Hou je van blues, blues rock en / of (bluesy) hard rock? Dan moet de naam Joe Bonamassa ongetwijfeld al ettelijke keer je pad hebben gekruist. Joe Bonamassa werd in 1977 geboren en raakte op vier (!) jarige leeftijd in de ban van het gitaarspel van Eric Clapton. Hij leerde gitaar spelen en op zijn elfde speelde hij al een eerste keer voor een publiek, samen met blueslegende B.B. King. Die zorgde ervoor dat Joe Bonamassa zijn spel verder ontwikkelde en hij leerde hem ook de kneepjes van het vak op gebied van een band leiden en toeren. Met de band Bloodline nam Joe een eerste full-album op. Een eerste album onder eigen naam, ‘A New Day Yesterday’, was er in 2000. Daarna volgden de full-albums en live albums en dvd’s elkaar in een ijl tempo op. En dan vergeten we nog bijna te melden dat hij ook met Beth Hart en met Black country Communion een aantal albums maakte. Met deze ‘Time Clocks’ breidt hij zijn discografie nog wat uit zodat wie alles in huis wel hebben van wat Joe Bonamassa ooit op de markt heeft gebracht nu al een lange plank in zijn platenkast kan gaan vullen. Na een korte instrumentale opener, ‘Pilgrimage’, barst het feestje pas echt los. Vanaf de eerste tonen van ‘Notches’ voel je dat het allemaal goed zit. Een krachtige soulvolle stem, nu en dan ondersteund door vrouwelijke backing vocalen, schitterend gitaarspel waarin je zowel blues, als rock als hard rock accenten in ontdekt, én dat alles ondersteund door een machtige basis van bass, drums en keys. We gaan eerlijk zijn: wij hebben al een heel pak albums van de man in onze platenkast staan en als je ons zou vragen welk van die album we “het beste” vinden, dan moeten we je het antwoord schuldig blijven. Telkens legt Joe Bonmassa immers de lat enorm hoog, steeds opnieuw zitten er daar echte pareltjes tussen en op geen enkel album vind je eigenlijk nummers die er zo meer bij steken als “vulling”. Dat is ook nu weer zo. Wij staan opnieuw versteld van het schitterende ‘Notches’ en krijgen niet genoeg van ‘The Heart That Never Waits’. Net iets minder vinden wij de bluesy rockende ballade ‘Time Clocks’, maar ook hier moeten wij toegeven dat het gitaarspel fenomenaal te noemen is. Met zijn opvallende “stop en start”-ritme is ‘Questions And Answers’ misschien een klein buitenbeentje want verder wordt een zacht rhumba ritme aangehouden, maar uiteindelijk werkt het wel. ‘Mind’s Eye’ is een slow ballade en, naar onze smaak, meteen de minste track op dit album. Maar slecht of minderwaardig is dit nummer allerminst! Het prachtige en mooi opgebouwde ‘Curtain Call’ doet me vooral denken aan Led Zeppelin’s ‘Kashmir’. En toch klinkt het anders en daar zitten vooral de vocalen voor veel tussen want Joe’s stem kan je niet vergelijken met die van Robert Plant. Al zijn er natuurlijk ook heel wat muzikale verschillen. ‘The Loyal Kind’ is zo’n knap rockend nummer waar blues, rock en zelfs folk worden samen gebracht tot een zinderend geheel. Kortom, een nummer waarvoor je ons elke keer opnieuw mag wakker maken. Het Rockende ‘Hanging On A Loser’ kent een goede opbouw, maar is, naar Joe Bonamassa normen, maar gewoontjes. Iets wat wij ook vinden van de rustiger klinkende afsluiter ‘Known Unknows’, waar wij de term “Southern Rock” op durven kleven dankzij de mooie backing voaclen, het soulvolle gevoel, de bluesy vibe en de licht rockende sound. Maar goed, ook deze ‘Time Clocks’ zal dus een pak afnemers vinden, en ook dat album zal nog vaak in onze playlist terecht komen want ondanks een aantal nummers die wij zelf wat minder vinden, moeten we ook vaststellen dat er ook vier schitterende pareltjes tussen zitten. Opnieuw een “must have” dus voor de fans van het (sub)genre in het algemeen en van Joe Bonmassa in het bijzonder.

Luc Ghyselen (90)

Provogue

Tracklist: 1. Pilgrimage 2. Notches 3. The Heart That Never Waits 4. Time Clocks 5. Questions And Answers 6. Mind’s Eye 7. Curtain Call 8. The Loyal Kind 9. Hanging On A Loser 10. Known Unknowns