Wacken Open Air: Voortaan duurt het genot 4 dagen

Wij rijden op de snelweg op ongeveer vierhonderd kilometer van Wacken wanneer een wagen claxonneert nadat de bestuurder mijn sticker van het W.O.A. gezien heeft: zijn auto draagt dezelfde. Wij beginnen dan te beseffen hoeveel wagens naar een klein dorp van Schleswig-Holstein stromen waar heavy metal gedurende enkele dagen ongestoord heerst.

Dit jaar telt het festival dertien podia. Eén ervan bevindt zich in het begin van het dorp en moet onder andere Phil Campbell en Thundermother voor een tweede concert verwelkomen. In de kerk moet Metaklapa na de mis optreden. Deze interpreteert metal hits a capella en met succes. Persoonlijk zal ik enkele groepen op Wacken Open Air laten vallen (ex. Arch Enemy) omdat ik ze de week daarop in Alcatraz zal zien. De eerste dag, die enkele maanden geleden toegevoegd werd, blijkt wat korter te zijn en stelt Epica voor. Die geven wat men een verwacht concert kan noemen. Goed op muzikaal vlak maar niet zo origineel voor wie hun show kent. Avantasia van Tobias Sammet, de groep waarvoor de meesten gekomen zijn, geeft een show van hoge kwaliteit; dit geldt zowel voor de verschillende stemmen al voor de musici die geen schrik hebben om solo’s te spelen. Spijtig dat je voelt dat er op bepaalde momenten te veel naar perfectie gestreefd werd.

De dag daarop beginnen wij met de kleinere podia waar wij groepen zoals Repliquae kunnen zien. Die zingen in het Duits en bevestigen dat deze taal zeer goed voor bepaalde vormen van rock en metal past; het publiek is terecht enthousiast! Thundermother maakt iedereen het erover eens en speelt met hun gewoonlijke energie. Dan volgt één van de teleurstellingen van het festival met een tamelijk apathische Udo alhoewel zijn musici toch hun best proberen te doen. Onder ons, wij missen de vorige bassist (Fitty Wienhold): wij beseffen nu hoe belangrijk hij voor de tempo was. Spijtig en zelfs triestig als je dit concert met de prestatie van Accept een week later vergelijkt.

Foto’s: Epica, Thundermother, UDO.

Het is dan tijd voor een verrassing van de programmatie met een kort maar geslaagd optreden van Amon Amarth die liedjes van zijn nieuwe album voorstellen. Het publiek is verleid en maakt het duidelijk dat de groep volgend jaar zou moeten geprogrammeerd worden. Mercyful Fate geeft een adembenemende show op muzikaal vlak; en dit dankzij Hank Shermann aan de top en King Diamond die zich meer op zijn gezang kan concentreren; het concert wordt dan minder door fantasieën onderbroken. Then the Priest is back! Eigenlijk, is het the Priest of Richie Faulkner die steeds meer ruimte in de groep neemt? Goede show dankzij vooral de oude nummers!

De derde dag begint goed met Kadavar, Lacuna Coil et Clutch. Gitaarinvasie voor Kadavar, heel sterke stemmen en instrumentale kwaliteit voor Lacuna Coil, stevige rock voor Clutch. Ik begeef mij dan naar de kleinere podia en kom terug voor In Extremo die dankzij soms rare instrumenten speciaal klinken. Micha, de zanger, steekt het publiek in zijn zak. Als ik van de pit terugkom, zie ik een massa mensen die meezingen; indrukwekkend! Idem voor Hämaton die ook goed maar typisch op zijn Duits klinkt. Corey Taylor van Slipknot kan zijn vreugde, om eindelijk in Wacken als top of the bill op te treden, amper verbergen. Misschien is de hele groep zo gelukkig dat die een deel van zijn agressiviteit in de kleedkamer heeft laten liggen; jammer voor de aanwezigen. Ik heb ze meer overtuigend gezien.

Foto’s: Mercyful Fate, Kadavar, Lacuna Coil, In Extremo, Hämaton.

De laatste dag begint met een verrassing, Orden Ogan. Enkele jaren geleden hadden zij op Alcatraz weinig indruk gemaakt maar vandaag is het muzikaal geslaagd en hun publiek zingt met enthousiasme mee; verdiend succes! Ik begeef mij dan naar kleinere podia waar andere verrassingen op mij staan te wachten. Attic, waarvan de zanger de reïncarnatie van King Diamond is, geeft en intense set. Hate volgt en alleen de naam zegt alles over het voorgestelde spektakel, maar de kwaliteit is er, de moeite waard! Dan wordt het wel wat kalmer met Brian Downey’s Alive And Dangerous; ik heb ooit de gelegenheid gehad om het originele concert met Thin Lizzy (Phil Lynott, Brian Robertson en Steve Gorham) te zien; veel verschil is er niet! Amper na de laatste nota van de groep van Brian Downey, komt er een ontploffing uit het podium ernaast; en dit met Infected Rain. Het publiek wordt er gewoon gek van! In enkele maanden lijkt deze groep aanzienlijk geëvolueerd te zijn; Elena Cataraga, de zangeres, is in topvorm zoals de rest van de groep trouwens; uitstekend concert!!

Onderweg naar het concert van Lordi zie ik het einde van de prestatie van Haggard. De verschillende stemmen en instrumenten maken indruk op een publiek van kenners. Dan komt het laatste concert van het festival. Lordi geeft een show zonder enige verrassing. Dat zij op het Eurovisie Festival of in Wacken optreden blijven zij dezelfde, met hun specifieke look en een eenvoudige maar toch meeslepende hard rock.

Foto’s: Attic, Hate, Infected Rain, Lordi.

Wacken is voorbij en 24 uur na het einde van het laatste concert zijn alle kaarten voor de volgende editie verkocht; een gewoonte voor dit festival. Het kan raar klinken want de affiche is eigenlijk niet uitzonderlijk als je die met het programma van andere festivals zoals Graspop vergelijkt. Wacken impliceert eigenlijk een soort pelgrimstocht, biedt een fantastische organisatie binnen en buiten de site en er heerst een ongelooflijk gevoel tijdens het festival. De agressiviteit van de muziek contrasteert met de vriendelijkheid van het publiek en de bereidwilligheid van vrijwilligers die allen maar één doel hebben: het festival moet slagen en iedereen gelukkig maken! Alleen hiervoor is Wacken de moeite waard!

Tekst en foto’s: Sante Broccolo.