Het tweede album van Solitude Within is iets waar ik wel degelijk naar uitkeek. De band wist ons aangenaam te verrassen met debuut ‘Disappear’. Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat we eindelijk een Belgische symphonic / gothic metal band met een zangeres hadden die internationaal zou kunnen meetellen. Het was niet zozeer dat Solitude Within een nieuwe geluid bracht, nee daarvoor was de muziek te schatplichtig aan bands zoals Evanescence en Within Temptation, maar wat me vooral een goed gevoel gaf waren de mooie melodieën die hoe je het ook draaide of keerde boven bleven drijven. Mijn hoop was dat er meer in zat die middels een betere productie en een steviger geluid de band op de kaart kon zetten en de basis zou kunnen vormen voor een band met een lange termijn perspectief. Nu zijn we eindelijk zover dat we mogen kijken of mijn hoop / verwachtingen ingevuld werden. Het nieuwe, ‘When Kingdoms Fall’, opent gracieus met ‘Beautifully Broken’. ‘Further Away’ verraadt al iets meer waar Solitude Within naartoe gaat. Het geluid is voller, de riffs voelen meer metal aan en vooral Emmilie Arents bewijst dat ze over een zeer mooie stem beschikt. ‘When Kingdoms Fall’ trekt gewoon de lijn door. In ‘I’m Not Lost’ wordt er wat gas teruggenomen. ‘Over & Over’ lijkt dan weer perfect te passen bij ‘I’m Not Lost’, maar uiteindelijk barst het nummer wel los. ‘One Final Wish’ doet me vermoeden dat de band echt wel nagedacht heeft hoe ze het album in elkaar dienden te steken. Het klinkt allemaal heel logisch, naturel en het klinkt vooral aanstekelijk, niet in het minst door Emmilie’s stem die eigenlijk de drijvende kracht voor elke song is. Alles staat een beetje in functie van haar vocals en dat verbaasd me geenszins, want Emmilie is naast een begenadigde zangeres ook een uitstekende schrijfster. Ik ga dus zeker de teksten eens lezen van zodra het cd-boekje in mijn handen terechtkomt. Hopelijk staan ze erin natuurlijk. Je mag stellen dat het geheel af is. Solitude Within version 2.0 is het logische vervolg op de eerste versie. Het is wellicht een verstandige keuze om eerst te bevestigen met datgene waar de band goed in is, alvorens de avontuurlijke toer op te gaan. Het verheugt me ook dat we nu echt wel een mooi aanbod hebben in België van female fronted gothic / symphonic metal bands die elk op zich uniek en interessant zijn. Of het nu Elusion, Epinokion, Gallia, Worlds Beyond of Solitude Within is, stuk voor stuk zijn het bands die er staan. En dan mag ik natuurlijk het volstrekt unieke Cathubodua niet vergeten, dat genres overstijgt. Maar terug naar ‘When Kingdoms Fall’. Het volgende nummer, ‘Land Of Disarray’ opent wat feller dan eerder vernoemde songs, neemt dan wat gas terug en transformeert zich uiteindelijk in een typische Solitude Within nummer. Ik hoopte dat we hier een voorbeeld van een nummer zouden hebben waar de band wat heavier uit de hoek zou komen. Het lijkt er een beetje op dat ze wel wilden, maar uiteindelijk toch voor zekerheid kozen. Het zit er in, maar het moet er nog uit komen. En het komt er ook een beetje uit middels een gedeelte waar de grunts het overnemen van Emmilie. Ik vermoed dat het devies van Solitude Within “slowly, but surely” is. Nuchtere Vlamingen zijn het. ‘Ice & Fire’ is wat het dichtst in de buurt van een ballade komt. Heel mooi en vooral honderd procent genuine Solitude Within. ‘To The Grave’ past perfect bij ‘Ice & Fire’ , maar geeft ook iets van ‘Land Of Disarray’. ‘Astray’ is het laatste nummer en het bevalt me zeker omwille van Emmilie’s stem. ‘Astray’ is het mooiste bewijs dat Emmilie nog vele kanten uit kan. Opnieuw dus elf nummers (evenveel als op het debuut) die staan als een huis … met een sterk fundament, een eerder conservatieve uitbouw, maar de zekerheid dat je dit product wel verkocht krijgt. Proficiat Emmilie, Jean-Paul en co … dat hebben jullie goed gedaan.

Frederik Blieck (87)

Independent Release

Tracklist: 1. Beautifully Broken 2. Further Away 3. When Kingdoms Fall 4. I’m Not Lost 5. Over And Over 6. One Final Wish 7. Breathe 8. Land Of Disarray 9. Ice And Fire 10. To The Grave 11. Astray