We gaan niet over de pandemie genaamd covid blijven zeiken – beloofd – maar soms kunnen we niet anders dan ernaar verwijzen én heel erg soms moeten we zelfs eens wijzen op een positief effect ervan. Laat een nieuwe vaderlandse band met de welluidende naam Predatory Void er eentje van wezen. Amenra-lid en Oathbreaker mastermind Lennart Bossu begon in volle corona pandemie enkele muzikale ideeën uit te werken waarbij hij al snel tot de slotsom kwam dat het hoegenaamd niks was voor Amenra. Al even snel verzamelde hij enkele muzikanten waarvan we gerust mogen stellen dat ze tot het kruim van het Belgische hardere werk behoren. Zo is er naast Lennart ook nog Thijs Decloedt op gitaar (Cobra The Impaler, ex-Aborted), Tim De Gieter op bas (o.a. Amenra, Doodseskader, Every Stranger Looks Like You), Vincent Verstrepen op drums (Carnation) en wellicht minder gekend maar daarom niet minder bemind Lena R.(Cross Bringer) die het overgrote deel van de vocals voor haar rekening neemt. Dat de leden allemaal ruimschoots hun strepen hebben verdiend bij andere bands die bovendien ook nog eens diverse stromingen vertegenwoordigen, zorgt ervoor dat de verwachtingen hooggespannen zijn voor hetgeen we voorgeschoteld krijgen. Want we moeten er niet flauw over doen, met dergelijke bezetting verwacht je een debuut waarbij je omver wordt geblazen. En laat ons maar meteen zeggen dat die hoge verwachtingen enkel nog aangescherpt worden als je meteen door een label als Century Media onder de arm wordt genomen. Toch iets waarvan we denken dat menig debuterende band enkel durft te dromen. Maar goed, hoge verwachtingen is één ding, de hamvraag blijft uiteraard altijd of die ook worden ingelost. Het antwoord is wat ons betreft kort maar bijzonder krachtig: JA! Om het eenvoudig te houden – en omdat we sowieso geen fan zijn van het duwen in hokjes – kan de stijl omschreven worden als extreme metal. Daar bent u geen hol mee uiteraard. De gitaren zijn het ene moment loodzwaar, slepend als in het betere sludgewerk om het volgende moment welhaast catchy vingervlugge bijna trash-achtige metalriffs uit te spuwen (we gooien hier enkel termen uit de massa’s hokjes binnen het metalgenre door elkaar maar u begrijpt als goed verstaander ongetwijfeld wat we bedoelen). Vincent Verstrepen laat horen dat hij een steengoede drummer is die véél meer kan dan loutere pompend beukend death metal blasts af te vuren ook al zijn die zeker waar te nemen. Op het akoestisch gebrachte rustpunt ‘Seeds Of Frustration’ na – niet toevallig halverwege het album durven we denken – is het album niet meer of minder dan een resem welgemikte loeiharde muilperen waarbij er geen tijd is om op adem te komen. Allesbehalve hapklaar ondanks de zware thema’s – pijn, frustratie, donkerte, … – hebben we nergens het idee dat dit depressieve muziek is. Al klinkt de zang van Lena R. bij momenten zeker en vast getormenteerd en melancholisch, soms agressief zelfs maar ze varieert zo enorm dat dit zeker ook een waaier aan emoties overspant. Ze bedient zich weliswaar in hoofdzaak van rauwe grunts die de haren op je armen overeind doen staan maar net zo goed slaagt ze erin om te switchen naar een cleane zangstem die bijzonder melodieus én gracieus klinkt. Extra vocale afwisseling wordt verzorgd door de zware grafstem van Tim die contrasteert met deze van Lena R. Bovenal klinkt Predatory Void als een bijzonder boeiend geheel dat ondanks de mix aan diverse stijlen en invloeden weet mee te slepen. Het is ons een raadsel hoe de bandleden alle agenda’s gezien hun andere activiteiten op elkaar weten af te stemmen want we kunnen niet anders dan vermoeden dat Predatory Void hoge ogen gaat gooien tot ver buiten de landsgrenzen. Een absolute bom van een plaat! Een aanrader voor iedereen die fan is van élk van de muzikale projecten van de bandleden. Wie vasthoudt aan één enkele stijl van muziek gaat hier wellicht meer moeite mee hebben. Wie geen probleem heeft om zich te laten overspoelen door emotie en variatie gaat zich geen milliseconde vervelen én ontdekt bij elke luisterbeurt nieuwe elementen. Wij slagen er vooralsnog niet in om een favoriet nummer naar voor te schuiven. In eerste instantie was dat ‘Endless Return To The Kingdom Of Sleep’ maar we vermoeden dat dit mede werd ingegeven doordat het één van de vooruitgeschoven singles was. Bij de laatste luisterbeurt was onze favoriet ‘Funerary Vision’ die als epische afsluiter van het album ons compleet verweesd achterlaat maar we durven nu al denken dat een volgende luisterbeurt ons weer richting een ander nummer pusht.

K.H. (94)

Century Media

Tracklist: 1. Grovel 2. *(Struggling..) 3. Endless Return To The Kingdom Of Sleep 4. Seeds Of Frustration 5. The Well Within 6. Shedding Weathered Skin 7. Funerary Vision