Unholy Congregation Pt. 3, De Qubus, Oudenaarde.

Wat is er beter dan op een regenachtige, vrij donkere, dag een festival mee te pakken waar black metal centraal staat? Wij, van MUSIKA, moeten de organisatoren alvast van harte bedanken dat wij er toch bij mochten zijn want, bijna, hadden we dit uiterst gezellige festival over het hoofd gezien. Acht bands uit het zwartgeblakerde subgenre in het grote metal landschap, tekenden present voor de de derde editie van Unholy Congregation, een festival dat een pak liefhebbers van het (sub)genre lokte uit verschillende landen. Wij hoorden immers, bij wijze van spreken dan toch, bijna meer Frans, Nederlands, Duits en Engels praten dan Vlaams.

Rond de klok van drie uur begon het feestje met Abrahamic Liars, een Belgisch gezelschap dat begin dit jaar zijn debuut afleverde met zes nummers waar telkens een gastzanger voor de vocalen zorgt. We krijgen hier een zestal te zien en te horen met twee vocalisten. Een mannelijke stem en een vrouwelijke stem wisselen elkaar af en soms is het moeilijk om precies te achterhalen wie de vocalen waar neemt. Het geheel klinkt alvast heel donker en dreigend. Telkens bijna startend vanuit blackened doom bouwen ze hun nummers goed op tot energiek en gedreven beukende nummers. Hun idee indachtig dat ze uitwerkten op hun debuutalbum kwam ook Arne Vandenhoeck (Marche Funèbre) een stukje meebrullen. Een stevige opener die ons doet uitzien naar meer.

Cult Of Erinyes is een vaste waarde uit de Belgische black metal scene. De band werd reeds in 2009 opgestart en zorgde reeds voor drie ep’s, een split en vier full-albums. Meteen een pak werk om voor een stevige en gebalde setlist te zorgen. En dat hoorde je meteen. Het niveau gaat met een ruk de hoogte in. En dan hebben we het niet enkel over muzikaal vlak, maar ook op gebied van kracht, dreiging en duisternis. Ook qua uitstraling is dit van een andere orde. Vooral de vocalist valt ons in heel positieve zin op. Zijn podium présence is “af” terwijl hij ons boeit met zijn vocalen die van rauwe black metal kracht heen en weer gaan naar getormenteerd gekrijs. Het past wonderwel bij de heel intens en furieus gebrachte stukken. Cult Of Erinyes zorgt zo, naar onze smaak dan toch, voor een eerste heel beklijvende set.

Het hier gemaskerde – zwarte nylon kous over het hoofd dat ook nog verborgen zit in de zwarte kap van hun trui – viertal van Antzaat is sinds 2015 actief en zorgde voor een ep en een full-album. Openen doen ze met een instrumentaal stuk dat evengoed in een of andere kerkdienst kan. Daarna wordt dit gegeven weggeblazen en verpulverd door gitzwarte, kille en dreigende klanken. Wat extra podium aankleding (een vierarmige kandelaar met kaarsen langs beide zijden van het podium) kan er toch niet voor zorgen dat ik de set van dit kwartet wat minder vind. Opgelet: slecht was dit absoluut niet, enkel viel dit minder in de smaak bij ondergetekende.

Verwoed is afkomstig uit Nederland alwaar dit project in 2015 werd opgestart. Erik B. is de bezieler van dit project en zorgde zo reeds voor een ep en twee full-albums. Hier presenteert zich een vijftal dat zich muzikaal laat gelden aan de hand van heel zwaar beukend geweld. De heren omhullen zich in duisternis zodat je bijna enkel schimmen ontwaart op het podium. Slechts heel sporadisch zie je wat licht opduiken. Op muzikaal vlak is dit duidelijk ook al niet aan hen besteed, want het gezelschap dompelt je werkelijk onder in een gitzwarte, kille en dreigende duisternis.

Een eerste band uit het hoge Noorden, meer bepaald uit Trondheim, Noorwegen, kregen we middels Misotheist, een project opgestart door vocalist B. Kråbøl dat reeds twee full-albums op de markt bracht. Hier presenteert Misotheist zich als een vijftal dat een pak corpse paint gebruikt om zich wat te verschuilen. Ook bij dit gezelschap maakt licht zo goed als geen kans. Hun krachtige, bijna verstikkende, sound doorklieft heel gedreven en intens de kille duisternis. Zelfs een verwaaide folky intro brengt geen lichtstraal binnen. Een set die nog killer en duisterder overkomt dan die van Verwoed. Een heel knappe set die ons doet denken aan de begindagen van de rauwe Noorse black metal scene en die enorm gesmaakt wordt door het publiek.

Djevel, ook al afkomstig uit Noorwegen (meer bepaald uit de hoofdstad Oslo), is reeds sinds 2009 actief en zorgt ook al voor een heel rauwe black metal sound. Ook dit vijftal maakt gebruikt van corpse paint en klinkt al even duister, kil en dreigend als zijn voorganger. Terwijl we enorm gecharmeerd zijn door de gedreven en energieke start van het gezelschap, krijgen we de indruk dat de band het niveau niet kan aanhouden. Het feit dat er nu en dan korte pauzes tussen de nummers zit, zorgt ervoor dat de sound van Djevel ons net iets minder weet te raken dan die van Misotheist. Dat we niet de enigen waren die het, naar het einde toe, iets minder vonden bewijst het feit dat er een pak toeschouwers een stukje vroeger de merch en / of eetstand op zoeken.

Het Zweedse Mörk Gryning werd reeds in 1993 opgestart maar kende ook een lange periode van inactiviteit (tussen 2005 en 2016). Dit vijftal klinkt een heel stuk melodieuzer dan zijn voorgangers zonder aan kracht, dreiging en / of duisternis in te boeten. Daar zal misschien wel het gebruik van keyboards voor een stuk tussen zitten, maar ook de gitaarsolo’s klinken melodieus en worden zorgvuldig opgebouwd. Die keyboards zorgen samen met de gitaarsolo’s en ook met e en korte bass-solo ervoor dat de sound van het vijftal meer ademruimte krijgt. We zien verder een heel energieke en gedreven band bezig waarbij de bassist een voortrekkersrol speelt. Voor het eerst krijgen we ook wat interactie te zien met het publiek, dat deze set van Mörk Gryning enorm weet te waarderen.

Het Noorse Vemod, dat de avond mag afsluiten, is misschien de wat vreemde eend in deze bijt. Dit gezelschap is actief sinds 2000 en zorgde tot nog toe voor slechts een full-album. ‘Venter på stormene’ (Prophecy Productions) dateert reeds van 2012 zodat het toch eens tijd wordt dat de heren aan nieuw werk denken. Black metal staat aan de basis van hun sound die al even duister, dreigend en kil klinkt als alles wat we reeds hoorden, maar de heren voegen daar nog iets aan toe zodat zijzelf de term “dark ethereal metal” gebruiken om hun sound te omschrijven. Hun meestal lang uitgesponnen nummers weten in ieder geval gemakkelijk te boeien. Het viertal bouwt zijn nummers zorgvuldig op van eerder rustig en kalm (met veel dreiging en duisternis) naar furieus en verschroeiend hard en zwaar. Ze gebruiken ook veel minder vocalen zodat de duisternis en de kilheid wel uit hun instrumenten moet komen. Dit zorgt voor een heel intense en beklijvende ervaring zodat we mogen stellen dat Vemod deze black metal namiddag op een heel knappe manier heeft afgesloten.

We kunnen dan ook besluiten dat we echt wel hebben genoten van elk van de bands op deze derde editie van Unholy Congregation. Geen van de bands zakte door het ijs. Zelf waren wij het meest onder de indruk van Cult Of Erinyes, Misotheist, Mörk Gryning en Vemod, maar we vermoeden dat een aantal liefhebbers daar ook een andere mening op na houden en eerder zouden kiezen voor Abrahamic Liars, Antzaat, Verwoed en / of Djevel. Op naar Unholy Congregation Pt. 4!

Met dank aan de organisatoren van Unholy Congregation.

Tekst & foto’s: Luc Ghyselen.