustiger type, is de kans op een goede prestatie aanzienlijk verhoogd. We kunnen dan ook niet anders dan vaststellen dat hij als frontman zorgt voor een optreden dat als ijzersterk kan omschreven worden. Maar wat ons betreft blijft er niettemin die ‘maar’. We weten het, het zal wel klinken als gezaag of muggenzifterij maar Pantera staat of valt voor ons met de aanwezigheid van de broertjes Abbott die onmiskenbaar de motor van de band waren. En hoewel we Charlie Benante als drummer bijzonder hoog hebben zitten en ook Zakk Wylde als gitarist niet aan u moet voorgesteld worden als steengoed, vinden we toch dat dit niet dezelfde magie uitstraalt als destijds. Doet uiteraard niets af van het feit dat dit optreden als mooi afgewerkt mag gecatalogeerd worden maar het raakte ons niet. Het einde hebben we dan ook niet afgewacht omdat we absoluut de afsluiter in de Temple niet wilden missen. (KH)

Intussen waren ook Rise Of the Northstar (Warzone) en Dark Angel (Altar) van start gegaan. Die eerst genoemde band hebben we niet gezien, terwijl we Dark Angel wel goed van start zagen gaan. Dit thrash metal gezelschap is nooit uitgegroeid tot een van de toppers in het genre, maar kwijt zich steeds goed van zijn taak. Toch hebben we nu de indruk dat er wat sleet zit op de formule want gaandeweg verliest de band onze aandacht (en wie zien dat we niet de enigen zijn). (LG)

*Foto’s: Paradise Lost*

Afsluiter van het weekend wat betreft de Temple was Paradise Lost. Deze Britse formatie behoort al heel erg lang tot onze favorieten. Dat de band in haar lange bestaan even een dip kende – ook in populariteit – met de albums ‘Host’ en ‘Believe In Nothing’ is u wellicht bekend maar het is weinigen gegeven om nadien zo sterk terug te keren als dit vijftal. Hun laatste album ‘Obsidian’ mag wat ons betreft gerekend worden tot de absolute top in hun discografie. Dat de Britten live na al die jaren kunnen putten uit hun ervaring én uit een resem hits maakt dat hun optreden steeds weer is om duimen en vingers af te likken. De lange haren zijn intussen bijna integraal ingeruild voor kale knikkers maar de vossen hebben hun streken duidelijk nog niet verleerd. Bijzonder sterke prestatie eens temeer met als afsluiter ‘Ghosts’ van het laatste album als knaller om de Temple nog een laatste keer te doen daveren. (KH)

We misten zodoende ook de set van Melvins in Valley wegens een te drukke passage tussen deze zone en de Temple Tent. Ook de reden dat we The Ghost Inside (Warzone) links lieten liggen. Slipknot is nog nooit echt “ons ding” geweest en door de restricties wat betreft het aantal fotografen, konden we dit concert ook al schrappen. (LG)

*Foto’s: Testament*

Afsluiter in de Altar was voor ons ook een levende legende met de trashers van Testament. De band bestaat dit jaar veertig jaar (!!) en heeft hoewel het een naam als een klok is, toch nooit de erkenning gehad naar ons gevoel die ze eigenlijk hadden moeten krijgen. Het Franse publiek dacht er duidelijk ook zo over want lang voor het begin van het optreden stond de tent een laatste keer afgeladen vol en dat ondanks de aanwezigheid van Slipknot op de mainstage. Moet het gezegd dat het legendarische nummer ‘Into The Pit’ als afsluiter de bom was die de Altar-stage op gepaste wijze afsloot? Het uurtje Testament was simpelweg voorbij gevlogen. Net als deze editie van HellFest die simpelweg op elk mogelijk vlak louter als een hoogvlieger kan bestempeld worden. Op de knallen van een ronduit indrukwekkend vuurwerkspektakel werd de zestiende editie van HellFest afgerond. Een editie om in te kaderen én om nu al te doen uitkijken naar volgend jaar.

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst: Koen Hollants en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.