Dino Jelusick, All I Know: De Verlichte Geest, Roeselare.

Na maanden lang “in ons kot” te moeten blijven, mochten we er op donderdag 7 april terug eens uit. Afspraak was in De Verlichte Geest, waar Dino Jelusick zou passeren. Toch plezant om enkele vrienden, soms na bijna twee jaar, eens terug te zien. Er was een support-band geprogrammeerd die om 20u zou beginnen. Gezien ik Dino vooraf nog mocht interviewen, moest ik vlak na mijn werk de auto inspringen richting Roeselare. De avond stond al een tijdje in mijn agenda, maar toen ook Hilde (Rockdreams) me uitnodigde om af te komen, kon ik geen neen zeggen. Ik ken Hilde al een ruime tijd door onze gemeenschappelijke voorliefde voor Gotthard, maar sedert ze Rockdreams oprichtte, zijn daar een pak andere artiesten bijgekomen. Zo ook Dino Jelusick, waarvan vorig jaar bekend werd dat hij een nieuwe “snake” werd (lees: lid van Whitesnake). Gezien de enorme vocale capaciteiten van Dino dacht ik dat hij als zanger zou bijtreden, maar hij had David door middel van zijn toetsenwerk overtuigd.

Openers All I Know kende ik van naam, maar had bewust niets van hen opgezocht. Zo zou dat eerste “verrassingseffect” net iets groter zijn. In feite was dit moment voor eind mei op WildFest bedoeld, maar ik kwam het Belgische gezelschap dus eerder tegen. Hun debuut ‘Vanity Kills’ had al veel positieve reacties uitgelokt dus wist ik dat het vanaf de eerste tot de laatste noten snor zou zitten. Het relatief kleine podium gaf voor het gezelschap weinig ruimte voor beweging, gezien de drum en keyboard nog voor de instrumenten van Jelusick stonden op het relatief kleine podium. Kopslag 20u verschenen ze vanuit de backstage het podium op. Met een setlist van om en bij de tien nummers kregen we een drie kwartier energie op het podium. De frontman begon nog in het Nederlands, maar vervolgde later in het Engels om ook voor de klank- en lichtman begrijpelijk over te komen. Er zat ook een ballad in die voor Oekraïne opgedragen werd. Toen we opgewarmd waren, werd gevraagd aan de intussen ca. 50 koppig publiek om die 100 handjes te gebruiken en mee te doen. Best een aardige opener, ik kijk al uit naar mijn tweede ontmoeting met de band op WildFest.

Na de change-over kwamen Dino en zijn band on stage. Een pak energieker en wilder rondzwierend begonnen ze enthousiast het optreden. We werden getrakteerd op enkele nummers van het album dat hij met Michael Romeo opgenomen had (en een tweetal weken geleden uitgebracht werd). Ook ‘Healer’ passeerde, het nummers waarmee de frontman nogal wat moeite had toen ik hem wat uitleg vroeg van de huidige situatie met betrekking tot Frontiers. Enkele gekende, maar voor mij ook enkele onbekende nummers volgden. Dino kwam op een bepaald moment alleen te staan, enkel met akoestische gitaar en vroeg ons om een Whitesnake nummer te spelen, met uitzondering van de gekende hits. Vlotjes zong en speelde hij die nummers op gitaar, al waren er nummers bij die hij naar eigen zeggen voor het eerst speelde en eigenlijk ter plekke moest zoeken hoe die muzikaal naar akoestische gitaar moesten vertaald worden. Dino en zijn kornuiten hadden er duidelijk zin in, want toen op een bepaald moment het erop leek dat er technische problemen zouden parten spelen (een soort galmend geluid bleef plots zoemen uit het niets), spreidde Dino zijn armen en begon prompt met een bijpassende Oosterse klaagzang. Er volgde een tweede deel nadat we hen terug gefloten hadden met de traditionele woorden “We want more”. Dino, die bij momenten ook keyboard speelde, hitste ons op en wou nog meer uit zijn publiek halen en vroeg zich luid af ‘What’s wrong with you people in Belgium’, maar toe we hem vertelden dat het midden de werkweek was, waar menigeen al vanaf 5u30 wakker zijn, bedankte hij toch iedereen om, ondanks dit niet altijd passende tijdsschema, toch aanwezig te zijn. Best verrassend toen plots zijn vader ten tonele kwam (manager van dienst) en de gitaar ter hand nam. Dino nam plaats achter de drumkit en drummer van dienst stond plots vooraan achter de microfoon. Beslist een ferme strot, die drummer. Onder andere die wissels bevestigden dat Dino het wel met de paplepel meegekregen had en nog een ferme toekomst voor hem liggen heeft. Met een mix aan nummers kon hij ons toch vrij makkelijk anderhalf uur uit de bol laten gaan. Wat bijkletsen achteraf met wat vrienden, maar het voordeel is dat Roeselare vlot bereikbaar is. Al bij al zat ondergetekende relatief vroeg onder de wol, want de dag erna … gaat die wekker terug om 5u30…

Met dank aan Hilde (Rockdreams Agency) en De Verlichte Geest.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.