Alcatraz, 13 augustus 2022, dag 2.

Alcatraz, festivalterrein, Kortrijk: het complete verslag!

***Noot van de redactie: Dit jaar kreeg MUSIKA twee fotopassen en één perspass zodat we een vrij volledig beeld kunnen brengen van wat er te beleven viel op Alactraz Hard Rock & Metal Festival wat betreft de concerten. Een totaal beeld kunnen we u niet meegeven want daarnaast kan je bijvoorbeeld ook genieten van het samenzijn in El Presidio. Hier alvast ons verslag van ELKE band die op een van de vier podia (Prison, Swamp, Helldorado en Morgue) te zien was. Eigenlijk moet je soms kiezen, want de concerten gaan telkens gelijktijdig door op twee podia. Zo krijg je een band op Prison en op hetzelfde moment is er ook een band actief op Helldorado, terwijl hetzelfde gebeurt in de Swamp en Morgue. We hebben dus onze kilometers afgestapt op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.***

Vended, Prison.

Vended is een modern metal / metalcore gezelschap die heel vlug zijn weg naar de top probeeert te vinden. Het helpt natuurlijk als je vader de vocalist is bij Slipknot. In ieder geval zorgt dit vijftal voor een heel energieke en gedreven set, zodat wakker worden op deze zonovergoten dag geen enkel probleem vormt. (L.G.)

Mordkaul, Helldorado.

Mordkaul was de eerste band in de Helldorado tent op zaterdag. Mordkaul is het project rond Tommy Goffin en Vincent Noben, beiden ex-Hell City en Tim Bekaert (Ex-Diablo Blvd). De band brengt melodische death metal. We mochten vaststellen dat de kwaliteit van de nummers prima is, perfect uitgevoerd werd en het podium voorzien was van adembenemend mooie decoratie. Dit was een start om van te dromen. Goed gedaan Mordkaul. (F.B.)

Powerstroke, Swamp.

Powerstroke mocht in de Swamp het vuur aan de lont steken. En meteen ging er al een bommetje af, want de show van Powerstroke mocht er wezen. De band brengt aanstekelijke groove / thrash metal en net zoals bij Mordkaul werd die perfect geserveerd. Het is duidelijk dat sommige Belgische bands het in zich hebben om de concurrentie met het buitenland aan te gaan. Powerstroke is er alvast één van. (F.B.)

Von Detta, Morgue.

Het Belgische Von Detta mag openen op de Morgue, een ideale plaats voor dit gezelschap die een mix brengt melodic power rock, stoner en zelfs wat nu metal. Het zorgt voor een eigenzinnige sound die ons (nog) niet ten volle kan overtuigen. (L.G.)

Dress The Dead, Prison.

Dress The Dead mocht ook het Prison podium onveilig maken. Dress The Dead is een nieuwe band die in 2017 opgericht werd met o.a. Peter Dolving (The Haunted) op zang en Craig Locicero (Spiralarms, Manmade God, Forbidden, …) op gitaar. Dolving haakte een tijdje geleden af, waardoor er naar een nieuwe zanger moest uitgekeken worden. Uiteindelijk werd er voor Kayla Dixon gekozen, nadat Locicero haar aan het werk zag met haar vorige band, Witch Mountain. Al vanaf de eerste noot is het duidelijk dat Craig de juiste keuze maakte. Kayla heeft zoveel présence dat het duidelijk is dat Dress The Dead met Kayla een paar stappen vooruit kan zetten. Zingen kan ze en de meute op het vroege uur in vuur en vlam zetten dat is blijkbaar ook geen probleem. Natuurlijk serveert Kayla samen met de rest van de band alleen maar parels van nummers, die binnenkort gebundeld worden op een debuut dat ergens einde 2022 moet verschijnen. We zijn nu al benieuwd hoe ze de energie van het podium op een plaat of schijfje zullen krijgen. (F.B.)

Saille, Helldorado.

Sinds 2009 zet Saille zijn versie van symphonic black metal op de kaart. Vijf albums heeft het gezelschap ondertussen op de markt en daarvan is ‘V’ uit 2021 het meest recente. Dat de heren dan ook heel wat keuze hebben om een boeiende setlist samen te stellen, spreekt voor zich. Wij zagen in ieder geval een gedreven band aan het werk die er alles aan doet om het publiek voor zich te winnen. Als je het ons vraagt: een geslaagde missie.

Cyclone, Swamp.

Cyclone was een van de eerste Belgische thrash bands, want opgestart in 1981. Na drie demo’s, een split en twee full-albums hield men het in 1993 voor bekeken. Sinds 2019 is de band, in een gewijzigde bezetting, terug actief en dat zullen we geweten hebben. Na een wat aarzelend begin ging het er gedreven, vuil en energiek aan toe. Zo zet Cyclone zichzelf opnieuw op de “metal kaart”. (L.G.)

Fractured Insanity, Morgue.

Sinds 2004 timmert het West Vlaamse Fractured Insanity aan een muzikale carrière. Wij staan telkens versteld van de agressieve brutale kracht die het gezelschap uitstraalt, zodat we ons ook telkens afvragen waarom deze (technical) death metal band nog steeds geen internationale doorbraak kon forceren. Wij hebben in ieder geval opnieuw intens genoten van deze band die ondertussen ook reeds vier full-albums op de markt bracht. (L.G.)

Butcher Babies, Prison.

Butcher Babies is geen onbekende meer na drie albums en enkel passages in België. Uiteraard vormen Heidi en Carla het uithangbord van de band. De band laat de meesten nog altijd niet onberoerd. Sommigen zien er niets in; anderen (zoals ik) zien een gedegen band die een perfecte show kan neerzetten, vooral dan dankzij de capriolen van Heidi en Carla. Al heel lang zijn de boezems van beide dames achter slot en grendel en gaat de aandacht naar de songs en naar de performance van beide dames. Heidi is misschien de lenigste van beide. Af en toe maakt ze duizelingwekkende sprongen met gelukkig een ‘happy ending’. Beide dames hebben oog voor de fans achter de nadar en doen de moeite om van het podium af te komen en de crowdsurfende fan te belonen met een handjeklap. Ook tijdens de signeersessie blijken beide dames hun fans sterk te waarderen. Oh ja, de muziek dan: geweldig! (F.B.)

Uada, Helldorado.

Uada is een melodic black metal band uit Portland, Oregon, USA. Men ging in 2016 van start en zorgde ondertussen voor drie heel knappe full-albums zodat een setlist samen stellen een fluitje van een set is. Het viertal zorgde dan ook voor een heel dreigend en kil aanvoelend geheel zonder de melodie uit het oog te verliezen. Wij zijn al een tijdje onder de indruk van hun albums, maar wat de heren hier neer zetten, blaast ons net niet compleet omver. Wat een schitterende (melodic) black metal band is Uada intussen. Meer van dit, A.U.B. (L.G.)

Heathen, Swamp)

Ook Heathen (zie Cattle Decapitation op dag 1) raakte niet op tijd op Alcatraz, maar zou ‘s avonds laat, omstreeks 01u00, hun set afleveren. (L.G.)

Temptations For The Weak, Morgue.

Het Belgische metalcore gezelschap van Temptations For The Weak zorgt keer op keer voor heel energieke en gedreven concerten. Met twee full-albums en een ep onder de arm kunnen de heren al wat keuzes maken om een krachtige set list op te bouwen. Ook nu weer konden we genieten van een agressieve en gedreven krachtige sound, getekend Temptations For The Weak. Meer moet dit voor ons niet zijn om nu al uit te kijken naar een volgend concert van deze energieke band. (L.G.)

Ill Nino, Prison.

Ill Nino was de volgende om de mainstage in te palmen. De hoogdagen van de band liggen in de vroege nillies tijdens hun Roadrunner periode. Tien jaar later is de ster van de band wat gedoofd, maar sinds kort lijken ze hard te werken aan de weg terug. Geen idee of de nu-metal van de band terug kan aanslaan nu nu-metal een beperkte revival geniet middels bands zoals Tallah. In elk geval dienden ze niet met schaamrood opde wangen het podium te verlaten. Nee, Ill Nino blaast misschien wat minder hard tegenwoordig, niettemin moet je er nog mee rekening houden. (F.B.)

Harakiri For The Sky, Helldorado.

Harakiri For The Sky moest voor een meer ingetogen noot zorgen op de Helldorado-stage. De band heeft een sterk wapen: hun sound. Als je niet bekend bent met het geluid van de band, bestaat de kans dat je echt overstag zal gaan voor de post metal van de band. Ook nu terug sprak de muziek voor zichzelf en hoefde dat echt niet meer te zijn. Harakiri For The Sky is en blijft een unieke band, die geleidelijk aan meer en meer aandacht verdient en krijgt. (F.B.)

Exhorder, Swamp.

Exhorder is terug van terug te zijn. In 2018 stonden ze al op de Alcatraz-weide en ze waren voorzien voor de editie van 2020. Uiteindelijk is het 2022 geworden voor deze fantastische thrash metal band. Uiteraard gaat de voorkeur van de nummers nog steeds voornamelijk richting ‘Slaughter In The Vatican’ en ‘The Law’. De band is eigenlijk levende geschiedenis: het verhaal is nog niet helemaal geschreven, nog de moeite om te volgen en gespekt met een fenomenale inhoud. Exhorder moet je ooit eens gezien hebben. 2022 was een uitstekende kans daartoe. (F.B.)

Hippotraktor, Morgue.

Afkomstig uit de buurt van Mechelen zorgt het Belgische Hippotraktor voor progressive metal waar iets rustiger stukjes worden afgewisseld met stevige en harde interventies zodat mooi opgebouwde songs te voorschijn komen die de bandleden op een treffende manier gestalte geven. Ons echt omver blazen doen de heren nog niet, maar misschien zit dit er nog aan te komen. Op Alcatraz maakte Hippotraktor alvast een goede beurt. (L.G.)

Evil Invaders, Prison.

Speed metal op de mainstage: wellicht dacht u tien jaar geleden dat dit een slechte match zou zijn. Maar dat is dan niet van toepassing op één van België’s beste bands: Evil Invaders. Evil Invaders ontgoochelen nimmer. De speed metal van de band kan op heel veel bijval rekenen, ook van fans van andere metal genres. Voor het podium werd het een klein feestje. Maar met de soundtrack van Evil Invaders is dit niet meer dan logisch. Waar zal dit verhaal eindigen? “God only knows.” (F.B.)

Krisiun, Helldorado.

Krisiun brengt death metal uit Brazilië. Ze voegen er hun eigen DNA aan toe zodat de formule moeilijk kopieerbaar is. Eigenlijk is het fenomenaal tot wat ze met zijn drieën in staat zijn. De Helldorado-tent was niet compleet gevuld, maar zij die de show van Krisiun zagen, zagen dat het goed was. Vandaag de dag zie je maar al te vaak death metal bands die weinig of geen waarde hebben. Krisiun’s waarde neemt toe iedere keer als ik ze zie. Er is zeker voldoende aanbod aan death metal bands heden ten dage, zeker met de populariteit van melodic death metal, denk maar aan Dark Tranquillity en In Flames, maar Krisiun zijn misschien de vaandeldragers van een gans andere soort death metal. (F.B.)

Vio-Lence, Swamp.

Vio-Lence is ook weer helemaal terug van een heel eind weggeweest. Vio-Lence is Phil Demmel, maar in het verleden zat er ook ene Rob Flynn in de band en tegenwoordig ene Christian Olde-Wolbers. Als het geen belletje ringt, niet erg, gewoon even opzoeken wie wie is. Na een stilte van twintig jaar (qua releases) verblijdden ze ons nog eens met een ep in 2022, ‘Let The World Burn’. Ze mochten spelen voor een overvolle Swamp, al had dit evenveel te maken met de ongemeen zware hittegolf, waarbij de meesten veel over hadden voor een beetje schaduw. Op dit tijdstip moest je er dan maar Vio-Lence bijnemen, al zal dit voor de meesten geen last geweest zijn. Vio-Lence is terug en ze mogen nog een tijdje blijven. (F.B.)

Woyote, Morgue.

Woyote is een uitgebreid Belgisch gezelschap waarin we o.a. gitarist Mikey Dooling in aantreffen. Doom en groove metal lijken ons de voornaamste bestanddelen van hun sound, al ontdek je ook een pak andere accenten en invloeden. Kortom, Woyote is niet in een bepaald muzikaal vakje te wurmen. Tijdens live concerten zorgt dit alvast voor de nodige variatie qua kracht, dreiging en intensiteit. Iets waar wij alvast voor open staan, en waar ook een pak muziek liefhebbers voor open staan als we de volle Morgue tent in acht nemen. (L.G.)

Life Of Agony, Prison.

Life of Agony wordt stilaan de huisband van Alcatraz. Met drie passages op de teller behoren ze ongetwijfeld tot het beperkte kransje van bands die al drie of meer keren op de festivalweide stonden. Mina Caputo en co ontgoochelen eigenlijk nooit. En nu de storm rond de genderidentiteit van Mina wat gaan liggen is, kunnen we ons gelukkig volop op de muziek van de band richten. Die staat dus nog steeds als een huis. Memorabel werd het niet, aanstekelijk en aangenaam des te meer. Mina’s stem had wat moeite om niveau te houden, maar dit was slechts detail. Het belangrijkste is dat ze er weer toe doen … al een paar jaar al eigenlijk. (F.B.)

Necrophobic, Helldorado.

Necrophobic heeft een eigen vorm van black metal door death metal doorheen hun black metal te roeren. Op die manier kan je ze gelijkschakelen met Behemoth, maar Necrophobic is nog geen Behemoth, al doen ze hard hun best om even succesvol als Behemoth te worden. Er moet nog wat getimmerd worden aan de weg, maar live staan ze al vele jaren als een huis terwijl ze het ene na het andere prachtige album op de mensheid loslaten. Ook nu weer zagen ze er patent uit en speelden ze de pannen van het Helldorado-dak. (F.B.)

Eyehategod, Swamp.

Eyehategod zijn de pioneer van sludgecore, een mix van sludge metal en hardcore punk. Dit maakt hen tot een uniek gegeven. Ze worden vaak in één adem genoemd met Crowbar en Down en uiteraard zijn er vele raakvlakken tussen de genoemde bands. Voor Alcatraz was de passage van de band een primeur. Een onuitwisbare indruk liet de band niet na, daarvoor was de show een beetje te doordeweeks. Niettemin hadden ze een plaatsje in de Swamp wel verdiend. (F.B.)

Marche Funèbre, Morgue.

Marche Funèbre is reeds sinds 2008 actief en zorgde ondertussen voor o.a. vier full-albums die hun mix van death metal en doom mooi weergeven. Dat gebeurt ook heel knap tijdens live concerten en dat mochten de liefhebbers aan de lijve ondervinden tijdens hun doortocht op Alcatraz. Een heel knappe set, heren! (L.G.)

Amaranthe, Prison.

De vele trash die op zaterdag geprogrammeerd stond werd menig maal afgewisseld met een ander genre, zoals bijvoorbeeld de techno / power / death metal van Amaranthe. Geen idee hoe je de muziek van Amaranthe moet bestempelen eigenlijk, alsof het er zou toe doen. Naar Amaranthe luisteren is wachten tot je volledig meegaat met de muziek. Bijna vanzelfsprekend is Amaranthe voor een groot gedeelte Elize Ryd. Maar stellen dat de rest weinig of niets bijdraagt, zou heel kort door de bocht zijn. Nee, Amaranthe is een collectief met een zeer hoge entertainment waarde, en nummers als ‘Amarantine’ en ‘Drop Dead Cynical’ worden nog steeds uit volle borst meegebruld. (F.B.)

Der Weg Einer Freiheit, Helldorado.

Het Duitse Der Weg Einer Freiheit wordt in het vakje black metal ondergebracht, maar eigenlijk mag / kan je daar ook de term post black metal op plakken. Hun mix van stevige, om niet te zeggen furieuze, stukken met rustiger, kalmere momenten kan ons telkens vanaf begin tot einde boeien. Ook nu weer. Daar de heren reeds vijf full-albums op de markt hebben zodat het een eenvoudige zaak is voor deze band om een krachtige setlist te maken. Der Weg Einer Freiheit kon ons eerder reeds bekoren en ook nu liet deze band geen steekje vallen. Wij, van MUSIKA, waren alvast onder de indruk. (L.G.)

Death Angel, Swamp.

Death Angel is voor de meesten geen onbekende en mocht reeds vijf keer spelen op Alcatraz. – Nog een huisband? – Daarmee is meteen aangetoond hoe populair Death Angel is bij de Alcatraz-organisatie. De reden is simpel: Death Angel ontgoocheld nooit. Al jaren staan ze equivalent voor het maken van thrash metal van de bovenste plank. Death Angel is uniek binnen het genre en dat vertaalt zich op het podium meestal in wervelende shows. Ook nu weer is Death Angel een zegen voor de Swamp. Het publiek gaat er helemaal in op en dat is net wat de band graag héeft. (F.B.)

Hemelbestormer, Morgue.

De compleet instrumentale post metal die het Limburgse Hemelbestormer neer zet, pakt ons best wel als we thuis zitten te luisteren naar een van hun drie full-albums. Tijdens hun passage op Morgue is dat toch minder het geval. Is deze set daarom slecht of minderwaardig? Helemaal niet, enkel plakt het minder bij ons. (L.G.)

As I Lay Dying, Prison.

Dat het Amerikaanse metalcore gezelschap van As I Lay Dying op heel wat bijval kan rekenen, kunnen we best wel begrijpen, want het gezelschap zorgde ondertussen voor zeven heel goed ontvangen albums. Dus ligt het enkel en alleen aan onze smaak dat wij het niet echt hebben voor As I Lay Dying, dat anderzijds de weide moeiteloos inpalmde. (L.G.)

Katatonia, Helldorado.

Katatonia vinden we steeds een wat vreemde eend op een festivalaffiche. Versta ons echter niet verkeerd: Katatonia staat voor prachtige muziek. Hun mix van progressive rock, doom en gothic metal baadt immers in een melancholische sfeer zodat wij eerder geneigd zijn om dit in een huiskamer te horen. Toch zorgde Katatonia ook nu weer voor een prachtige set waar de warme stem van Jonas Renske prachtig tot zijn recht komt en je gemoed diep weet te raken. Toch valt het op dat de Helldorado-tent niet volledig vol loopt voor deze band. De afwezigen hadden ook dit keer nochtans ongelijk. (L.G.)

Carcass, Swamp.

Carcass is al lang geen nieuwe band meer, en de laatste jaren zijn ze vrij actief binnen het festivalcircuit De band is ook al lang geen grindcore meer, maar een mix van thrash, doom en melodic death metal. Jeff Walker en Bill Steer doen eigenlijk al bijna veertig jaar ronduit hun goesting. Dit levert van tijd tot tijd meesterwerkjes. Live vliegen ze erin aan een tempo om u tegen te zeggen. Nooit is het saai. En de metalfans weten dit ook. Het gevolg is dat de Swamp net niet uit zijn voegen barst. (F.B.)

Warhead, Morgue.

Warhead ontstond in 1983. Tot 1989 probeerde het gezelschap hun mix van speed metal en thrash metal aan de goegemeente te verkopen. Daarna viel het doek over deze band. Sinds vorig jaar is Warhead terug actief en nog steeds putten ze nummers uit hun twee, uit de jaren stammende, full-albums. Toch levert dit, nog steeds, een krachtige en energieke sound op. “Welcome back, Warhead.” (L.G.)

Testament, Prison.

Met Testament als voorlaatste op de mainstage nadert het einde van dag 2. Testament is natuurlijk een levende trash metal legende met een stevige live reputatie. Ook deze keer vliegen de Amerikaanse thrashers erin alsof hun leven er vanaf hangt. De meute voor het podium gaat vlotjes voor de bijl. Testament is dan ook een mix van gedegen muzikanten en een enorm archief aan songs die je semi-legendarisch zou kunnen noemen. De mainstage lijkt gemaakt voor deze thrash-iconen. (F.B.)

Enslaved, Helldorado.

Het Noorse Enslaved werd in 1991 opgestart en zonder ondertussen voor onder andere veertien full-albums. Een stevige setlist maken voor een live concert is dan ook geen enkel probleem voor deze heren. Ook nu weer bleek dit geval, want wij, van MUSIKA, waren enorm onder de indruk van hun kwalitatief hoogstaande sound die een mix vormt van Viking metal, progressive metal en black metal. Een uur lang werden we ondergedompeld in een meeslepend verhaal met rustiger passages, maar ook met stevige uitbarstingen. Ook op vocaal vlak weten de heren variatie te brengen met cleane zang en koorzang. Enslaved bracht dan ook een concert om duimen en vingers bij af te likken: een waarlijk schitterend concert. (L.G.)

Exodus, Swamp.

Exodus mag dan wel niet bij de big four van de trash metal gerekend worden. Eigenlijk mag je spreken van de “big 5” of de “big 6”. Exodus, Testament, Death Angel … allemaal bands die zonder blikken en blozen naast de “Big Four” mogen staan. Exodus bracht recentelijk nog bewijs van hun kunnen op de markt middels ‘Persona Non Grata’. De band verkeerd in prima staat. En het is eraan te zien. (F.B.)

Wolvennest, Morgue.

Wolvennest was de laatste afsluiter in de Morque. Dit klein Belgisch muzikaal wonder is live best de moeite waard. Een optreden is zoals een (donkere) misviering (waar hebben we dit nog gehoord). The blackened death metal / post metal is betoverend. De muziek is ook fel beïnvloed door shoegaze. Wolvennest is volstrekt uniek en een verademing om te beluisteren. Knap einde vandaag in de Morgue. (F.B.)

Behemoth, Prison.

Behemoth is uiteraard de black /death metal band met de meeste uitstraling. Al jaren wordt de top van het genre gedomineerd door Behemoth. Weinig of geen andere black metal band vermag wat Behemoth kan. Behemoth is de referentie, zowel qua show als muzikaal. De band zit inde voorbereidende fase van nieuw album, ‘Opvs Contra Natvram’. Dit is ingeblikt en wordt binnenkort op ons losgelaten. Alcatraz kreeg alvast een nummer in première. Nergal, Inferno en Orion hebben hun zaakjes helemaal onder controle. Ondertussen schudden ze de ene monsterrif na de andere uit hun mouw. ‘O Father, O Satan, O Sun’, ‘Blow Your Trumpets Gabriel, etc., allemaal passeren ze de revue. Ook de invulling van het podium mag er wezen. Het wordt een beetje voorspelbaar, maar als het goed is, is het goed. In het najaar komt Behemoth terug. Ra, ra , wie er ook zal zijn? U toch ook? (F.B.)

Watain, Helldorado.

Watain en Behemoth stonden op hetzelfde moment geprogrammeerd. Dus was het kiezen tussen de cholera en de pest. Andere optie was om beide gedeeltelijk mee te pikken. Watain bleek alvast zijn eigenste zelve te brengen. Het podium was aangekleed met decoratie en vuurspuwende machines. Deze Zweedse black metal band weet verduiveld goed hoe ze een podium moeten aankleden en dit moeten gebruiken voor een monster van een show neer te zetten. Als dit reclame voor de duivel hemzelve moet zijn, dan heeft ie alvast het beste reclamebureau en de beste muzikanten uitgekozen. Watain is een plezier om naar te kijken én te luisteren. (F.B.)

Heathen, Swamp.

Heathen was geprogrammeerd voor de voormiddag, maar moest omwille van technische problemen hiervoor afzeggen. Ze kwamen weel later dan voorzien aan en mochten tijdens de shows van Watain en Behemoth alsnog het licht in de Swamp uitdoen. Maar voor ze zover waren brachten ze een uurtje van de beste thrash metal. Heathen is altijd een beetje een aparte thrash metal band geweest en na een lange stilte zijn ze eindelijk terug. Eerder al mochten we het album ‘Empire Of The Blind’ positief ontvangen. Vandaag werd het lange wachten beloond met een uiterst goede show. Aangezien alle goede dingen uit drie bestaan, verwachten we zo snel als mogelijk een terugkeer op een Belgisch podium. Maar een nieuw album mag ook. (F.B.)