HellFest @ Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

Het zal je als jonge Belgische band maar overkomen, een eerste optreden op Franse bodem en meteen op het hoofdpodium van HellFest. Het is exact het verhaal van Cobra The Impaler. We moeten u niet vertellen dat ’s morgens om 10u30 openen na twee zware dagen geen sinecure is. Bovendien was de hitte er vandaag al vroeg bij. Niettemin liep de wei voor het hoofdpodium al aardig vol van zodra de Cobra gif begon te spuwen. Kleine bedenking van onzentwege – die misschien niet door iedereen in dank wordt afgenomen – maar zouden de talloze Maidenfans ook al eens uit hun kot kunnen komen enige uren vóór hun idolen aantreden?! We hebben namelijk de indruk dat het leger Maidenfans écht in hoofdzaak voor hun goden komt. Soit, dit geheel terzijde. Cobra The Impaler speelde strak zoals we hen kennen en zoals steeds dankbaar voor de opkomst. Nederig ook maar niettemin zelfzeker en vol vuur. De aanwezigen reageerden zeker en vast enthousiast zonder echter al compleet loos te gaan. We vergeven hen gezien het vroege uur en de warmte. Niettemin een debuut op Franse bodem voor onze landgenoten om in te kaderen. Het moet gezegd dat die prachtige banner volledig tot zijn recht komt op zo een groot podium. (KH)

*Foto’s: Pestifer / Hardmind*

Als fotograaf misten we spijtig genoeg het eerste tijdslot van de drie bands wegens andere verplichtingen. Spijtig dus voor Nature Morte (Temple), Decasia (Valley) en Cobra The Impaler (mainstage 2). Ook Scarlean (Mainstage 1) lieten we aan ons voorbij gaan ten voordele van Hardmind. Dit Franse hardcore gezelschap gaf er een stevige lap op. Zoals bij nagenoeg elke band op het podium van Warzone kreeg ook dit gezelschap het aanwezige publiek vlot mee in zijn verhaal. Zelf waren we toch wat minder onder de indruk. (LG)

Opener op de Alter stage was vandaag eveneens weggelegd voor een Belgische band. De death metallers van Pestifer uit Luik mochten de spits afbijten voor een eerder select publiek. Het vormde geen beletsel voor band noch publiek. De aanwezigen gingen behoorlijk uit de bol. De band mag bijna twintig kaarsjes uitblazen en beschikt dus over een vracht aan ervaring. Als Franstalige buitenlandse band maakt het de interactie met het publiek vanzelfsprekend eenvoudiger zodat we van een méér dan degelijke prestatie mogen spreken in moeilijke omstandigheden. (KH)

*Foto’s: Spirit Adrift / Hierophant*

Op de mainstage gingen we een blik werpen op Bloodywood. Deze sensatie uit India begon 7 jaar geleden eerder als een parodie waarbij ze metalcovers brachten van popsongs. Hun Indische folk metal werkt dermate aanstekelijk dat er al snel een aanzienlijke moshpit ontwikkelde voor het podium. Zelf moeten we bekennen niet meteen de grootste fan te zijn. Leuk voor even maar na enkele nummers verliezen we geleidelijk de aandacht. (KH)

Het Amerikaanse Spirit Adrift zorgde voor een uitstekend gebrachte set waar traditional hard rock en heavy metal elkaar de hand reiken. Niets vernieuwend dus, maar wel heel goed neer gezet en dat deed niet enkel ons deugd, maar ook een heel pak enthousiaste toeschouwers voor het podium. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor het Italiaanse Hierophant die in de Temple actief was. Hun mix van zware sludge met invloeden uit zowel black metal als death metal deed ons alvast uitzien naar meer. Meteen twee bands die we in ons boekje noteerden met vermelding dat we er wel wat meer van willen zien en horen. (LG)

*Foto’s: Enforcer / The Dali Thundering Concept*

Zulu, op de Warzone, misten we omdat we eerst kozen voor het Zweedse Enforcer, een gezelschap dat zich muzikaal laat gelden aan de hand van speed metal en heavy metal. De band begint een stuk later dan gepland aan zijn set wegens technische problemen, maar dat deert in ieder geval de toeschouwers niet echt want vanaf het eerste nummer wordt men mee getrokken door de snelle riffs en het vingervlugge gitaarspel van de band. Ook The Dali Thundering Concept zorgt voor heel veel beleving op het podium en voor het podium. Hun sound, die we het best kunnen omschrijven als djent, is misschien iets minder aan ons besteed. Alhoewel, achteraf moeten we toch eerlijk toegeven dat we dit Franse gezelschap nog wel eens weer willen zien. (LG)

*Foto’s: Kalandra / King Buffalo*

De tent Temple loopt stilletjes aan compleet vol voor Kalandra, een Noors / Zweeds collectief dat voor een mix van alternative pop en folk rock staat. Het klinkt dus allemaal een stukje zachter en kalmer dan wat we tot nu toe gehoord hebben. Maar zeemzoet is het alvast niet en vooral vocaliste Katrine Ødegård Stenbekk weet ons heel diep te raken met haar hemelse stem. Schitterend gewoonweg zoveel intieme muzikale schoonheid. Nog een band die een extra stip in ons boekje krijgt om zeker extra te volgen. (LG)

We begeven ons naar de Valley voor de stonerrock van King Buffalo. Volgens ons een band wiens muziek beter tot zijn recht komt in een zaal of in ’t slechtste geval in een tent op een festival. We stelden ons vooraf dan ook de vraag wat het zou geven op een open terrein, zeker gezien het nog steeds vroege tijdstip waarop King Buffalo geprogrammeerd stond. Onze vraag werd héél snel beantwoord: een volgepakte weide voor de Valley van lang voor de eerste noot tot de allerlaatste seconde. De muziek van King Buffalo zet niet aan tot taferelen waarbij je de massa compleet uit de bol ziet gaan maar het enthousiasme was niettemin zeer hoog. Het zijn en blijven absolute topmuzikanten die steeds waar voor hun geld geven. (KH)

*Foto’s: Evergrey*

Terwijl we in de rij stonden aan te schuiven om Evergrey te kunnen fotograferen pikken we wat van Fever 333 mee. Ons muzikaal ding is dit absoluut niet, maar het publiek smaakt dit overduidelijk wel. Zeker als de vocalist een tour gaat maken doorheen het publiek wordt dat zo goed als uitzinnig. Evergrey zelf zet een knappe en bijwijlen stevige set neer, maar dat hadden we dan ook verwacht van deze Zweedse band. Ons compleet omver blazen doet de band allerminst, maar dat is niet nodig, want het hoge niveau dat de heren etaleren spreekt telkens opnieuw voor zich. Ook nu weer dus. Door een enorme publiek opkomst konden we ons niet tijdig een weg banen richting Altar voor Ten56 zodat we er voor kozen om stilletjes richting Valley op te schuiven. (LG)

Het zegt iets over de weerslag van de warmte én de tol van de inspanningen na twee dagen zwaar feesten als je vijf minuten voor aanvang van een optreden nog een weg kunt banen in de Warzone. Zelfs deze feestplek bij uitstek ontsnapt er niet aan. Aan de geestdrift van de als cowboys uitgedoste bende van Spiritworld zal het alvast niet gelegen hebben. En ook de – niettemin aanzienlijke – schare fans toonden zich ondanks de hitte niet te beroerd om op eenvoudig verzoek een gigantische circlepit te ontvouwen. Alweer een spetterend feestje in de Warzone was het gevolg voor de showbeesten uit Las Vegas. (KH)

*Foto’s: Crowbar / Svalbard*

Kwam het door de hitte of sloeg de loodzware sound van Crowbar gewoon iedereen murw, feit is dat we het publiek voor een keertje behoorlijk mak vonden. Al lagen onze verwachtingen op dat vlak misschien inmiddels wel té hoog. Want we willen hier toch even aanstippen dat het Franse publiek qua enthousiasme volgens ons als een voorbeeld kan tellen voor ons kritische eigen Belgische festivalpubliek. Het mag gezegd dat de Fransen zich voor eender welke band op eender welk uur van de dag bijzonder energiek en uitermate enthousiast tonen van begin tot einde. Dat die energie automatisch overslaat op het podium behoeft geen verdere uitleg. Net om die reden viel het ons op dat de levende legende die Crowbar voor ons is, er ondanks een strakke, furieuze en loodzware set niet in slaagden om de vlam echt in de pijp te krijgen. Het is alsof de weergoden doorhadden dat er iets moest gebeuren want vlak na het optreden gingen de hemelsluizen gedurende een tiental minuten open. Het zorgde voor een welgekomen afkoeling. Al moeten we eraan toevoegen dat de vreugde van korte duur was, nadien was de warmte precies tropisch zwoel geworden en dus nóg drukkender. (KH)

Svalbard walst ondertussen een volledig volgelopen Temple plat. Dit Britse gezelschap zorgt voor een muzikale mix waarin we elementen uit post rock / metal, black metal, hardcore en melodic metal in ontdekken. Het resulteert in mooi opgebouwde nummers waarin men speelt met kracht, tempo en ritme. Vooral vocaliste Serena Cherry weet het publiek te bespelen en als de dame dna ook nog aangeeft dat het dankzij dat publiek is dat ze uit een diepe depressie op stond om haar verhaal muzikaal te vertellen, dan gaat dat publiek zoals verwacht compleet overstag. Ook wij zijn danig onder de indruk en kunnen met moeite onze tranen bedwingen. Intussen zien we zoveel mensen op de weide rondlopen dat we passen voor Asking Alexandria (Mainstage 2), Riverside (Mainstage 1) en Mindforce (Warzone). (LG)

*Foto’s: Loathe / Saor*

In de Altar tent is het dan de beurt aan Loathe, een Brits gezelschap die muzikaal gezien de term progressive metalcore op gekleefd krijgt. Het is niet echt aan ons besteed want wij krijgen het niet warm of koud van deze band. Spijtig misschien dat we dus niet kozen voor de power metal van Beast In Black (Mainstage 2) of voor de stoner rock van het Franse Grandma’s Ashes (Valley), maar het te talrijke opgekomen publiek zorgt ervoor dat je, zeker als fotograaf, keuzes moet gaan maken want je kan het niet steeds op tijd gaan belopen. (LG)

We weten wel héél zeker dat het niet de dreiging was van nog een mogelijke regenbui die de Temple afgeladen vol deed lopen. Saor bracht werkelijk een set om duimen en vingers af te likken. De aanwezigheid van een violiste en fluitspeelster op het podium zorgt meteen voor een andere dynamiek dan wanneer één en ander vanachter de mengtafel wordt toegevoegd. Bijzonder knappe set die de handen tot helemaal achteraan vlot op elkaar kreeg. Bezieler Andy Marshall vervloekte wel even de hitte maar voorts liet de band het niet aan zijn hart komen. Eentje voor in de boeken. (KH)

*Foto’s: Gorod*

In afwachting van Arch Enemy op Mainstage 2, zagen we nog een aanzienlijk deel van Puscifer op Mainstage 1 aan het werk. We weten het, er zijn veel fans voor deze ietwat bizarre band maar wij kregen er ondanks de hitte, warm nog koud bij. We vroegen ons veeleer af wat dit op het hoofdpodium stond te doen. (KH)

We lieten Soul Glo (Warozne) compleet aan ons voorbij gaan en pikten nog vlug een stukje mee van Gorod, een Frans technisch death metal gezelschap dat ons zeker weet te raken, maar zeker niet voldoende om een blijvende indruk na te laten. Goed dus, zonder meer. (LG)

*Foto’s: Arch Enemy / Myrath*

Compleet ander verhaal van zodra Arch Enemy de duivels ontbond op het podium. De hele wei stond afgeladen vol over de breedte van de twee naast elkaar gelegen podia en dit tot ver voorbij de pa installatie. Arch Enemy is live al lang een geoliede machine en daar vormde vandaag geen uitzondering op. Dat Alissa White-Gluz afkomstig is uit Québec en dus méér dan een aardig mondje Frans praat, maakte dat de fans uit haar hand aten. De zangeres had zich weer in een verblindend pakje gehesen maar ze blijft toch in hoofdzaak indruk maken met haar fenomenale stem én haar présence. Knap optreden van een band die ook als headliner al haar strepen verdiend heeft. In die zin vonden we dat Arch Enemy én te vroeg op de dag geafficheerd stond én te weinig speeltijd kreeg maar band noch publiek leken erom te malen en gaven het beste van zichzelf. (KH)

In overvolle Temple tent zorgde ook Myrath voor een concert en show om in te kaderen. De progressive metal van dit gezelschap wordt gekenmerkt door de inbreng van ene heel pak invloeden van muziek uit het Midden-Oosten. Als die dan quasi perfect wordt uitgevoerd en als men er extra show elementen als buikdanseressen en heren die staan te zwaaien met brandende toortsen en zwaarden weet aan toe te voegen, dan weet je het natuurlijk: het complete publiek gaat volledig uit de bol. We misten dan zodoende spijtig genoeg de complete set van The Obsessed (Valley). (LG)

*Foto’s: Born Of Osiris*

Geen Porcupine Tree (Mainstage 1) voor ons wegens zo goed als geen doorkomen meer aan op de weide voor de beide hoofdpodia zodat we kozen voor Born Of Isiris, een Amerikaans deathcore gezelschap dat ons trakteerde op een aantal stevige muilperen. Maar, eerlijk is eerlijk, minder hadden we niet verwacht van dit gezelschap. Zodoende was de set van Born Of Isiris best wel oké, maar niet gedenkwaardig genoeg om te gaan inlijsten. (LG)

Een band als Pro-Pain kon onmogelijk op een ander podium de line-up vervoegen dan op de Warzone. En of er slachtoffers vielen! Vanaf de eerste noot ontstond een kolkende massa voor het podium die niet meer tot stilstand kwam. Het maakte niet uit welk nummer werd ingezet, de wei ontplofte, duidelijk tot genoegen van een grijnzende Gary Meskill. Naargelang het optreden vorderde, leek het tempo nog meer de lucht in te gaan. Pro-Pain kwam, zag en overwon. (KH)

*Foto’s: Finntroll / Earthless / Lorna Shore*

Een overvolle Temple zag hoe Finntroll een bijzonder energiek pagan metal feestje op poten zette. Du jamais vu hoezeer vanaf dat moment zowel Temple als Altar ruim voor aanvang van de optredens uit hun voegen barstten. Tot ver buiten de tent toonde het publiek zich op zijn zachtst gezegd dolenthousiast en brulde de nummers mee dat het een lust was. Na werkelijk ieder nummer werd de band toegejuicht en gingen de handen massaal op elkaar. (KH)

Op de Valley zorgde Earthless voor het nodige muzikale geweld. Hoewel de drie heren een heel stevig en krachtige sound brachten, hadden wij de indruk dat het publiek wat mak reageerde. Maar dat ligt ofwel aan ons, ofwel aan de warmte die zowel bands als publiek in een stevige greep hield. We gaan ook maar eerlijk toegeven dat we niet al te lang stil bleven staan bij Earthless, dat we Powerwolf (Mainstage 2) en Stray From The Path (Warzone) links lieten liggen om ons te haasten richting Altar voor Lorna Shore. (LG)

Een mens zou denken dat je optreden moeten starten op hetzelfde moment als een grootheid als Iron Maiden bepaald geen cadeau is. We mogen eigenlijk stellen dat het maar best was dat Maiden net dan speelde want er was nu al geen doorkomen aan bij de Altar voor het optreden van Lorna Shore. De Amerikanen gaan door het leven als deathcore band maar je zou ze net goed kunnen indelen onder de noemer extreme metal. Sinds de inlijving van Will Ramos als zanger in 2021 heeft hun carrière plots een vlucht vooruit genomen. Dat de man over een uitzonderlijk stemvermogen beschikt, is intussen genoegzaam bekend maar ook live blijft hij dit keer op keer demonstreren op verbluffende wijze. Doordat hij werkelijk alle aandacht naar zich toe zuigt, zou je bijna vergeten dat Lorna Shore een stel fantastische muzikanten herbergt. Het mag dan ook niet verwonderen dat de eerste doortocht van de band op HellFest een ware triomftocht is geworden. Tot ver buiten de tent ging iedereen uit zijn dak. Ramos zei dat het een avond was die voor de band voor eeuwig in hun geheugen gegrift zal staan en we zijn geneigd om hem te geloven. Misschien de eerste keer op HellFest maar we durven nu al voorspellen dat het zeker niet de laatste keer zal zijn. (KH)

*Foto’s: Faun / Monster Magnet*

Terwijl Iron Maiden een pak publiek naar Mainstage 1 toe zoog, zorgde Faun voor een schitterende set in een uit zijn voegen barstende Temple. De pagan folk van Faun staat in schril contrast met de sound van Maiden, maar is och zo wonderbaarlijk en hemels. Dit Duitse gezelschap slaagt er steeds opnieuw in om ons daadwerkelijk van de sokken te blazen middels hun uiterst knappe instrumentale invullingen en de prachtige stemmen. Toch lieten we ons ook nog overhalen om een stukje mee te pikken van Monster Magnet. We zagen een band aan het werk waarvan de echte hoogdagen misschien al achter de rug liggen, maar toch weten Dave Wyndorf en de zijnen nog steeds hoe ze een knap opgebouwde set moeten neer zetten die een pak fans aan spreekt. Monster Magnet zorgde zeker niet voor de meest indrukwekkende set van de dag, maar wij waren toch tevreden dat we er nog een stuk van konden meepikken, ondanks het feit dat Faun ons dieper wist te raken. (LG)

*Foto’s Black Flag / The Hu / Meshuggah*

Ook na de set van Maiden lieten we de Mainstage 1 en 2 voor wat het was wegens te druk en een te groot verloop van mensen. Om diezelfde reden pasten we ook voor de sets van Voivod (Altar), Clutch (Valley) en Municipal Waste (Warzone), al kan een lichte vorm vermoeidheid ons misschien ook wat parten hebben gespeeld. Over Black Flag kunnen we eerder kort zijn: is dit nog een (h)echte band, of is dit een soort coverband van Black Flag. Echt indrukwekkend presteerden de heren niet op het podium, maar toch kregen ze na een paar nummers het publiek heel vlot mee. Het leek ons in ieder geval allemaal wat braaf. (LG)

Zoals gezegd was de overrompeling van Altar en Temple al begonnen van bij Finntroll eerder op de avond. Het optreden van The Hu maakte het er bepaald niet minder druk op. – we zijn ondertussen zo’n vier uur later! – We hadden de indruk nog niet eerder zo opeengepakt te staan in de Temple. Het leek alsof de ganse wei een glimp wou opvangen van de aanstekelijke bende Mongoolse strijders. Het enthousiasme was ronduit immens. De heren hebben de voorbije jaren een stevige live-reputatie opgebouwd – waarvan we enkele maanden geleden nog getuige waren in een uitverkochte AB. Ook nu weer zorgden ze voor een staaltje opzwepende ambiance zonder weerga.

Afsluiter van de dag op de Altar stage waren de Zweedse grootmeesters van Meshuggah. De band heeft een indrukwekkend palmares en ontgoochelt volgens ons nooit. Alleen al de opening was indrukwekkend met een decor waarbij elk bandlid een soort van lichtpaneel achter zich had. De lichtshow was op het randje van het psychotische waarbij we bij momenten evenveel zwarte vlekken voor de ogen zagen als lichtflitsen. Meshuggah mepte simpelweg alles en iedereen die nog enigszins overeind stond na deze uitputtende dag grandioos tegen de vlakte. We hadden niets meer of minder verwacht maar het maakte niettemin alsnog indruk met welke brute kracht ze tekeergingen. De hemel sluizen gingen alvast nog eens kortstondig open tegen het einde van het optreden maar dat leek óf niemand te kunnen deren óf ze waren zo murw dat ze het niet meer gewaar werden. (KH)

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst: Koen Hollants en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.