Voor de tweede dag van Durbuy Rock Fest werden de deuren reeds om elf uur geopend. En net als op dag één, mag de eerste band een kwartiertje later al de aanwezigen (we zien kleine oogjes bij een groot aantal van de aanwezigen) bedienen van een portie metal.

Opener vandaag: het Belgische Deathtura die voor een mix van heavy metal, thrash metal en groove metal staat. Als er Vlamingen in de zaal denken dat de heren dat doen aan de hand van stevige covers van ene Will Tura, dan zijn ze er aan voor de moeite. Het vijftal zorgt al meteen voor de nodige sfeer, maar ons echt overtuigen … nee, dat zit er (nog?) niet in.

Cosmic Monarch dan maar. Dit gezelschap uit onze nationale hoofdstad beweegt zich muzikaal tussen hardcore en rock. Niet slecht, maar eigenlijk niet meer dan dat, ook al omdat de vocalist ons niet weet te overtuigen. De man staat geen milliseconde stil, wat op zich niet slecht is natuurlijk, maar zorgt ook voor ellenlange praatjes tussen de korte, gebalde nummers door.

Over Insomnia kunnen we kort zijn: gisteren een niet echt onvergetelijke set “old school set”, vandaag een even niet onvergetelijke set “new school”.

Kan het eveneens Belgische Lamiral ons meer bekoren? Niet echt, al zie je dat deze heren het wel zouden willen en dat ze vol gedrevenheid ons proberen te overtuigen. Maar ook hun mix van hardcore en punk weet ons maar matig te boeien.

Psychonaut klinkt in onze oren een heel stuk beter. Rock, psychedelica en wat post metal vormen de bestanddelen van de sound van dit trio dat er heel energiek en gedreven tegenaan gaat. Voldoende alvast om ons te overtuigen van hun kunnen. We zien ook een dankbaar publiek genieten van deze heren, al moeten wij er toch stilletjes aan toevoegen dat zo’n vijftig minuten nog net iets te lang is om ons helemaal over de streep te trekken.

Misschien kan het Franse Imparfait, dat zowat “last minute” inviel voor Smash Hit Combo onze honger stillen. We moeten eerlijk toegeven dat we nog niet eerder iets van dit kwartet hadden gehoord. Rock, hip hop, electro en metal vormen de sound van dit kwartet dat een in het oog springende vocaliste in de rangen telt. We zien het publiek wel genieten van dit gezelschap, terwijl wij zelf toch opnieuw eerder op onze honger blijven zitten.

De, naar onze mening, eerste grotere naam op de affiche, het Argentijnse Skiltron, moest een paar vervangers vinden in hun line-up door de corona perikelen. Dat belette het gezelschap niet om voor een eerste hoogtepunt van dag twee te zorgen. Hun opzwepende sound – een mix van power metal en Celtic Folk – zorgt er immers voor dat een volle zaal geniet van de energieke en gedreven set van het vijftal. Skiltron zorgt voor een heel positieve sfeer en pakken ambiance zodat het publiek zich een eerste keer echt massaal kan uitleven.

Op het buitenpodium maakt daarna Spoil Engine zijn opwachting. Het viertal heeft er een enorme zin in en dat ondervind het publiek meteen. Als Iris om een circle pit vraagt, krijgt ze die meteen. De crowdsurfers halen hun hartjes op en een stevige mosh pit zorgt voor de ultieme apotheose. Spoil Engine zorgde zo voor een fantastische set waar nog een tijdlang zal over nagepraat worden en vulde alle verwachtingen probleemloos in.

Het Franse Black Bomb A is minder ons ding, maar we moeten het toch zeggen: hun muziek van metalcore, nu metal, hardcore en groove metal gaat er bij het publiek heel vlot in. We zien pakken brutale energie en agressie vanuit het podium het publiek in stromen dat dan ook stevig uit de bol gaat. Kortom de aanwezige fanaten gaan compleet uit de bol: missie geslaagd dus voor Black Bomb A.

Het Zwitserse Cellar Darling doet het dan weer compleet anders, want na het brutale geweld, krijgen we een mix van progressive rock met folkinvloeden te horen. Het kwartet gaat rustig en eerder kalm van start maar bouwt de set mooi op met toevoeging van kracht en tempo. En zonder dat er een mosh pit, circle pit of dergelijke ontstaat, zijn wij alvast onder de indruk van de prachtige muziek en de schitterende stem van multi-instrumentaliste Anna Murphy.

Aktarum doet het dan weer aan de hand van opzwepende folk metal die ze zelf omdopen tot “trol metal”. Zo ontstaat opnieuw een wild feestje en zie je het publiek massaal genieten en uit de bol gaan. De gedreven en energiek podium présence van Aktarum is daar natuurlijk niet vreemd aan.

Wij van MUSIKA leerden Lethvm kennen aan de hand van de debuut-ep ‘Affable Erosion’. We omschreven de sound toen (2016) als doom. Maar het gezelschap kende al wat wijzigingen in de line-up en ook de sound wijzigde naar een mix van sludge en doom. We stonden dan ook wat sceptisch tegenover Lethvm vooral ook omdat we nog maar weinig terug horen van doom en de band nu, qua sound, eerder richting sludge en noise is geschoven. Niet echt ons ding en als de vocalen je dan nog niet weten te raken, dan weet je het wel. Gelukkig, voor de band, was een deel van het publiek het niet eens met onze mening.

Het Duitse Equilibrium zorgde er met ene heel stevige en krachtige set voor dat we opnieuw bij de les werden geroepen. Hun mix van epic metal met zowel accenten symphonic metal als folk metal zorgde er opnieuw dat een volle zaal stevige en energiek uit zijn dak ging. Dat Equilibrium net niet het record aan crowdsurfers – die eer was weggelegd voor Aktarum – haalde zal dan ook geen verwondering wekken. We zagen een heel energieke en gedreven band op het podium (herleid tot een viertal door corona maatregelen) en we zagen een enorm enthousiast publiek dat compleet overstag ging.

Hou je van black metal? Dan zet je enorm goed bij het Franse Seth dat voor een echte black metal mis ging. Wij, van MUSIKA, zagen de band al een aantal keer aan het werk en telkens opnieuw weet de band ons compleet te overtuigen. Ook nu weer zijn we volledig in de ban van het duistere dreigende geweld van Seth. Wegens omstandigheden – lees: de innerlijke mens wat versterken – misten we het ultieme slotakkoord van de band dat toch voor nog wat extra opschudding en deining zorgde. Wij waren tegen dan al overtuigd van deze band.

Het Zwitserse Eluveitie mag de lichten uitdoen op deze editie van Durbuy Rock Fest. Hun mix van melodic death metal en folk metal is zowat ideaal om er een feestje van te bouwen en dat doet het gezelschap dan ook. Bakken energie, enthousiasme en gedrevenheid straalt het uitgebreide gezelschap (negen personen op het podium zodat je eigenlijk al ogen te kort komt om alles te beavtten) uit en dat resulteert in een enorm aanstekelijk geheel. Het publiek, dat nog steeds massaal aanwezig is, gaat daarin heel dankbaar mee en bouwt zo samen met de band voor een heel wervelend en passend afsluitend feestje van deze editie van Durbuy Rock Fest.

Dag twee kwam maar matig op gang, maar de bands die we vooraf hadden aangestipt als de grootste trekpleisters en die, naar ons idee toch, voor de meeste sfeer zouden zorgen, deden het stuk voor stuk erg goed tot uitstekend. Wij noteerden Skiltron, Spoil Engine, Equilibrium, Seth en Eluveitie als onze favorieten. Dat zorgt er dan ook weer voor dat we ook deze editie van Durbuy Rock Fest als uiterst geslaagd bestempelen. Op naar volgend jaar en met o.a. Jinjer, Dark Tranquility, Ensiferum, Primordial, Enthroned en Naglfar als aangekondigde bands kunnen we al bijna niet wachten tot 8 en 9 april 2022.

Met dank aan Bernard Hemblenne en de organisatie van Durbuy Rock Fest.

Tekst & foto’s: Luc Ghyselen.