Wanneer je als recensent jezelf erop betrapt van na enkele lijnen enkel in superlatieven te schrijven, is er meestal iets dat je innerlijke trigger liet tilt slaan. Zo ook bij dit album van Galaxy, dat na een tijdje niet meer in gewone woorden uit mijn pen wou rollen. Dus even opgeborgen in een verplicht tijdslot en nu terug bovengehaald voor een tweede poging van bespreking. De Nederlandse neo-prog formatie Galaxy was een band die van 1983 tot 1997 in het noorden van Nederland bestond. Ondanks het feit dat hun verschillende demo tapes, vinyl single (‘Rock ‘n’ Roller’) en epcd (‘Back Before The Storm’) goede kritieken kregen, ontbrak het symbolische duwtje voor de doorbraak. Met hun laatste bezetting (vocalist en bassist Bart Schwertmann, zanger en gitarist Niels Lingbeek, keyboardspeler Ard Offers en zijn broer Nils op drum) namen ze vlak voor de split een album op. Die opnames verliepen in hun studio, in de achtertuin van de familie Offers. De herinneringen werden op cdr, DAT of harde schijf vastgelegd. Echter, de nummers werden nooit gemixt. De band viel uiteen en elk ging zijn eigen weg. Toen die opnames recentelijk in handen van David Van Hartingsveldt kwamen begon de bal te rollen om die alsnog een kans te geven. Zodoende kwam ‘Runaway Men’ met wat vertraging van een kwart eeuw uiteindelijk toch uit. Anno 2022 kunnen we eens terugkijken op de loopbaan van het gezelschap. Bart Schwertmann won in 1999 de Soundmixshow op de Nederlandse nationale televisie met zijn vertolking van ‘Gethsemane’ uit de musical Jesus Christ Superstar. We kennen hem ook als leadzanger van Kayak en zijn eigen sublieme solowerk ‘Theater Of Grief’ van eind vorig jaar. Niels Lingbeek speelde professioneel in diverse bands, maar is nu fulltime bezig als engineer en producer in zijn eigen Mastersound Studios in Muntendam. Ard Offers speelde professioneel tot 2013 en vormde daarna met gitarist Gert-Jan Schurer de band Perfect Storm. Nils Offers speelde in diverse bands, maar trok zich in 2005 terug uit het muziekwereldje. En dan de nummers zelf. ‘Answers’ geeft veel antwoorden op de vragen wat muzikaliteit betreft. De wervelende toetsen in een constant wisselend ritme zorgen voor een ferme dynamiek. Positief verrast door de progressiviteit en de symfonisch geheel met veel aandacht voor de melodie beukt het nummer zich een weg. Samen met een solerende snarenplukker die nu en dan zijn kans grijpt, wandelen Bart’s krachtige vocale lijnen vlotjes op en neer de toonladder. Ook in ‘Look Into My Eyes’ keren die keys terug. Die ritmeversnellingen in de diverse stukken worden met het fretwerk van Niels perfect met elkaar verbonden. Tussen de knap uitgewerkte arrangementen door horen we flarden van een Hammond. ‘Never The Same’ mag je vrij letterlijk nemen, want bij elke luisterbeurt van dit nummer lijk ik iets nieuws te horen wat ik de eerste keer niet opgemerkt had. De nummers zijn zo diep uitgewerkt, dat het een plezier is om je te laten verdwalen in de sfeer dat het nummer meebrengt. De sensuele en trage cadans van ‘Lady Of Fire’ zorgt voor een uitdagende prikkel. Ondanks de snelheidsinjecties en extra symfonische elementen blijft het nummer die onweerstaanbare sfeer behouden. De keuze om ‘Talk To Me’ als single uit te brengen zal welllicht voor de hand gelegen hebben. https://www.youtube.com/results?search_query=Galaxy+Talk+To+Me. In de videoclip zien we archiefbeelden van een jonge frontman, die met basgitaar het nummer brengt. Het nummer ontluikt met enkele keyboardtonen maar de manier waarop Bart het nummer helemaal in gang schreeuwt, had ik niet zien aankomen. Hij pakte me bij de keel en ik kon (gelukkig) geen kant meer op. Vurig snarenwerk trok me helemaal headbangend het nummer is en zelfs in de zachtere passages die erop volgden, voelde ik dat er iets dreigends zat aan te komen. Het majestueuze en bombastische refrein kent zo’n energieke galopperende riff, gewoonweg perfect. Wat een oorworm, volledig uit mijn sokken geblazen! De knappe vocalen dragen bij aan de sterkte van de band, maar zelfs bij het instrumentale ‘Gallery Play’ blijft het indrukwekkend luisterspel voortgaan. De afsluiter ‘Runaway Man’ is een wolf in schapenvacht, want waar het nog erg rustig begint, krijgt het titelnummer in het refrein een uitbarsting van energie. Dit is vooral te danken aan het uitgestrekte vocale werk dat atmosfeer van het nummer pijlsnel de lucht in jaagt. Wat een enorme climax die voor mij nog veel langer mocht duren dan de acht minuten waarop het nummer nu af klokt. Zo hier en daar kan je invloeden van Marillion horen, die de progressieve rock een tiental jaren eerder naar het publiek brachten. De nummers zijn allemaal vrij lang, waardoor de slechts acht tracks alsnog een goeie drie kwartier muzikale verwennerij opleveren. Zelf kan ik best overweg met wat progressief werk, maar echt liefhebber ben ik nooit geweest. Met dit album is dat verleden tijd. De grote muzikaliteit overwint het gemak deze (lage) drempel. Maar ‘Talk To Me’ blijft nu al dagenlang in mijn hoofd spelen, het is niet normaal wat een muzikaal genot het teweeg brengt. Laat ons hopen dat hier een vervolg mag aan komen, dat geen vijfentwintig jaar op zich laat wachten.

Rocking Klingon (95)

Independent Release

Tracklist: 1. Answers 2. Look Into My Eyes 3. Never The Same 4. In Her Head 5. Lady Of Fire 6. Talk To Me 7. Gallery Play 8. Runaway Man