Het Zweedse Meshuggah is al vijfendertig jaar een klinkende naam in het metal-landschap. Één en ander heeft oa te maken met het feit dat de heren wars van de zogenaamde Zweedse school compleet hun eigen ding doen en dus anders klinken dan alle anderen. Daarenboven lijken ze er als de dood voor om in herhaling te vallen en trachten (en slagen ze er ook nog eens in) om op elk album toch weer net dat tikje anders te klinken en niettemin hun eigenheid te behouden. Want hoewel ze steeds weer op zoek gaan naar nieuwe verfrissende elementen, toch klinkt elk album onmiskenbaar als Meshuggah. De stem van Jens Kidman is ongetwijfeld een aspect dat hiervoor zorgt maar minstens even belangrijk is het feit dat Meshuggah telkens weer speelt met polyritmiek en diverse maatsoorten. Ze worden niet voor niets de peetvaders van de djent genoemd. In feite integreren ze vormen van jazz met metal. Zelf trekken ze zich naar eigen van al die zaken weinig aan en gaat het om wat de muziek met iemand doet. Hoe dan ook, Meshuggah is al altijd een buitenbeentje geweest in de metalwereld en vaart los van alle anderen een eigen koers. ‘Immutable’ vormt in die zin geen uitzondering op de voorgaande albums. Na een stilte van zes jaar sinds het vorige studioalbum ‘The Violent Sleep Of Reason’ slaan de heren keihard terug met deze nieuwe schijf. De grootste nieuwigheid is misschien wel dat ze voor het eerst onder een nieuwe vlag varen en niet langer bij Nuclear Blast zitten maar wel bij het veel kleinere label Atomic Fire. Voor het overige is er in feite niets veranderd. De line-up van Meshuggah is even rotsvast als de heren hun liefde voor muziek. Muzikaal is het enige wat ons opvalt dat de band doorheen de jaren steeds vaker de mid-tempo nummers opzoekt en het rauwe beukwerk meer naar de achtergrond verwijst. Het maakt dat hun sound ietwat logger en net daardoor nóg zwaarder aanvoelt dan in de beginjaren. Voor het overige menen we dat hét handelsmerk van Meshuggah na al die jaren intact is gebleven: verre van de simpelste songstructuren maar niettemin meeslepend, loodzwaar en bovenal steengoed! Het nummer ‘Black Cathedral’ vormt de vreemde eend in de bijt door amper twee minuten te duren en daarmee het enige nummer van de plaat te zijn dat de vier minuten niet haalt én bovendien volledig instrumentaal te zijn. Uitschieter in de andere richting is ‘They Move Below’ dat vlot richting de tien minuten gaat. Eens temeer klinkt Meshuggah als een logge pletwals die een volledig album lang blijft beuken op je gehoor tot je volledig murw bent. De complexiteit van de muziek maakt dat het volgens ons niet voor iedereen is weggelegd. Wie houdt van catchy gitaarriffs of meeslepende ritmes zal wellicht nooit de grootste fan zijn van de band. Maar wie houdt van het unieke geluid van deze Zweden, zal ook nu weer volledig in de ban zijn van deze plaat. Dertien nummers lang en meer dan een uur lang doet Meshuggah waar het uniek in is: alles en iedereen omverblazen. Het was lang wachten op ‘Immutable’ maar het was het wachten meer dan waard!

K.H. (88)

Atomic Fire Records

Tracklist: 1. Broken Cog 2. The Abysmal Eye 3. Light The Shortening Fuse 4. Phantoms 5. Ligature Marks 6. God He Sees In Mirrors 7. They Move Below 8. Kaleidoscope 9. Black Cathedral 10. I Am That Thirst 11. The Faultless 12. Armies Of The Preposterous 13. Past Tense