De symfonische metalband Kerion was door één of andere intergalactische reden nog niet op mijn radar opgedoken. Het gezelschap werd zo’n twintig jaar geleden opgericht en brachten toen twee demo’s uit. Deze waren conceptueel gebaseerd op het heroïsch fantasy verhaal ‘Staraxis’, dat door Chris Barberi geschreven werd. Hun debuut ‘Holy Creatures Quest’ zag in 2008 het daglicht en liet een spoor van agressieve, epische en poëtische metal achter. De opvolger ‘The Origins’ volgde twee jaar daarna dankzij het jonge Canadese label Metalodic Records. Het bevatte nieuwe nummers maar ook enkele opgepoetste versies van de eerder uitgebrachte demo’s. In 2012 volgde het conceptalbum ‘Cloudriders Part 1: Road to Skycity’. Hun geluid evolueerde mee en dat kon je best omschrijven van wat je zou krijgen als je muzikale invloeden van de klassieke Rhapsody Of Fire met folk- en Keltische invloeden van Elvenking in de blender zou stoppen. Na part 1 kwam in 2015 ‘Cloudriders Part 2: Technowars’. Het album bevatte onder andere gastmuzikanten Elisa C. Martin (Dark Moor, Fairyland), Phil Giordana (Fairyland) en Raphael Dantas (Ego Absence). We jumpen een handvol jaren verder en in die tijd schreef Chris Barberi een verhaal over Cyborgs & Skycity, die een Steampunk stijl geven aan het concept. Anno 2022 vormt de line-up zich rond vocaliste Flora Spinelli, gitarist Remi Carrayrou en bassist Stephane Papasergio. Ook op deze ‘Cloudriders: Age of Cyborgs’ zien we naast Vitor Veiga (Aquaria) de eerder gekende gastmuzikanten Elisa C. Martin en Raphael Dantas terugkeren. Dit vijfde epos werd gemixt en gemasterd door Damien Rainaud (Dragonforce, Fairyland, Fear Factory). Voor het alom aanwezige achtergrondkoor werd beroep gedaan op Phil Giordana (Fairyland) en het artwork werd gemaakt door Genzoman, die bij ‘World Of Warcraft’ en ‘Marvel’ zijn sporen al eerder verdiend had. Veertien nummer lijken veel, maar enkelen dienen als brug of intro naar een volgend stuk uit het verhaal. Zo is ‘Riders Theme (Age of Cyborgs)’ de perfecte intro voor ‘Nova Prime’, zo’n uptempo en energiek nummer dat zijn intrede niet mist, dankzij een sterk uitgewerkt en constant variërend arrangement. De klasse wordt nog meer benadrukt door vocale duetten, achtergrondkoor en sterk gitaarwerk. Het verloop van het verhaal wordt geschetst in ‘The Mission’, dat ons bij ‘Red Squad’ brengt. Hier horen we voor het eerst de ruwheid in Flora’s vocalen, die soms richting Brittney Slayes (Unleach The Archers) gaan. De gelijkenis is bij momenten vrij sterk. Het sterke ritme zorgt voor een ware werveltrein aan pingelend snarenwerk, dat zich netjes boven op het muzikale geschut weet te leggen. ‘One Way Love’ begint als een mooie ballad, maar kent halverwege een kentering door een krachtinjectie. Door een wervelend arrangement komt en gaat de energie op en neer, maar in eenzelfde hypnotiserende vibe waarmee het begon, laat het ons een zestal minuten voldaan achter. ‘The Desert’ is opnieuw een bindend stukje dat ons klaarmaakt voor ‘Nowhereland’, dat een volgend stuk in het verhaal blootlegt. Hierin horen we zelfs enkele oosterse tinten door de spartaanse cadans, die bij momenten erg dominerend de touwtjes in handen hebben. Let eens op het knap vocaal samenspel tussen de muzikale uitspattingen in ‘Final Race’. Het instrumentale stuk ‘Virtual Rhapsody‘ bouwt met dramatische neerslachtige klanken mooi op, maar vloeit later over naar die typische sound van eighties TV-series, inclusief de experimentele synthesizerklanken. De elektro invloeden lieten zich al eerder horen, maar ook in ‘Cyborg Hunt‘ zijn ze duidelijk aanwezig. Het ophitsende ritme, dat met dubbele basdrum geaccentueerd wordt, kon natuurlijk in een ‘hunt’ niet ontbreken. Het concept draait halverwege helemaal om en een volledige stop zorgt ervoor dat het nummer terug vanaf nu moet opspinnen. ‘Before The Storm’ is de rustige intro die de kalmte van “voor de storm” kent maar in schril contrast staat met de tien minuten durende climax ‘Global Annihilation’. Opgebouwde woede en furie ontketenen zich in een muzikaal samenspel. Qua vocalen, soleerwerk en ritmesessie worden alle registers nog eens volledig opengetrokken, terwijl hiermee de knappe songwriting nog eens onder de spot gehouden wordt. Het verhaal wordt met een ontwapenende en rustige instrumentale intro van ‘Electric Requiem’ afgesloten en je daarna met een laatste melodie op sleeptouw neemt. Als wat later breekbare vocalen erbij komen, wordt een atmosfeer gecreëerd om in weg te dromen. Deze schijf neemt je mee op een turbulente symfonische metal reis die onderweg meerdere elektro en filmische injecties kreeg. Het album is een knappe samenhang van nummers, die een verhaal vertellen en hiervoor vele facetten in de muziek gebruiken. De noemer ‘symfonische power metal’ is hier te nauw genomen, gezien de folk- en Keltische zijsprongetjes en de mix van elektro invloeden, die het futuristische cyborg-gebeuren weten te benadrukken. Een niet eerder gekende stijl, die de band zelf als “Comics metal” durft te omschrijven. Bij momenten komt er zovele op je af, dat je makkelijk best kunt onderdompelen in de algemene sfeer. Als je de woelige reis ondergaat en nagenoeg een uur terug op aarde terugkomt, is het nog moeilijk te omschrijven wat er allemaal gepasseerd is. Maar probeer het zelf uit. Ik kan deze elektro-inmenging best appreciëren. In combinatie met de uitgekiende diepte en erg getalenteerde performance wist deze schijf mij makkelijk te overtuigen.

Rocking Klingon (82)

Beyond The Storm Productions

Tracklist: 1. Riders Theme (Age Of Cyborgs) 2. Nova Prime 3. The Mission 4. Red Squad 5. One Way Love 6. The Desert 7. Nowhereland 8. Final Race 9. Virtual Rhapsody 10. Alert 11. Cyborg Hunt 12. Before The Storm 13. Global Annihilation 14. Electric Requiem