HellFest @ Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

Doordat de shuttle-verbinding naar het festivalterrein niet helemaal verliep zoals gehoopt, misten we op dag 2 helaas de openingsacts waaronder onze landgenoten van My Diligence. Een streep door onze rekening, we steken het niet weg. Gelukkig viel er vanzelfsprekend de rest van de dag bijzonder veel moois te beleven om de teleurstelling weg te spoelen. (KH)

Zo misten we uiteraard ook compleet de sets van Vended en Hetroertzen. Syndrome 81 lieten we ook al aan ons voorbij gaan omdat we op dat moment kozen voor Venefixion, een Franse band die voor een death metal sound zorgt. Oké, maar helemaal niet zo dat de set lang in onze herinnering zal blijven hangen. Hetzelfde geldt voor de heel traditioneel klinkende hard rock / heavy metal van het ook al Franse P-Troll. (LG)

*Foto’s: Venefixion / P-Troll*

Ook de post hardcore die het Amerikaanse Escape The Fate brengt, is niet echt memorabel te noemen, althans niet naar onze smaak. Een stukje beter vergaat het ons bij Belenos, een black metal band waarin we wat Celtic invloeden in bespeuren. Niet overweldigend dit Franse gezelschap, maar toch een band die we wel eens willen terug zien. De post metal van het Deense LLNN lieten we ook al compleet aan ons voorbij gaan. (LG)

*Foto’s: Escape The Fate / Belenos*

Het eerste bezoek van de dag aan de Warzone toonde nog maar eens dat het een aparte plek vormt binnen het festival. Het podium wordt voornamelijk ingenomen door punkrockbands en aanverwanten en blijkt op een ruime belangstelling te kunnen rekenen op HellFest. Het kost de ervaren rotten van Peter Pan Speedrock weinig moeite om het vuur aan de lont te steken én om het vuur brandend te houden. Daar hadden onze noorderburen niet eens de cover van ‘Ace Of Spades’ voor nodig maar de eeuwige Lemmy die aan de Warzone staat, zag dat het goed was. (KH)

De set die het Amerikaanse Candy intussen op de Altar bracht was een heel stuk minder naar onze smaak en zal dan ook niet echt blijven hangen. Misschien spijtig dat we uiteindelijk toch niet voor The Quireboys hebben gekozen. (LG)

*Foto’s: Peter Pan Speedrock / Candy*

ACOD is een band afkomstig uit Marseille die met hun mix van melodische blackmetal en death rond het middaguur op vakkundige wijze de Temple wisten te slopen. Ze speelden werkelijk snoeihard maar tapten voor ons net iets teveel uit hetzelfde vaatje waardoor we geleidelijk onze aandacht verloren. (KH)

Mod Sun, op Mainstage 2, heeft, als je ons vraagt, zo goed als niets met metal te maken. Oké, het klinkt vrij hard en strak, maar situeren we dit eerder onder alternative rock / pop. Dat zag je ook aan de eesrte rijen voor het podium, waar een pak meisjes / dames stonden mee te brullen. Toch moeten we stellen dat dit gedenkwaardig was, want plots heeft Mod Sun oog voor iemand die door de knieën gaat en vraagt hij zich af of de persoon in kwestie onwel is geworden. Niets is minder waar en wat later krijgen we de “herhaling” van het huwelijksaanzoek nog eens op het podium te zien. Zo zorg je er natuurlijk voor dat het publiek uit je hand eet. Helms Alee lieten we dan ook compleet aan ons voorbij gaan. (LG)

*Foto’s: ACOD / Mod Sun*

De traditional heavy metal die het Britse British Lion, de andere band van ene Steve Harris, is dan meer ons ding. Niet dat we omvergeblazen worden door dit gezelschap, maar het zorgt er wel voor dat we opnieuw stevig bij de les worden gebracht zodat we ook nu weer de Warzone links lieten liggen en we niets zinnigs kunnen gaan vertellen over de set van het Franse punk gezelschap Komintern Sect. (LG)

Op de Altar stage vonden we de Zwitsers van Nostromo terug. Deze van origine metalcore band evolueerde geleidelijk eerder richting deathcore en komt dan ook bijzonder furieus voor de dag. De band bestaat al meer dan een kwarteeuw maar kende wel een onderbreking die ruim tien jaar duurde. We konden enkel vaststellen dat ze in geen geval aan kracht hebben ingeboet! Wat een gigantisch energieke set spreidden de heren tentoon ondanks de hitte die de tent herschapen had in wat eerder een sauna leek. De energie van het podium spatte niettemin over op de toeschouwers. Het constante gebruik van stroboscopen maakte dat het wellicht allesbehalve een set was voor epilepsiepatiënten. Kwam nog bij dat er aan een maniakaal tempo werd gespeeld en indien niet afgevoerd voor een aanval van epilepsie, was de kans groot dat je huiswaarts ging met een dubbele nekhernia. De imposante frontman Javier Varela vuurde de troepen constant aan en stormde zelf als een duracell konijn voortdurend over het podium. Zéér aangenaam optreden. (KH)

*Foto’s: British Lion / Nostromo*

Akiavel trok de aandacht in de Temple niet in het minst met een indrukwekkende vocale prestatie van frontvrouw Auré (aka Aurélie Gerard). Deze Franse melodische death metal band hadden we nog niet eerder aan het werk gezien en blies ons simpelweg omver. De band bestaat sinds 2018 en bracht met ‘Veni, vidi, vici’ in 2022 al een derde full-album uit. Die titel lijkt ons in ieder geval afgaand op hun prestatie op HellFest niet uit de lucht gegrepen. Akiavel kwam, zag en overwon op magistrale wijze. Auré spreidde op welhaast hyperkinetische manier haar rauwe grunts tentoon, afgewisseld met andere timbres waarbij ze ook héél erg laag kan gaan. Wie dacht dat een diepe brul bij uitstek geleverd kan worden door Max Cavalera had de versie van ‘Roots’ moeten horen van Akiavel. Absolute waanzin. Ongetwijfeld voor ons één van dé prestaties van deze HellFest editie. (KH)

*Foto’s: Akiavel / Full Of Hell*

We bouwden wat rust in op gebied van heen en weer geloop – de innerlijke mens moet immers ook op tijd en stond verwend worden bij zoveel muzikaal geweld – en pasten dan ook voor zowel Nothing More (Mainstage 2) en Primitive Man (Valley). We pikken de draad weer op met het eigenzinnige muzikale verhaal van Full Of Hell. Dit gezelschap zorgt voor een heel eigenaardige combinatie van stijlen. Terwijl het ene nummer loeihard en furieus uit de speakers knalt en ons mee sleurt naar de wereld van grind en deathcore, krijgen we bij een volgend nummer wat samples te horen en spoken word die eerder zacht en heel kalm klinken. Zo wisselt dit gezelschap verder af zonder dat ze ons kunnen overtuigen. Toch trekken we niet richting Mainstage 1 voor Elegant Weapons, maar begeven we ons al richting Valley om te wachten op de volgende band daar. (LG)

Een totaal ander genre vinden we terug bij The Chats. Deze Australische punk rock band werd intussen 7 jaar geleden opgericht en kon uiteraard niet anders dan terug te vinden zijn op de Warzone. Als je het drietal ziet staan, zou je niet denken dat ze al zo lang actief zijn want ze zien er zodanig jeugdig uit dat je zou durven vermoeden dat ze nog behoren tot de schoolgaande jeugd. Zanger/bassist Eamon Sandwith startte de band destijds om legitiem te kunnen feesten en bier te kunnen scoren. Hoe het met dat bier zit tegenwoordig weten we niet, maar een feestje bouwen kunnen ze als de besten! Met drie full-albums en zes ep’s onder de arm kunnen ze putten uit een aanzienlijke voorraad aanstekelijke nummers. Ze schudden dan ook de ene catchy riff na de andere uit hun mouw en het publiek slikte het als zoete koek. Eens temeer bleek de warmte geen rem om uit de bol te gaan. (KH)

*Foto’s: Bongripper / Der Weg Einer Freiheit*

Bongripper zorgt ervoor dat een pak liefhebbers van stoner / doom verzameld zijn voor het podium van Valley. Dit gezelschap zorgt voor een heel beklijvende en intense set die de liefhebbers van het (sub)genre weet te raken. We worden meegevoerd op een trance verwekkende set en zonder dat de heren ons compleet verrassen worden we toch op onze wenken bediend. Geen Eths dan op het hoofdpodium maar wel meteen richting Temple. (LG)

In de Temple ontbond Der Weg Einer Freiheit haar duivels. Mochten er mensen bestaan die deze post black metal band toch zouden verwarren met de Duitse landgenoten van Münchener Freiheit dan zouden ze zich vanaf het eerste nummer méér dan één bult schrikken. De nummers zijn telkens zeer mooi opgebouwd en starten doorgaans met een vrij rustige intro om vervolgens los te barsten en verwoestend uit te halen. Retestrakke set die een volgelopen Temple duidelijk kon bekoren. (KH)

*Foto’s: Unearth*

De Amerikaanse metalcoreband Unearth deed de tent voor het Altar podium volledig uit haar voegen barsten. Zowel vanuit de naastgelegen tent van de Temple als van een stuk buiten de tent probeerde men toch maar een glimp op te vangen van hoe de Amerikanen tekeer gingen. De tent werd vakkundig gesloopt. De energie zowel op als voor het podium had wellicht een middelgrote stad de nodige voorzieningen kunnen bezorgen. De security werd in ieder geval geen seconde gespaard. Memorabele vertoning. (KH)

Geen Cockney Reject (Warzone) of Skid Row (Mainstage 1) dus voor ons wegens het feit dat dit echt meer te belopen was door de vele liefhebbers die het festivalterrein hadden ingepalmd zodat het echt wel plannen was als fotograaf als je meerder podia in het zelfde tijdslot wilde gaan schieten. (LG)

*Foto’s: Weedeater / Vreid*

Ook het metalcore ensemble Motionless In White lieten we om die reden links liggen. Wel waren we erbij toen het Amerikaanse stoner / sludge gezelschap Weedeater zijn set begon op Valley stage. Na eerst nog een slok koffie te nemen, dan een whiskey fles omgekeerd op zijn vinger te laten balanceren, om er dan een stevige slok uit te nemen, begon bassist en vocalist Dave “Dixie” Collins en de zijnen aan hun loodzwaar intrigerend muzikaal verhaal. Het geheel baadt in een bad van trance opwekkende riffs die door het publiek massaal wordt gesmaakt. Wij noemen het geheel enorm intens en loodzwaar. (LG)

De geschiedenis van het Noorse black metal gezelschap Vreid is wellicht genoegzaam gekend. Na de plotse dood van zanger Valfar kwam er een abrupt einde aan het bestaan van Windir. De overige leden namen een nieuwe start onder de naam Vreid waaronder ze sedert 2004 eenzelfde donkerte over de wereld verspreiden. Zonder ons echt te verrassen bracht Vreid een oerdegelijke set zonder meer waarbij ze zowel putten uit oud werk als uit recent materiaal. Hoewel er niks aan te merken valt op de prestatie, vonden we het ook niet het meest begeesterende optreden van HellFest. (KH)

*Foto’s: Aborted*

Op ons vaderlandse Aborted zit na meer dan vijfentwintig jaar duidelijk nog geen sleet. Sven de Caluwé brult nog even krachtig als in de beginjaren en stuitert nog steeds tot in alle hoeken van het podium. De band kende nochtans de nodige logistieke problemen dankzij Air France die klaarblijkelijk hun bagage niet op tijd van Copenhell tot op Hellfest kreeg. Met behulp van organisatie en bevriende bands kon Aborted zoals voorzien opdraven en nergens bleek dat ze niet op eigen materiaal speelden. Al héél vroeg in de set ontstond vooraan een moshfeestje maar ook de rest van de tent voor het Altar podium liet zich niet onbetuigd. Bij momenten leek het wel alsof er een wedstrijdje synchroon headbangen aan de gang was. Het was wel handig dat Sven het publiek in het Frans kon toespreken maar het was duidelijk geen vereiste om enthousiasme los te weken. Tot een stuk buiten de tent toonde Aborted waarom ze al meer dan een kwarteeuw tot de top van de brutale death metal behoren. (KH)

We kunnen opnieuw heel kort zijn over zowel Alter Bridge (Mainstage 1) als Less Than Jake (Warzone): helaas niet gezien wegens de moeilijkheden om er op te geraken om foto’s te gaan schieten. (LG)

*Foto’s: Greg Puciato / 1349*

De naam van vocalist Greg Puciato moet vast en zeker belletjes doen rinkelen bij liefhebbers van metalcore en dan natuurlijk van The Dillinger Escape Plan. Onder eigen naam kiest hij eerder voor alternative rock en die mis staat zeker en vast niet op het Valley-podium. Samen met zijn band speelt hij met tempo en ritme wisselingen en zorgt hij zodoende voor ene heel gevarieerde set die de liefhebbers voor het podium moeiteloos weet te boeien. Een tijdje later stonden we al bij het Temple podium alwaar we een pak pyro’s te verwerken die bakken rook uitbliezen en zodoende het zicht op het Noorse black metal gezelschap 1349 enigszins beperkten. Dat belette de band niet om heel krachtig uit de hoek te komen en voor een pak gitzwarte duistere klanken te zorgen die dreigend over ons neer daalden. Kortom, een heel spannende set van 1349 zodat we ons zeker niet schuldig vonden dat we de set van Papa Roach (Mainstage 2) zo hadden moeten missen. (LG)

*Foto’s: Belphegor*

De rest van de bands op Mainstage 1 en Mainstage 2 (achtereenvolgend Mötley Crüe / Machine Gun Kelly / Def Leppard / Sum 41) lieten we bewust aan ons voorbij gaan wegens restricties op het aantal fotografen of geen doorkomen aan. Zo kozen we ook voor Belphegor, een band die we de laatste tijd al wel vaker aan het werk hebben gezien en gehoord. Ook dit black metal / death metal zorgde voor een heel intense en beklijvende set, maar door het feit dat we de band al net iets te vaak hadden gezien en gehoord was de verrassing er toch wat af, zodat we moeten spreken over een heel degelijke set die toch net iets minder zal blijven hangen dan hun vorige concerten. (LG)

Twee nummers lang zien we de Amerikaanse folk punk band met Ierse roots Flogging Molly vanop ruime afstand. De Warzone is eens temeer een “no-go-zone” geworden. Het terrein staat weer eens volgepakt op een manier dat er geen doorkomen aan is. Dat de oudgedienden nog steeds weten hoe ze een feestje moeten bouwen is ook van afstand duidelijk. (KH)

*Foto’s: Triggerfinger / Gorgoroth*

Voordeel van de drukte voor andere podia is dat we ruim van tevoren een uitgelezen plekje kunnen bemachtigen voor Triggerfinger. Zo zien we de band in opperbeste humeur hun uitgebreide soundcheck waarbij zonder veel moeite al animo ontstaat bij de aanwezige fans. Tegen dat de heren – met op bas nu Geoffrey Burton – aan hun set beginnen, staat het plein aan de Valley afgeladen vol. Niet dat Triggerfinger niet zou weten wat stevige rock is maar ze staan toch hoog op de affiche van een metalfestival waar op hetzelfde moment enkele gevestigde waarden geprogrammeerd staan.

De enorme métier die Triggerfinger doorheen de jaren heeft opgebouwd zorgt voor een méér dan bruisende sfeer. Niet dat ze zorgen voor de grootste moshpit van het festival maar het publiek staat in vuur en vlam en bouwt een stevig feestje. Niet dat we élk optreden van de band gezien hebben – verre van – maar van degene waar we aanwezig waren, kunnen we ons in ieder geval niet herinneren ooit zoveel crowdsurfers over ons hoofd te zien gaan. Kortom, ook op Hellfest kwam, zag en overwon Triggerfinger. (KH)

Een pak liefhebbers kozen voor het Noorse black metal ensemble Gorgoroth. Wij kwamen eigenlijk net te laat om toe gelaten te worden in de fotopit want dit keer waren er duidelijk restricties meegegeven dat fotografen niet meer na het derde nummer in de fotopit mochten. Vanop afstand schieten tussen een uitzinnige menigte met duur fotomateriaal is dan niet zo evident. (LG)

*Foto’s: Bloodbath / Venom Inc. / As I Lay Dying*

Na Triggerfinger dompelen we ons weer onder in de wereld van de death metal aan de Altar stage. Bloodbath, de Zweedse formatie, brengt inmiddels ook al 25 jaar een soort van eerbetoon aan de Zweedse pioniers van het genre zoals Entombed en Dismember. De line-up veranderingen waarbij Nick Holmes (Paradise Lost) als zanger de rangen kwam vervoegen, zorgde voor een nieuwe drive in de band, intussen ook alweer een jaar of acht geleden. Hoe sterk ze muzikaal ook voor de dag komen, hun passage kan ons maar matig bekoren. Kan vanzelfsprekend integraal ons te wijten zijn maar we hebben niettemin de indruk dat het aanwezige publiek in de Altar in de loop van de dag veel enthousiaster en feller reageerde. We mogen zeker niet stellen dat Bloodbath een ontgoochelende vertoning bracht, daarvoor is deze band simpelweg te goed, maar hun prestatie deed ons dit keer niet zoveel. (KH)

We waren aangenaam verrast om te zien dat Venom Inc. voor een leuke podium opbouw had gekozen waar ook heel wat pyro’s aan te pas komen. Niet dat de heren ons eigenlijk nog weten te overbluffen met hun materiaal want dat is, kan het anders, uiteraard schatplichtig aan het werk dat ze reeds jaren geleden brachten bij Venom. De heren zorgden uiteindelijk wel voor een heel gedreven en energiek neer gezette set heavy metal, met wat black metal randjes, die we best wisten te smaken zonder dat we er een “wauw” gevoel aan over hielden. Dat geldt eigenlijk ook voor het Amerikaanse As I Lay Dying, die hun versie op metalcore heel energiek en gedreven in de Altar tent weten neer te zetten. We hadden vooraf zoiets verwacht van deze heren en waren dan ook niet ontgoocheld, maar ook nu misten we toch een beetje dat “wauw” gevoel. Dat we ondertussen ook nog de sets van Rancid en Gogol Bordello (Warzone) en Botch (Valley) hebben moeten missen, is langs de ene kant wel jammer, maar langs de andere kant hebben we onze keuzes toch niet in twijfel getrokken. Op naar dag 3 van HellFest. (LG)

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst: Koen Hollants en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.