Soms kan het vlug gaan. Vijf jaar geleden kende ik de naam Kent Hilli nog niet, nu behoort de man tot mijn absolute top favoriete zangers. Ondanks de massa aan uitgebracht melodieus rock materiaal, stak zo’n vier jaar geleden het debuut ‘All Rise’ van Perfect Plan er met kop en schouders bovenuit. Perfect Plan is de band rond zanger Kent Hilli, gitarist Rolf Nordström, keyboardspeler Leif Ehlin, drummer Fredrik Forsberg en bassist Mats Byström. Twee jaar later bevestigde het gezelschap dat ze uit het goede hout gesneden waren en deden de kunstjes opnieuw met ‘Time For A Miracle’. Kent verscheen intussen al vaak als gastvocalist, maakt intussen ook deel uit van Giant en heeft nog recentelijk een eigen soloplaat uitbracht, toch heeft hij voet bij stuk gehouden wat Perfect Plan betreft. Zodoende ligt hun nieuw materiaal opnieuw na twee jaar in de rekken. Wat aarzelend steekt ‘Surrender’ voet van wal, maar eens op kruissnelheid pakt het gezelschap je mee op een dolle rit, die in het refrein melodie en progressieve interactie laat horen. Een wisselend arrangement zet het vocale bereik van Kent in de spotlights, zowel in de krachtige als ingetogen passages. Wie een kopie van vorig materiaal verwacht, is er gelukkig aan voor de moeite. De knappe mid-tempo rocker ‘If Love Walks In’ gaat tegen die voorspellingen in. Het vijf minuten durende oorwormpje is het levende bewijs dat mooie liedjes wel degelijk lang kunnen duren. Het groovy ‘Can’t Let You Win’ (https://www.youtube.com/watch?v=vjivgOGYKok) zorgt dan wel weer voor een aangename flashback naar vorig materiaal. Het rauwe snarenwerk in ‘Gotta Slow Me Down’ gaat hand in hand met een ferme laag toetsen, die de rockende motor soepel laat brullen. ‘Devil’s Got The Blues’ doet soms aan het stevig rockwerk van Europe denken. Puur genieten van de vocale schoonheid in het perfecte muzikale jasje, telkens opnieuw. Maar de sterkte van het album zit hem ook vaak in de variatie van de nummers. Zo neigen het rustig opbouwende maar furieuze ‘Stop The Bleed’ en het wat verder op de schijf terug te vinden ‘Emelie’ meer over richting AOR. De enige ballad ‘My Angel’ is mooi in het midden van het album geplaatst. Die is misschien wat aan de melige kant, maar breekbaarder dan ooit. Na dit rustpunt zorgt het bluesy ‘Devils Got The Blues’ voor de perfecte overgang naar het energieke ‘Bring Me A Doctor’ en ‘Still Undefeated’, dat terug zorgt dat die adrenaline volop door je aders stroomt. Het gezelschap verlaat ons met ‘Walk Through Fire’, dat ondanks zijn titel relatief rustig blijft. We mogen de vocale uitspattingen hierbij niet in rekening nemen, want Kent grijpt deze laatste kans om zijn gouden strot helemaal open te zetten. Is deze derde schijf beter dan voorgaande? Ik zou het niet kunnen zeggen, feit is dat deze wat steviger in elkaar zit en hier en daar anders klinkt. De grote AOR tradities blijven behouden, enkel hier en daar werden de snaren wat strakker gespannen en alles wat harder opgeblonken. Geen paniek, de Zweden gaan niet richting melodieuze metal. Deze ‘Brace For Impact’ laat horen dat de band evolueert zonder hun muzikale identiteit te verliezen. Ze ontwikkelen zichzelf verder maar blijven hun sublieme zang en instrumentale vaardigheden hoog in het vaandel houden. Hun dynamische aanpak zorgt ook hier voor een sterke muzikale beleving, waar keyboard vaak de final touch vormt om net dat extra beetje souplesse erbij te steken. Wie nu nog durft beweren dat melodieuze rock allemaal gelijk klinkt, zal met dit album meer dan overtuigd worden.

Rocking Klingon (95)

Frontiers Records FRCD 1259

Tracklist: 1. Surrender 2. If Love Walks In 3. Can’t Let You Win 4. Gotta Slow Me Down 5. Stop The Bleed 6. My Angel 7. Devil’s Got The Blues 8. Bring Me A Doctor 9. Still Undefeated 10. Emelie 11. Walk Through Fire