Lamb Of God, Kreator, Municipal Waste @ AB, Brussel.

Na drie jaar wachten was het eindelijk zo ver dat de “State Of Unrest Tour” kon doorgaan en dé muziektempel van onze hoofdstad aandeed.

Als een klepper van het kaliber Municipal Waste de avond opent, weet je op voorhand dat er iets groots staat te gebeuren. Deze Amerikaanse band uit Richmond Virginia – zelfde bakermat als headliner Lamb Of God – heeft het twintigjarig bestaan intussen mogen vieren en is dus gepokt en gemazeld. Het was werkelijk bijzonder jammer dat de heren slechts een half uurtje de boel mochten opwarmen en dat mag u vrij letterlijk nemen. Het publiek was ondanks het vroege begin-uur én de gebruikelijke verkeersperikelen reeds massaal op de afspraak en had er na drie jaar wachten duidelijk zin in. Niettemin vond zanger Tony Foresta het nodig om één en ander nog wat op te zwepen door duidelijk te stellen dat er pas zou verder gespeeld worden indien er een continue stroom aan crowdsurfers op gang kwam. De man kreeg wat hij vroeg! Hoewel Municipal Waste vorig jaar met ‘Electrified Brain’ een nieuw album uitbracht en dit uiteraard gepromoot werd met nummers als ‘Demoralizer’ en ‘Grave Dive’ besteedde de band ondanks de beperkte speeltijd de nodige aandacht aan aloude krakers zoals ‘You’re Cut Off’, ‘Wave Of Death’ en uiteraard afsluiter ‘Born To Party’. De band speelde retestrak, het geluid was ronduit subliem én het publiek gedroeg zich razend enthousiast.

*Foto’s: Municipal Waste*

Wie dacht dat de aanwezigen hiermee al het grootste deel van hun energie kwijt was, was eraan voor de moeite. De Duitse veteranen van de trash metal, Kreator, toonden ondanks de veertig (!!) dienstjaren dat er nog geen sleet zit op het enthousiasme. Opener ‘Hate Über Alles’ van de gelijknamige laatste plaat toonde dat er aan kracht en furiositeit nog niets is ingeboet. Dat de band over een ruime fanbasis beschikt werd duidelijk doordat de nieuwe nummers even hard werden meegebruld als de oeroude klassiekers. De catalogus waaruit Mille Petrozza en de zijnen kunnen putten is ronduit indrukwekkend en werd nog extra kracht bij gezet doordat ze een gans arsenaal aan banners meegebracht hadden die bij het inzetten van een nummer van het betreffende album tevoorschijn kwamen. Kleppers van nummers als ‘Enemy of God’, ‘Hordes of Chaos’, ‘Phantom Antichrist’ en uiteraard de obligate ‘Flag Of Hate’ en afsluiter ‘Pleasure To Kill’, allemaal waren ze opgenomen in de ruime setlist van de avond. Veel moeite om het publiek op sleeptouw te nemen, had de band niet. Waar Municipal Waste nog inzette op crowdsurfing, vond Mille het vrij snel het moment om een gigantische wall of death te creëren. Hij zou het nog een aantal keren suggereren waarbij een simpel handgebaar door iedereen ogenblikkelijk werd begrepen.

*Foto’s: Kreator*

Maar alweer bleek dat de knaldrang van het publiek nog verre van uitgedoofd was. Afgaand op het aantal bekende gezichten dat we zagen, weten we wel heel erg zeker dat het geen drie jaar geduurd heeft voor ze zich waagden aan een concert maar het leek niettemin alsof iedereen daadwerkelijk drie jaar lang alle energie had opgespaard om het eruit te laten vloeien. Lamb Of God mepte alles wat nog maar enigszins recht stond, helemaal tegen de vlakte. De start van het optreden was ronduit furieus. Bij opener ‘Memento Mori’ beseften we plots dat deze tour eigenlijk voorzien was ter promotie van het vorige album maar dat Europa dat compleet moest missen. Intussen is er het nieuwe album ‘Omens’ maar daar was de eerste nummers amper iets van te merken. Toen we na een kwartier al de publiekslievelingen ‘Walk With Me In Hell’ en ‘Now You’ve Got Something To Die For’ voor de kiezen geschoven kregen, vroegen we ons af waar de avond zou eindigen. Zelden een publiek zo massaal uit hun dak zien gaan. Randy Blythe kon uiteraard niet veel anders dan nog een beetje olie op het vuur gieten door te zeggen dat ze slechts één missie hadden: ‘tear the fucking place down’. Zoals steeds bracht Lamb Of God een bijzonder energieke set. Randy blijft ondanks het feit dat hij de vijftig toch ook al gepasseerd is, rondspringen als een Duracellkonijn op speed. Art Cruz is simpelweg een drummachine en gitaristen Will Adler en Mark Morton zijn virtuozen. John Campbell mag er dan wel uitzien als de Vader Abraham van de metal, dat de man kan bassen, is al langer een wetenschappelijk bewezen feit. En toch, en toch liet deze weergaloze band zich ditmaal betrappen op enkele foutjes. Zo waren ze even het noorden kwijt bij ‘Omens’ maar uiteraard zijn ze professioneel genoeg om te doen alsof er niks gebeurd is en wordt het volgende nummer afgevuurd zonder dat de grote meerderheid iets in de gaten heeft. De pret kon het in ieder geval niet drukken, de aanwezigen bleven zorgen voor een grote kolkende massa. ‘Laid To Rest’ zorgde op het einde van de set in geen geval voor een rustpunt en met ‘Redneck’ werd de show van een vakkundig einde voorzien. Zoals wel vaker vinden we het bij momenten bijzonder jammer dat de AB vasthoudt aan een strak tijdschema om degenen die met het openbaar vervoer zijn de kans te geven vlot weer thuis te geraken. De keerzijde ervan is dat er vaak geen ruimte is voor een bisronde. Het enthousiaste publiek had er naar ons aanvoelen wel recht op – al was het fysiek voor sommigen misschien niet slecht dat er een kordaat einde werd gesteld. Al bij al een méér dan geslaagde avond met drie zeer gesmaakte optredens. Al zorgden de subtiele foutjes bij Lamb Of God ervoor dat we deze avond toch minder memorabel catalogeren dan hun passage op Graspop 2019 waar ze er zowaar in slaagden om het afscheidsconcert van Slayer te overklassen.

*Foto’s: Lamb Of God*

Met dank aan Arne Jamelle (Nuclear Blast).

Tekst: K.H.

Foto’s: Erwin Poppe.