WildFest @ JC De Spiraal, Geraardsbergen.

We schrijven WildFest anno 2023. Ongelooflijk dat het alweer een jaar geleden is en toch verwonderlijk wat er allemaal sindsdien gebeurd is. Gelukkig zijn we het knuffelen niet vergeten en vaak blijkt dat de ideale manier te zijn om vrienden die we soms al een tijdje niet gezien hebben, terug te ontmoeten. Snipverkouden (maar gelukkig geen corona) trok ondergetekende richting Geraardsbergen waar Jan De Neve en zijn kornuiten opnieuw een aantal bands konden strikken die zonder enige twijfel mijn snotneus zouden doen vergeten. Want soms ontdek je nieuwe bands, bevestigen anderen hun status maar telkens is het jaarlijkse feestje eentje die hoog in mijn agenda staat. En uitgerekend door corona moest Mädhouse forfait geven. Ze stonden als tweede geprogrammeerd en daardoor moest meteen al de lijst aangepast worden.

*Foto’s: Cardinal*

Cardinal bleek de ideale opener te zijn. Het gezelschap uit Leuven begon wat zoekend, de drive most er nog inkomen. Ondanks het vroege uur waren er toch al een aantal fans afgezakt, die de stemming wat konden zetten. Een gewaagde zet om in hun setlist een ballad op te nemen draaide goed uit, gezien deze krachtiger werd naar het einde toe. Alhoewel de zanger niet altijd even goed bij stem bleek te zijn en het samenspel niet altijd even vlotjes verliep, kon het aanwezige publiek de band appreciëren. De uitsmijter was een gekende cover, ‘Maniac’, die meegezongen werd.

*Foto’s: Osukaru*

Osukaru was oorspronkelijk als opener gepland maar kregen dus een duwtje omhoog in het tijdschema. Deze Zweedse melodieuze rockband band, het geesteskind van de gitarist Oz Osukaru, bracht hun 2023 Starbound tour. Mijn eerdere ontmoeting met de band was zo’n kleine vier jaar geleden op het Melodic Rock Fest in Malmö. Ook deze keer bleek de band live prima te presteren, dankzij de vele interactie en beweging op het podium. De bassist had een opvallend kapsel, waardoor we hem later op het festival makkelijk konden herkennen. ‘The Joker’ kreeg een drumsolo. Er stond een band te spelen die ervan genoot zijn publiek te laten meezingen.

*Foto’s: Chez Kane*

Chez Kane was de eerste band waar ik verwachtingen vooropgesteld had. De band rond de vocaliste ontstond nadat Danny Rexon haar ontdekte bij een vorige band. De energieke frontvrouw had er duidelijk zin in en zweepte makkelijk het publiek op met haar uitnodigende setlist rock nummers. Eventjes stond ze in het publiek om zich onder de fans te mengen. ‘Rock You Up’ deed het tempo misschien wat zakken, maar het zwoele nummer liet de temperatuur stijgen. De opmerkelijke snarenplukker zette zichzelf ook vaak in de kijker door zijn stevig fretwerk maar ook door zijn beweeglijke aanwezigheid. Het gouden haantje kende het klappen van de zweep duidelijk waardoor ze het publiek uit haar hand liet eten. Een gepland laatste nummer moest jammer genoeg geschrapt worden, maar dat weerhield haar niet om het live zingen te stoppen.

*Foto’s: Degreed*

Wildheart was normaal als volgende gepland, mocht de band op dat moment niet op Rock Affligem stonden op dat moment. Opnieuw werd het tijdschema aangepast en daardoor verschenen de volgende bands wat eerder dan gepland. Wildheart mocht alzo als laatste ten tonele treden.

Degreed was al begonnen maar het publiek had duidelijk het nieuwe tijdschema niet gezien. Toch vulde de zaal vrij vlug en greep de band hen bij de keel. Op een minimum van tijd had de band het publiek voor zich gewonnen, ondanks wat technische problemen. Professioneel als de band is, merkten we daar gelukkig niet zo heel veel van. Zo zag ik midden in een nummer dat de laptop van de keyboardspeler eigenzinnig besloot om af te sluiten. Enfin, gelukkig stond een getrainde band op het podium en viel het allemaal goed mee. De muziek en vooral de fun die de band uitstraalde maakte veel goed. Man wat een stem. Met hier en daar een progressief stukje in hun songs doen ze het ietsje anders dan de rest maar telkens staat de melodie centraal. De krachtige vocalen vielen vooral op tijdens de ballad, waar enkel nog wat piano als begeleiding was. We werden zelfs getrakteerd met een sneak preview, dat wordt uitkijken de komende dagen!

*Foto’s: Confess*

Confess mocht als vijfde band aantreden. Hoe verder de avond vorderde, hoe beter de bands waren. Een jonge dynamische band besprong de planken en zette in een minimum van tijd de boel op stelten. Springen, lopen, niets was hen teveel op het publiek uit hun dak te zien gaan. En dat lukte vrij aardig, want het bleek dat velen de nummers goed kenden en enthousiast mee schreeuwden, ondanks de band ‘nog maar’ een tiental jaar bestaat. Uit hun derde langspeler kregen we ook enkele nummers, want die nummers konden door de gekende redenen nog nooit eerder gespeeld worden. Naar het einde werden we verrast met ‘Haunting You’ van hun tweede album, lang geleden dat de band dit nog gebracht had. Ondanks het een traag en beladen nummer was, kreeg het nummer een tweede leven. Ze sloten af met een coverversie van ‘What’s Love Got To Do With It’. Het was een terechte keuze om deze prima band laat te programmeren want het dak ging eraf.

*Foto’s: Ted Poley*

Ted Poley verdiende zijn sporen als vocalist van Danger Danger. Voor deze gelegenheid had hij de jongens van Degreed opgetrommeld als muzikanten. Praktisch, gezien de band er ook deze avond stond. Naar eigen zeggen zou Ted dit jaar met pensioen gaan, mocht het niet zo plezant zijn om door te gaan. Hij was zelfs zonder enige merchandise afgezakt naar het verre België. Ondanks het feit dat de band nooit eerder samen gespeeld had en alle communicatie tussen Ted Poley en Degreed via berichtjes uitgewisseld werd, was het best verrassend hoe goed alles verliep. Oké, professionele bands moet je de klappen van de zweep niet leren, maar voor de leeuwen gegooid worden met een frontman met jaren ervaring is voor de band geen makkelijke opgave. Ondanks zijn negenenvijftig jarige leeftijd kan de Amerikaanse rocker nog flink rocken. Zijn aanstekelijke nummers lieten hem vrij veel bewegen. Hij zong en sprong en bezorgde zijn publiek een onvergetelijke avond met vervlogen nummers, waar bijna overal ‘love’ in de titel voorkwam. Zijn flashy schoenen zullen daar wellicht niet voor veel tussen zitten, al was hij er terecht trots op. Mooi hoe hij Jan bedankte voor deze mooie cadeau die we allemaal kregen via het knap festival. Een pak ballonnen zorgden voor extra sfeer, maar het beste slaagde hij hierin door zelf door het publiek te trekken en tussen zijn publiek te entertainen. Naast Steve Lee was hij voor mij de enige artiest die ooit de fotografen bedankte. Als extra afsluiter keerde hij nog eens terug voor een cover van Hysteria.

*Foto’s: Wildheart*

Wildheart mocht de rangen sluiten met hun tweede show op eenzelfde dag. Ze stonden oorspronkelijk wat eerder geprogrammeerd, maar alles kwam goed. De geoliede machine van hard rock, sleaze en glam metal ging met ‘A Strangers Eyes’ van start en viel niet meer stil. Ondanks het late uur was een flinke meute volk blijven hangen om voor deze jongens te supporteren. Hit na hit werd in het publiek gesmeten, we denken aan ‘Lovehunter’, ‘Fire In The Hole’, ‘Rumours’ en ‘On My Way’ die voor een brok dynamiek zorgen. En de motor sputterde geen enkele keer, de jongens bleken perfect op elkaar ingespeeld. Het knappe fretwerk en solo’s kregen we er bovenop, tot groot jolijt van enkele fans die al gans de tijd meezongen en hun eerder uitgebracht materiaal dus goed kenden. Zelfs het nooit eerder gebrachte ‘The Winter’s Always Right’ bleek goed gekend. Wildheart liet de eerste dag in schoonheid afsluiten.

Met dank aan Mike de Coene en het complete team van WildFest.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.