Het Australische Ne Obliviscaris is zo’n band die je moet leren ontdekken, leren kennen. De band werd reeds in 2003 opgestart maar zorgde pas in 2006 voor een eerste demo. Die trok al vlug de aandacht van een heel groot deel liefhebbers van zowel extreme metal fanaten als van progressive metal fans. Het gezelschap combineert die twee gegevens immers tot een zinderende en beklijvende sound. Het was meteen ook de aanzet tot een succesvolle muzikale carrière waarvan we het einde nog niet gezien hebben. Na die demo bleef men niet op zijn lauweren rusten. Full-albums als ‘Portal Of I’ (2012) en ‘Citadel’ (2014) bevestigden niet enkel maar lieten ons kennis maken met een band die bijlange na nog niet aan de top van zijn kunnen zit. Een tweetal ep’s volgden en ook het derde full-album, ‘Urn’ (2017), was een schot in de roos. Covid dreigde er bijna voor dat we een kruis mochten maken over Ne Obliviscaris, want alhoewel drummer Daniel Presland zijn partijen, voor dit album, had kunnen opnemen, bleven de overige bandleden in de kou staan. Als je dan ook nog weet dat Daniel het vorig jaar voor bekeken hield, is het toch een huzarenstukje dat zo’n album toch nog het levenslicht ziet. Maar, de overige heren bij Ne Obliviscaris – Tim Charles (viool, clean vocals), Xenoyr (harsh vocals), Matt Klavins (gitaar), Benjamin Baret (gitaar) en Martino Garattoni (bass) – hebben ondertussen niet stil gezeten. Een aantal nummers werden nog wat extra uitgewerkt zodat de heren met een nieuw meesterwerk op de proppen kunnen komen. En, mogen we lyrisch zijn over dit ‘Exul’, want dit is, als je het ons vraagt het beste, meest beklijvende, intense werkstuk tot nu toe van dit gezelschap. De heren zorgen immers voor een fabuleuze mix van progressive metal en melodic black metal die ons versteld doet staan. Kracht, melodie, duisternis, dreiging, … en ja ook finesse komt hier aan bod worden bijna perfect gelijkmatig verdeeld in elke track – het album ‘Exul’ telt er slechts zes – en zorgen hier voor een immens beklijvende luisterervaring die zijn gelijke niet kent. Naast de opgesomde ingrediënten zorgt deze band voor een enorme afwisseling aan tempo’s en ritmes in elk nummer opnieuw en dat zorgt voor een album dat ons zowaar onder de mat veegt van begin tot einde. Wat we het meest waarderen bij Ne Obliviscaris? We hebben er het raden naar, want zowel de cleane vocalen, als de harsh vocalen strijden om voorrang. Daarnaast horen we virtuozen op hun instrumenten en zijn we enorm gefascineerd door de viool interventies en de geweldige gitaarsolo’s. Maar ook bass en drums weten ons te overweldigen. Wat hebben we hier nog aan toe te voegen? Album van het jaar??? Het zit er heel dik in, want wie gaat nog beter doen?

Luc Ghyselen (98)

Season Of Mist SOM 573

Tracklist: 1. Equus 2. Misericorde I – As the Flesh Falls 3. Misericorde II – Anatomy of Quiescence 4. Suspyre 5. Graal 6. Anhedonia