Voor wie Celeste niet kent, eerst even dit. De band is afkomstig uit Lyon (Frankrijk) en bestaat sinds 2005. Met ‘Assassine(s)’ brengen ze hun zesde full-album uit, vijf jaar na de vorige langspeler ‘Infidèle(s)’. Zoals reeds bij elk album staat ook nu weer de meervoud-“s” tussen haakjes. We vinden dat het ergens een uiting is van waar de band voor staat namelijk niet zomaar eenvoudige muziek maar getuigend van een gelaagdheid die je niet bij elke band waarneemt. Laat ons in alle eerlijkheid even vertellen dat het bij ons lang heeft geduurd voor we in het brede metal-landschap oog kregen voor bands uit Frankrijk. Pas de laatste jaren is er daar in behoorlijk snel tempo verandering in gekomen met dank aan intussen internationaal gerenommeerde bands als Gojira, Regarde Les Hommes Tomber, Alcest, Svart Crown en Blut Aus Nord (en we vergeten er uiteraard nog). Celeste kan zonder twijfel worden toegevoegd aan het rijtje acts dat steeds nadrukkelijker zijn plaats komt opeisen. De bandnaam verraadt nergens wat je voor de kiezen geschoven krijgt dus wie de heren voor het eerst hoort, zou wel eens kunnen schrikken. Hoewel er een hardcore verleden schuilt bij enkele van de leden, is dat geenszins hetgeen de hoofdmoot uitmaakt van het geluid. Wie niet op zijn minst de nodige portie black metal weet te verorberen op regelmatige basis, zou Celeste wel eens zwaar op de maag kunnen komen te liggen. Vooral de rauwe stem van Johan Girardeau leunt wel héél erg aan bij black metal. Maar Celeste laat zich onmogelijk in één vakje duwen, daarvoor is het geluid te zeer een unieke blend van diverse stijlen en genres. We weten het, vergelijkingen allerhande duiken op als het over Celeste gaat, gaande van Regarde Les Hommes Tomber over Der Weg Einer Freiheit, tot Amenra, Oathbreaker en noem maar op. Wie wil zal ongetwijfeld van elk van vernoemde bands wel ergens glimp ontwaren die de vergelijking aanvaardbaar maakt maar laat ons wel wezen, Celeste heeft vooral een heel erg eigen sound. En die sound is op ‘Assassine(s)’ misschien nog best te omschrijven als “zwartgallig triestig mooi”. En dat zegt wellicht meteen alles en niets tegelijkertijd. Het ganse album baadt in een donkere tristesse die niettemin bezwerend mooi is. Het ene moment rauw en vernietigend, het volgende moment melodieus en melancholisch maar bovenal continu onder een deken van bezwarende donkerte. Net op het moment dat je dreigt te denken ten onder te gaan in de zwarte maalstroom, komt de band verrassend op de proppen met het instrumentale ‘(A)’, een nummer dat bol staat van spanning en dreiging. Afsluiter “Le Coeur Noir Charbon” is als langste nummer meteen goed voor een samengebalde versie van al het voorgaande. Dit nummer bevat zo ongeveer alles wat qua muziek in de voorgaande nummers aan bod is gekomen en vormt dan ook de perfecte afsluiter van een album dat je minstens enigszins verdwaasd achterlaat. Het is een plaat die nóg meer dan de voorgaande albums van Celeste een oplawaai van jewelste uitdeelt. Ze hebben er vijf jaar over gedaan maar deze plaat leunt dan ook verdomd dicht tegen de perfectie aan wat ons betreft. Het is nog vroeg op ’t jaar maar het zou ons hooglijk verbazen als ‘Assassine(s)’ niet bijzonder hoog eindigt in menig eindejaarslijstje.

K.H. (98)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Des torrents de coups 2. De tes yeux bleus perlés 3. Nonchalantes de beauté 4. Draguée tout au fond 5. (A) 6. Il a tant rêvé d’elles 7. Elle se répète froidement 8. Le cœur noir charbon