Het Amerikaanse Five Finger Death Punch (kortweg FFDP) brengt met hun negende studio-allbum ‘AfterLife’ alweer een opvolger voor ‘F8’. De bespreking van ‘F8’ intussen twee jaar geleden van ondergetekende vindt u eveneens terug op MUSIKA. Voor wie het zich nog mocht herinneren zonder teruglezen, we waren toen niet echt gigantisch onder de indruk van hetgeen de heren wisten voor te schotelen. Dat de band überhaupt nog bestond na alweer een ontwenningsperiode van zanger Ivan Moody, was wellicht de grootste verwezenlijking op dat moment. We beklaagden ons bij ‘F8’ over het feit dat de band vooral leek te mikken op een zo ruim mogelijk publiek en daarvoor leek terug te grijpen naar een formule waarbij eerder de “softere” weg werd bewandeld dan dat ze beukend en agressief tekeer gingen zoals in de beginperiode. Op ‘AfterLife’ start de band echter furieus met ‘Welcome To The Circus’. FFDP doet hier waar de band naar ons gevoel steeds heel erg goed in geweest is: hard maar niettemin catchy en meeslepend voor de dag komen. Het lijkt ons een nummer dat live niet meer uit de setlist zal weg te denken zijn. We zijn dus meteen aangenaam verrast. Titeltrack ‘AfterLife’ zet de toon eenvoudigweg verder niet in het minst door een zeer krachtig refrein dat vraagt om meegebruld te worden. Het nummer lijkt heel ingetogen te beginnen tot de drums als kanongebulder losbarsten. Nadien nemen de messcherpe riffs van gitarist Zoltan Bathory je mee op sleeptouw. Ivan Moody switcht traditiegetrouw tussen cleane vocals en rauwer gebrul dat het een lieve lust is. ‘Times Like These’ neemt een pak gas terug en eerst vrezen we nog dat FFDP de zeemzoeterige weg dreigt op te gaan maar het nummer werkt wel degelijk ook al is de toon een pak minder dreigend dan de eerste twee nummers. ‘Roll Them Bones’ verandert FFDP echter meteen terug in een kolkende rivier en beukt heviger dan ooit. Met ‘Pick Up Behind You’ dat het feestje onverminderd voortzet, beginnen we zowaar te denken dat FFDP terug in de razende flow zit van hun eerste albums. Maar helaas volgt dan een maar. De band wil naar eigen zeggen diverser klinken dan ooit voordien en dat pakt niet helemaal uit zoals het wellicht bedoeld is. ‘Judgment Day’ vinden we simpelweg een stinker van een nummer. Niet alleen wordt er gewerkt met samples die al te cliché zijn, ook het semi-achtige gerap van Moody werkt eerder storend dan dat we het goed vinden om nog te zwijgen over de backing vocals. ‘IOU’ probeert de bakens wel terug te verzetten door een stuk agressiever uit de hoek te komen maar we vinden het toch vooral in elk opzicht gigantisch voorspelbaar en weinig origineel. En daarmee kunnen we enkel besluiten dat we het sterkste gedeelte van het album duidelijk terugvinden op de eerste helft van de plaat en dat nadien – net zoals bij ‘F8’ de band eerder de indruk geeft te vervallen in een geijkte, inspiratieloze formule. Jammer want de eerste nummers vinden we echt sterk en had FFDP ons mee in het verhaal. Hoe langer het album duurt, hoe meer de metaalmoeheid toeslaat en daarmee gepaard gaand ook de verveling. ‘Thanks For Asking’ hangt aaneen van de clichés zoals “what doesn’t kill you makes you stronger”… kortom, ‘Thanks For Asking’, maar niemand heeft hier volgens ons om gevraagd. De afsluitende nummers maken nog iets goed maar ontbreken de furie van het begin van het album. Kortom, FFDP toont bij vlagen flarden van hun vernuft maar kan de inspanning niet tot het einde volhouden en weet ons dus – alweer – niet geheel te overtuigen.

K.H. (75)

Better Noise Music

Tracklist: 1. Welcome To The Circus 2. Afterlife 3. Times Like These 4. Roll Dem Bones 5. Pick Up Behind You 6. Judgement Day 7. Iou 8. Thanks For Asking 9. Blood And Tar 10. All I Know 11. Gold Gutter 12. The End