HellFest, 17 juni 2022, dag 1.

HellFest, Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

Drie jaar hebben we moeten wachten op een nieuwe editie van HellFest. Jullie weten allemaal wel waarom. Editie 2022 kondigde zich aan als een monster-editie die met niets vergelijkbaar zou zijn. En inderdaad, voor de vijftiende editie van HellFest dit jaar kregen we niet één keer maar twee keer HellFest gepresenteerd. Deel één vond plaats van vrijdag 17 tot en met zondag 19 juni. Het tweede deel, waarover binnenkort verslag wordt uitgebracht, vindt plaats van donderdag 23 tot en met zondag 26 juni. Zeven dagen HellFest dus in totaal. Wie een ticket wilde, die moest hypersnel zijn. De editie van 2019 verkocht uit in enkele uren indien ik correct ben. Ik verneem het wel nog later hoe lang het dit jaar geduurd heeft, maar neem het van mijn aan: “de tickets verkopen sneller en sneller”. Ik hoorde verhalen van groepen mensen van meer dan tien personen met hypersnelle computers die urenlang connectie zochten en uiteindelijk tickets bemachtigden die dan in de betaalfase uit het systeem gegooid werden. Van frustratie gesproken. Dus zij die een ticket bemachtigden, mogen zich terecht “lucky bastards” noemen. HellFest wordt populairder met de jaren. En dan te bedenken dat de eerste editie in 2002 plaatsvond onder de naam Furyfest en vierhonderd bezoekers trok. 2019 was goed voor 55.000 pasjes voor drie dagen. Van een evolutie gesproken. Hoe komt het dat dit festival zon’ vaart vooruit kent? Ik denk dat daar maar één reden voor is: beleving. Als muziekliefhebber is het praktisch onmogelijk om je te vervelen op het festivalterrein: zes podia en dan spreek ik nog niet over enkele kleinere podia op het centrale plein, een gigantische market, een waaier aan randactiviteiten, een foodmarket die uit de diverse hoeken van deze wereld een voedselaanbod brengt, een VIP-ruimte waar je je precies in een fantasy-film waant en ga zo maar door. Ieder jaar wordt het terrein ook verder ingericht. Ondertussen ligt er een volledig stratenplan. Ook het aantal kunstwerken neemt toe. Zo kreeg het gekende “Lemmy-beeld” ondertussen en serieuze facelift en is het inmiddels een statig monument van vier meter hoog geworden. Misschien evolueert dit binnen de tien jaar naar een Lemmy-tempel. Dit brengt ons eigenlijk naadloos tot de reden waarom we dit alles doen: het ontdekken en zien groeien van talent. En dat is er in 2022 meer dan voldoende aanwezig. Het grootste probleem als muziekfanaat is kiezen tussen de verschillende podia. Het aanbod is zeer eclectisch, maar toch past het allemaal bijeen. Of je nu van dark pop, shoegaze, punk, hardcore, doom, thrash, hard rock, neo-folk, death metal, black metal, symfonische metal of folk metal houdt, je vindt het allemaal op HellFest. Elke dag weer moet je op elk moment kiezen vanaf 10h30 tot en met 2h05. Af en toe zijn de keuzes hartverscheurend, toch zeker voor de eclectische bezoeker. Deze keer was het niet anders.

Op dag een mochten Heart Attack vanaf 10h300 het hoofdpodium openen. Abrahama kreeg de eer om de Valley te entertainen, terwijl Shade & Dust de Alter-stage in gebruik mocht nemen. Die laatste band speelt een halve thuiswedstrijd daar ze afkomstig zijn uit de buurt van Nantes. Sinds 2015 proberen deze heren hun mix van alternative metal, modern metal en death metal aan de man / vrouw te brengen. De aanwezigen, toch al merkelijk veel op dit uur, hadden het best naar hun zin, wij van MUSIKA vinden toch dat er nog werk op de planken ligt. Na dit eerste blikje bands, werd een een nieuw blik geopend middels Frog Leap op de Mainstage, In Other Climes op de Warzone-stage en Mortis Mutilati in de Temple-tent. Misschien even verduidelijken dat er 2 Mainstages zijn voor diverse genres; de Warzone is en podium voor punk, hardcore en metalcore: Altar en Temple zijn de podia voor extreme metalgenres zoals black, thrash en death. De Valley is dan weer de place to be voor alternative metal zoals stoner, doom, dark pop, etc. Mortis Mutilati is en Franse black metal band met reeds enkele albums op hun palmares. Het aparte aan de band is dat er twee vocalisten zijn: Asphodel en Macabre. Asphodel is een dame voor de duidelijkheid. Het leuke eraan is dat werkt. Misschien moeten we deze band toch maar eens beter leren kennen. We nemen dit mee als huiswerk. Frog Leap mocht “mainstage 1” onveilig maken, al is “onveilig” misschien niet de juiste woordkeuze als een persoon, gewurmd in een konijnenpakje over het podium mag hollen, terwijl een band (vocals, drums, bass, en gitaar) een eigenzinnige visie op metal weergeeft die een mix vormt van o.a. heavy metal en thrash metal dat allemaal ontsproten is aan het brein van de Noorse multi-instrumentalist Leo Moracchioli.

*Foto’s: Shade & Dust / Frog Leap / Mortis Mutilati

Over naar de “mainstage 2” waar Laura Cox, de Franse bluesrock sensatie haar opwaching maakte. Laura en Band brachten een stomende set en kregen zowaar het publiek mee. Blijkbaar geniet Laura Cox toch al een zekere bekendheid in Frankrijk, want sommige nummers zoals ‘Fire,fire’ werden luidkeels meegebruld. Voor een eerste passage op HellFest was het dus “mission accompli”. Tegelijkertijd stond Greenleaf in de Valley geprogrammeerd. Dit Zweedse viertal zorgt voor stevige en kwalitatief hoogstaande stoner rock en dat sinds 1999. De heren hebben een een ruime keuze aan songs – ze hebben acht albums in hun discografie prijken – en kunnen de volgelopen tent dan ook heel gemakkelijk voor zich winnen dankzij een energieke en gedreven set. In de Altar tent was het de beurt aan Necrowretch. Deze band is een gevestigde Franse death metalband uit Valence. Sinds 2008 brachten ze reeds vier albums uit op o.a. Century Media en Season of Mist. Kwaliteitslabels voor kwalitatieve death metal. En dat mag ook gezegd worden van de set. Er was voldoende publiek aanwezig in de Altar om Necrowretch het respect en appreciatie te betuigen die ze verdienen.

*foto’s: Greenleaf / Necrowretch / Laura Cox

De middagshift was voor Ferocious Dog, Numen en Higher Power. Niet meteen de meest klinkende namen, maar het is uiteraard onze taak om bands te leren kennen. Op “mainstage 2” kregen we de kans om Ferocious Dog te ontdekken. Ze brengen opzwepende rock met punk en Celtische folk invloeden, die bij het begin van een festival makkelijk de sfeer kunnen zetten. We zagen veel beweging op het podium. Om de typische klanken te krijgen zagen we een accordeon passeren en een soort banjo. Veel sfeer en enthousiasme zowel op als voor het podium. Numen, uit het Spaanse Baskenland, zorgt dan weer voor black metal waarin ze accenten verwerken van folk, Baskische folk. Het zorgt voor een duister klinken geluid met af en toe een folky toetsje dat door het publiek enorm gesmaakt wordt. Nogmaals een bewijs dat (black) metal en folk het goed met elkaar kunnen vinden.

*Foto’s: Numen / Ferocious Dog

Vervolgens kon je kiezen uit ASG, Enforced of Ego Kill Talent. Enforced neemt de “altar” voor zijn rekening en is een jonge thrash band uit Richmond, Virginia. ‘Kill Grid’ uit ‘21 was hun tweede album en debuut voor Century Media. De band bengt en nieuwe soort thrash die furieuzer en gemener klinkt. Ook live valt het verschil met traditionele thrash metal bands op. Dit betekent dat we de band zeker in het oog zullen houden. Enforced heeft het én geeft iets extra. Wat omschreven staat als Braziliaanse hard rock, blijkt met de aantrede van Ego Kill Talent een pak agressiever uit te draaien. We mogen spreken van stoner rock. De band komt uit Sao Paulo en zag in 2014 het daglicht. Door hun ep en eerste album uit 2017 konden deze rockers zich op de kaart zetten. Veel beweging met een agressief kantje: dit zijn duidelijk geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Dat geldt ook voor de leden van het Amerikaanse ASG die, in de “valley” voor een vrij stevige en beklijvende set stoner metal zorgen waar een volle tent, inclusief wijzelf, enorm van genoot.

*Foto’s: Enforced / ASG / Ego Kill Talent

De volgende lichting bands bracht ons opnieuw twee nobele onbekenden: Burning Heads en Slapshot. Het Zweedse Mephorash hadden we al eens eerder aan het werk gezien en gehoord en we waren toen danig onder de indruk gekomen. Deze black metal band komt steeds gemaskerd op het podium en de heren dragen paters pijen, ondanks de heel warme temperaturen. Het zorgt voor een extra visueel accent terwijl ze hun op occultisme geënte teksten voorzien van een dikke laag gitzwart geweld. We werden opnieuw, samen met honderden anderen, nog eens overtuigd van hun kunnen. Burning Heads is nog zo’n band waar op het podium een pak energie losbarst. Het Franse gezelschap vertaalde dit in meerdere loopronden en jumpshots, die natuurlijk niet mochten ontbreken. De punk rock is wel gekend voor deze energieke uitspattingen, maar zelfs deze temperaturen konden het temperament niet temperen.

*Foto’s: Mephorash / Burning Heads

Op het warmste moment van de dag mochten Leprous, Elder en Cadaver hun beste beentje voorzetten. Over warmte gesproken: vierendertig graden celsius in de schaduw. En behalve in de tenten, was er bitter weinig schaduw. We denken aan en bedanken MUSIKA medewerker Andy Maelstaf die trouw op post was op de mainstage in de brandende hitte, alleen beschermd door een laagje zonnecrème en zijn trouwe pet. Alles voor de lezer dus. En het zou nog veel warmer worden, waarover later meer. Maar first things first: da music. Leprous is een Noorse progressieve metal band, die in hun iets langer dan twintig jarig bestaan, eigenlijk een mengeling van geluid liet horen. De soms erg dynamische arrangementen konden van intens naar rustig omslaan in enkele seconden. Ook de kopstem is een opvallende vocale lijn die niet mijden valt. Einar Solberg’s vocale uitbarstingen zorgen voor het metal kantje. Omdat vrij lang mocht gefotografeerd worden, kon ik deze band beter leren kennen, want in slechts één nummer kan je deze band niet kennen. Het Amerikaanse Elder heeft een progressive rock randje, maar de hoofdmoot van hun sound ligt in een mix van stoner en doom. Zij palmden op weergaloze wijze het volledig publiek in tijdens hun doortocht in de “valley”. Intussen ontbond het Noorse Cadaver zijn death metal duivels op het “altar” podium. Soms traag en slepend, soms heel energiek en gedreven: het komt allemaal aan bod bij deze heren.

*Foto’s: Cadaver / Elder / Leprous

Volgende keuze moment: The Inspector Cluzo, Rudeboy plays Urban Dance Squad of Seth. Wij, van MUSIKA, lieten Rudeboy plays Urban Dance Squad links liggen. The Inspector Cluzo is een duo, bestaande uit zanger en gitarist Laurent Lacrouts en drummer Mathieu Jourdain. Gezien ze maar met twee waren, stond de drum ook helemaal vooraan. De heren rocken al samen onder deze naam sinds 2008 en zorgden ook bij hun passage voor een pak rock ‘n roll. Krachtige vocalen, die ook hier vaak met de kopstem gecombineerd werden, vielen op. Ook hun geluid, dat enkel met twee man gebracht werd zonder computer, was een opvallend gegeven in deze technische wereld. Seth is vooral in eigen land, Frankrijk dus, een graag gezien en gehoorde band. Hun uitstekende albums en de prachtige live concerten zijn daar natuurlijk verantwoordelijk voor, zodat een heel pak black metal fanaten al uitkeken naar een show van dit gezelschap. En die fans werden zeker niet ontgoocheld. De band klinkt dreigend en duister en zorgt met extra podium attributen voor extra visuele accenten, zodat een heel sterke cocktail van sound, licht en extra visuele accenten voor een wervelend geheel zorgen.

* Foto’s: Seth / The Inspector Cluzo

Het vieruurtje was gevarieerd en bestond uit: Shinedown, Witchcraft en Gatecreeper. Een meer dan hartige hap uit het brede programma. Witchcraft is een Zweedse retroband met invloeden uit psychedelica. Ze zijn misschien niet meteen heavy metal of hard rock, maar toch verdienen ze hun plaatsje in de Valley. In 2020 zouden ze hun meest recente album, ‘Black Metal’, zijn komen voorstellen. Nu twee jaar later is het zover. Witchcraft is een band voor de meerwaardezoeker. Niet de riffs of het volume, wel de songstructuren en de sound van de band maken het verschil, waardoor Witchcraft echt de moeite is om te gaan bekijken. Gatecreeper daarentegen is andere koek. Hun death metal sound doet denken aan Obituary en Entombed, zwaar, log en een tikkeltje monotoon. De Amerikanen uit Arizona slagen er wel in een beetje enthousiasme te ontlokken aan de aanwezigen in de Altar-tent.

*Foto’s: Gatecreeper / Witchcraft

Stilaan begonnen ook de grotere namen zich aan te dienen. Om 17h00 dienden zich opnieuw drie keuzes aan: Frank Carter & The Rattlesnakes, Mordred en The Great Old Ones. Mordred is een Bay Area San Francisco crossover band die jarenlang stil lag na in de jaren ’80 en ’90 een paar zeer interessante albums uitgebracht te hebben. Vooral debuut ‘Fool’s game’ was een geweldig goed album, dat perfect in het straatje van Anthrax en Exodus paste. Het is dan ook een blij weerzien op de Warzone-stage. Da band wisselt de thrash nummers af met de meer funk metal gerichte nummers. Misschien werkte het niet in 1991, maar nu dus wel. Mordred is het nog niet verleerd om een goeie show te brengen. Meer duisternis en dreigende kracht krijg je te horen bij The Great Old Ones, nog zo’n stevig onderschatte Franse band die zich muzikaal laat gelden met mooi opgebouwde post black metal nummers die meestal heel energiek tot furieus klinken, maar waar ook zachtere stukken hun plaats in vinden. Minder indrukwekkend dan Seth (qua podium présence), maar wel een band om extra in het oog te houden.

*Foto’s: The Great Old Ones / Mordred

De volgende trits bands was zeker ook de moeite. Te beginnen met Opeth die rond 17u35 op het podium te zien was. Sinds 1990 zorgt het gezelschap voor schitterende progressieve metal, waardoor ik telkens verrast wordt door de knap uitgewerkte arrangementen waardoor het nooit saai wordt. De combinatie van death metal met jazz, blues en progressieve rock zorgen voor hun eigen stempel. Zowel cleane zang als grunts zijn voor vocalist Mikael Åkerfeldt geen probleem. Een wist-je-datje is dat de band hun roepnaam vonden bij “Opet”, een fictieve stad in Zuid-Afrika waarvan de naam “Stad van de maan” betekent. Black Mountain is dan weer minder bekend. Sinds 2004 bouwen deze Canadezen reeds aan de weg. Vooral album ‘In The Future’ uit 2008 kreeg positieve kritieken. Live vertaald zich hun aan The Warlocks referende sound in een bruisend setje. Black Mountain was een beetje een verrassing, een aangename dan. De volgende stop bracht ons naar de Altar-stage voor een setje Necrophobic, waar hun old skool death / black-metal onze verwachtingen volledig inloste. Necrophobic is een geboren live-band. Deze Zweden uit Stockholm beklijven en voor je het weet heb je een ganse set uitgekeken.

*Foto’s: Necrophobic / Black Mountain / Opeth

De Mainstage 1 wenkte voor The Offspring. Deze Amerikaanse punkpop band bereikte midden jaren negentig hun hoogtepunt middels het onsterfelijke album ‘Smash’. Mag het geen wonder heten dat de hits ‘Self Esteem’ en ‘Come Out And Play’ meegebruld werden door een halve weide. Rotting Christ in de Temple tent is wellicht de grooste naam in de symfonische black metal scene. Vanaf de eerste tonen sta je perplex van de sound van deze Griekse metal grootheid. Als je een perfect synthese van bombast, metal, klassiek en soundtrack wil, zoek dan niet verder. Beter wordt het niet. Sakis en Themis Tolis zouden in het Athene van de oudheid al een standbeeld verdiend hebben. Misschien krijgen ze er wel een binnen enkele decennia op de Hellfest-weide, niet ver van Lemmy. Enige vraagteken is waarom de groep zo vroeg werd geprogrammeerd. No Turning Back lieten we dus eigenlijk onopgemerkt passeren.

*Foto’s: Rotting Christ / The Offspring

Terug dan maar naar “Mainstage 2” voor het immer imposante Mastodon. ‘Hushed And Grim’ uit 2021 was het zoveelste opus magnus. Dus keken we wel uit naar de live versie van sommige van de nummers van ‘Hushed And Grim’. En de halve set was gevuld met nummers van ‘Hushed And Grim’, aangevuld met enkele klassiekers zoals ‘Blood And Thunder’. Mastodon is al lang meer dan sludge metal en wellicht worden ze nog groter middels onsterfelijke albums. High On Fire, dat tegelijkertijd in de Valley optrad, is een generatiegenoot van Mastodon en tevens een stoner metal band. Ondanks mooie albums als ‘Luminiferous’ en ‘Blessed Black Wings’ hebben de heren uit Oakland bijlange nog niet de bekendheid van een Mastodon. Hoe dit komt is mij een raadsel, want zowel live als op plaat klopt het verhaal en hoor je alleen maar mooie dingen. Lords Of Flesh zorgde voor een heel dynamische set waar een massa kracht en agressie van uit ging en die ervoor zorgde dat we niets dan happy (bezwete) gezichten zagen in de “Altar”. Voor sommigen is deze death metal zelfs een “verbeterde versie” van Grave.

*Foto’s: Lords Of Flesh / High On Fire / Mastodon

Het Celtic punk rock fenomeen dat we kennen als Dropkick Murphys en het funky hardcore gezelschap Dog Eat Dog moesten wijken voor het Ierse Primordial dat een zeer beklijvende set bracht. Hun fantastische mix van black metal met Celtic folk / pagan accenten is op plaat al een immens wervelende kracht. Tijdens live concerten doen de heren daar dan nog een schepje (of twee) bovenop. Indien je de band nog nooit live gezien hebt – kan dit echt? – moet je zeker frontman A.A. Nemtheanga in de gaten houden: wat een impressionante verschijning en podium présence. Ook nu weer zorgde Primordial voor een opwindende en verbluffende set die, alhoewel we de band nu al voor de derde keer dit jaar zien en horen, ons enorm weet te boeien.

*Foto’s: Primordial

Een rammelende maag zorgde voor een stevige pauze. Zo bieden we onze excuses aan bij het Amerikaanse Baroness (mix van sludge, progressive metal en alternative metal), het Zweedse melodic death metal gezelschap At The Gates, en het Amerikaanse Five Finger Death Punch. Wie zeker de moeite waard is om te gaan zien is Cro-Mags. Deze legendarische US hardcore band treedt niet meer continu op. Dus als ze in de buurt zijn, ga je maar beter eens kijken. Frontman Harley Flanagan is geen gewone jongen. Samen met Mike Muir ligt hij aan de basis van crossover zoals hij zelf aankondigt op het podium. Harley pompt de adrenaline de hoogte in nog voordat er een noot gespeeld wordt. Als het optreden dan losbarst, dan krijg je een uitbarsting van jewelste. De moshpit floreerde als nooit tevoren. Maar wat je te horen kreeg was pure magie. Ook Abbath behoort tot de categorie legendarisch. Als lid van Immortal genoot hij al veel bekendheid. Me dunkt dat dit alleen nog gegroeid is sedert hij solo opereert en reeds ene drietal schitterende albums losliet op een black metal publiek dat hoge verwachtingen stelde. Abbath ontgoochelde geenszins. Hij mag dan wel de reputatie van vreemde vlerk hebben, maar als hij zijn vleugels opentrekt over een podium, mag je zeker zijn dat het publiek aan zijn met corpse paint geverfde lippen hangt. Abbath bracht een drietal Immortal nummers aangevuld met eigen groots werk als ‘Dread Reaver’ en ‘Ashes Of The Damned’.

*Foto’s: Cro-Mags

Na Abbath dan maar vlug even wat Deftones klassiekers gaan aanhoren. En ja Chino Moreno en de zijnen waren in vorm. ‘Be Quiet and Drive (Far Away)’, ‘My Own Summer (Shove It)’, ‘Sextape’, ‘Diamond Eyes’, ‘Bloody Cape’, ‘Change (In the House of Flies)’ en ‘7 Words’, allemaal passeerden ze de revue. Deftones waren meer dan de moeite waard. Een paar jaar geleden stonden ze ook al op de weide, maar deze passage was stukken beter. Ook meer dan de moeite waard, zij het in een compleet andere muzikale stijl, is het Britse Electric Wizard. Dit gezelschap neemt je immers mee op ene verbluffende doom (metal) trip met invloeden uit psychedelica. Het gezelschap kan zowel log en slepend uit de hoek komen, als enorm krachtig en vrij energiek. Doeltreffend is het alleszins. In de Altar-tent waren we ondertussen aanbeland aan de laatste band: Death To All. Death To All is het ultieme tribuut aan Death-oprichter Chuck Schuldiner. Wat Chuck veel te vroeg achterliet is het ultieme recept voor death metal. Chuck lag aan de basis van het genre en Death To All mag je beschouwen als de apostelen van Death. Zij brengen de blijde boodschap als geen ander, naast het feit dat ze zelf lid zijn / waren van ander bekende (death) metal bands zoals Obscura, Sadus, Death en Dark Angel. De techniciteit van het originele Death hoor je middels Death To All op voortreffelijke wijze en zo zijn ze misschien wel de ultieme tribute band.

*Foto’s: Electric Wizard / Death To All

Afsluiter van “mainstage 2” was het Deense Volbeat. Country met rockabilly gecombineerde rock met een scherp (metal) kantje: het is wat de heren geen windeieren gelegd heeft. Ze brachten veel sfeer met nummers die ze zelf claimden van de muze van vooral Johnny Cash en Elvis en andere tijdgenoten uit de fifties. De nummers die passeerden in de uitgekiende setlist werden telkens gecombineerd met een knap uitgewerkte video achtergrond. De aanstekelijke deuntjes zetten aan tot dansen, zelf een saxofoonsolo kon de pret niet bederven. Een wel verdiende afsluiter! Naast Volbeat waren Suicidal Tendencies op de “warzone” en Mayhem in de “temple” de afsluiters van de dag. Als ze dan og eens gelijktijdig optreden moet je je wel in twee of drie splijten. Suicidal Tendencies bleken in uitstekende vorm te steken. Mike Mui had waarschijnlijk Cro-Mags aan het werk gezien en moet gedacht hebben dat hij minstens even goed zou moeten doen. Ik laat in het midden of het beter was of niet, maar goed was het zeker. Maar met goede uitvoeringen van een uitgesponnen ‘You Can’t Bring Me Down’, ‘I Shot the Devil’, ‘War Inside My Head’, ‘Possessed to Skate’, ‘How Will I Laugh Tomorrow’ en afsluiter ‘Pledge Your Allegiance’ kan het echt niet fout gaan. Suicidal for Life. Laatste band van de dag: levende legende Mayhem. Oké, vele originele leden zijn ondertussen naar de eeuwige jachtvelden of ergens anders. De geest van het oorspronkelijk Mayhem is ook al lang verdwenen, maar toch voelt het goed om die verdomd goeie klassiekers live te mogen aanhoren. ‘Falsified and Hated’, ‘Malum’, ‘Bad Blood’, ‘My Death’, ‘Voces Ab Alta’, ‘Freezing Moon’, ‘Buried by Time and Dust’, ‘Deathcrush’, ‘Chainsaw Gutsfuck’ en ‘Pure Fucking Armageddon’ … ziedaar de setlist van Mayhem. Gekoppeld aan een geweldige show, waan je je even een discipel van “The True Mayhem”. Ze staken niet letterlijk, maar dan figuurlijk de tent in brand. Hail Satan. Maar vooral Hail HellFest. Dag één was een meer dan geslaagd feestje.

*Foto’s: Mayhem / Volbeat