Begin de eighties maakte de band Magnum een geweldige indruk op mijn jeugdjaren toen ik voor het eerste hun onvergetelijke pareltjes ‘The Spirit’ en ‘Soldier Of The Line’ op het album ‘Chace The Dragon’ ontdekte. Wat later brachten ze ‘On A Storytellers Night’ uit en ik viel van mijn stoel: dit was het! Had ik toen durven dromen dat ik hen nog vele jaren zou bezig zien en horen, ik had ervoor getekend. En kijk, met bijna vijftig jaar op de teller staat de band er nog altijd, dit in een uitstekende conditie. Als ik goed kan tellen zou dit nieuwe album al hun tweeëntwintigste zijn. Met een, in al die jaren, relatief kleine wijziging in de bezetting, staan vocalist Bob Catley en gitarist Tony Clarkin al van dag één aan het roer. Na een pauze van enkele jaren rond de millenniumwissel deden beide heren stevig verder onder de naam Hard Rain, maar herpakten de draad ergens halverwege 2001. Jarenlang bleef de line-up dan ongewijzigd, tot keyboardspeler Mark Stanway in 2016 door Rick Benton vervangen werd. Het jaar erop onderging drummer Harry James hetzelfde lot, toen hij met Lee Morris de drumsticks inruilde. En ook in 2019 verliet bassist Al Barrow het Britse gezelschap toen Dennis Ward de band vervoegde. We kennen Dennis al jaren van zijn knap werk bij Unisonic, Sunstorm, Khymera en Place Vendome, maar Pink Cream 69 is de band waarbij de vierenvijftig jarige Amerikaan echt geschiedenis mee schreef. Tijdens het vorige Magnum album, ‘The Serpent Rings’, was hij een eerste keer te horen. Tony Clarkin zegt dat “Dennis de band naar een hoger niveau gekatapulteerd heeft”. Dat zorgt dat Bob en Tony zich dezer dagen met sterke muzikanten laten omringen. Of ze terug hun hoogtepunt zoals in de jaren tachtig zullen overdoen lijkt me erg sterk, maar de jaren ervaring drukken zorgen toch voor een gewaardeerde stempel op de nieuwe plaat. Een variatie in nummers, die dankzij Bob’s unieke vocalen die typische Magnum sound zullen behouden. De man heeft in de voorbije jaren wel een stem gekregen waarbij hij zijn leeftijd niet meer kan wegsteken, maar het is en blijft een uiterst aangenaam geluid. Gelukkig is ook Tony bij het schrijven van de nummers nagenoeg niet afgeweken van zijn gekende succesformule. De gekende stijl zien we ook terug keren en toch voel je dat de nieuwe bandleden er op hun eigen manier een deel aan bijdragen. Het rustig opstartende openingsnummer ‘The Monster Roars’ pakt al gauw vrij bombastisch uit en de rustige stukken, in samenspraak met de intensere gitaarpartijen, geven een mooi zicht wat het album nog in petto heeft. De lange uithaal op het einde van het nummer laat alvast een Catley in topvorm horen. Op keyboard wordt ‘Remember’ nostalgisch ingezet, maar Tony pakt al vlug de teugels in handen. Benton’s bijdrage blijft echter opvallen, waardoor het rocknummer zijn breekbare passages kent naast de meer vurige momenten. Ook zijn vingervlugge solo laat de man even in de spotlights komen. Alweer een pluim voor Tony, die met een wervelend arrangement het vijf minuten durend nummer boeiend houdt en, samen met Catley’s intussen ruwere vocalen, de typische Magnum-vibe weet te stimuleren. Nog eentje om in te kaderen is het opgewekte ‘I Won’t Let You Down’, dat een solide rockpartij weet te koppelen met een mooie melodie. Je kan dit trouwens op YouTube als lyrische video terugvinden: https://www.youtube.com/watch?v=WrUnYyl0nYA&ab_channel=SPVEntertainment. Mijn hart loopt over van vreugde als ik op dit nieuwe schijfje alweer meerdere nummers hoor die naar de stijl van de oude Magnum verwijzen, waarvoor ik destijds gevallen ben. Zo heb je ‘The Present Not The Past’, dat na de rustige intro stevig beukt, ‘Come Holy Men’ met die gekende warme en overheersende sound met knap gitaarwerk en ‘That Freedom Word‘, dat een frisse break kent. Naar het einde treffen we ‘The Day After The Night Before’, waar opnieuw het gaspedaal diep ingedrukt wordt. ‘Your Blood Is Violence’ pakt naar het einde ook stevig uit, maar heeft daar een opbouwend voorspel voor nodig. Het swingende ‘No Steppin’ Stones’ is zo’n specialleke, waar blazers voor een musical sfeertje zorgen in een stevige omkadering. Ook deze is als lyrische video te vinden: https://www.youtube.com/watch?v=SAEr426Rjfs&ab_channel=SPVEntertainment. Maar we horen daartussen ook enkele nummers waar we de rustige kant van de band horen. ‘All You Believe In’ heeft arrangement dat op een Queen album zou passen, wegens het combineren van diverse stukken tot één geheel. De sfeervolle ballad ‘Walk The Silent Hours’ vinden we al over de helft van het album en een soulvol ‘Can’t Buy Yourself Heaven’ zorgt voor de rode lantaarn. We kregen enkele pittige momenten, die hand in hand gaan met rustigere arrangementen. In de rustige nummers worden de “Magnum-accenten” anders gelegd, maar de jarenlange klasse blijft. De band bleef de voorbije jaren duidelijk niet stil zitten, want de wisseling in bezetting zorgt voor enkele nieuwe elementen die de band zonder problemen fris naar 2022 brachten. Een uur met twaalf nummers is wellicht veel voor een niet vernieuwend concept, maar als een geheel tot in de puntjes de perfectie benadert, zou een afwijken hiervan jammer zijn. Na al die jaren blijft de band de ‘magnum’ waarop iedereen verlekkerd is. Een leuk wist-je-datje, is het feit dat het album uitkomt in een gelimiteerde oplage als box, met drie extra bonus tracks. We treffen een nieuwe versie van ‘Days Of No Trust’, een herwerkte versie van de allereerste uitgebrachte single ‘Sweets For My Sweet’ en een nooit eerder uitgebracht nummer. Het lijkt erop dat 2022 een uiterst goede start kent.

Rocking Klingon (93)

Steamhammer / SPV

Tracklist: 1. The Monster Roars 2. Remember 3. All You Believe In 4. I Won’t Let You Down 5. The Present Not The Past 6. No Steppin’ Stones 7. That Freedom Word 8. Your Blood Is Violence 9. Walk The Silent Hours 10. The Day After The Night Before 11. Come Holy Men 12. Can’t Buy Yourself Heaven