Prophecy Fest, Balver Höhle, Balve, Duitsland.

De derde en laatste dag van Prophecy Fest 2022 vond plaats op zaterdag 1 oktober. Traditiegetrouw is de zaterdag de drukkere dag van de drie. De affiche van dag drie, die kon wedijveren met dag twee.

De aftrap die was voorbehouden aan Dold Vorde Ens Navn, een naam die niet voor iedereen bekend klinkt, maar waar er toch wel naar uitgekeken werd. Dit Noors black metal gezelschap bracht tot op heden en ep en een album (‘Mordere’) uit. De sound kan je typeren als typische black metal, maar de band vermengt toch ook andere invloeden in de nummers waardoor we de groep niet zomaar mogen afdoen als één van de zovelen. En wat bleek: een album beluisteren is een ding, een band live zien en horen kan een gans ander verhaal zijn. Dit geldt ook voor Dold Vorde Ens Navn. Ineens zagen we een band een publiek stap per stap inpakken. Zanger Vicotnik blijkt een speciaal geval te zijn: het type zanger dat een show op zijn eentje kan dragen, terwijl de rest van de band rustig verder kan spelen. Vicotnik probeert alle hoeken en kanten van het podium vooraan te benutten en ondertussen gooit hij er een paar leuke one liners tussen zoals ‘all Germans are difficult’, iets waar het overwegend Duitse publiek hartig kan om lachen. Toonaangevend is dat na de laatste noot menige bezoeker richting merch holt om een Dold Vorde Ens Navn cd, plaat of hoodie op de kop te tikken.

A Forest Of Stars laat ons allerminst onberoerd. Deze avant-garde / progressive black metal uit Leeds bracht op tien jaar tijd vijf albums uit, maar sedert 2018 is het wat stiller rond de band. In elk geval doorbreken ze de stilte op Prophecy Fest door hun debuutalbum, ‘The Corpse Of Rebirth’, integraal ten uitvoer te brengen. Zo vroeg op de dag kregen we meteen een tweede hoogtepunt voorgeschoteld. A Forest Of Stars bewijst ook dat het verlaten van platgetreden paden kan leiden tot een heel bijzonder resultaat. Graag meer van deze band.

Het Deense Saturnus bestaat al een goeie dertig jaar. De laatste tien jaar werd het wat stil rond deze gothic / doom death metal band. Recentelijk bracht Prophecy Productions ‘Veronika Decides To Die’ uit 2006 her uit in een aantrekkelijke mediabook editie. Voldoende reden dus om deze band te programmeren op Prophecy Fest. De band wist ons echter niet helemaal te overtuigen. De mosterd wordt duidelijk bij Paradise Lost en My Dying Bride gehaald en wat aangekruid met Zweedse death metal. Het klinkt allemaal zeer goed, maar spijtig genoeg mist ik wat originaliteit.

Je zou Camerata Mediolanense een vreemde eend in de bijt kunnen noemen, maar vergis u niet. Camerata Mediolanense is een ensemble van muzikanten dat in 1993 in Milaan (Italië) werd opgericht. Hoofd van het project is gediplomeerd klassiek componiste Elena Previdi, de andere leden komen uit verschillende opleidingen en muzikale ervaringen: percussionist en zanger Trevor en percussionist Manuel Aroldi komen uit de post-punk scene, terwijl (ex-) leadzangeres Daniela Bedeski een verleden heeft in de volksmuziek. Camerata Mediolanense betekent letterlijk “groep kamermuzikanten uit Milaan”. Hun muziek is gecomponeerd volgens de tradities en geschiedenis van de Italiaanse en Europese klassieke en volksmuziek, met behulp van martiale percussies, sublieme stemmen, keyboards en elektronische apparaten. Camerata Mediolanense is een verbazingwekkende ervaring op het podium, waar uit zes elementen een van de mooiste optredens ooit ontstaat. Één belangrijke opmerking dienen we vooraf te maken: oortjes open en snaveltjes dicht. Een open geest is essentieel om de muziek Van Camerata Mediolanense een eerlijke kans te geven als je de band (nog) niet kent. MUSIKA vond het alvast adembenemend mooi. De stemmen van beide dames trekken de band naar en betoverend niveau. Wat verwarring leidde tot een prematuur einde gevolgde door een onvoorzien bisnummer. Het had gerust meer mogen zijn.

Het Amerikaanse Antimatter maakt misschien geen deel meer uit van de Prophecy stal, maar de band met Mick Moss en co blijkt toch nog zeer sterk te zijn. Prophecy brengt regelmatig het oudere werk opnieuw uit op vinyl. Dat er nog steeds vraag is naar het oeuvre van Antimatter mag geen verrassing zijn. Antimatter is vrij populair in Europa en dat is geheel en al gebaseerd op de klasse van de albums die Mick Moss uit zijn mouw schud en vervolgens live naar een nog hoger niveau tilt. We mochten getuige zijn van die klasse, maar de eerlijkheid gebied ons op te biechten dat de lokroep van onze innerlijke mens niet meer kon genegeerd worden en gestild moest worden middels een ‘Höhlenteller’. Ook de culinaire specialiteiten van Prophecy zijn inmiddels een vast gegeven op het festival.

Terug op volle kracht werd er uitgekeken naar het Australische Austere dat een beetje een zwart gat vormde voorafgaand aan het festival. Maar de depressieve black metal van de band konden we best wel smaken. Als showcase ter promotie van het heruitgebracht materiaal gebundeld in het prachtige artbook ‘Towards The Great Unknown’ bleek het een geslaagde zet.

Wanneer Darkher ten tonele verscheen, was de Balver Höhle aardig gevuld. Het was vrij duidelijk dat Jayn Maiven’s populariteit nog steeds aan het groeien is. Op zich is dit toch enigszins verbazend aangezien Jayn nauwelijks contact zoekt met het publiek. Dit heeft zeker niets te maken met arrogantie, maar is volledig toe te schrijven aan de introvertie van Jayn. De stilte die in de grot te horen valt, is impressionant. De meeste festivalgangers gaan mee in de ingetogenheid van Jayn en genieten in alle rust van de wondermooie composities van Darkher. Het oorverdovend applaus aan het einde van de show sprak boekdelen. En laat ons vooral niet de fout begaan de muziek van Darkher in een vakje in te delen, want er is geen vakje voor de muziek van Darkher.

Rond de klok van tien uur was het tijd voor een echte legende: Coven. Over Jinx Dawson is al veel verteld en zal er nog veel meer verteld worden. Maar laat ons toch maar de realiteit onder ogen zien. Jinx is de frontvrouw van een band die beperkte bekendheid genoot begin jaren zeventig naar aanleiding van een klassiek album, ‘Witchcraft Destroys Minds & Reaps Souls’, en een bescheiden hit, ‘One Tin Soldier’, maar even snel weer decennia lang in de vergetelheid weg deemsterde. Slechts een handvol muziekliefhebbers bleef Coven koesteren of herontdekte de band. Pas de laatste jaren gaat het terug de goeie richting uit met Coven. Cynisch dat een mens daarvoor eerste zeventig kaarsjes moet voor uitblazen. De laatste jaren toerde Coven in een nieuwe bezetting doorheen Europa en bracht Prophecy Productions het volledige oeuvre opnieuw uit. En dan is het uiteindelijk zover dat Coven op een Prophecy Fest podium zou staan. Echter in de verste verten geen Jinx Dawson te bespeuren tot op een bepaald moment de hulpdiensten met een brancard de zaal doorkruisen richting achterkant van het podium. Op de brancard ligt er blijkbaar een persoon die toegedekt is. Een vermoeden dat het Jinx Dawson betreft die incognito naar het podium gebracht wordt, overvalt ons. En ja, de lichten gaan uit, een doodskist wordt op het podium geplaatst en na een tijd verschijnt een dame uit de kist zonder te laten zien om wie het gaat. Maar we wisten het zeker: zij is het. De show kan beginnen en wat voor een show. Jinx weet duidelijk hoe ze een publiek moet veroveren. Jinx ziet er beeldig uit, zingt op haar manier quasi perfect en blaast de oude nummers nieuw leven is zonder het karakter van de muziek te wijzigen. Het publiek gaat volledig uit de bol. Van een mission accomplished gesproken.

Wie zou er nog beter kunnen doen dan Coven? Er was maar één show meer voorzien, maar die was gereserveerd voor niemand minder dan Empyrium. Empyrium hoeven we hopelijk niet meer voor te stellen. Zo niet gelieve dringend de meesterwerken van Markus Stock en co te beluisteren. Deze passage op Prophecy Fest was geheel en al toegewijd aan de integrale uitvoering van ‘Of Moors And Misty Fields’. Van de eerste tot de laatste noot viel onze mond open van verwondering en werden onze oren getrakteerd op een luistersessie die ze nog maar zelden hadden mogen ervaren. Dit was een show van een uitzonderlijk hoog niveau. Uren later stonden we, nog steeds met tranen in de ogen, nog aan de grond genageld van zoveel schoonheid. Wat een apotheose.

Bedankt Prophecy Productions en Prophecy Fest. We zijn jullie oneindig erkentelijk. We werden vertroeteld tot en met. We hebben muzikale hoogtepunten ervaren zoals we er maar sporadisch meemaken. De vele herinneringen en souvenirs gaan ons nog vele jaren plezier bezorgen.

Met dank aan Gunnar Sauermann, Prophecy Productions en Prophecy Fest.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.