In tijden waarbij de cultuursector van de ene onaangename verrassing in de andere tuimelt, valt er soms toch ook nog eens een zeldzaam lichtpunt te ontwaren. Zo waren wij méér dan een beetje verrast dat er na acht jaar stilte plots een nieuw album van de Zweedse grootheid Hypocrisy werd aangekondigd. De band is reeds 30 jaar actief en heeft met ‘Worship’ een veertiende studio-album onder de arm. ‘End Of Disclosure’ dateert inmiddels van 2013 en was wat ons betreft geen slecht album maar was wellicht ook niet het meest baanbrekende werk van Peter Tägtgren en de zijnen. Vooral de frontman heeft nogal wat werk op zijn actief met projecten als Lindemann maar minstens evenveel als producer voor tal van andere bands. Een lange adempauze voor een band is soms een zegen maar zorgt even vaak voor té hoge verwachtingen als er een release wordt aangekondigd. We waren dus eerlijk gezegd voorzichtig optimistisch. Is het daarom of gewoon omdat het een steengoed album is, maar we waren vanaf de eerste luisterbeurt aangenaam verrast door ‘Worship’. Titelnummer ‘Worship’ bijt de spits af en doet dat aanvankelijk aarzelend met akoestische gitaar maar schakelt dan naar dat typische mid-tempo Hypocrisy geluid. En het dient gezegd, het biedt alles wat we verwachten. De zang van Tägtgren is nog steeds even rauw én afwisselend als vanouds. Het ene moment zwaar, het volgende moment hoog krijsend maar nooit zwak. Tweede nummer is de vooruitgeschoven single ‘Chemical Whore’ waarop de band zoals wel vaker behoorlijk maatschappij-kritisch uit de hoek komt. Is het omdat het als single reeds meer gehoord werd of gewoon omdat het zo een goed nummer is, feit is dat ‘Chemical Whore’ een absolute kraker is op dit album. Retestrakke riffs die behoorlijk opzwepend zijn, beukend drumwerk en Tägtgren die zijn gal op sublieme manier spuwt. Niet dat we nu vinden dat elk nummer van dergelijk hoog niveau is maar we ontwaren ook geen enkele stinker op ‘Worship’. Een aantal nummers blijven onmiddellijk hangen. Luistert u maar eens naar ‘We’re The Walking Death’ en u begrijpt meteen wat we bedoelen. Het album schakelt zoals we intussen van de heren gewend zijn van rauwe death metal naar meer melodieuze stukken. Dat de bandleden stuk voor stuk doorgewinterde muzikanten zijn na al die jaren, is duidelijk. Dat ze zelf ook een topproducer in hun rangen hebben, is dat eveneens. Want laat ons duidelijk wezen, op vlak van productie is dit een absolute parel. Hoewel een slechte productie een goed nummer om zeep kan helpen, geldt het tegendeel volgens ons niet. Kortom, Hypocrisy is er na dertig in geslaagd om een zéér sterk album af te leveren waarvan wij bijna niet meer durfden dromen dat het er zat aan te komen. Of ‘Worship’ eenzelfde cultstatus zal bereiken als vroegere albums van de band – we denken spontaan aan ‘The Final Chapter’ bijvoorbeeld – durven we niet voorspellen maar dat dit een plaat is die wij geregeld zullen draaien, staat als een paal boven water!

K.H. (88)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Worship 2. Chemical Whore 3. Greedy Bastards 4. Dead World 5. We’re The Walking Dead 6. Brotherhood Of The Serpent 7. Children Of The Gray 8. Another Day 9. They Will Arrive 10. Bug In The Net 11. Gods Of The Underground