HellFest, Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

Dag vijf van HellFest en ondertussen mochten we stellen dat we alles al gehad hadden: van broeiend heet naar fris, alleen wat regen ontbrak nog. Maar ook daarvoor zou gezorgd worden. MUSIKA is zoals altijd trouw op post ongeacht de omstandigheden. Dag vijf beloofde een speciale te worden met heel veel industrial metal op de mainstage, met eveneens een stevige scheut thrash metal en met extreme metal en hardcore / punk als in de tenten en op het Warzone podium.

Het Franse Fauxx trekt de dag op gang op mainstage 1 met een specifiek geluid van keyboard en drum. De dreunende trage mokerslagen en grunts zorgden voor sfeer vanaf het eerste moment. Hun kruising tussen machines en stampend slagwerk eiste meteen zijn plaats op. Neige Morte deed hetzelfde in de “temple”. De band wordt gecatalogeerd als black metal band maar wij horen een grote geluidsbrij die ons niet echt bekoort en waarin we slam death en grindcore in ontwaren. Veel meer in onze smaak valt dan de sound van Sons Of O Flaherty die we als folk rock kunnen omschrijven en dicht aan leunt bij klassieke folk. De band liet zich aankondigen met ‘The Wild Rover’ en zorgde voor een energieke set die het publiek enorm waardeerde.

*Foto’s: Sons Of O Falherty / Neige Morte / Fauxx

De moderne Franse metal van Disconnected zette oorspronkelijk hun eerste stappen bij Melted Space, Zuul FX, Satan Jokers en Heavy Duty, maar intussen laat het gezelschap zien dat ze Amerikaanse moderne metal a la Alter Bridge, Godsmack en Machine Head echt begrijpen. Grooves, melodieën en natuurlijk massieve refreinen zorgden voor ambiance. Hardcore in de “altar” tent? Moet kunnen en dus mocht Yarotz daar hun ding neer zetten. Wij, van MUSIKA, vinden het maar zus en zo, maar het publiek lust deze energieke sound wel. Onder de term “fusion” kregen we het duo van As A New Revolt te horen waar wij ook de term rapcore en / of breakcore durven bij vermelden. Dreunende drums en keys zijn ons deel.

*Foto’s: Yarotz / As A New Revolt / Disconnected

Dead Heat vervolgde vrij agressief. Een circle pit kon niet ontbreken toen dit Amerikaanse gezelschap hun crossover thrash uitbraakten. Recht in je gezicht, er was geen ontkomen aan. Vergelijk ze met Suicidal Tendencies op speed. Veel beweging op en voor het podium! Nog meer hardcore volgde in de “temple” met de set van het Amerikaanse Portrayal Of Guilt. Een loodzwaar geluid dat de heren op een heel statische manier aan de man / vrouw brachten. Opnieuw niet echt aan ons besteed, maar … Iets compleet anders was de fantastische en energieke set van het Zweedse The Baboon Show. Met een zelden gezien enthousiasme en veel kwinkslagen zorgde dit gezelschap dat iedereen in de “warzone” met een glimlach van oor tot oor rond liep. Laat dit kwartet (twee heren en twee dames) maar zo snel mogelijk terug keren: ambiance verzekerd!

*Foto’s: Portrayal Of Guilt / The Baboon Show / Dead Heat

Daarna mocht het Spaanse thrashcombo Crisix proberen the mainstage onveilig te maken. Alleen werd de band voor een probleem gesteld door een positieve Covid-test voor hun drummer. Dan maar een alternatief optrommelen in de vorm van … de drummer van Tajada Jones, de zanger, bassist en gitarist van Crisix zelf en de drummer van Gama Bomb. Ik snap dat de band een opportuniteit als HellFest niet wil opgeven, maar eigenlijk was het maar een chaotisch gedoe met alle wissels van leden en met te korte alternatieve nummers, waaronder covers. Uiteindelijk brachten ze het er nog redelijk vanaf als je niet te kritisch toekeek en meeging met de party vibe. Spijtig voor Crisix die toch wel een goeie thrash band is. Hopelijk krijgen ze een nieuwe kans. Van een heel ander allooi is het Franse Fractal Universe, een band die we in het vakje progressive death metal kunnen situeren. Het was net of het muzikale niveau steeg met de minuut, zeker in vergelijking met wat we tot dan hoorden. Dat de heren ook nog energiek en gedreven op het podium stonde, zorgde er voor dat Fractal Universe extra punten scoorde bij MUSIKA. En dan vergeten we zowaar nog het technische kunnen te vermelden. Ook het Noorse Okkultokrati zorgde voor een meer dan geslaagde set. Wat een bommetje was me dat op gebied van energie en podium présence. Hun mix van o.a. sludge, hardcore en black metal liep zo heel zoet naar binnen.

*Foto’s: Fractal Universe / Okkultokrati / Crisix

“Dat alles kan, bewezen de electronic body muzikanten Youth Code. Brullend en schreeuwend op elektronische klanken zagen we een zangeres haar longen uitschreeuwen. De Amerikaanse pakte gans hetpodium in, een katje die zonder handschoenen best vermeden wordt.”, schrijft een van onze medewerkers, terwijl een andere het volgende noteert: “Op de Mainstage kreeg Youth Code de eer als eerste industral band van het festival om hun ding te doen. Ik zal er zeer kort over zijn, over dit Amerikaans industrial duo: pure noise, geen noot muzikaliteit. En saai van begin tot einde.” Of hoe meningen kunnen verschillen. We lieten de “warzone” waar Dirty Fonzy actief bezig was, links liggen en concentreerden ons verder op de “Temple” waar we een schitterende portie black metal geserveerd kregen van het gemaskerde Gaerea. We mogen gerust stellen dat deze heren een impressionante set hebben afgeleverd die hen een pak extra fans zullen hebben opgeleverd. Een volle tent genoot immers van de kille en in duisternis gehulde sound.

*foto’s: Gaerea / Youth Code

Terug naar de Mainstage waar Blues Pills zijn opwachting maakte. Blues Pills is een internationaal gezelschap met basis in Zweden dat retro rock van de bovenste plank maakt. Uithangbord van de band is zangeres Elin Larsson. Dit mag je deze keer letterlijk nemen, want Elin had een ‘kijk naar mij’ pakje aan, dat geen verbeelding overliet over de curven van Elin. Uw reporter had even een moeilijk momentje. Dat werd gelukkig snel verholpen bij het aanhoren van de eerste noten van ‘Proud Woman’. Elin staat ook geen seconde stil op het podium en rent continu van de ene kant van het podium naar de andere en springt daarbij menigmaal af van de boxen en het verhoog voor het drumstel. Hoe ze erin slaagt niets te breken is me een raadsel. Ondertussen zingt ze ook nog eens zoals een nachtegaal. ‘High Class Woman’, ‘Bye, Bye, Birdy’ en ‘Devil Man’ klonken fenomenaal goed. Van een passage gesproken die we nog lang zullen herinneren. Al even energiek klinkt Teethgrinder, al situeert het geluid van dit gezelschap zich in een compleet andere stijl: death metal / grindcore. Hun agressieve energieke set zorgt voor een stevige taferelen in het publiek dat duidelijk geniet, terwijl de vocalist van hot naar her snelt , waarschijnlijk op zoek naar zijn “ADHD”-pilletje. In de “valley” mag Stöner gelijktijdig aantreden. Met zo’n bandnaam weet je natuurlijk wat je kan verwachten: stoner en desert rock. Maar met ex Kyuss leden Brant Bjork en Nick Oliveri in de rangen is dat natuurlijk een uitgemaakte klasse zaak. De heren, aangevuld met drummer Ryan Güt, zorgden dan ook voor een fantastische set die elke rechtgeaarde fan van dit muzikale (sub)genre zal bekoord hebben. En ja, ook wij, van MUSIKA, kunnen op tijd en stond zo’n set waarderen: meer van dit, A.U.B.

*Foto’s: Teethgrinder / Stöner / Blues Pills

Health kwam van de Verenigde Staten overgevlogen en hebben hun doom, shoegaze, pop en electronica elementen gecombineerd tot hun unieke geluid. Zet daarbij de zoetgevooisde stem en je krijgt een idee. Het tergend traag ritme zorgt voor een meeslepende stijl. In het laatste nummer kregen ze hulp van de zangeres van Youth Code. Opnieuw lieten we de “warzone” aan ons voorbij gaan waar Pogo Car Crash Control, een Frans gezelschap, hun mix van hardcore, punk en metal op de menigte losliet. We kozen voor de “temple” alwaar Dirty Shirt, uit Roemenië nota bene, ons probeerde te overtuigen van hun kunnen. Dit gezelschap, achtentwintig mannen / vrouwen sterk, probeerde een mis van rap, pop, metal en folk uit dat ons in eerste instantie best wel aangenaam in de oren klinkt, maar na een paar nummers verzandt het toch allemaal een beetje in een en hetzelfde geluid.

*Foto’s: Dirty Shirt / Health

De Canadese rocker Danko Jones zorgde voor een energieke passage. Zijn band ondersteunde de vocalist, die bijna vijfentwintig jaar op de planken staat. Draai het volume maar volledig open, want deze rock god brengt zijn garagerock het liefst op maximum mogelijke decibels. Bij momenten even energiek, om niet zeggen “nog energieker”, klinkt Human Impact, een Amerikaans noise gezelschap. En toch is het niet allemaal noise en herrie dat dit gezelschap brengt. Ze zorgen immers ook voor enorme contrasten middels heel kalme en rustige momenten om dan weer snoeihard uit te pakken. We kunnen bijna de term “eigenzinnig” gaan hanteren. In de “Altar” betrad Skeletal Remains het podium. Skeletal Remains is goed voor old school death metal uit Californië. Na ruim tien jaar zijn ze en gevestigde waarde geworden, maar zeker geen spek voor iedereens bek. Daarvoor is het geluid te rauw, te extreem, behalve voor de liefhebbers. Denk maar aan Gruesome, Asphyx, Obituary, etc. Het is ook niet eenvoudig om zich vijfenveertig minuten te laten onderdompelen in dit extreme geluid. Maar toch brengt Skeletal Remains toegevoegde waarde. Het is niet de zoveelste extreme death metal band. De songs zijn echt de moeite.

*Foto’s: Skeletal Remains / Human Impact / Danko Jones

Op het hoofdpodium stond EBM legende Nitzer Ebb te trappelen om aan hun show te beginnen. Nitzer Ebb is een Britse band die dateert van begin jaren tachtig en nooit iets anders deed dan EBM brengen. Ze behoren tot de groten van het genre: Front 242, Skinny Puppy, Die Krupps, Liaisons Dangereuses, etc. De klassiekers passeerden allemaal de revue: ‘Control I’m Here’, ‘Join In The Chant’, ‘Murderous’, etc. Witchery mocht op datzelfde moment in de “Temple” de aanwezigen vermaken. Witchery is een Zweedse extreme metal band, gevormd door voormalige leden van Satanic Slaughter in 1997. Ze brachten tot dusver een achttal fijne albums uit. De invloeden komen uit blackened thrash, speed metal en black metal. Het is niet zo dat ze een verpletterende indruk nalieten, maar toch voldoende om deze band fijn te blijven vinden.

*Foto’s: Witchery / Nizer Ebb

De extreme power metal band Dragonforce had het podium alweer gevuld met draken en flipperkasten. De Britten kwamen rond 17u op de mainstage en zorgden voor een wervelende show. Zo erg dat een gebroken gitaar het resultaat werd. Vuur, vlammen, etc. alles werd uit de kast gehaald om er een totaal spektakel van te maken. A.A. Williams een een nieuwe ster aan het dark pop firmament. De dame is kwestie komt uit Londen en bracht tot op heden twee fijne albums uit. Van HellFest kreeg ze carte blanche om dit in de “Valley” te brengen. Ik mag gerust stellen dat ik onder de indruk was van deze show. Dit heeft niets met metal te maken, maar alles met tegendraadse, eigenzinnige en donkere pop. Maar dat smaken wij ook. Meer van dit A.U.B. Iets compleet anders is Benighted dat de “Altar” stage onveilig mocht maken. Deze notoire Franse extreme death metal band onder leiding van Julien Truchan heeft al een indrukwekkend aantal albums uitgebracht en evolueerde geleidelijk aan richting extreme death metal. De shows zijn steeds een explosie van energie. Deze keer, de zoveelste keer op HellFest, was niet anders dan anders. Niks voor de ter zeiltjes dus, wel voor de die hard brutal death metal fans.

*Foto’s: Benighted / A.A. Williams / Dragonforce

Een band die een herkansing kreeg was Killing Joke. Gelukkig waren ze deze keer stukken beter dan in de “Valley”, een paar dagen eerder. Direct gooiden ze hun troef op tafel, ‘Love Like Blood’, een dikke hit in de jaren tachtig, maar evengoed konden we genieten van wat volgde: ‘Wardance’, ‘Requiem’, ‘Primitive’, ‘Loose Cannon’, ‘The Wait’, ‘Pssyche’ en nog veel meer. Geen idee waarom ze een paar dagen eerdere verveelden en nu boeiden. Deze Britten zijn nooit voorspelbaar geweest en zullen het ook nooit zijn … met uitzondering dan van de show die Jazz Coleman op podium uitvoert. Al jaren dezelfde moves, dezelfde outfit, maar Jazz blijft hilarisch. Ihsahn is niet enkel de artiestennaam van een Noorse multi-instrumentalist maar ook van zijn band. Ihsahn zorgt voor een heel intense en beklijvende mix van o.a. avant garde, black metal, progressive metal en symphonic metal. Zeven full-albums heeft de band ondertussen op de markt zodat men gemakkelijk een heel knappe setlist kan samen stellen. Iets wat Ihsahn ook nu weer deed en elk nummer wordt dan ook nog eens grandioos neer gezet. Wat wil je als fan nog meer? Ja, een langere speelduur dan de vijftig minuten die de band nu toebedeeld kreeg. In de “warzone” probeerde Celkilt te entertainen. Hoe dit Celtic rock gezelschap het ervan af brengt? Geen idee, wegens het feit dat dat podium eigenlijk iets te veraf ligt, wil je meerdere bands horen en bekijken.

*Foto’s: Ihsahn / Killing Joke

Om 19h00 was het geen tijd voor het nieuws, wel voor Gama Bomb. Deze Ieren brengen feel good thrash in de Temple tent. In het begin loopt er een man verkleed in een beest over het podium. Leuk, maar veel voegt het niet toe aan de show die zowiezo al boeiend is door de kwaliteit van de songs. Gama Bomb is geen thrash zoals zovele. Nee, de band heeft een eigen geluid, dat zeer vermakelijk is. Onderwijl probeert Godflesh ons te overtuigen in de “valley” met hun loodzware mix van noise, drone en sludge. Er is weinig tot geen beweging te zien op het podium. De bassist houdt zich, net als de gitarist / vocalist, aan zijn toegemeten vierkante meter. Niet echt “our cup of tea”, maar de fans genieten wel degelijk.

*Foto’s: Gama Bomb / Godflesh

Na thrash in de “temple”, was er thrash op het hoofdpodium, maar van een gans ander niveau. Kreator, is immers een van de big four Duitse thrash metal bands. – Sodom, Destruction en Tankard zijn de overige drie. – Kreator heeft een eigen sound die echt straight in your face is. Geopend werd er met ‘Violent Revolution’ uit het opnieuw uitgebrachte gelijknamige album, met een backdrop die de hoes is van … ‘Violent Revolution’. Daarna was ‘Hate über Alles’ aan de beurt, uit het gelijknamige album, ‘Hate Über Alles’, met als backdrop de hoes van ‘Hate Über Alles’. Vanaf derde nummer, ‘Phobia’, werd deze toevallige opeenvolging verbroken. De band raasde als een stormram over de weide. Die lag erbij en keek ernaar. Kreator is meestal goed, ook deze keer. Een oude vos verleert zijn streken niet, hé. Moonspell stond klaar op de Temple stage. Van Moonspell weten wij bij MUSIKA al lang dat ze live uitstekend zijn. Dan wordt het natuurlijk moeilijk om te verrassen. Maar wees gerust, de band zakt niet / nooit door de mand, integendeel. Geroutineerd als ze zijn krijg je een show van de bovenste plank met als soundtrack de beste Moonspell nummers. Moonspell is zeer waarschijnlijk de beste Portugese metal band ooit en dat in een genre dat minder voor de hand ligt: gothic metal. Spijtig dus voor Millencolin dat op datzelfde tijdstip in de “warzone” actief was.

*Foto’s: Moonspell / Kreator

Het Amerikaanse gezelschap van Ministry verscheen aansluitend op de planken. Deze industrial metallers zijn gekend voor hun krachtige boodschappen over de toestand van de politiek, gezondheid, maatschappij en cultuur. Topper in zijn genre, met een uniek geluid. Obscura is een technical death metal band uit München, Duitsland onder leiding van Stefan Kummerer. Stefan speelt ook in Thulcandra een prominente rol, maar Obscura is toch wel zijn voornaamste bezigheid. De invloeden liggen voor de hand: Death, Cynic, Atheïst, etc. Obscura is op plaat ongemeen boeiend, en dat geldt dus ook voor de live uitvoeringen van de nummers van ‘A Valediction’ of van ‘Diluvium’. De band bracht tot op heden reeds zeven albums uit, allemaal evenzeer de moeite waard. Het is simpel: live of op plaat Stefan doet het telkens weer. De experimentele rock van het Amerikaanse Earth passeerde ons zodoende onopgemerkt, onze excuses.

*Foto’s: Obscura / Ministry

Ongeveer gelijktijdig met Marduk mochten ook Les Sheriff (“warzone”) en Alice Cooper (mainstage) aantrden. We kozen voor … Marduk is dan weer een certitude uit de black metal scene. Deze Zweden schuimen al heel lang de podia van Europa en verder af. Daarbij brengen ze een black metal sound die geheel en al hun eigen is en totaal uniek. Eigenlijk zou je ze met extreme black metal mogen etiketteren. Ik snap het niet hoe zanger Mortuus erin slaagt zo rauw te grunten gedurende de ganse set en hoe de band erin slaagt het zeer hoge tempo gedurende de ganse show aan te houden. Marduk is een specialleke. Ik vermoed dat de Temple geen zwaardere band zou zien. Marduk speelt soms wel eens en mindere show, maar hier waren ze uitmuntend.

*Foto’s: Marduk

Voor Nine Inch Nails en Megadeth, beiden op de “mainstage”, mochten maar een beperkt aantal fotografen opdraven. Wij, van MUSIKA, waren daar niet bij en dus concentreerden we ons maar op de vier andere podia. In de Valley bijvoorbeeld een vreemde eend in de bijt: New Model Army. Onterecht omschreven als een new wave / gothic rock band. New Model Army is een geroutineerde rock band met invloeden uit vele eighties genres. Maar ze zijn vooral heavy rock met folk invloeden. Zanger Justin Sullivan heeft en apart stemgeluid en na zovele jaren klinkt de man nog steeds als zijn eigen zelve. De set is opgebouwd uit gekende en minder gekende nummers: ‘I love The World’, ‘The Charge’, Here Comes The War’, ‘Get Me Out’, The Hunt’ en ‘Vagabonds’. New Model Army blijft een leuke band. Ter zelfde tijd kon je ook kiezen voor de technical death metal band Deeds Of Flesh. Wij vinden hun sound minder brutaal en agressief dan een aantal van de vorige bands in dit (sub)genre die we reeds hoorden vandaag. Vandaar dat we ook de term “melodieus” in de mond durven te nemen, en dat zonder dat de band inboet aan kracht en gedrevenheid.

*Foto’s: Deeds Of Flesh / New Model Army

In de “warzone” mocht Bad Religion rond middernacht aantreden. Deze Amerikaanse punk rock band is er reeds sinds 1980 en heeft ondertussen een stevige schare fans aangetrokken die allen in de zevende hemel waren met de set die de heren hier neer zetten. Wij, daarentegen wilden net dat ietsje meer zien en horen, en kozen dan ook nogal vlug voor Enslaved in de “temple”. Begonnen als black metal band werd hun sound doorheen de jaren toch toegankelijker voor een breder publiek. Melodie speelt immers een belangrijke rol, net als elementen uit progressive metal. En dan is er natuurlijk nog de samenzang of de verschillende stemmenpracht die doet denken aan Viking metal. Kortom, Enslaved is niet voor één muzikaal gat te vangen en zorgt dan ook keer op keer voor heel beklijvende en intense live concerten. Dat gebeurde ook nu weer zodat we enkel blije gezichten ontwaarden in de volle tent.

*Foto’s: Enslaved / Bad Religion

Het Poolse technical death metal gezelschap van Decapitated sloot de “altar” op indrukwekkende manier af. Wat een energie, wat een gedrevenheid op het podium. Dat dit zich vertaalt naar een al even uitzinnige massa voor het podium spreekt voor zich. Hier kunnen we qua agressie en brutaliteit, maar qua intensiteit en gedrevenheid weinig aan toevoegen. Kortom, een fantastische band om een gedenkwaardige vijfde HellFest dag af te sluiten. Een DJ set (The Bloody Beetroots) sloot een bomvolle “valley” tent af waar duizend samen uit de bol gingen. Op naar dag zes, of de derde dag van “Part 2” van deze vijftiende editie van HellFest.

*Foto’s: Decapitated / The Bloody Beetroots

Met speciale dank aan Roger Wessier en het complete HellFest team!

Tekst: Frederik Blieck, Andy Maelstaf, Luc Ghyselen.

Foto’s: Andy Maelstaf en Luc Ghyselen.