Ne Obliviscaris, Persefone, Asymmetric Universe @ Trix Club, Antwerpen.

Wat is er mooier dan het weekend afsluiten met een portie metal in een heel goed gevuld zaaltje met gelijkgestemden? Daarom ook dat we maar wat blij waren dat we naar Trix Club, Antwerpen konden voor drie bands.

Het Italiaanse Aysmmetric Universe mag openen. Dit trio staat voor een mix van jazz, fusion en progressive music. Ze doen het compleet instrumentaal en zorgen er voor dat de handjes na elk nummer vlot op elkaar gingen. Echt overtuigen doen het drietal ons niet, al is dit dus technisch dik in orde en weten de heren perfect om te gaan met hun instrument. Maar hoe sfeer de sound ook is, wij missen kracht en energie. Het trio blijft immers ook steevast op elk zijn eigen vierkante meter staan.

*Foto’s: Asymmetric Universe*

Met Persefone, een technical death metal band uit Andorra, krijgen we echter wel waar we voor komen. Het vijftal zorgt immers voor een heel pak dynamiek in een heel gedreven en energiek neer gezette set. Een deel van het publiek is al vanaf de eerste noot meegezogen in de enthousiaste sfeer die de heren weten neer te zetten en over te brengen. De drumpatronen klinken krachtdadig en geven het tempo en ritme aan. Geen bass, wel een ritmegitarist die er heel uitbundig tegenaan gaat. Mooie keyboard klanken en schitterende gitaarsolo’s vullen het geheel aan dat uit tal van verschillende wisselingen in kracht, tempo en ritme op het publiek worden afgevuurd. Twee vocalisten ook: de ene staat in voor de typische death metal stem, terwijl de man achter de keyboards voor de cleane zang zorgt. Het is en opwindend festijn en als zich een kleine moshpit voordoet, aarzelt de ritmegitarist geen seconde om er ook deel van uit te maken. Een heel knap, energiek en gedreven concert.

*Foto’s: Persefone*

Maar we hadden onze zinnen echt gezet op het Australische Ne Obliviscaris die ons een tijdje terug van de sokken heeft geblazen met hun derde album: ‘Exul’. En we werden helemaal niet ontgoocheld, want de meeste nummers die de heren brengen zijn op dat nieuwste werkstuk te vinden. Dit zestal koppelt technische kwaliteiten aan melodie en kracht. Ook nu weer zorgt drums voor de basis. Ditmaal is er wel een bassist van de partij die heel energiek zijn basslijnen neer zet. De ritmegitarist houdt van de riffs, terwijl de lead gitarist daar dan ook nog eens heel knappe solo’s weet op neer te zetten. Ook hier twee vocalisten: iemand die in staat voor de best wel heel agressieve death metal vocalen en de violist die tevens voor de cleane stem zorgt. Opnieuw afwisseling troef dus bij Ne Obliviscaris, zodat het stevige feestje dat Persefone in gang heeft gezet, moeiteloos geëvenaard en zelfs overtroffen wordt. Ook al, omdat Ne Obliviscaris iets kieskeuriger te keer gaat en de viool voor extra rust zorgt zodat er nog duidelijker contrasten ontstaan tussen zacht en kalm enerzijds, en geweldig en krachtig anderzijds. Kortom Ne Obliviscaris zorgde voor een geweldige verder zetting.

*Foto’s: Ne Obliviscaris*

Eerlijkheidshalve moeten we er aan toevoegen dat we de zaal voortijdig hebben verlaten wegens vermoeidheid en opspelende rugpijn. Met een deel pijn in ons hart, maar met het idee in het achterhoofd dat we Ne Obliviscaris zo spoedig mogelijk nog eens willen terug zien.

Met dank aan Sonja Schuringa (Season Of Mist).

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.