Raismes Fest, festivalterrein, Raismes, Frankrijk.

Op de tweede dag van dit fijne festival werd het startschot gegeven door Octane, die na eindeloze pogingen het podium mogen betreden (wegens anulaties vorige edities … onder het motto vierde keer goede keer). Het mag duidelijk zijn dat ze heel tevreden zijn om er uiteindelijk toch te staan en met de straight forward heavy rock weten ze meteen de toon te zetten. Wat opviel is dat de band een grote aanhang heeft, het aantal shirts van Octane in het publiek was dan ook opmerkelijk en er werd ook vaak meegezongen tot groot jolijt van de band. Een goede energie boost om dag twee te starten.

Met Zak Perry and The Beautiful Things gaat het er iets gemoedelijker aan toe, klassieke southern blues rock met veel rustige akoestische passages.

*Foto’s: Octane / Zak Perry and The Beautiful Things*

Sons Of Liberty mogen we een beetje in het zelfde straatje omschrijven maar dan wel met meer stevige rockpassages en ook heel wat meer actie op het podium. Niet alleen actie maar ook interactie met het publiek, bigger man-power man-better man- thief- moest dan ook door iedereen meegezongen worden. Ook humor was hier aanwezig, als het nummer ‘Beef’ aangekondigd werd als ‘dit is een nummer voor alle carnivoren onder ons’ bracht dit wel een glimlach met zich mee.

Next up was Knuckle Head, een duo (jawel hoor u leest het goed,duo), omschreven als dark country wist ik niet goed wat te verwachten. Een kruis op het podium, statief met hoorns en drum vooraan kortom een niet alledaagse setting, vol verwachting keek ik dan ook uit wat dit ging geven. Bij het opkomen van drummer (die voor de gelegenheid een fles wijn mee had) en gitarist werden de eerste noten door de speakers geknald en meteen snapte ik het concept. De slepende maar ook opzwepende riffs waarbij gebruik werd gemaakt van live gitaarlooping en samples lieten niks aan de verbeelding over. Met twee op het podium maar toch klinken als volwaardige band is niet voor iedereen in de wieg gelegd maar Knuckle Head doet het met volle overgave. Tijdens wat het laatste nummer moest worden werd de drumstoel even over de stage gegooid en kreeg het drumstel dan maar rechtstaand klappen. Onverwacht had men nog tijd over en werd er nog ‘Personal Jesus’ van Depeche Mode gespeeld.

*Foto’s: Sons Of Liberty / Knuckle Head*

Met Grand Slam mochten we genieten van wat klassieke hard rock tunes doordrenkt in een Thin Lizzy mengsel, niet te verwonderen want de band werd opgericht door wijlen Phil Lynott. Het openingsnummer kon net een herwerkte versie van ‘The Boys Are Back In Town’ zijn. De stem van Mark Dyer is dan ook heel goed vergelijkbaar met de stem van Phil. Veel dankwoorden en respectbetuigingen mochten we ontvangen en het nummer ‘Dedication’ werd opgedragen aan de pas overleden Queen Elizabeth. De set vond ik net iets te lang waardoor het mij iets te eentonig begon te klinken maar voor de rest is hier niks op aan te merken, een fijne set vol dankbaarheid die een warm gevoel nalaat.

Tijd om de duisternis te betreden met de duivels slopende en slepende riffs van Lucifer. Als een ware duivel aanbidster in een zwart gewaad met een kruis uitgesneden op de rug siert Johanna Sadonis het podium. Haar bezwerende stem lijkt iedereen bij de keel te grijpen en niet meer los te laten waardoor iedereen aandachtig aan het mee volgen was. Naast de slepende Black sabbath riffs is er ook ruimte voor up tempo stukken die netjes over de weide blazen en menig hoofden doen zwaaien. De band werkt zich door hun set als een goed geoliede machine waarbij verveling op geen enkel moment te bespeuren was.

*Foto’s: Grand Slam / Lucifer*

In schril contrast staan de luchtige en easy going klassieke rock vibes van The Quireboys ons te wachten. Een vaste waarde die nog steeds doet waar het goed in is en er lijkt nog geen sleet op te komen. Hoe het momenteel gaat met de onenigheid tussen Spike en de band weet ik niet maar Guy Griffin heeft de zangpartijen onder de knie alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. Het spelplezier is er, de sound is er, de luchtige humor is er, kortom alles aanwezig om een vlekkeloze gig neer te planten. Iets recentere songs waren er zoals ‘Original Black Eyed Son’ alsook de tijdloze klassiekers zoals ‘Whippin’ Boy’, ‘I Don’t Love You Anymore’ en ‘7 O’Clock’ ontbraken niet en mochten op een warm onthaal rekenen.

Last but not least is het de beurt aan headliner Myrath uit Tunesië die Oosters getinte progressieve metal brengt. De stage setting doet een groots spektakel vermoeden. Zanger Zager Zorgati doet zijn intrede zoals in een echte Copperfield show en tijdens de set is de goochelmagie nooit echt ver weg wat het interessant maakt om de band bezig te zien. Mocht dit nog niet voldoende zijn dan was er ook vaak een buikdanseres aanwezig die in tal van outfits het publiek kwam entertainen steeds passend op de song die werd gespeeld met netjes afgestemde verlichting als kers op de taart. De pyro liefhebbers moesten hier niet op hun honger blijven zitten want ook dit werd professioneel en mooi georkestreerd in het geheel onder gebracht. Naast al de visuele prikkels verliezen we niet uit het oog dat de sound krachtig is en het stembereik van Zager Zorgati enorm is. Kortom een afsluiter show om “u” tegen te zeggen!

*Foto’s: The Quireboys / Myrath*

Als besluit kan ik zeggen dat we opnieuw enorm genoten hebben van dit festival met zijn familiale karakter. De medewerkers waren stuk voor stuk behulpzaam en vriendelijk. Tevens mag er ook opgemerkt worden dat de change-overs tussen de bands enorm snel verliepen (vaak podiumwissels van vijftien minuten!?), petje af dus voor de stage and sound crew.

Bedankt Raismes Fest dat we erbij mochten zijn !!

Met speciale dank aan Philippe Delory.

Tekst: David Vandewalle.

Foto’s: Bianca Lootens.