Het had dezer tijden een mooie reclamestunt kunnen zijn om met een dergelijke bandnaam uit te pakken. Is dit nu louter toeval of moeten we hen als visionairs beschouwen, dat laat ik in het midden. De band werd in ieder geval al in 1997 opgericht door drummer Mats Kurth. Na enkele demo’s presenteerde ze in 2007 hun debuut. Intussen zijn we vele jaren verder en is ‘Atmosphere’ het tiende uitgebrachte album. Zoals vaak schommelt een line-up gedurende de jaren, maar het valt wel op dat binnen Coronatus vrij veel van plaats gewisseld werd. Mats is de enige constante, want er passeerden niet minder dan drie keyboardspelers, zeven bassisten, tien gitaristen en maar liefst veertien vocalisten de revue. Anno 2021 treffen we naast Mats de vocalisten Moni Francis en Leni Eitrich, gitarist Axel Grill, bassist Mark Knaus en violiste Kristina Jülich. De wissels deden de band groeien, al is hun voorliefde voor symfonische folk metal gebleven. Het conceptalbum bestaat uit een negental nummers (als we de intro er niet bij rekenen) die vertellen over onderwerpen die enerzijds in de ruime zin te maken hebben met de reële of spirituele atmosfeer. Anderzijds gaat het dan over de dubbelzinnigheid van het woord sfeer, in de betekenis van stemmingen of gevoelens. Eenzelfde combinatie aan nummers vinden we op een tweede cd, al is het dan in een instrumentaal jasje. Onder andere Kristina’s snarenwerk zorgt crescendo voor een knappe mindsetting in de intro. Na deze climax zorgt opener ‘Justice In The Sky’ dat de reis ingezet wordt met een knappe symfonische sfeer, gecreëerd door een progressieve combinatie van diverse vocale lijnen, snedig gitaarwerk en viool. Op het album wordt de tweeledigheid van opgewekte folk invloeden met de duistere progressieve arrangementen vaak uitgespeeld. ‘To The Gods Of Wind & Sun’ is hier een mooi voorbeeld van. Het gezelschap laat nog even het vuur opflakkeren in ‘Firedance’, waar het opzwepende ritme bij momenten ook vaak een knauw krijgt en het nummer zelfs richting reggae durft gaan. Verrassend maar knap gevonden. De beide aanvullende vocale lijnen zorgen ervoor dat de hogere regionen zelden gemeden worden. In de ballad ‘The Distance’ wordt dit indrukwekkende vocaal bereik knap geëtaleerd dankzij Leni’s volle en warme mezzo sopraanstem. De rockstem van Moni Francis zorgt dan weer voor een perfect evenwicht. De verwijzingen naar Nightwish zitten hier en daar in de arrangement verweven en in ‘Williwaw (A Musical Tribute To Nightwish)’ worden hun Finse voorbeelden nog niet iets meer in het licht gezet. We kunnen nog eens aangenaam genieten van de symfonische schommelingen in het midtempo ‘Time Of The Raven’, want de twee volgende nummers werden een pak steviger in elkaar gezet. De afsluiter ‘Big City Life’ is pas verrassend. Het valt op omdat het traag, uitdagend, groovy en zwoel is en daardoor volledig buiten de lijntjes loopt na wat we intussen al gehoord hebben. Het is een mooie balans tussen intens drumwerk met een flink vocaal cabaret-gehalte. Zo krijgt iedereen wel wat wils en zorgt de variatie dat alles levendig blijft. Uitschieters kon ik niet spotten, maar het algemene hoog niveau en het feit dat ik nu en dan eens mijn wenkbrauwen fronste zullen een weerspiegeling zijn voor een knap staaltje muzikaliteit.
Rocking Klingon (80)
Massacre Records
Tracklist: cd1: 1. Intro 2. Justice In The Sky 3. To The Gods Of Wind & Sun 4. Firedance 5. The Distance 6. Williwaw (A Musical Tribute To Nightwish) 7. Time Of The Raven 8. The Swarm 9. Keeper Of Souls 10. Big City Life // cd2: identiek (instrumentale versies)