HellFest, 25 juni, dag 6.

HellFest, Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

Dag zes van HellFest 2022 bood zich aan als een dag met gematigd weer en, opnieuw, een interessante affiche met gevestigde waarden en bands die wij, van MUSIKA, maar al te graag ontdekken.

Ongekend is vaak onbemind. Zo ook voor Existance, een heavy metal band met Franse roots, die uit het juiste hout gesneden bleek te zijn. Het bleek met de paplepel meegegeven te zijn, gezien Julian (zanger/gitarist) het van zijn vader meegekregen heeft. De jonge band zat vol enthousiasme en toonde erg veel beweging en goesting. Na het energieke optreden schoten ze nog diverse merchandise vanaf het podium het publiek in. Eentje om in de gaten houden! Ook Untitled With Drums is zo goed als onbekend. Van dit Franse gezelschap krijgen we een mix van alternative rock en post hardcore te verwerken die de heren best wel energiek neer zetten, maar wij het niet echt warm van krijgen. Dropdead Chaos mag ook hetzelfde halfuurtje vullen en doet dit aan de hand van een mix van hardcore en punk rock. Ook hier valt een pak energie te ontwaren, maar ook nu hebben we de indruk dat er nog werk aan de winkel is: met enthousiasme alleen komt men er niet, al staat men wel een stuk verder dan bijvoorbeeld Untitled With Drums.

*Foto’s: Dropdead Chaos / Untitled With Drums / Existance

De Amerikaanse rockers van Dirty Honey zijn zowat een zachtere versie van AC/DC. Ze komen uit het warme Californië en in hun muziek hoor je flarden van zowel Led Zeppelin als van The Black Crows. Goed rockende nummers met de heerlijke seventies vibes, die op dit festival meer dan aangenaam zijn. Nog een Franse band kregen we te horen in de “temple” waar Les Chants Des Nihil hun visie op black metal kenbaar maakte aan een trouwe schare fans en wat nieuwsgierigen. Wij behoorden tot die laatste groep en noteerden in ons boekje “oké”, maar de nogal statische set is duidelijk voor verbetering vatbaar. Guilt Trip dan maar op de “warzone”? Ook dit Britse hardcore gezelschap mist het nodige charisma om ons doeltreffend over de streep te trekken. Opnieuw “niet slecht, maar heel traditioneel”. We missen “swung”, “drive” en “agressivitiet” op het podium.

*Foto’s: Les Chants Des Nihil / Guilt Trip / Dirty Honey

Het twintigjarig bestaan van Manigance kende een hoogtepunt op de mainstage. Hun melodieuze power metal werkte aanstekelijk en voor ik het wist was ondergetekende één van de velen die niet langer passief kon toekijken. Dat de nummers Franse teksten bevatten was geen minpunt, dat hebben vorige bands meer dan ooit bewezen dat ze hun mannetje weten te staan. Of hun vrouwtje, want deze female fronted metal band bleek een goede liveband te zijn. Op het einde kwam de vocalist van Existance zelfs versterken. Het Italiaanse Nero Di Marte staat voor experimental metal en doet dit door o.a. stevige en zware fragmenten te wisselen met ingetogen en rustiger passages. Het is iets dat vrij goed werkt op albums, maar tijden live concerten – hier toch op het “altar” podium – wat de mist in ging. Opnieuw moeten we stellen “goed, maar er bestaat beter in het (sub)genre” en vooral: het boeit niet genoeg om ons daadwerkelijk te overtuigen. Heel andere koek kregen we te horen bij het drietal van Dätcha Mandala: wat een ontlading van energie, wat een enthousiasme, wat een energieke beleving is me dat! Noem het hard rock, bluesy hard rock, retro rock, of wat dan ook. Dit is ene afgewerkt product en het halfuurtje dat het trio voor handen krijgt, vliegt dan ook zo voorbij. Fans van dit soort muziek, moeten deze Dätcha Mandala absoluut in de gaten houden. En ja, daar rekenen wij van MUSIKA, onszelf ook bij.

*Foto’s: Nero Di Marte / Dätcha Mandala / Manigance

Op “mainstage 1” mocht Michael Monroe de situatie recht proberen te trekken. Michael slaagde daar moeiteloos in. Blijkbaar trekt Michael Monroe ook binnenkort op het pad met ex-leden van Lords Of The New Church om de laatst genoemde groep, weer te laten herleven. Michael Monroe tast uit zijn rijke verleden om een goedgevulde en gevarieerde set te brengen. Michael brengt rauwe rock ’n roll. Michael Monroe promoot ook zijn nieuwe album: ‘I Live Too Fast to Die Young!’. Van Hanoi Rocks tot heden: Michael Monroe drukt gewoon het gaspedaal continu in. Mag hij blijven doen, wat mij betreft. Geen drummer bij het Nederlandse Autarkh dat zweert bij computer gestuurde drumpatronen om hun sound “body” te geven. Voor de rest een verzameling aan (sub)genres die men gemakshalve verkoopt onder de naam “extreme metal”. Opnieuw moeten we de term “niet onaardig” bovenhalen, maar ook nu weer missen we toch een bepaald spanningsveld dat ons over de streep trekt. Martyrdöd mag op de “warzone” gelijktijdig aan de slag. Ook hun variant van blackened crust doet ons hartje niet echt sneller slaan. We missen enthousiasme, agressiviteit, energie en gedrevenheid. Een volgende keer beter?

*Foto’s: Autarkh / Martyrdöd / Michael Monroe

Als intro voor Gloryhammer zagen we op de tonen van Tom Jones’ “Delilah” een levensgrote foto van de man, met als wens om crowsurfend over het publiek te gaan … De sfeer was gezet. We hadden enkel nog de unicorns en badeendjes tekort, maar die verschenen nagenoeg bij de start. Het blijft wat wennen aan de nieuwe frontman, gezien het soms tussen de nummers wat stilviel, maar het kan natuurlijk ook het enthousiaste publiek zijn die met de vorige vocalist wel erg goed gediend was. Dat de speed astral metal goed gesmaakt werd, hoorden we in ‘Universe On Fire’. De traditionele gevechten en tot slot de kroning van de koning ontbraken niet. Het Zweedse Humanity’s Last Breath is compleet andere koek, maar wel eentje dat er bij ons vlotjes in gaat. Je mag de band in het vakje deathcore stoppen, als is dat duidelijk veel te beperkt. Wij ontdekken ook invloeden uit djent en black metal en het geheel doet ons sporadisch toch, denken aan werk avn Meshuggah, voorwaar geen slechte voorbeelden als je het ons vraagt. Ook qua podium présence staat de heren van Humanity’s last Breath er wel degelijk. Wij hebben de naam alvast met dikke letters in ons boekje “te volgen bands” in geschreven. Post hardcore is de term die muzikaal geplaatst wordt op het Franse My Own Private Alaska, en laat dat nu een (sub)genre zijn die ik persoonlijk minder weet te waarderen. Maar hey, wat heb ik genoten van de getormenteerde vocalen, van de rustiger momenten die de heren afwisselen met machtige uitbarstingen van energie en geweld. En dat terwijl geen gitaren op het podium te zien waren. Een drummer, twee heren aan keyboards en een geweldige entertainer die de vocalen voor zijn rekening neemt. Heren van My Own Private Alaska: ik heb van iedere seconde genoten van jullie intense set.

*Foto’s: Humanity’s Last Breath / My Own Private Alaska / Gloryhammer

De Amerikaanse composer en zanger Ayron Jones blijkt nog niet zoveel bekendheid te hebben verkregen op Europese bodem. Met een rockgeluid, dat zijn muze bij Jimi Hendrix vond, komt daar nu resoluut verandering is. Hiervoor kreeg hij energieke zwarte bassist mee met cowboyhoed die vaak de show steelt. Stereotypical Working Class lieten we om de reeds gekende reden – de “warzone”, weet je wel en net te veraf om meerdere bands te kunnen checken als er zich veel publiek op het terrein bevindt. – links liggen, onze excuses. We kozen immers ook voor Fejd in de “temple” bleek een gans ander gegeven te zijn. Dit Zweeds folk metal gezelschap bestaat ruim twintig jaar en bracht slechts vier albums uit. Fejd blinkt uit in het combineren van traditionele muziekinstrumenten met moderne. Geen wonder dat er in de “temple” heel veel volk stond. Frankrijk lijkt immers wel een boontje te hebben voor dit soort muziek. In het geval van Fejd is de appreciatie meer dan terecht.

Foto’s: Ayron Jones / Fejd

Van Fejd naar Nightmare dan. Nightmare is een gevestigde Franse waarde in het heavy metal genre. Recentelijk werd zangeres Magali Luyten vervangen door Madie (Marianne Dien). Het is haar vuurdoop voor en groot publiek, maar Madie doet dit zonder blikken of blozen. Al bij al geen gemakkelijke opgave om Magali op te volgen, maar naar het eind van de set toe lijkt het of Madie dit altijd al gedaan heeft. En dan zeggen dat de band inviel door een annulatie. Het eveneens Franse Betraying The Martyrs is een gevestigde waarde als het aankomt op metalcore. Dit gezelschap slaagt er keer op keer in om een volgepakte zaal / tent uit hun hand te laten eten. Ook nu weer zorgden de heren van Betraying The Martyrs voor een heel energieke en gedreven set die de massa kijklustigen doet smullen. “A job more then well done”, heren! Maar ook in de “valley” was het smullen geblazen, zij het, opnieuw, van een compleet ander allooi. Het Zweedse Hällas combineert immers op verblijvende wijze melodic hard rock met wat space rock en vooral met progressive rock. Een niet alledaagse combinatie die wel degelijk enorm goed werkt. Voeg daaraan toe dat de heren over heel wat charisma beschikken en het podium is bijna te klein. Een meer dan enthousiast publiek genoot dan ook met volle teugen en wij … zagen en hoorden een excellente show.

*Foto’s: Betraying The Martyrs / Hällas / Nightmare

Maar ook voor pure blues rock is het HellFest podium niet vreemd. Gary Clark Jr. was misschien wel een vreemde eend in de beet. Een pak rustiger dan zijn collega’s begon het muzikaal gekleurd gezelschap met enkele hip hop invloeden het publiek te overtuigen. En … de aanpak werkt al even goed. In de “warzone” was er Xibalba dat we … aan ons voorbij lieten gaan omdat we ook wel Conjurer wilden meepikken. De set van dit gezelschap werd evenwel, last minute, verplaatst naar het tijdslot van Katatonia (iets voor middernacht) die er, helaas, niet bij konden zijn.

*Foto’s: Gary Clark Jr.

Als vieruurtje krijgen we op de Mainstage een serieuze hoofdschotel opgediend, die van Eluveitie. Dat Eluveitie ook in Frankrijk inslaat als een bom telkens ze ten tonele verschijnen is een understatement. Eluveitie wordt in Frankrijk zeer gesmaakt. Als ze dan nog eens ‘The Call of The Mountains’ in de ‘L’Appel Des Montagnes’ versie brengen kan de liefde van de Fransen voor Eluveitie niet meer stuk. Eluveitie is ondertussen al lang het folk metal genre ontgroeid, net zoals Epica al lang niet meer alleen symphonic metal is. Eluveitie schudt uit haar mouw, wat het eruit wil schudden. Het zijn dan ook niet de eerste de besten op het podium: zanger Chrigel, zangeres/harpspeelster Fabienne Erni, violiste Nicole Ansperger, draailierspeelster Michalina Malisz, … allemaal toppers. Negen nummers zijn er snel door, maar ze blijven aan de ribben kleven. Sorcerer is een Zweedse doom metal band met tentakels die reiken tot klassieke heavy metal. De band is een samenraapsel van leden van Therion, Tiamat, Eclipse en Soilwork onder andere. De sound is eveneens een samenraapsel van diverse invloeden, maar het geheel staat er wel. Laatste album ‘Lamenting The Innocent’ dateert van 2020, maar ondertussen brachten ze digitaal een aantal ep’s uit. Hopelijk binnenkort wel op fysische release, want Sorcerer bewijst op het “altar” podium dat men er mag zijn. Zo hebben we de set van het Franse Slift in de “valley” volledig mislopen.

Foto’s: Sorcerer / Eluveitie

We vinden het ook heel spijtig dat we de aanstekelijke Celtic punk rock van The Rumjacks aan ons moeten passeren op de “warzone” want zowel Myles Kennedy and Company en Arctarus willen we ook niet missen. Een man die zich niet meer moet bewijzen is Myles Kennedy. Samen met zijn ‘company’ kwam ook deze hardrockband langs. Ondanks de slechts drie muzikanten die op het podium stonden, kregen we een volwaardige band te horen die hun jarenlange niveau opnieuw bevestigden. Met HellFest kon de band een geslaagde tour afsluiten. Arcturus is een heel speciaal geval: avant-garde progressive metal uit Noorwegen. We weten allemaal dat de Noren een beetje buitenbeentjes zijn, maar deze band is meer dan en buitenbeen. De sound omschrijven is onbegonnen werk. Recentelijk werd het ganse oeuvre heruitgebracht, als aparte cd’s of vinyls of in een uiterste mooi artbook. De band speelde een gevarieerde set met onder andere ‘Chaos Path’ en ‘Master Of Disguise’.

*Foto’s: Arcturus / Myles Kennedy and Company

Epica kwam reeds ter sprake. Wel rond de klok van 18h00 kwamen ze tevoorschijn op de Mainstage. Het podium was getransformeerd in iets zilverachtigs met zwart. De zilveren outfit van Simone, die was assorti met het decor, maar Simone was allesbehalve decor. Nog steeds begaafd met een unieke stem, begeleid door partner (in crime) Mark Jansen, en vervolmaakt door Coen, Isaac, Ariën en Rob, overstijgt Epica haar zo gezegde genre. Epica is geen deurmat, maar een kamerbreed Perzisch tapijt waarop een verhaal geschreven staat in geuren en kleuren. Epica komt, ziet en overwint. Fleshgod Apocalypse stond gelijkertijd geprogrammeerd als Epica. Spijtig, aangezien beide bands wel raakpunten hebben. Fleshgod Apocalypse kleurt ook nogal fel buiten de randjes van het genre waar het in ondergebracht wordt: symfonische / technische death metal. De show is altijd om u tegen te zeggen, de muziek die verveelt nooit. De reacties in de tent waren dan ook enorm. Honderd procent verdiend. Villagers Of Ioannina City is ook niet zo vlot in een vakje onder te brengen, al is hun sound helemaal anders dan die van Epica en / of Fleshgod Apocalypse. Deze Grieken zorgen immers voor een mix van stoner rock, hard rock en folk rock overgoten met de nodige accenten uit psychedelica. De heren zorgden voor een heel knappe set die een volgelopen “valley” heel goed weet te smaken.

*Foto’s: Fleshgod Apocalypse / Villagers Of Ioannina City / Epica

Spijtig voor Touche Amore (op de “warzone” weet je wel) maar zowel Airbourne als Igorrr schrijven we net iets hoger aan. Een tweede passage van Airbourne op deze vijftiende editie van HellFest leverde opnieuw een feestje op. Hoe laat je een gans plein uit zijn dak gaan? Wel, bekijk de beelden maar eens hoe deze Australische rockers het aan boord kregen. Geïnspireerd door hun landgenoten AC/DC, hebben ze na een vijftal albums hun eigen geluid gevormd door er wat extra energie bij te steken. Ook het kapot kloppen van het bierblikje ontbrak niet. En mochten ze een derde keer langskomen, ik zou zeker nog eens gaan kijken. Het Franse Igorrr is een echt buitenbeentje wegens niet in een bepaald muzikaal vakje onder te brengen of je moet het “experimetal metal” gaan noemen. Electronica en black metal vormen misschien de hoofdbestanddelen van de sound, maar pop, rock, dance, … kan je ook ontdekken in de muziek die hier een overvolle “temple” tot de verbeelding doet spreken. We herinneren Igorrr van vorige passages als een figuur die weggelopen is uit een Mad Max film. Dit keer is hij volledig in het zwart gehuld met een gouden streep op zijn gezicht. Een ander opgemerkt figuur is de knap ogende zangeres / danseres. Ogen en oren worden op die manier verwend door Igorrr.

*Foto’s: Airbourne / Igorrr

Wie houdt van bakken psychedelica en stoner rock zit gebeiteld met Monkey3, een Zwitsers gezelschap dat het geheel het liefst volledig instrumentaal houdt. We zijn het gezelschap op tijd en stond even opduiken uit de rook die de heren om zich heen laten krinkelen. En als dat nog niet voldoende rook zou zijn, nemen ze op tijd en tijd een stevige trek aan hun e-cigaretten om ook die rookpluimen rond te strooien. Geen rook bij Draconian, dat voor ons een blij weerzien is, met een band die we te lang gemist hebben. Oké, Covid zat ertussen, maar toch. De kwaliteitsband die Draconian is, gaat immers heel spaarzaam om met optredens. De set op HellFest was dan ook nog eens een unicum, vanwege een personeelswissel. Niet zomaar een personeelswissel: zangeres Heike Langhans houdt er na tien jaar mee op en wordt vervangen door originele zangeres Lisa Johansson. Beide dames staan samen op het podium. Dubbele gevoelens gieren door ons: pijn in het hart vanwege Heike’s vaarwel en blijdschap omwille van Lisa’s terugkeer. Worden we dan nog eens gepakt door de kwaliteit van de songs, dan sta je daar met een zwaar gevoel, maar anderzijds ook met de mond open van verbazing voor zoveel schoonheid. Ik vermoed dat het publiek grotendeels hetzelfde doormaakte. Kortom: ongelooflijk mooi.

Foto’s: Draconian / Monkey3

Nightwish heeft zijn roots in het hoge noorden van Europa: Finland meer bepaald. Veel traditie en een uitstekende show bezorgden vele fans net die vibes die de symfonische metal in zich heeft, maar enkel Nightwish op een podium kan brengen. Dat de Nederlandse Floor Jansen met haar indrukwekkende vocalen daar voor een groot stuk voor verantwoordelijk is, zal niemand verbazen. Al mogen we natuurlijk de overige muzikanten niet te kort doen. Vandaag was het ook een hoogdag voor de punk, meer specifiek voor de punk van de lichting 1982. Te beginnen met Discharge. Discharge is als een pletwals. De aaneenrijging van knallers van formaat doen je gewoon voor de bijl gaan. Discharge heeft menige band beïnvloed, maar is nog steeds alive and kicking (your ass). Iets heel anders dan: Myrkur: Folkesange, niet te verwarren met een gewone Myrkur set. Nee, deze set is gebaseerd op het gelijknamige album van dame Myrkur, waarop ze traditionele Scandinavische folknummers vertolkt met verve. De live show trekt de inhoud van de plaat gewoon door. In een ander kader kan je genieten van Myrkur‘s fantastische stem, aangevuld met een aantal gastvocalen, waaronder die van Maja Shining van Forever Still. Één woord: adembenemend.

*Foto’s: Myrkur / Nightwish

Naar het hoofdpodium dan voor de terugkeer van Guns ‘n’ Roses. Spijtig genoeg moeten we jullie melden dat dit niet meer het Guns ‘n’ Roses is die ons einde jaren tachtig wakker fors wakker schudde en ons buitenzinnig maakte middels klassiekers als ‘Paradise City’, ‘Mr. Brownstone’ en zoveel meer. Ondertussen is er zoveel gebeurd met deze band dat een encyclopedie niet meer volstaat. Nee, deze show gaat we niet neersabelen uit respect voor wat ze betekend hebben. We hopen alleen maar dat het heilige vuur ooit terugkomt. We wensen ze het allerbeste toe zodat ze nog vele jaren in schoonheid mogen optreden. Jazeker, dat wensen we. Kadavar dan maar, in de “valley”, waar ze eigenlijk wel thuishoren. Over Kadavar kan je alleen maar lyrisch zijn. Live betoverend, op plaat fantastisch. Kadavar is ook geen stoner of sludge, maar vooral retro rock aangepast aan deze hedendaagse tijd. Kadavar is klasse. Van ‘Lord Of The Sky’ tot ‘Helter Skelter’ één oorgasme. Ik zet ze aan de top van de Zweedse retro-rock samen met Blues Pills, Avatarium, Spiritual Beggars en The Night Flight Orchestra. Ook meer dan dik in orde: de set van Conviction in de “altar”. Dit Franse gezelschap zorgt immers voor onversneden doom. Slepend, log en zwaar zoals bijvoorbeeld ook Black Sabbath dat kon. Wij hadden niet verwacht dat dit Conviction, met slechts een full-album onder de arm, dit reeds kon neerzetten: Klasse!

*foto’s: Kadavar / Conviction

Een nieuwe wake-up call wachtte on de “warzone”: GBH. GBH is zoals Discharge een legendarische band. En live doen ze hun reputatie alle eer aan. De set is één overrompeling, zowel op als voor het podium. Collin Abrahall (zang) en Colin Blyth (gitaar) zijn twee punkers pur sang. Beginnend met ‘Time Bomb’ en ‘Sick Boy’, twee oer-klassiekers, gevolgd door ontiegelijk veel andere nummers en afsluitend met een grandiose finale gevuld met ‘City BaBy Attacked By Rats’, ‘City Baby’s Revenge’ en een passend tribute aan Lemmy middels ‘Bomber’. Een pletwals was nog nooit zo mooi. Al even goed verging het ons in de “temple” waar Moonsorrow ons bijeen riep. De band wordt in het vakje “pagan metal” gestopt, maar is veel meer dan enkel pagan metal. De heren gebruiken ook heel wat black metal elementen, maar zijn ook niet vies van wat symfonische en folk accenten. In ieder geval wervelen de heren doorheen hun schitterende geluiden en zorgen ze zo dat een uurtje voorbij vliegt. Je krijgt amper de tijd om goed in en uit te ademen bij zoveel energieke passie die de heren ten toon spreiden. Ook Moonsorrow zorgt zodoende voor een set / show om in te kaderen.

*Foto’s: Moonsorrow / GBH

Misschien hebben we wat op onze eigen adem getrapt, want zowel Converge: Bloodmoon (in de “valley”) als Conjurer (in de “altar”) lieten we aan ons passeren. We pikten de draad terug op bij Blind Guardian. Na Guns ‘n’ Roses was het op het hoofdpodium de beurt aan een andere fenomenale band: Blind Guardian. Voor Blind Guardian was het een one off. De nieuwe plaat is klaar maar wordt pas in het najaar uitgebracht, waarna de band waarschijnlijk gaat toeren. Dus moesten we het stellen met een onaangeklede show. Maar net dat maakte het de moeite waard. Zonder franjes valt het echt op wat de kracht van de band is: supervette nummers gebracht door een zanger die alles heeft wat een zanger moet hebben: charisma en een gouden stem. Ik geef u uit respect de songlist: ‘Into The Storm’, ‘Welcome To Dying’, ‘Nightfall’, ‘Time Stands Still (At the Iron Hill)’, ‘Time What Is Time’, ‘Journey Through The Dark’, ‘Black Chamber’, ‘Theatre Of Pain’, ‘The Quest For Tanelorn’, ‘Ashes To Ashes’, ‘The Bard’s Song – In the Forest’, ‘The Bard’s Song – The Hobbit’, ‘The Piper’s Calling’, ‘Somewhere Far Beyond’, ‘Mirror Mirror’ en … (drumgeroffel) … ‘Valhalla’. De kenner heeft wellicht door dat het volledige ‘Somewhere Far Beyond’-album de revue passeerde. De reden is simpel: het dertig jarig bestaan van dit album. Blind Guardian kan veel en kan zich veel permitteren zonder dat het daarom minder zou zijn. Topband. Van de ene topper naar een andere topper in een ander genre: The Exploited. Het verbaast ons eerlijk gezegd dat zanger Wattie nog op deze planeet ronddartelt. Wattie is al menig maal door het oog van de naald gekropen, maar hij moet een serieuze engelbewaarder hebben. Enfin, engelbewaarder is misschien een verkeerde woordkeuze, zeker voor een ketter eerste klasse als Wattie. Maar hoe meer Wattie de heilige huisjes (staat, kerk, etc) beschimpt, hoe populairder hij wordt. Wattie is de paus der anarchisten. De man beschikt bovendien nog over een stem om u tegen te zeggen en spreid energie tentoon op het podium die je hem niet meer zou toedichten na al zijn perikels. Wattie is een fenomeen. De Warzone stond in brand en elke song was olie op het vuur: ‘Let’s Start a War (Said Maggie One Day)’, ‘Fightback’, ‘Dogs of War’, ‘The Massacre’, ‘UK 82’, ‘Chaos Is My Life’, ‘Dead Cities’, ‘Alternative’, ‘Noize Annoys’, ‘Troops of Tomorrow’, ‘Never Sell Out’, ‘I Believe in Anarchy’, ‘Holiday in the Sun’, ‘Disorder’, ‘Beat the Bastards’, ‘Cop Cars’, ‘Fuck the System’, ‘Porno Slut’, ‘Army Life’, ‘Fuck the USA’, ‘Sex & Violence’ en ‘Punks Not Dead’. Allemaal klassiekers en tijdens de twee laatste nummers werd het podium overrompeld. Dit stond duidelijk niet in het script van HellFest, maar Wattie die schrijft sedert ’82 al lang zijn eigen script, af en toe eens gehinderd door een accident waaraan menig mens al lang de pijp aan Maarten zou gegeven hebben, maar Wattie lacht Maarten met zijn pijp vierkant uit. Met al die superlatieven voor deze twee bands, zouden we bijna nog vergeten dat er nog een derde band gelijktijdig actief was. In Extremo sloot immers op indrukwekkende wijze de “temple” af. De band wordt gemakshalve onder de noemer folk metal geplaatst, la put de band heel rijkelijk uit het middeleeuwse folk gegeven. Hoe dan ook, we zagen ene zinderende show opgeluisterd met de nodig pyro’s maar ook vol energie en enthousiasme neergezet. We hadden ogen (en oren) te kort om het allemaal goed in ons op te nemen, terwijl een dansende menigte totaal uit de bol ging. Zo moet je dus op passende wijze een dag HellFest af sluiten: zelf een feestje bouwen op het podium en ervoor zorgen dat het publiek dat voor het podium doet. In Extremo zorgde daar op een schitterende manier voor.