Soms is het eigenaardig dat een band, na bijna dan twintig jaar bestaan, nog altijd niet bij een platenlabel kon aansluiten om onder andere een grotere bekendheid te verkrijgen. Want, zeg nu elf, na acht eerder uitgebrachte albums verdient deze Australische band het wel. In eigen beheer, dat zal wellicht ook de reden zijn dat het gezelschap van ‘down under’ nog niet op mijn radar gespot werd. Intussen zou het gezelschap zich ergens rondom Newcastle, New South Wales vestigen, als ik de websites mag geloven. Ilium werd eigenlijk in 1998 al uit de grond gestampt als Iliad, maar wijzigde de roepnaam vier jaar later. De band bestaat uit gitarist en songwriter Jason Hodges en gitarist, bassist en keyboardspeler Adam Smith. Ook deze keer lieten ze zich bijstaan door zanger Lord Tim en drummer Tim Yatras. In 2002 bracht het gezelschap al een ep uit, alsook in 2015. Het is naast hun full albums dus geen uitzondering. Deze keer stopten ze vijf nummers in de verzameling (twee nieuwe en drie herwerkte en opgenomen oudere nummers), die qua melodie en snelheid niet moeten onderdoen dan hun traditionele energieke power metal. Alhoewel ik de nummers in repeat beluisterde, had ik vaak niet door dat het voor een nieuwe spin vertrokken was. Zo hoorde ik de nummers meermaals zonder echt het gevoel te krijgen dat ik alles al eens gehoord had. Dat zegt veel over de nummers zelf, want de energieke nummers zorgden voor een pak energie waar ik niet genoeg van kan krijgen. Enerzijds een melodieus voorspelbaar geluid maar toch divers door toevoegingen van traditionele, progressieve en een snuifje symfonische metal. Met het titelnummer beuken ze de voordeur in. Direct wordt het gaspedaal volledig ingedrukt en dat laat zijn sporen na. Donderende dubbele basdrum zorgt voor een Spartaanse cadans, waar gitaar en vocalen zich in laten leiden. Naar het midden van het nummer komt daar een flinke laag toetsen bij, die alles met een gitaarsolo erg verteerbaar maken. Gretig slikken zonder veel nadenken, het is een herkenbaar geluid dat je zonder problemen laat knikkebollen. ‘Tsetse’ behoudt de intensiteit van de opener en voegt daar een progressief tintje aan toe. Het zweeft tussen power metal en de klassieke heavy metal, maar net die schuine wandeling naar de lijntjes van het genre zorgen voor een leuke afwisseling die alles spannend houdt. ‘Undergods’ is zo’n klassiek maar perfect klinkende power metal track, die aan alles voldoet en daardoor een gelukzalig gevoel weet naar boven te halen. We horen diverse invloeden, maar het klinkt als een bel (of moet ik een gong zeggen?). Feit is dat het epische nummer een bommetje is. De knappe intro van ‘Hostile Sky’ laat niet vermoeden wat volgt. Iets trager dreunt het ritme verder en al neigt dit nummer dan wat over naar de glam-kant, ik lig er niet wakker van gezien het ook hier volop genieten is van het betere snarenwerk. In ‘Mothcaste’ gaat iedereen nog eens voluit en dat zorgt dat het slotnummer tussen mijn favorieten zit. Knap vocaal verweer tegen de scherpe riffs in een toffe melodie, waar een tandem van drum en bas het ritme aangeven. Veel variatie in slechts vijf nummers, maar beter een erg goede ep dan een slecht album. Het mocht wat mij betreft langer duren, maar de repeatknop vult zonder probleem die behoefte prima in zonder dat het ook herhalend gaat klinken. Blij dat ik dit Ilium ontdekt heb, want ik verlang om hun om hun eerdere releases te ontdekken.

Rocking Klingon (82)

Independent Release

Tracklist: 1. Quantum Evolution Event 2. Tsetse 3. Undergods 4. Hostile Sky 5. Mothcaste