Het jaar was nog maar net begonnen in 2021 toen we het debuutalbum ‘Dress Code: Blood’ van Mordkaul voor de kiezen geschoven kregen. Zonder de hele review van toen te hernemen (nalezen kunt u zoals steeds doen op Musika.be) kunnen we het toch niet laten om even onze score van 95/100 in herinnering te brengen. Om maar te zeggen dat alweer een band van eigen bodem ons behoorlijk van de sokken had geblazen. Er moet dan ook niet verteld worden dat we zo blij waren als een klein kind op Sinterklaas om een nieuw werkstukje van Mordkaul geserveerd te krijgen. Laat ons beginnen met de ontgoocheling bij de eerste aanblik. Slechts vijf nummers!? De uitleg die erbij komt, verklaart één en ander. ‘Feeding The Machine’ komt in twee delen waarvan deel één aanvankelijk enkel in digitale versies ter beschikking zal zijn. Deel twee wordt opgenomen in mei dit jaar om dan uitgebracht te worden tegen het einde van de zomer – en tegen die tijd worden dan ook fysieke exemplaren van het volledige album uitgebracht. Op die manier meent de band dat er meer aandacht kan zijn voor elk afzonderlijk nummer. Volgens ons onzin en waren ze gewoon zelf zodanig ongeduldig om nieuw materiaal uit te brengen dat ze niet gewacht hebben – waarvoor dank heren! Want het mag duidelijk zijn, de vijf nummers bevatten verre van een ontgoocheling! Geopend wordt er met ‘Crown Of Worms’ dat we reeds kenden als de tweede vooruitgeschoven single van het album. Het nummer opent met een slepende gitaar die vanaf de drums op de proppen komen alle registers opentrekken. Zanger Tommy Goffin brult nog steeds als een getormenteerde ziel maar wordt vanaf nu vocaal ondersteund door nieuwe gitarist Stefan Segers die mede-oprichter én songschrijver Tim Bekaert vervangt. Wat ons opvalt aan deze vijf nummers is dat er weliswaar wordt vastgehouden aan de liefde voor melodieuze death metal maar dat gaspedaal bij momenten toch een tikkeltje gelost wordt. Het bevalt evenwel op schitterende wijze want het zet de agressieve gedeeltes als het ware nog sterker in de verf én het toont de veelzijdigheid van de band. Dat de nummers naadloos aansluiten bij het debuutalbum, is een zekerheid maar er is toch nog een extra pigment aan toegevoegd. Zelf zijn we nu al zwaar verslaafd aan ‘Welcome To The Sixth Stage Of Grief’. Het nummer bevat een vrij lange intro in de stijl van good old Morbid Angel maar het blijft toch steeds weer klinken als Mordkaul. Kortom het klinkt niet als één muilpeer maar als een vat vol muilperen. Het is niet dat eerste single ‘For I Am Machine’ maakt dat je enigszins op adem kunt komen. Naar ons gevoel leunt dit nummer het meest van de vijf aan bij het debuutalbum. Toch ook nog even vermelden dat het opnameproces in goede banen werd geleid door Yarne Heylen in de Project Zero studio en dat mixing en mastering net als bij het debuut gebeurde door Dan Swanö. Om maar te zeggen dat de productie is om duimen en vingers bij af te likken. Om een lang verhaal nog langer te maken, Mordkaul heeft de torenhoge verwachtingen enkel nog aangescherpt door het album uit te brengen in twee delen waardoor er extra aandacht kan en zal geschonken worden aan de releases. Het moet gezegd dat we enerzijds geweldig blij zijn nu al vijf absolute bommen van nummers te kunnen beluisteren en anderzijds behoorlijk pissig zijn dat we nog ferm een half jaar zullen moeten wachten op de rest. P.S.: Een half album vraagt om halve punten dus bij deze een ferme 47,5/50 (hetgeen dus vanzelfsprekend doodleuk 95/100 is).

K.H.

Independent Release

Tracklist: 1. Crown Of Worms 2. In Dead Eyes 3. Welcome To The Sixth Stage Of Grief 4. For I Am Machine 5. Beast Of Dread