Tyketto, WildHeart @ De Bousuil, Weert, Nederland.

De band Tyketto heeft nog nooit teleurgesteld. Toen ik zag dat ze opnieuw op tour gingen, zette ik hun dichtste locatie steevast in de agenda. De Bosuil, Weert op 2 juni. Normale reistijd zo’n goede twee uur, maar door de werken in Antwerpen bleek achteraf dat dit toch zo’n drie uur rijden zou worden. Op zich viel het nog mee, want achteraf gezien was er zo’n twee uur vertraging op de alternatieve route via Brussel. Maar soit, no pain no gain.

WildHeart kon ik enkele weken geleden nog aan het werk zien tijdens Wildfest. Daar bevestigden ze opnieuw dat de band klaar was voor “next level”. Het kwintet had zo’n achttal nummers op hun setlist gezet, gekozen uit hun eerder uitgebrachte albums. De klassiekers ‘Lovehunter’ en ‘Rumours’ warmden het publiek vlotjes op. Opnieuw een soepele muzikale motor die ook op buitenlandse bodem perfect getuned bleek te zijn, door vocaal en instrumentaal erg hoog te presteren. Ik weet het, ik val in herhaling maar het gezelschap zorgde voor een zoveelste optreden waar je enkel vrolijk van wordt. Het zorgt enkel voor een tekort aan originele woorden, want de sfeer was er opnieuw fantastisch. Je zag dat het publiek aan hun voeten lag en zij die hen nog nooit eerder aan het werk konden zien, zullen dit dynamisch optreden wellicht niet rap vergeten. ‘Never Let Go’ sloot het feestje na zo’n drie kwartier spijtig genoeg af, het mocht voor velen langer duren. Dat de jongens door Tyketto gevraagd werden als voorprogramma, tja, zoiets valt niet uit de lucht. Een meer dan verdiende passage op de Nederlandse bühne!

*Foto’s: WildHeart*

Wie had in 1991 kunnen denken dat Tyketto na al die jaren nog altijd zou bestaan. Enkele keren ging de band ook uit elkaar maar telkens kwamen ze terug. Bleek dat De Bosuil elf jaar geleden de plek was voor hun eerste Nederlandse optreden. Hun debuut ‘Don’t Come Easy’, dat verschillende tophits bevatte, bleek nog altijd een ideale bron voor de hedendaagse setlist. Ook de opvolger ‘Strength In Numbers’ bezat die troef, want ook hier werd gretig uit geplukt. De vocalist Danny Vaughn, inmiddels zestigplusser, kent nog altijd heel goed de kneepjes van het vak, al liet hij daar soms wat twijfel over bestaan of hij het na drie jaar verplichte ophokplicht nog altijd zou kunnen. “Drie jaar verliezen op vijfentwintigjarige leeftijd is iets anders dan bij mijn leeftijd”. Ja, gelijk heeft hij maar er bleek helemaal geen sleet op te zitten, want wat een stem en uitstraling! Of het nu met een zes of twaalf string is, het zat hem nog vlot in de vingers. ‘Catch My Fall’ was een dankbetuiging aan de crew en allen die het optreden mogelijk maakten. Elk kreeg ook zijn solo-moment tijdens de set. Lopend en springend over het podium zorgde de energieke frontman met zijn bandleden voor een wervelende show, die volgens hem enkel geslaagd was als iedereen aan het lachen en springen is. Daar was de band erg goed in geslaagd, zelfs enkele nummers van ‘Waysted’ passeerden de revue. Danny verklapte dat ‘Heroes Die Young’ het favoriete nummer van Steve Harris was toen ze destijds nog mochten openen voor Iron Maiden. Toen de band het podium verliet, werden ze prompt teruggefloten want natuurlijk wou iedereen nog meer, het ultieme partynummer ‘Forever Young’ moest nog passeren. Alles gebeurt trouwens ook live, geen tapes met intro’s of zo. Een laatste keer konden de fans, die massaal de teksten kenden, ook deze laatste meebrullen.

*Foto’s: Tyketto*

Wat een concert, twee topbands die het een erg interessante avond maakten. In de auto stilzitten na zo’n energieke avond bleek moeilijker dan ik dacht, al zou ik het morgen opnieuw doen. Hoedje af voor deze bands, daar kunnen velen een voorbeeld aan nemen! Bedankt dat ik erbij mocht zijn, de vele leuke herinneringen maakten de vermoeiende terugrit een pak aangenamer!

Met speciale dank aan Dennis Boonen (De Bosuil).

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.