Huginns Awakening Fest @ Aceg Arena, Oostende.

Een krachtige wind blaast ons bijna van de zeedijk naar de ingang van het Huginns Awakening Fest, een festival waar thrash centraal staat. Het blijkt toch wat voeten in de aarde te hebben om binnen te komen. Problemen met een scanner zorgen voor een stevige rij wachtenden.

Dat was natuurlijk grote pech voor de eerste band van de dag. Violent Sin had zo maar een beperkt publiek om hen aan te moedigen. Spijtig, want het vijftal kweet zich anders best wel goed van zijn taak als opener. We kregen een energiek vijftal te zien die het grote podium weet te gebruiken, al zie je dat men toch nog podiumervaring mist. Muzikaal kan je Violent Sin met wat goede wil in het vakje thrash metal onderbrengen, al hoor je ook wel elementen uit speed metal en wat black metal in de sound doorsijpelen. Een heel enthousiast en gedreven neer gezette set werd ons deel, en … die doet ons naar meer smaken. Een eerste full-album komt eind deze maand op de markt

Foto’s: Violent Sin*

Voor Lethal Injury is dit een thuiswedstrijd want dit thrash metal / death metal vijftal heeft zijn oorsprong in Oostende. We zien een band die net een trapje hoger staat dan de opener qua podium ervaring. Op gebied van kracht, agressie, energieke gedrevenheid en enthousiasme vinden we persoonlijk dat beide bands elkaar mooi in evenwicht weten te houden. Wie je als de betere van de twee beschouwt, hangt een beetje van uw muzikale voorkeur af. Lethal Injury had het geluk dat de zaal ondertussen toch al mooi gevuld raakte en kreeg het publiek wel vlot op hun hand.

Foto’s: Lethal Injury*

Het in de de buurt van Antwerpen opgestarte Bütcher legt de lat in een ruk een heel pak hoger. Hier voel en zie je dat een perfect op elkaar ingespeelde band aan het werk is. Hun mix van speed metal en black metal wordt immens gedreven en energiek neer gezet. Kracht, dreiging worden samengebundeld in enorm gedreven nummers die agressief van het podium af rollen. Bütcher maakte hier van de gelegenheid gebruik om het afscheid van de drummer aan te kondigen, daar dit zijn laatste concert was met de band. Maar daar was op het podium alvast niets van te merken: hij speelde alsof zijn leven ervan hing, net als de heren trouwens. Voor ons alvast een eerste hoogtepunt (en we zullen vast en zeker niet de enigen geweest zijn).

Foto’s: Bütcher*

Met Ambush, een band opgestart in het Zweedse Växjö in 2013, krijgen we een eerste niet Belgische band op het podium. Het gezelschap speelt eerder op veilig en zorgt voor een set traditional heavy metal waarvan de roots duidelijk in de jaren tachtig liggen. Het publiek vindt het dik in orde, wij net iets minder omdat we iets te veel clichés horen langskomen. Wel moeten we toegeven dat ook de heren van Ambush best wel enthousiast musiceerden en dat ze over een aanstekelijke sound beschikken, maar stilletjes hadden we gehoopt dat de band de lat nog wat hoger zou leggen na de toch wel daverende set van Bütcher.

Foto’s: Ambush*

Ook het Britse Gama Bomb weet ons niet compleet over de streep te trekken. Nee, begrijp ons niet verkeerd, maar hun thrash metal sound is best wel in orde en het grootste deel van het publiek gaat wel volledig mee in dit muzikale verhaal. Toch missen we de nodige agressiviteit en eigenlijk ook wel wat kracht bij dit gezelschap. Op gebied van enthousiasme en gedrevenheid hebben we dan weer niets aan te merken bij Gama Bomb, die dus toch iets te braaf klinken naar onze smaak.

Foto’s: Gama Bomb*

Een eerste dosis “girl power” kregen we middels Nervosa, een van oorsprong Braziliaans thrash metal / death metal dames gezelschap dat sinds 2020 een stevige wisseling in de line-up te verwerken kreeg. We hadden dit concert vooraf met stip genoteerd, maar blijven ook nu enigszins op onze honger zitten. De “all female” band staat nog steeds onder aanvoering van gitariste Prika Amaral die hier ook de vocalen voor haar rekening neemt. En net daar wringt het schoentje toch wel een beetje. We missen immer de enorm agressieve uitstraling van de vorige vocaliste (Fernanda Lira) die heel bijtend en pittig uit de hoek wist te komen. Prika is een stuk “braver”, minder bijtend en agressief. Toch zorgde Nervosa hier voor een heel knappe en energiek neer gezette set, zodat we uiteindelijk toch wel van een stevige heropleving qua niveau mogen spreken.

Foto’s: Nervosa*

Het Spaanse Angelus Apatrida trapte de deur maar meteen heel stevig in dank zij een opwindende start waar enthousiasme, gedrevenheid en energie van af straalt. Hun thrash metal sound klinkt agressief en krachtige en net dat hebben we terug nodig. Spijtig genoeg moest de set stil worden gelegd wegens het feit dat een bezoeker onwel was geworden. We hebben daar natuurlijk alle begrip voor, begrijp ons niet verkeerd! Toch slaagden de heren van Angelus Apatrida ervoor om met een heel positief gevoeld af te sluiten want het dak ging er bijna compleet af toen de gitarist, op de schouders van een roadie, een toer maakte in de zaal terwijl men stevig verder bleef gaan. Voor ons alvast een tweede echt hoogtepunt.

Foto’s: Angelus Apatrida*

Artillery, een thrash metal band origineel opgestart in het Deense Taastrup in 1982, was de volgende in het rijtje. Wij zien een energieke en gedreven band op het podium bezig die ons toch iets te traditioneel klinkt. Daarmee bedoelen we vooral dat we het bijtende en agressieve van thrash toch wat missen en de heren dus eerder op veilig spelen. Het is heel zeker niet slecht, integendeel zelfs, maar het niveau van Angelus Apatrida haalt Artillery spijtig genoeg niet, als je het ons vraagt.

Foto’s: Artillery*

Tijd voor nog wat “girl power” dan middels het Duitse Holy Moses. De band werd reeds in 1980 opgestart. Frontvrouw Sabina Classen is er sinds 1981 bij en zorgt ook nu naar voor de vocalen. Ondanks het feit dat de band o.a. dertien full-albums op de markt heeft gebracht, blijft Holy Moses enkel liefhebbers van thrash metal / speed metal aanspreken. Wij zagen de band reeds een paar keer aan het werk tijdens een live concert en steeds blijven we toch grotendeels op onze honger zitten. Zo ook dit keer, ondanks het feit dat we meest recente full-album van de band, ‘Invisible Queen’, best wel goed vinden. De band is ook bezig aan zijn afscheidstournee want eind jaar gooit men de handdoek in de ring, dus in die zin zijn we toch blij dat we de band nog eens aan het werk hebben gezien.

Foto’s: Holy Moses*

Net als Holy Moses is ook het Canadese Exciter een band die enkel bij de liefhebbers van het genre, speed metal in dit geval, echt erkenning en waardering geniet. Ook dit gezelschap werd in 1980 opgestart, al teert dit gezelschap nog steeds op nummers die een pak jonge liefhebbers van het (sub)genre niet echt kennen – het laatste album dateert van 2010 – Voor de “oudere” fanaten zullen een de nummers een feest ter herkenning zijn. Wij zien in ieder geval een trio aan het werk dat zijn stinkende best doet om ons te overtuigen, maar na een tijdje verslapt onze aandacht toch wel danig, zodat ook Exciter ons niet compleet kan overtuigen wegens veel te clichématig.

Foto’s: Exciter*

Met een stevige knal een festival afsluiten: dat is geen enkel probleem voor het Duitse thrash gezelschap Destruction. Nog steeds onder leiding van bassist / vocalist Schmier maakt dit gezelschap zich onsterfelijke sinds 1983. Met de komst van gitarist Damir Eskić (2019) kreeg de band een extra injectie die ervoor zorgt dat men nog jaren verder kan. Destruction staat voor kracht, agressie en toch ook wel zin voor melodie. Het viertal schopt hier wil om zich heen en verpletterd via hun sound elke aanwezige op dit festival middels hun energieke en gedreven kracht. Kortom, Destruction sluit deze editie van Huggins Awakening Fest is een grootse stijl af zodat we met zijn allen toch heel tevreden en gelukkig de nacht in konden trekken.

Foto’s: Destruction*

Een paar randfeiten zorgden er voor dat Huginns Awakening Fest niet echt feilloos is verlopen. Zo was het steeds aanschuiven in lange rijen indien je iets te eten wilde en naar het einde van de avond toe was het aantal keuzes toch heel beperkt te noemen. Gelukkig werd dit goed gemaakt door een fantastisch publiek die bij tal van bands volledig uit de bol ging en zich enorm heeft geamuseerd. En dat is natuurlijk waar een muziek festival écht om draait!

Met dank aan Angelo Markey en het complete team van Huginns Awakening Fest.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.