Motocultor, festivalterrein St. Nolff, Frankrijk.

***Noot van de redactie: bij MUSIKA proberen we steeds een beeld te schetsen van ALLE bands die op een evenement te zien en te horen zijn. Dat lukt meestal wel, zelfs op een festival met vier podia waar telkens twee bands gelijktijdig actief zijn, maar dan mag de organisatie niet afkomen met (onduidelijke) restricties op gebied van fotograferen. We hebben het hier over het aantal nummers dat we konden / mochten fotograferen, het aantal fotografen per keer in de “foto-pit”, en het feit dat men plots “priority” fotopassen in gebruik nam. Vandaar ons onvolledig foto en tekstverslag. En dan hebben we het nog niet gehad over de weersomstandigheden.***

Dag vier van Motocultor opende met wat regen. Hopelijk was dit geen voorbode van wat de rest van de dag zou volgen, want ik wilde nogal wat bands mee pikken op de twee buitenpodia (“Supositor Stage” en “Bruce Dickinscène”). Het Franse Nightmare opende op het hoofdpodium en kreeg al vlug de steun van heel wat heavy metal / power metal liefhebbers. We kregen een leuke set te horen met zelfs een a capella momentje die voor wat kippenvel zorgde. Stake is bij ons beter bekend, terwijl het Franse publiek eerst nog wat de kat uit de boom keek. Toch palmde ook het Belgische viertal al vlug het aanwezige publiek voor het podium vlotjes in. Zelf heb ik de indruk dat de heren er iets minder energiek en gedreven invliegen dan naar gewoonte, maar hun goed opgebouwde nummers werden wel vakkundig neer gezet.

*Foto’: Nightmare / Stake*

De mix van hard rock en heavy metal, die we ook als alternative metal kunnen benoemen, van het Franse Moly Baron, is best wel melodieus te noemen, maar doet ons weinig tot niets. Kortom we blijven op onze honger zitten. Dat geldt eigenlijk ook wel voor de technical death metal die het eveneens Franse Exocrine op ons afvuurt. Heel goed en degelijk gebracht, maar toch och zo stereotiep in dit (sub)genre. Nee, echt warm kregen we het dus niet van dit Franse tweetal.

*Foto’s: Moly Baron / Exocrine*

Het Amerikaanse Vended zagen we eerder vorige week op Alcatraz. Net zoals toen zorgt dit modern metal / metalcore gezelschap voor een heel gedreven en energiek set, maar ook nu kan deze vijfkoppige band ons niet echt overtuigen. Het Bretoense Druids Of The Guè Charette dan maar? Maar ook dit in pijen gehulde gezelschap weet ons maar met mate te boeien met hun garage rock overgoten met een sausje van psychedelica.

*Foto’s: Vended / Druids Of The Guè Charette*

Spijtig genoeg – we haaden de band met een extra stip aangeduid – was 1914 niet van de partij wegens het feit dat de drummer in het hospitaal was opgenomen. Vervangers waren het Franse Mormieben, een echte folk / piraten metal band. We hadden dus gehoopt op een heel energiek feestje – we dachten wat aan Alestorm – maar kwamen uiteindelijk van ene kale reis thuis. Nee, dit Franse gezelschap is oké en leuk voor een paar nummertjes, maar meer dan dat zit er vooralsnog niet in. Heel veel beter verging het ons bij Rivers Of Nihil die hun versie van technical death metal op een stuk hoger niveau presenteerden. Hun sound was heel krachtig en loodzwaar, maar klonk bijwijlen uiterst melodieus. Net die tegenpolen zorgde ervoor dat ook wij overstag gingen.

*Foto’s/ Mormieben / Rivers Of Nihil*

Het Amerikaanse Valley Of The Sun staat geboekstaafd als stoner rock gezelschap, maar wij horen een mix van hard rock en heavy metal die uiterst gedreven en energiek wordt neergezet zodat we al vlug ons hartje verliezen bij deze band. Als je dan ook nog beschikt over een gitarist die alles in de strijd werpt om op te vallen, en zo goed als nergens een foutje maakt, dan zit het wel degelijk dik in orde qua podium présence. Voeg daar dan knap opgebouwde nummers aan toe en we worden instant fan. My Own Private Alaska wist ons te boeien op HellFest eerder dit jaar met hun versie van post hardcore, waar de heren mooi spelen met rustgevende momenten en heel energieke en zelfs agressieve stukken. Dit was ook nu weer het geval en we zagen dat er een pak fans een heel leuke tijd beleefden.

*Foto’s: Valley Of The Sun / My Own Private Alaska*

Bloodywood, uit India, zorgt voor een sound die we het best kunnen omschrijven als folk metal, maar dan wel een Indische versie ervan. Het boeide ons niet op Alcatraz en we lieten het dan ook volkomen links liggen ten voordele van Imperial Triumphant. Dit trio zorgt voor experimental black metal met heel wat zijstapjes richting jazz. Technisch zijn dit waarschijnlijk de beste muzikanten die we op een podium te zien en te horen krijgen vandaag, maar ons een onvergetelijke tijd bezorgen zit er jammer genoeg niet in wegens het virtuoze aspect dat de heren ten toon spreiden. Heel goed dus, maar we blijven op onze honger zitten.

*Foto’s: Imperial Triumphant*

We hadden een heel moeilijke keuze tussen Heathen en Hangman’s Chair. Uiteindelijk kozen we voor die laatsten omdat we Heathen ook al vorige week zagen op Alcatraz. We hebben het ons niet echt beklaagd want de heren van Hangman’s Chair konden ons alvast bekoren met hun sound bestaande uit een mix van doom, sludge en stoner metal. Niet dat we compleet werden weggeblazen, want we pikten toch nog een paar nummers mee van Heathen die net als vorige week een knappe set ten beste gaven.

*Foto’s: Hangman’s Chair*

Nog een band die we met stip hadden aangeduid, moest ook al forfait geven: Lorna Shore. Ten56 kwam daarvoor in de plaats, maar wegens het feit dat die band ons al op dag drie van Motocultor niet had weten te overtuigen, lieten we id volledig links liggen. Het Amerikaanse Life Of Agony zorgde met een daverende en energiek gebrachte set dat we ons “verdriet” wisten om te zetten in positieve energie. Kortom, we hebben echt wel genoten van de stevige en gedreven set van dit Amerikaanse gezelschap.

Ook het Britse metalcore gezelschap van Bury Tomorrow lieten we links liggen. Het Zweedse Truckfighters zorgde op dat zelfde moment immers voor een enorm gedreven en energieke set stoner rock / stoner metal met een gitarist die de spotlight toe eigende middels zijn enorm energieke uitspattingen. Wat een energie, wat een drive, wat een enthousiasme straalde dit trio uit en dat sloeg och zo gemakkelijk over op het publiek voor het podium.

*Foto’s: Life Of Agony / Truckfighters*

Voor een mix van death metal en grindcore zit je absoluut goed bij Cattle Decapitation die daaar ook nog een pak techniciteit aan toe voegt. De set van dit gezelschap was dus technisch dik in orde, terwijl we ook een heel pak agressie, energie en gedrevenheid op het podium zagen. Precies dus zoals het hoort in dit (sub)genre. Heel wat minder, op papier althans, ligt ons een mix van industrial en electro en net die mix brengt ons het Noorse Combichrist dat ons net niet van de sokken bliees middels hun heel knappe sound en hun energieke podium présence die een uit de voegen barstende tent in de ban hield voor vijftig minuten. Ook wij hebben genoten van deze daverende set.

*Foto’s: Cattle Decapitation / Combichrist*

Thrash metal legende Exodus moest opboksen tegen het Finse death / doom gezelschap van Swallow The Sun. Het was voor ons een beetje een hartverscheurende keuze die uiteindelijk in het voordeel uitviel van Swallow The Sun, ook al omdat we Exodus een weekje eerder aan het werk hadden gezien en gehoord. Het Finse ensemble weet ons alvast gemakkelijk vijftig minuten te boeien met hun sound waar de enorm pakkende stem van Mikko Koamäki een prominente rol in vervult. Hun donkere sound weerspiegelt een nagenoeg perfecte symbiose van death metal en doom met een gothic randje. Dit is absoluut pure klasse en een “must see / hear” voor iedere fan van het (sub)genre. Een waarlijk schitterende set met veel kalme en rustgevende momenten.

*Foto’s: Swallow The Sun*

De tent van het tweede podim (“Massey Ferguscène”) was absoluut veel te klein om al de fans voor Electric Callboy te herbergen. Velen stonden ook van buiten de tent te kijken om een glimp van hun idolen op te vangen. Hun sound doet ons alvast niets en we kozen dan ook doelbewust voor de set van het Zweedse black metal ensemble Dark Funeral. Ook dit Zweedse gezelschap moet je de kneepjes van het vak al lang niet meer leren. Hun set is een schitterend opgebouwd geheel waar pakken dreiging samensmelten met kille duisternis en absolute kracht. Dank u wel, heren van Dark Funeral.

*Foto’s: Dark Funeral*

Ook de Amerikaanse thrash legende Testament moest het eigenlijk afleggen tegen het Britse stoner metal gezelschap van Orange Goblin omdat we, och zo’n fan zijn van de gedrevenheid en de aanstekelijke energieke vibe die het Britse viertal op ons loslaat. Voeg daar goed opgebouwde nummers aan toe, een enorm pak enthousiasme en plezier op het podium, én een charismatische frontman en je wordt zoet gehouden door een daverende set die hier net geen uur mocht duren. Dat we toch nog een blik wilden werpen bij de buren van Testament spreekt eigenlijk voor zich, maar, naar onze smaak, won Orange Goblin overtuigende deze muzikale battle.

*Foto’s: Orange Goblin / Testament*

Het Franse Igorrr had ons een weekje geleden totaal niet weten te overtuigen op Alcatraz en dus kozen we meteen categoriek voor de set van Dark Tranquillity. Dit Zweedse gezelschap werd in 1989 opgestart en wordt beschouwd als een van de grondleggers van wat we tegenwoordig “The Gothenburg metal sound” noemen die we ook wel omschrijven als melodic death metal. Dark Tranquillity staat dan ook voor ene heel gedreven sound waar agressie en melodie samensmelten en waar de stem van Mikael Stanne er een is die uit duizenden herkenbaar is, zodat de band heel terecht zijn plaatsje bij de absolute toppers in dit (sub)genre mag opeisen. Voeg daar dan steeds prachtige live conerten aan teo en je begrijpt dat de band op handen wordt gedragen door de fans. Ook nu weer zorgt dit gezelschap voor een heel pakkende show zodat we gemakkelijk over stag gaan en genieten van de eerste seconde tot de laatste noot is weg gestorven. Maar van dit mag zeker heren van Dark Tranquillity!

*Foto’s: Dark Tranquillity*

Het Duitse gothic metal ensemble Lord Of The Lost moest het afleggen, wat ons betreft dan toch, tegenover de absolute headliner van deze editie van Motocultor: het Poolse Behemoth. Veel introductie hoeven Nergal en de zijnen al lang niet meer: het is waarschijnlijk met ruime voorsprong de meest bekende naam als het aankomt op een mix van black metal en death metal. Album na album weten de heren hun fans te verbazen en te plezieren. Show na show weet Behemoth zijn fanbasis nog uit te breiden. Het was een tijdje niet zeker of Behemoth wel van de partij zou zijn op Motocultor wegens het feit dat vuur verboden was in een tent en de band stond er op om zo min mogelijk aan te passen aan hun show. Wij zijn dan ook maar wat blij dat Behemoth hier aantreed en de heren zorgden voor een waarlijk knap visueel en muzikaal festijn dat als de perfecte afsluiter van vier dagen muzikaal vertier mag gezien worden. Ons hoeft dit gezelschap al lang niet meer te bekeren, maar we vermoeden dat de Behemoth nog steeds nieuwe zieltjes voor hun sound weet te winnen. Het is hen van harte gegund.

*Foto’s: Behemoth*

Vier dagen Motocultor in 2022 zitten er al weer op, toch horen we na afloop dat het niet zeker is dat er ook volgend jaar een nieuwe editie van Motocultor zal zijn. De organisatie is immers op zoek naar een nieuw terrein zodat er, voorlopig althans, een pak donkere wolken boven dit evenement hangen. Wij, van MUSIKA, hopen dat alles in orde komt!

Met dank aan de organisatie.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.