Dare is één van de bands die bij hun debuut meteen brokken maakten. ‘Out Of The Silence’ van alweer 1988 bracht voor mij een ongekende stijl in tijden waar ik volop Iron Maiden en Helloween aan het beluisteren was. Niet verwonderlijk eigenlijk dat het album vandaag nog steeds beschouwd wordt als één van de beste AOR-albums aller tijden. Uniek en o zo betoverend mooi. Het zegt echter ook veel over mijn leeftijd, gezien we intussen al een aantal decennia verder zijn. Na het album ‘Blood From Stone’ uit 1991 ging de band eventjes op de schop. In een toenmalig pre-internet tijdperk was het niet altijd even makkelijk te achterhalen wat er met de band gebeurd was, maar in 1998 waren ze plots terug. Hun rockgehalte verdween een beetje en een kwalitatief maar veel zachter Keltisch-geïnspireerd AOR-geluid nam de plaats in. De hoogstaande albums ‘Calm Before The Storm’ en ‘Beneath The Shining Water’ volgden. Toen originele gitarist Vinny Burns voor ‘Sacred Ground’ uit 2016 terugkeerde, werd dat steviger snarenwerk terug prominenter. Anno 2022 is de band steviger dan ooit terug met een nieuw album. De band: daarmee bedoelen we zanger / keyboardspeler Darren Wharton, gitarist Vinny Burns, bassist Nigel Clutterbuck, drummer Kev Whitehead en keyboardspeler Marc Roberts. Songwriter Darren verwierf bekendheid toen hij begin de eighties keyboards speelde bij de Ierse rockband Thin Lizzy. Ook deze keer schreef en produceerde hij het album in zijn studio in Noord-Wales, dat een tiental pareltjes bevat. De openingstrack kwam als single uit als kennismaking het album. ‘Born In The Storm’ kan je op Youtube vinden: https://www.youtube.com/watch?v=s3EOV14vBRA. De clip werd gefilmd tussen de prachtige lokale natuur met de bergen in de achtergrond. Het is een sterk gitaar gebaseerd rocknummer, dat de voordeur stevig inbeukt. Het vertrouwde geluid is helemaal terug. ‘Cradle To The Grave’ gaat iets rustiger verder maar die hemelse klanken blijven. Het knappe snarenwerk zorgt voor dynamiek in het aanstekelijke ‘Fire Never Fades’. Maar beter dan het titelnummer ‘The Road To Eden’ kan het wellicht niet worden. Het begint met misschien wel de mooiste gitaarsolo die het album kent. Vinny zorgt met zijn intro-anthem voor een zoveelste kippenvelmoment, zo’n supergevoel dat je ook bij de diverse versies van ‘You Raise Me Up’ van Josh Groban krijgt. De prachtige Keltische melodie overstijgt het aardse als het geweldig muzikaal arrangement overgaat in een zeer aanstekelijk refrein. Oh ja, we zitten met deze schijf zeker op de ‘Road To Eden’, want ook de emotionele ballad ‘Lovers And Friends’ gaat door merg en been. Dit is de enige manier om dergelijke nummers te beschrijven. Stel je voor, luisterend naar deze prachtige ballad met je geliefde in je armen. De wereld kan echt mooi zijn. Maar terug ter orde met ‘Only The Good Die Young’, dat het rockgehalte terug een ‘kick in the butt’ geeft. Snedig gitaarwerk dat de luchtige keys omarmen naar een refrein dat alweer die typische Dare-chemie bevat. Wat maakt Dare nu zo speciaal? Een simpel zwart / wit zul je niet vinden, het is een geheel van kleine deeltjes. Misschien dat ze er telkens in slagen om in een uiterlijk eenvoudig opgezet nummer telkens die diepgang te krijgen. ‘Grace’ is zo’n nummer dat in alle eenvoud en rust die gevoeligste snaren laten bewegen. Of misschien om daarbij net iets snediger te brengen, zoals in ‘I Always Will’. Of het steviger werk ‘The Devil Rides Tonight’ dat na zijn sfeervolle intro soms aan Magnum doet denken. Het zoveelste oorwormpje ‘Thy Kingdom Come’ zorgt voor een laatste kwaliteitsinjectie. Dare is een van de meest gerespecteerde en innovatieve melodieuze rockbands van vandaag en heeft een cultstatus verworven onder AOR-fans in heel Europa. Waarom krijgt dit album mijn zeer uitzonderlijke honderd procent? Omdat meer niet mogelijk is. Zo simpel als dat. Het is een absoluut meesterwerk. Elk nummer is gewoonweg subliem en puur genieten, zelfs na de, nu bijna twee weken durende, dagelijkse luisterbeurten. Er is een uitgekiende mix van mooi uptempo melodieuze rockers en intiemer werk, in een balladachtige stijl. Iets snediger met behoud van het atmosferische geluid en de anthem-achtige melodieën die intussen het handelsmerk van de band is geworden. Opnieuw zijn het een handvol nummers in die warme, vertrouwde en klassiek rockende AOR-stijl geworden waar de jongens hun eigen handtekening in gezet hebben. Een flashback naar de beginjaren en toch een fris jasje, waar Vinny’s snarenwerk opmerkelijk en krachtig waar kan aanwezig is. Zeer melodieuze leadlijnen die nagenoeg die melodie vertellen en solo’s van absolute perfectie. Momenten vol punch worden met breekbare en intiemere passages gewisseld, met telkens dat Keltisch accent dat nooit ver al zit. Vocaal zit het absoluut perfect, iets waar eens voor gevreesd wordt als een band al zolang meedraait. Die warmte en vlotheid doorstaat de tand des tijds zonder probleem. Luisterbeurt na luisterbeurt verzink ik dieper in het album, dat me meer en meer weet te bekoren. Het is geen grap, maar ‘Road To Eden’ wordt uitgebracht op 1 april.

Rocking Klingon (100)

Legend Records

Tracklist: 1. Born In The Storm 2. Cradle To The Grave 3. Fire Never Fades 4. Road To Eden 5. Lovers And Friends 6. Only The Good Die Young 7. I Always Will 8. Grace 9. The Devil Rides Tonight 10. Thy Kingdom Come 11. Born In A Storm (Romesh Remix)