Beste lezer, vooraleer u deze review leest vind ik dat u moet weten dat uw nederige reviewer een zeer grote fan is van Oceans Of Slumber. Maar … we gaan proberen zoals het bij MUSIKA betaamt objectief te zijn. Oceans Of Slumber is een Amerikaanse progressieve metal band rond Cammie Beverly (voorheen Gilbert) en Dobber Beverly. Cammie is een zeer begenadigde zangeres die ook al meezong bijvoorbeeld op ‘Tacitus’ ( van Ayreon. Dobber is een uitstekende drummer die ook nog drumt in Necrofier en in het verleden bij Insect Warfare. Verder heb je nog: Mat V. Aleman op keyboards (sinds 2018), Semir Özerkan op basgitaar (sedert 2019), Jessie Santos en Alexander Lucian op gitaar (vanaf 2019). Oceans Of Slumber werd opgericht in 2011 en bracht ondertussen drie albums en een ep uit. ‘Starlight And Ash’ is dus hun vierde album en het derde met Cammie op zang. De sound van de band wijzigt eigenlijk van album tot album. De grootse verschuiving gebeurde met doorbraak album ‘Winter’, hun tweede en eerste voor Century Media, toen het geluid veel minder extremer en veel progressiever werd en Cammie de zang overnam van zanger Ronnie Gates. Sindsdien gaat het met rasse schreden vooruit voor Oceans Of Slumber. Nu is er dus ‘Starlight And Ash’. Opener ‘The Waters Rising’ maakt meteen duidelijk dat het geluid veel minder extreem is dan op voorganger ‘Oceans Of Slumber’. Het nummer straalt terug de rust uit die je op tweede album ‘Winter’ terugvond. Wat me meteen binnenviel is dat Oceans Of Slumber met deze sound zich in het vaarwater van pakweg Pain Of Salvation plaatst, wat het in staat moet stellen om een veel breder publiek te bereiken. ‘Hearts Of Stone’ opent zo mogelijk nog ingetogener. Prima, want Cammie’s schitterende vocalen staan nu nog centraler. De invallende gitaren maken echter duidelijk dat je nu ook geen ambient album moet verwachten. ‘Hearts Of Stone’ is trouwens een zeer mooi nummer. ‘The Lighthouse’ opent nogal bluesy en ontpopt zich tot een prima luisternummer. Toegegeven, deze evolutie naar een bredere sound, zag ik niet aankomen, maar past de band perfect. Sommigen gaan beweren dat dit geen metal meer is en ze hebben gelijk. Maar eerlijk gezegd zal het me worst wezen. Blues Pills is ook geen metal, maar zit toch lekker bij Nuclear Blast. The Last Internationale speelt ook op het hoofdpodium van HellFest, maar is ook rock en geen metal. Nergal, bekend van Behemoth, speelt in Me And That Man ook geen metal. En toch zijn dit allemaal voorbeelden van bands die de gemiddelde metal fan ook leuk kan vinden … als je maar je oogkleppen af wilt zetten. ‘Red Forest Roads’ daarentegen bevalt me iets minder in het begin, maar evolueert tot een prima nummer die me qua opbouw doet denken aan hun cover van ‘Nights In White Satin’. ‘The Hanging Tree’ brengt de band het verst van de paden die ze tot op heden bewandelden. Maar ook hier kan ik moeilijk stellen dat dit een slecht nummer is. Integendeel. Met ‘Salvation’ wordt het duidelijk dat de stijlbreuk radicaal is. Terug een rustig nummer dat alleen in het midden gedeelte wat in intensiteit toeneemt. Noem dit een make or break moment. Hier zullen mensen afhaken en zullen anderen razend enthousiast worden. Vergelijk het met een Bowie die na ‘Diamond Dogs’, een (glam) rock album, plots een soul album opnam, ‘Young Americans’. Alleen kan je bij Oceans Of Slumber consequent de lijn doortrekken: niet echt een stijlbreuk, alleen een ander niveau van nummers, meer intimiteit, minder volume. ‘Star Altar’ maakt ook duidelijk hoe homogeen het geluid van de songs is en wat voor soort album Oceans Of Slumber beoogde. ‘The Spring Of ‘21’ is een instrumentaal nummer waar de piano centraal staat. Hiermee bewijst Oceans Of Slumber dat ze ook dit perfect aankunnen. Met ‘Just A Day’ denk je eerst dat ze de lijn van ‘Spring Of ‘21’ doortrekken, tot de gitaren plots invallen. ‘House Of The Rising Sun’ is de cover van dienst. Oceans Of Slumber heeft ondertussen al voldoende bewezen dat ze niet vies zijn van een make-over van bekende nummers. Wederom doen ze dit voortreffelijk. Misschien moet je gewoon eens checken hoe de band Brunhilde hetzelfde nummer covert op hun nagelnieuwe album, ‘27’. Je zal merken dat het eindresultaat soms gans anders kan zijn. Afsluiten doen ze met ‘The Shipbuilder’s Son’, een nummer dat geheel in de lijn van alle voorgaande nummers ligt. Eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit of dit album gewoon goed of ronduit schitterend is. Het is in elk geval anders, er valt niks slechts over te vertellen, al had ik persoonlijk graag de inclusie van een aantal metal nummers gezien. Dit is dan ook de enige kritiek die ik heb. Het is geen liefde op het eerste gehoor meer, maar ondertussen is de band ook enorm geëvolueerd en het zou me niet verbazen dat meerdere luisterbeurten de liefde alleen maar gaan doen toenemen. ‘Starlight And Ash’ is geen “easy lover” maar eerder “hard to get”.

Frederik Blieck (88)

Century Media

Tracklist: 1. The Waters Rising 2. Hearts Of Stone 3. The Lighthouse 4. Red Forest Roads 5. The Hanging Tree 6. Salvation 7. Star Altar 8. The Spring Of ’21 9. Just A Day 10. House Of The Rising Sun 11. The Shipbuilder’s Son