Durbuy Rock Festival @ festivalterrein, Bomal-sur-Ourthe.

Terwijl we ons richting Durbuy begeven, krijgen we af te rekenen met een aantal stevig regenbuien. Als we dan naar de hemel kijken zien we wel wat opklaringen, maar we vrezen dat deze zesentwintigste editie van Durbuy Rock Festival wel eens een heel natte editie kan worden. Het belooft, zeker op vrijdag, een heel zware editie te worden, want een aantal death metal bands mogen er hun opwachting maken. “Fingers crossed” dus, en dat vooral de bands die op het buiten podium moeten aantreden.

Het Belgische vijftal van One Hour mag het festival op gang trekken. Steeds een lastige opgave, vinden we zelf, maar het vijftal heeft er zin in en geeft er dan ook meteen een heel flinke lap op. Zeker op gebied van gedrevenheid, energieke uitstraling en enthousiasme bedienen de heren van One Hour het publiek voortreffelijk. Het grootste deel van de reeds aanwezigen laten zich dan ook gemakkelijk meevoeren door de stevige metalcore die de band neer zet. Van een geslaagde opener gesproken.

*Foto’s: One Hour*

Het Franse Drakwald is de eerste band die het op het buitenpodium mag proberen. Dit vijftal gat er energiek en gedreven tegenaan zodat hun mix van vooral folk metal, met doedelzak of fluit als belangrijkste ingrediënt, met black metal er ook al vlotjes in gaat bij de aanwezigen. Dankzij hun enthousiasme is de eerste circle pit van de dag er al meteen. Ook wij genieten van het krachtige geluid van Drakwald, maar dan eerder van op afstand.

*Foto’s: Drakwald*

Eerste van die death metal bands is het Belgische Carnation. Het gezelschap raast meteen heel brutaal, agressief en gedreven door heen death metal landschap. Een soort van “we don’t take prisoners” overvalt ons bij zoveel kracht en geweld. Op adem kan je slechts tussen de nummers door, want het gaspedaal aan kracht en agressie wordt steevast heel diep ingedrukt. Zo bewijst Carnation dat ze niet moeten onder doen voor een aantal gereputeerde buitenlandse toppers in het (sub)genre.

*Foto’s: Carnation*

Het Franse Rise Of The Northstar is de volgende gast. Dit gezelschap zorgt voor ene mix van o.a. hardcore, groove metal, punk, thrash metal en crossover. Inspiratie haalt dit gezelschap ook veelvuldig uit manga verhalen. Het zorgt dus wel voor een wat aparte kijk op het genre. Wij zelf zijn er niet zo voor te vinden, maar zoals de Fransen stellen “des goûts et des couleurs, on ne discute pas”, en het grootste del van het publiek gaat vlot mee in de geweld, zodat zelfs de eerste crowdsurfers al hun opwachting maken. Rise Of The Northstar staat dus wel degelijk voor heel stevig en gedreven en doet dit met bakken energie en veel aanstekelijk enthousiasme.

*Foto’s: Rise Of The Northstar*

Bloodbath ging in 1998 van start als tribute band voor Zweedse death metal. Dismember en Entombed waren hun grootste bronnen van inspiratie. Ondertussen meet het gezelschap zichzelf een compleet eigen gezicht aan, al hoor je natuurlijk wel waar de heren mosterd vandaan haalden. Bloodbath klinkt agressief, gedreven en brutaal en laat zeker niet met zich sollen. Toch durven we ook de term “aanstekelijk” gebruiken bij het geluid van dit gezelschap, zonder dat meen echt de pure melodieuze tour opgaat. Een strakke set die we zeker gaan onthouden.

*Foto’s: Bloodbath*

Naast een pak death metal, was er ook ruimte voor black metal en dan zit je wel echt goed met het Griekse Rotting Christ die er een enorme lap op geven. Kracht en melodie smelten hier nagenoeg perfect samen met duisternis en dreiging. Eigenlijk klopt alles perfect bij deze Hellenen. Vanaf de eerste tonen zien we een uitzinnig en enorm enthousiast publiek dat zich volop uit leeft donkere en dreigende sound dat het viertal onder aanvoering van de broertjes Tolis neer zet. We hebben nog maar heel weinig concerten gezien van Rotting Christ waarvan we dachten “dit is misschien iets minder dan anders”, en dit was er een die we zullen inschatten als “echt wel heel, heel goed”.

*Foto’s: Rotting Christ*

Durbuy Rock Festival zonder grootste folk metal band zou Durbuy Rock Festival niet zijn. Dit keer werd het Finse Korpiklaani uitgenodigd om voor een wild en stevig feestje te zorgen. En of die band dat aan kan! Het gezelschap stond heel enthousiast en vol overgave te musiceren en dat zorgde er dan weer voor dat het publiek enorm graag mee gaat en zich vol overgave “smijt”. Kracht, melodie en natuurlijk een zinderende aanstekelijkheid blijven de ingrediënten van Korpiklaani, maar die moeten ze telkens opnieuw weten waar te maken op een podium. Wel, het zestal slaagde er dit fantastisch in om een zo goed als volgelopen zaal te laten feesten.

*Foto’s: Korpiklaani*

Death metal fanaten kregen er dan ook nog het Amerikaanse Suffocation bovenop. Wie dus niet genoeg krijgt van hondsbrutale en agressief klinkende death metal, werd hiermee op zijn wenken bediend. We zien opnieuw veel gedrevenheid, kracht en agressie vanaf het podium stromen en dat wordt gretig opgezogen door het publiek dat in grote tale aanwezig is voor het podium buiten. Ook Suffocation zorgde voor een heel strakke set die ons nog een tijdje zal heugen.

*Foto’s: Suffocation*

Het Franse piraten metal gezelschap Barbar ‘O’ Rhum mag afsluiten en doet dat op een heel enthousiaste en energiek manier zodat de aanwezigen – de zaal blijft meer dan goed gevuld voor deze late afsluiter – met de gekende ingrediënten uit het genre: aanstekelijkheid die aan zet tot wilde ronde dansen met nummers over vrouwen, drank, feesten en zeeslagen. Eigenlijk was Barbar ‘O’ Rhum een nagenoeg perfecte afsluiter van de eerste dag Durbuy Rock Festival, want we hebben zelden zoveel blije en enorm vrolijke gezichten gezien die moe, maar heel voldaan, richting nacht en bed introkken.

*Foto’s: Barbar ‘O’ Rhum*

We kunnen dus samenvatten dat de eerste dag veel agressief en brutaal geweld bracht, maar ook veel enthousiasme en aanstekelijkheid. Een mooie cocktail om een eerste festival mee op te bouwen. Geen van de bands viel door de mand, de ene zorgden wel voor wat meer enthousiasme dan de andere bij ondergetekende, maar dat zal voor elke aanwezige wel zo zijn, al naar gelang het feit welk (sub)genre men verkiest. En … het bleef droog, zodat we misschien ook de weergoden moeten bedanken.

Met dank aan Bernard Hemblenne (en het complete team van Durbuy Rock Festival).

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.