Sylvaine, Fvnerals, Splendidula, Aufhebung @ JH Paddenstoel, Groot-Bijgaarden.

Kathrine Shepard, is een Noorse multi-instrumentalist wiens laatste elpee, ‘Nova’, in maart verscheen dit onder het pseudoniem Sylvaine. Op 17 december kwam Sylvaine deze plaat voorstellen in een zeer goed vol gelopen Jeugdklub Paddenstoel in Groot-Bijgaarden. Een kleine en intieme zaaltje dat wat doet denken aan een kelder , vergelijkbaar met die obscure underground clubs waar we in vroeger tijden soms vertoeven. Binnen een donkere doomachtige omkadering stonden naast Sylvaine nog drie andere bands op de affiche: Aufhebung, Splendidula, Fvnerals. Die elk op hun eigen wijze die duisternis omarmden.

Aufhebung is een Belgische post metal band die in de zomer van 2020 werd gevormd door leden van twee voormalige bands. Aufhebung is sindsdien meermaals van bezetting veranderd, met als enige drie vaste leden de componisten / gitaristen Simon Neskens en Sebastiaan Wets en geluidsontwerper Joris Vanschoren. Zij worden nu aangevuld met August Corthouts op bas en Vladimir Navrat op drums. De band slaagt er over de hele lijn in die haren op je armen recht te laten komen door intensieve verschroeiende riffs en diepgaande drum partijen uit hun mouw te schudden en telkens op te bouwen naar donkere climaxen die recht doorheen je hart boren. Dat opbouwen van een geluidsmuur, die afbreken en op ingetogen wijze je een krop in de keel bezorgen, om weer alle registers open te gooien in een spervuur van gitaar, drum en keyboard klanken, zorgen er dan ook voor dat je geen seconde rust wordt gegund. Allemaal wel al eens voorgedaan zou je zeggen? Maar de inbreng van die keyboard zorgt toch voor een unieke mystieke atmosfeer die ervoor zorgt dat deze band heel origineel voor de dag komt binnen dat post metal gerelateerde gebeuren. Aufhebung bracht eerder dit jaar zijn debuut ‘Chasms’ op de markt waarmee ze bewijzen uit het heel bijzonder hout gesneden te zijn, en drukt daardoor nu al op meesterlijke wijze zijn stempel op het post metal gebeuren. Dit zetten ze dus ook live in Groot-Bijgaarden in de zwarte verf, door een set neer te poten waarbij we compleet van onze sokken worden geblazen, op een bijzonder gevarieerde wijze.

*Foto’s: Aufhebung*

De doom /sludge band Splendidula heeft niet de gemakkelijkste periode achter de rug, en dat is zelfs een understatement. Hoe vang je het verlies van een bandlid, en het feit dat de line-up compleet door elkaar wordt geschud op. Veel bands zouden al lang de handdoek in de ring hebben gegooid. Maar Splendidula blijft niet bij de pakken zitten, en gaat gewoon stevig door. Splendidula is een band die duisternis zodanig intens kan doen aanvoelen, alsof een zwart deken je bedekt om de demonen uit je hoofd te verjagen. Dat was de reden waarom we ooit voor hen vielen, in Jeugdklub Paddenstoel, kregen we weer dat intensieve, warme gevoel over ons heen, waardoor onze donkere ziel werd gevoed. In Asgaard te Gent-Brugge, een goede maand geleden, vielen ze wat dat betreft lichtjes door de mand. Voor sommige muzikanten leek het wat zoeken naar de juiste plaats en sound binnen de band, enigszins begrijpelijk gezien de omstandigheden. Een maand later zien we echter een zeer goed geoliede machine op het podium staan, waar iedereen diezelfde kant uitkijkt, dit zowel op als naast het podium merkten we trouwens na het optreden. De muzikanten, gitaristen halen niet alleen verschroeiende riffs boven maar staan heel bewegelijk te soleren, zorgen voor ondoordringbare muur rondom de fragiele Kristien Cools, als een soort bescherming tegen demonen die haar willen aanvallen. De knallende drumpartijen doen naar goede gewoonte de muren om ons heen daveren. Kristien van haar kant kan daardoor haar bijzonder veelzijdige stem meer op de voorgrond laten komen. Wat een meerwaarde kan genoemd worden. Want die bijzondere stem, schipperend tussen zalvend en bij hoge tonen de haren op je armen recht laten komen door iets wat ligt tussen angst en weemoedigheid, zorgt telkens voor een krop in de keel. Kortom: Met in de gelederen nieuwe muzikanten die met even veel energie op dat podium staan als hun voorgangers, en een soliede band van vrienden vormende waarbij iedereen weer voluit dezelfde kant uitkijkt is Splendidula duidelijk klaar om deze donkere bladzijde om te slaan, en een heel nieuw boek te herschrijven.. we zien alvast uit naar meer.

*Foto’s: Splendidula*

Fvnerals , ontstaan in 2013, moet het vooral hebben van een eerder intieme en ingetogen atmosfeer, waarbij je als aanhoorder letterlijk onder hypnose wordt gebracht. Een wandeling doorheen donkere gedachten biedt Fvnerals ons letterlijk aan. Ze doen dit alles via een behoorlijke minimale aanpak waarbij toch lichtjes met geluidsnormen overschrijdend gedrag wordt geflirt, zonder die norm echt te overschrijden. Maar ook wordt je niet in slaap gewiegd. Want de magische klankentapijtjes en subtiele vocalen hebben een bijzonder intensieve inwerking op je gemoed. Zo hypnotiserend gaat Fvnerals te werk, dat je zelfs jezelf letterlijk voelt zweven over de zaal heen. De band vermengt dan ook op zeer uitgekiende wijze elementen van donkere ambient, doom, drone, post rock… om dit doel te bereiken, en slaagt met brio in hun bedoeling. Het zalven van de donkere ziel, en je terug wat gemoedsrust geven binnen het rusteloze leven om je heen.

*Foto’s: Fvnerals*

Het spel tussen uitersten, een gegeven dat al heel de avond rond waait, vormt eveneens de rode draad binnen de set van Sylvaine. Op het album ‘Nova’ wordt gezocht naar een evenwicht tussen sereniteit en chaos. Tussen een uiterlijke en innerlijke wereld. Tussen menselijk leven en het spirituele. Een scala aan extreme emoties dus, waarbij het menselijke bestaan op uiteenlopende wijze uit de doeken wordt gedaan. Schipperen tussen zoveel uitersten is wat Sylvaine echter niet alleen op plaat doet, ook live blijkt de band rond Kathrine Shepard een veelzijdigheid voor te schotelen die je elke hoek van de kamer laat zien en horen. Gedompeld in doom atmosferen, waarbij de stilte zodanig intensief aanvoelt dat je wordt omver geblazen, gaat het zonder verpinken over naar een verschroeiende aanpak waarbij alle registers worden open getrokken. Dit alles gebeurd echter in zoveel lagen, en op zoveel verrassende en onverwachte momenten, waardoor je oren en ogen tekort komt. Sylvaine bespeelt, zowel instrumentaal als vocaal, elke emotie dan ook op zodanig uitgekiende en gevarieerde wijze, waardoor de aanhoorder geen seconde rust wordt gegund. Ondanks de sublieme instrumentale aankleding, is het Kathrine die met haar veelzijdig stembereik, en uitstraling – schipperen tussen een demonisch wezen, en een Engel die op aarde neerdaalt – ons bij de keel grijpt. Een wandeling tussen donkere krochten, en bundels van licht biedt Sylvaine ons ruimschoots een uur aan, om in de bisrondes nog even alles uit de kast te halen – waaronder een immens schitterende versie van ‘Eg Er Framand’, een Noors folk nummer dat ze compleet a capella neer zet –, waardoor je als aanhoorder die confrontatie tussen licht en duisternis gewillig aangaat. En met een overweldigend gevoel van welbehagen de duisternis van de koude nacht opzoekt, bij het huiswaarts keren.

*Foto’s: Sylvaine*

Met speciale dank aan Jessica Otten (Season Of Mist).

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.