Durbuy Rock Festival @ festivalterrein, Bomal-sur-Ourthe.

Het belooft een stralende dag te worden, want het zonnetje is van de partij en die zorgt voor een pak warmte. Meteen een schitterende start voor dag twee van Durbuy Rock Festival die ons vandaag veertien bands presenteerde. Terwijl dag één vooral in het teken stond van death metal, is er meer “voor elk wat wils” op dag twee.

Om goed wakker te worden kan een portie grindcore / death metal wonderen verrichten. Dat kregen we te verwerken van Obsolete Humanity, een viertal uit de buurt van Luik, dat dag twee op het buitenpodium mag openen. Elk van de heren draagt ene overall en heeft een gasmasker op. Dat laatste is misschien wel nodig wegens het feit dat de pyro’s vlotjes rook kolommen produceren. Die gasmaskers gaan uiteindelijk wel af, maar de pyro’s blijven. Hun energiek enthousiasme slaat al vlug over op het publiek dat stilletjes aan aangroeit, al zie je er wel aan aantal met kleine oogjes tussen.

*Foto’s: Obsolete Humanity*

Een nog jonge band uit het Brusselse mag op het binnen podium openen. We hadden nog niet eerder gehoord van Ice Sealed Eyes, zodat dit onze kennismaking is met het vijftal. We zien een band die veel enthousiasme vertoont, maar toch nog wat onwennig lijkt op een podium. Muzikaal weet het kwintet ons ook al niet echt te overtuigen. Hun mix van heel zware momenten met heel fragiel werk tot heel melodieuze stukken ligt ons niet zo. We ontdekken invloeden o.a. modern metal, hardcore en zelfs post metal in de sound. Nog een enorm storende factor, vinden wij althans, is een fotograaf die overal tussendoor loopt om beelden te schieten.

*Foto’s: Ice Sealed Eyes*

The Guardians spelen dan eerder in op de liefhebbers van stoner rock en desert rock. Misschien op muzikaal vlak minder origineel dan de vorige band, maar wel uitstekend gebracht. Vooral de heel knappe stem van de vocalist en de prachtige gitaarlijnen halen ons bij elkaar nummer opnieuw heel vlot over de streep. Een heel knappe set van een band die reeds tien jaar actief is en onlangs voor een eerste full-album, ‘DTS’, heeft gezorgd.

*Foto’s: The Guardians*

Het Franse Psykup, opgestart in de buurt van Toulouse, brengt een heel muzikale mix waarin we o.a. elementen uit post metal, alternative metal, fusion en heavy metal in ontdekken zodat we het op “experimental metal” houden om hun sound te duiden. Wij zijn er niet echt wild van al weten ze het publiek wel te charmeren dat een stevige rondedans in zet en zelf overgaat tot een soort van “wall of death” wat dan weer leidt tot een stevige mosh pit. Hard, krachtig en stevig dus, maar ook heel technische passages komen langs in het werk van dit gezelschap.

Foto’s: Psykup*

Hard Rock en stoner rock overgieten met psychedelica zodat een donker gekleurde sound ontstaat is iets wat My Diligence uit het Brussels tot in de puntjes weet te combineren en tijdens live concerten weet neer te zetten. Collega Erik van Damme zag en hoorde de band vorig week aan het werk (Headbanger’s Balls Fest) en schreef er een lyrische verslag over waar wij zo goed als niets meer kunnen aan toevoegen. Wij kunnen enkel beamen dat het drietal dit hier op Durbuy Rock Festival op dezelfde manier verder zet en zo voor een heel schitterende set zorgt.

*Foto’s: My Diligence*

U hebt grindcore en grindcore en … Gronibard. Kijk we hebben niets, maar dan ook absoluut niets tegen een goede portie grindcore maar … het moet toch wel niveau halen. Dat zit er naar ons gevoel niet in bij het Franse Gronibard. De heren dragen allemaal een roze pij om van start te gaan die deels of volledig uit gaat tijdens het concert. Dat humor een immens grote rol speelt bij de band kunnen we beamen, maar ons doet het allemaal heel weinig tot niets. Misschien moeten we het verstand compleet op nul plaatsen, of er zelfs zwaar onder kunnen gaan, en ons dan laten meeslepen, want een deel van het publiek amuseert zich werkelijk te pletter middels o.a. een polonaise en een circle pit.

*Foto’s: Gronibard*

Een heel krachtige regenbui verstoorde de start van het Franse Bukowski. Maar na ene goede twintig minuten piepte de zon toch opnieuw door de wolken en kon het viertal zijn visie op ene mix van stoner rock en hard rock weer geven. We kregen een heel energieke set te zien van de heren die ze heel gedreven neer zetten. Kracht en melodie smelten samen en met heel veel beweging op het podium lokken ze dan ook het publiek terug tot voor het podium. Niet vernieuwend dus op muzikaal vlak, maar wel heel goed en krachtig, en ook dat is voldoende om ons compleet over de streep te trekken.

*Foto’s: Bukowski*

Een eerste set met “girl power” kregen we van Black Mirrors, een gezelschap dat voor een mix van blues rock, hard rock en psychedelica zorgt en ons keer op keer weet te verbazen op een podium. Niet enkel zijn de nummers van hoogstaande kwaliteit, de band zelf barst van de energie en het enthousiasme zodat dit heel gemakkelijk en vlot overslaat naar het publiek die zich geweldig amuseert. Het is natuurlijk vooral de charismatische frontvrouw Marcella Di Troia die met de meeste aandacht gaat lopen, maar ook de overige muzikanten dragen steevast hun steentje bij. We krijgen opnieuw een set van dit gezelschap om in te kaderen.

*Foto’s: Black Mirrors*

Als een gothic metal / dark metal band op je affiche toevoegt, zie je dat er meteen een pak meer vrouwelijke fans op de eerste rij komen te staan. Dat was in ieder geval wat wij opmerkten toen het Duitse Lacrimas Profundere van start ging aan wat een zinderende en daverende show zou worden. Het huidige viertal straalt energie en enthousiasme uit en als je dan ook nog een heel gedreven set aflevert, zit het natuurlijk goed. De charismatische vocalist bespeelt dan ook nog voortreffelijk het publiek – hij gaat zelfs al vrij vroeg in de set op de nadars gaan staan die het publiek scheiden van het podium – en je begrijpt dat het publiek dolenthousiast wordt. Meer hebben we daar niet aan toe te voegen.

*Foto’s: Lacrimas Profundere*

We gaan maar meteen heel eerlijk zijn: de alternative rock / metal van Brutus, met natuurlijk drumster / vocaliste Stefanie Mannaerts in een glansrol, is niet echt ons ding, maar dat neemt niet weg dat het grote publiek dat niet lust, integendeel. Terwijl het drietal het podium op komt, komt reeds een daverend applaus het trio tegemoet. Het vis slechts de voorbode voor wat nog komen gaat, want zowel tijdens als na elk nummer wordt het enthousiasme in het publiek telkens groter en groter die dan ook intens geniet. Dat de zaal zo goed als compleet vol gelopen is voor de band spreekt natuurlijk ook al boekdelen, dus wie zijn wij dan …

*Foto’s: Brutus*

Voor een heel beklijvende mix aan stijlen – waarin wij o.a. black metal, doom en psychedelica in ontdekken – zit je goed met Wolvennest. Dit gezelschap slaagt er wonderwel in om ene heeel duister sfeertje te creëren die we bijna als “occult” zouden durven omschrijven. In ieder geval zorgt dit zestal ervoor dat de koude rillingen ons over de rug lopen door de heel donkere en beklijvende sound van de band. Wolvennest gebruikt meestal niet veel licht op het podium zodat wij dit keer blij waren met het nodige daglicht om de band te aanschouwen. Een enorm knap gebracht set die ons onderdompelde in een bezwerende duisternis.

*Foto’s: Wolvennest*

Het Britse Paradise Lost wordt steevast genoemd bij de grote drie van het death / doom genre (samen met My Dying Bride en Anathema). Het gezelschap zorgt er hier in ieder geval voor dat de duisternis die Wolvennest reeds opriep hier verder wordt gezet. Door het feit dat Paradise Lost daar een eerder traag ritme en tempo bij plaatste krijg je wel een totaal andere omkadering. Hier nestelt die duisternis zich eerder langzaam aan en traag in jet brein en om je hart. Log, krachtig en stevig wordt hun geluid neer gezet. Opvallend is ook dat de band maar weinig licht laat door sijpelen in zowel hun geluid als op het podium dat in vrij donkere tinten wordt omhuld. Ook dit gezelschap zorgde voor een heel intense en beklijvende set die ons vlot weet te overtuigen.

*Foto’s: Paradise Lost*

Het was wat langer wachten op Belphegor die voor een hypnotiserende intro kiezen. Dit van oorsprong Oostenrijks gezelschap zorgt voor een mix waar black metal en death metal samen smelten tot een duister en agressief geheel die ook al in een occult sfeertje baadt. Grootste getuige hiervan zijn natuurlijk de talrijke attributen op het podium die de band steevast meesleurt. Belphegor zorgt voor een heel intense en beklijvend geheel dat ook al enorm diep op je gevoel kan inwerken. Vooral vocalist / gitarist Helmuth zorgt met zijn sprekende lichaamstaal, en zijn corpse paint, dat er niet te spotten valt en staalt door bij ook een angst opwekkend gezag uit. Belphegor was, zoals we de laatste tijd wel gewoon zijn van de band, voor een indrukwekkend geheel waar duisternis, agressie, brutaliteit en kracht samen smelten.

*Foto’s: Belphegor*

Je houdt ervan of het laat je bijna compleet koud: een echte tussenweg is er niet bij Amenra. Hun beklijvende, zware mix van doom en post metal probeert tot in het diepste puntje van je lichaam binnen te dringen. Het gezelschap doet dit aan de hand van een duistere sfeer. En dat nemen ze ook letterlijk, want veel licht is er niet te bespeuren op het podium. Als daar dan ook nog eens massa’s aan rook worden toegevoegd is het voor fotografen een heel moeilijke opdracht om iets goed te kunnen schieten. Dit was hier overduidelijk het geval. Wij hielden het dan ook heel vlug voor gezien, ook al omdat rugpijn te fel opspeelde. Maar we waren zeker en vast niet de enigen die Amenra zo goed als compleet links hebben laten liggen, want een deel van het publiek was inderdaad op weg naar de uitgang.

Zo kan Durbuy Rock Festival opnieuw op een enorm geslaagde editie terug blikken. We hadden de indruk dat er een pak meer volk aanwezig was dan tijdens de vorige editie en vooral op zaterdag was de zaal bij heel wat bands volgelopen. Op naar volgend jaar. Je kan de data al in je agenda gaan noteren: 10 en 11 mei.

Met dank aan Bernard Hemblenne (en het complete team van Durbuy Rock Festival).

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.