Het Italiaanse Duir werd in 2013 opgestart in Verona en drukt zich muzikaal uit aan de hand van atmospheric black metal waarin je ook wel wat invloeden uit folk in kan ontdekken. Na een demo, ‘Tribe’, in 2014 zorgde de band in 2018 met ‘Obsidio’ voor een vijf tracks tellende ep die net iets meer dan een halfuur in beslag neemt. ‘T.S.N.R.I. – Impermanenza’ telt eveneens vijf tracks, klokt af na iets meer dan vijfendertig minuten en beschouwen de heren van Duir als full-album. Opener ‘Parerga’ doet ons weinig tot het niets. We beschouwen het korte stukje dan ook eerder als intro op wat komen moet. ‘Essere dio’ kent uiterst zwartgeblakerde fragmenten, meer evengoed komen sfeervolle, rustiger stukjes langs. Een fluit zorgt dan weer voor het folky accent dat ook zijn ruimte krijgt in deze track. Eigenlijk zijn dus alle ingrediënten aanwezig om voor een smakelijk geheel te komen. Toch klikt het geheel niet echt bij ondergetekende. De grootste oorzaak, vinden we persoonlijk, is het feit dat elk deeltje van het totaalgeluid van de band, bijna afzonderlijk wordt aangewend in plaats van er een vloeiende mix van te maken. Een stuk beter vergaat het ons met ‘Cenere di sogni’, precies alsof Duir onze smeekbede heeft verhoord, want in dit nummer vloeien de veranderingen in tempo en ritme en de wisselwerking tussen atmosferische stukken, furieuze black metal stukken en folk getinte fragmenten beter in elkaar over. Het is nog niet zo dat we in katzwijm vallen, maar dit nummer bekoort ons alvast beter. Top zullen we het nog steeds niet noemen, want daarvoor ergeren we ons ook nog iets te veel aan het stem timbre. ‘Sentieri non tracciati’ is van hetzelfde laken een pak: een nummer dus dat we wel weten te waarderen, maar dat ons niet volledig weet te overtuigen. Misschien is ook de tijdsduur daar debet aan, want om tracks af te leveren die vlotjes de kaap van de zeven minuten overschrijden moet je toch al van goede huize zijn als je onze aandacht moet vast houden. Idem dito voor afsluiter ‘Solitudine’ zodat we moeten besluiten dat Duir een niet onaardig full-album heeft afgeleverd waar atmospheric black metal wordt gekoppeld aan folk metal. Niet elk fragment, laat staan elke track, weet ons te overtuigen, maar in zijn geheel gezien mag je dit album zeker een kans geven indien je van het (sub)genre houdt.

Luc Ghyselen (72)

Independent Release

Tracklist: 1. Parerga 2. Essere dio 3. Cenere di sogni 4. Sentieri non tracciati 5. Solitudine