Wat voor velen als een uit de hand gelopen grap begon, lijkt een stevige opmars te kennen als subgenre. De science-fiction film Blade Runner uit 1982 bleek de inspiratiebron te worden voor een stijl die gitarist Anton Kabanen in metal vertaald had. Hij verraste in 2017 met het debuutalbum ‘Berserker’ en herhaalde dit bij de opvolger ‘From Hell With Love’. Veel synthesizers op een popachtige basis deden vaak wenkbrauwen fronsen, maar de formule van harde en snelle nummers die de randen van metal en disco konden samensmelten, bleek meer dan ooit aan te slaan. Deze derde ligt perfect in lijn met zijn beide voorgangers. Opnieuw haalt Yannis Papadopoulos de hoogste regionen met een energie die alle stoppen laat uitslaan. De scifi-aanpak blijft een rode draad en dat zien we ook aan de cybervrouw op de cover van het album. Naast Anton Kabanen neemt ook Kasperi Heikkinen zijn snarig monster ter hand. Bassist Mate Molnar en drummer Atte Palokangas vervolledigen de line-up van Beast In Black. We schieten alvast op topsnelheid uit de startblokken met ‘Blade Runner’. Deze losgelaten energieke furie bevat een pak snarenwerk, dat de heerlijke catchy melodie ondersteund en het meebrullen meteen aanwakkert. ‘Bella Donna’ is wat minder uitgelaten maar blijft de gekende sound bevatten. Alhoewel deze iets meer gericht lijkt op meezingen door een refrein dat lang nazindert, bevat het nummer een zwaardere riff en knap solerend snarenwerk. Waar in de jaren tachtig een reis naar Mars toekomstmuziek leek, blijken de plannen deze dagen alsmaar meer vorm te krijgen. ‘Highway To Mars’ zou dus wel eens werkelijkheid kunnen worden. Een gezapige Yannis neemt over nadat de uitnodigende voice-over ons welkom heet bij de aankomst bij grootste stad op Mars. Alhoewel we een afname van de energie voelen, zou het nummer misschien live wel zijn voordelen kennen dankzij een vrij grote instrumentale pauze. Deze kan de vocalist dan gebruiken om zijn publiek het vuur aan de schenen te leggen. Leuk is Molnar‘s bass playthrough die uitgebracht werd: https://www.youtube.com/watch?v=UVsm_UlpLZ0&ab_channel=BeastInBlack. Palokangas’ drumsalvo is de start van een kleine ommekeer die met ‘Hardcore’ ingezet wordt. De zilveren androide in de futuristische videoclip laat een beestachtige toekomstvisie van de band zien in https://www.youtube.com/watch?v=7iu2YjG88AQ&ab_channel=NuclearBlastRecords. Met ‘Crazy, Mad, Insane’ op het vorige album wisten de heren een ongekende modus in mij te activeren. Het lijkt erop dat deze Eurobeat geïnspireerde wilde synthpop ook met ‘One Night In Tokyo’ dezelfde reactie in mij teweeg brengt. De overvloed aan keys in deze guilty pleasure is voor onderstaande sowieso een leuk gegeven maar de typische 80’ies geluiden zorgen voor een ongekende flash-backvibe, die ik tot vorig album nagenoeg vergeten was. De videoclip, die precies in een video-resolutie van veertig jaar geleden gemaakt werd, ondersteund het gevoel dat ik als teenager had bij het bekijken van de tekenfilms en later enkele clips op MTV: https://www.youtube.com/watch?v=EF2PrtDjR50&ab_channel=NuclearBlastRecords. Ik snap dat dit niet voor iedereen een gelijkaardige trigger zal zijn, maar als je erdoor aangesproken wordt, laat het je niet meer los. ‘Moonlight Rendezvous’ gaat een stuk op dat elan verder: https://www.youtube.com/watch?v=tXZK2PIL3pc&ab_channel=NuclearBlastRecords. Dergelijke dansbare invloeden zijn niet nieuw (Amberian Dawn stak het ABBA-geluid eerder ook al in een metalverpakking), maar het laat wel weten dat de vorige generatie vaak sterker aanwezig is dan we vermoeden in hedendaagse arrangementen. Bij momenten zou je twijfelen of we een metalband te maken hebben, maar aanvallende nummers zoals het riff-gedreven ‘To The Last Drop Of Blood’ en het punchy ‘Dark New World’ zetten je dan weer met beide beentjes op de grond. Een vleugje duisternis en thrash vinden we in ‘Revengeance Machine’, knap verweven in sci-fi synths. Met wat meer nadruk op de gitaarsolo’s zorgt een episch klinkend ‘Broken Survivors’ voor een meer emotionele kant, alhoewel Yannis zijn ruwe kantjes precies wat scherper lijken. De symfonische afsluiter ‘My Dystopia’ weet de knappe ingetogen stukken met piano te mengen met Nightwish-achtige uitbarstingen. Het progressief en aanvallend regime staat recht tegenover de breekbare piano momenten maar ook dit is Beast In Black. De covers ‘Battle Hymn’ van Manowar en ‘They Don’t Care About Us’ van Michael Jackson (heu, ja, die) doen de deur helemaal toe. Yannis’ metalen interpretatie zorgt voor een onuitwisbare stempel en daardoor vormen deze bonustracks als een leuke toevoeging waardoor het album rond een uur af klokt. Deze derde schijf bevestigt enerzijds de ingeslagen route van de band maar getuigt anderzijds ook van lef om serieus over de lijntjes heen te wandelen. Papadopoulos‘ gouden strot is natuurlijk een erg knappe toevoeging, waardoor we soms de andere topmuzikanten zouden vergeten. Ondanks de langs speelduur konden de dertien samenhangende nummers me probleemloos een uur lang te boeien.

Rocking Klingon (90)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Blade Runner 2. Bella Donna 3. Highway To Mars 4. Hardcore 5. One Night In Tokyo 6. Moonlight Rendezvous 7. Revengeance Machine 8. Dark New World 9. To The Last Drop Of Blood 10. Broken Survivors 11. My Dystopia 12. Battle Hymn 13. They Don’t Care About Us